Árbores que atrapan historias IV

Invádennos as avesedas flairas do teixo,
e os cavorcos do lobo,
e as cerdeiras e as maceiras
abafadas xa polos acivros.
O noso é un sexo derrubado*

Contoume este acivro que atopei o outro día nun curuto de Pedrafita (ao que subira, por certo, mui ben acompañada) a historia dunha poeta de mirada intranquila e verso complexo, que leva toda a vida luitando contra as correntes que tiran dela cara ao fondo da cultura confortable. Luita con máis ganas que medo, arrebolando con forza as súas verdades e as súas mentiras, fachendeando de ser a máis libertaria, a máis rupturista, a máis desconcertante, a máis singular, a máis hermética, a máis radical, a máis reflexiva... a mellor.

A mellor non sei se será, contaba o acivro, pero tenche a madeira máis dura e compacta, excelente para construir obxectos de primeira, e os fruitos máis rechamantes, orixinais e coloridos. O feito de frutificar fóra da súa época engádelle, ademáis, un valor especial, por servir de alimento ás novas especies nunha etapa especialmente dura pola escaseza de recursos. Porén, ten que andar con ollo, advirtiume o acivro con esa súa sabedoría natural, esos mesmos froitos poden ser considerados purgantes e vomitivos por algúns e, cando non, corre o risco de comezar a ser empregada como adorno...

Esto é terrible, concluiu, o peor que lle pode pasar a unha poeta... Acaba con elas ata o punto de deixalas en perigo de extinción, permitíndolles vivir só como especie protexida.
___
* m-Talá. Vigo: Xerais, 2000.