L'amour

Esta será mi venganza,
que un día llegue a tí un libro de un escritor
famoso y leas estas líneas que el autor escribió para tí,
y tú no lo sepas
Ernesto Cardenal

Non hai tantos anos que lle escribín a alguén nalgures aquelo de "a sublimación do amor é morrer por amor". Daquela, tampouco hai tanto tempo, encantábanme os escritores románticos; a poesía, claro, pero tamén as lendas e os contos populares... historias nas que dúas roseiras unen eternamente os amantes que non puideron comparti-las súas vidas. Non hai tanto diso, digo, e sen embargo hoxendía prefiro máis ben os poetas cínicos e descridos. Sería sinxelo supoñer que levei unha hostia (amorosa) como un mundo que me deixou un sabor de boca (case) tan acedo coma o poema de Cardenal. Pero non, nin sequera. Descoñezo de onde veu esta nova eu como descoñecía de onde viñera a antiga, pero o caso é que cada día estou máis certa de que o amor non é máis que racional autosuxestión.

Dende sempre, dende que teño recordo, cando teño que pasar un pedazo sen falar con ninguén debuxo na miña cabeza o futuro perfecto. Evidentemente, esta vida en estado latente evoluciona comigo: de pequena quería ser cociñeira e vivir na aldea, uns anos máis tarde prefería a vida de multimillonaria presentadora dun concurso xuvenil, despois pensei que o rapaz máis guapo (popularmente aclamado) do colexio e máis eu íamos ser arquitectos ademáis de amantísimos esposos residentes nun fermoso ático branco cunha cociña como a dos Supersónicos. Non tería máis de dez anos e xa daba por suposto que o futuro perfecto esixía alguén perfecto co que compartilo.

Na miña humilde opinión amaremos a quen encaixe nesa idea que temos de nós mesmos, a quen (de paso) axude a que os demais nos vexan como queremos ser vistos. Pode pasar que nos avergoñemos do que realmente queremos e fagamos ver que queremos outra cousa completamente distinta. E tamén pode ser que nos guste alguén que non encaixa no que somos ou no quereriamos ser. Que nos guste mirar para el, que nos faga rir e/ou gozar cando estamos xuntos, pero ¿amalo? imaxina-la vida con el, crer que non poderías vivir se non fora con el, que daría-la vida por el... Moita metafísica xunta para algo tan banal, tan venial.

A metafísica chega cando o metemos nos nosos soños. E encaixa. Pode que mesmo constrúamos soños comúns. E pasa o tempo. E chega un momento no que xa non recordamos que parte do futuro perfecto pensamos nós e que parte pensou o outro. Xa non poderiamos desmadeixalo e non importa, porque xa non poderiamos vivilo sós. Non poderiamos volver empezar. E entón podemos decidir que iso, amigos e amigas, é o amor, que estamos namorados. El é único, a nosa media laranxa, non encaixariamos con ninguén coma con el. E se somos afortunados el pode decidi-lo mesmo, pode que mesmo se dera conta antes ca nós.

Pero a vida é máis longa cá maioría dos poemas e igual que cambiamos de futuro ideal podemos cambiar de media laranxa ideal. Pode que atopemos outra e pode que non. Pode que decidamos dicirllo e pode que non. Pode ser el o que quere outra cousa, o que atopa outra cousa. Pode que quedemos sós soñando soños comúns. E pode que entón decidamos vingarnos, aproveitando ó mellor algún dos soños que sabemos que o outro se quedou para si.
Quizais, que algún escritor famoso lle escribira un poema.