Xa falta menos dun mes para que nos deixes. Quen me seguirá entón nas viaxes máis disparatadas e nos paseos nocturnos máis egoístas?

Ansar o 29.11.04 no Congreso. Foto de AFP publicada por El Mundo.

Comparados con la perfección,
todos salimos perdiendo

Ánsar resistiu case 11 horas as ansias de autocrítica para non "darlle o gusto" ó voceiro de IU. Mentres, ás portas do Circo, digo do Congreso, os ollos feridos e ferintes dos familiares das víctimas enfrontábanse ós dos seguidores do líder, que apretaban contra si as bandeiras españolas como se fosen a capa da invisibilidade de Harry Potter. Nota Cristina García Ramos: entre estes últimos tamén puiden ver un par rapaces que lle daban un toque persoal ó conxunto Burberry's cunha bufanda do PP. Como diría miña irmá, qué fuerrrrrte me parece. Habendo como hai festas de Jack Daniels tódalas findes para rapañar ese tipo de complementos. Pecho nota.

Gracias a que onte estiven toda a mañá pegada á 2, hoxe sei que o mellor gobernante que tivo este país dende os tempos de Maura non é perfecto. Tampouco o é Llamazares. Nin o son os partidos de la oposición y medios de comunicación conocidos por su delirante obsesión contra el Gobierno del PP, que "fabrican unha gran mentira" e "xogan a desestabilizar". Deduzo fabrican e xogan peor ca el, que é un pouco menos imperfecto.

Tamén sei que os autores que "algúns chaman intelectuais" dos atentados non andan en desiertos muy remotos ni en montañas muy lejanas. Tranquila me quedo, non deben andar por Galicia logo.

Outra cousa importante que antes non sabía é que "hai datos incontestables dos vencellos entre Al Qaeda e ETA". Incontestables, eh, que non innegables ou incuestionables. Ese novo mito que é Olabarria saliulle ó paso cun chisco de maliciosa xenialidade: como los dos somos profesores y sabemos lo importante que es la corrección lingüística, intentaré cuidar más mi léxico.
Guai rison, guan rison: comparados con la perfección todos salimos perdiendo.

Sigo coas miñas paranoias fotoxopeiras... Xa que non tomo tódalas drojas que quixera, teño que agarrarme ós pobres sucedáneos de trip. E xa que estamos, alguén sabe como facer un documento con forma de rombo? pódese? estará penado polo regulamento estético internacional?

Velaí o meu primeiro agasallo. Chegar á casa esfameada vinte días antes do meu cumpre e tropezar na entrada cun sobre grande, gordo e mol no que o meu nome compite cun selo da outra parte do globo foi tan emocionante... Por certo, espero que iso convirta a busca do agasallo perfecto para muá nun reto para vu(á), non podedes deixar que La-Fran vos avantaxe niso de facerme feliz.


O deuvedé multiformato non vai no meu reproductor do ano da polca (neste caso sería máis preciso dicir do ano de... de... Iuropslivinaselebreixon, creo recordar) así que de momento quedo sen reforzo para as miñas leccións avanzadas de chilensis e concéntrome na carta que o acompaña, nas ganas que tiña de saber dela, na de tempo que facía que non recibía unha carta com-cal, no malísima amiga que son (sobre todo) por a) non recordar nunca unha data e b) non escribir a ninguén.

Sempre fago igual

Achégase o cuarto de século. E findano. E eu con estos pelos... Non sei nada dos de Barcelona. Non chamei ás BTV-becarias, non falei con P. dende aquel pique ridículo, non contesto ós mails de Javi, hai séculos que non falo cos de Valencia, teño que envia-las postais de Unicef que me encasquetou meu tío, teño que acaba-la tesina antes do nadal, teño que escribir un libro... Ou era prantar unha árbore?...

Recordo un post xenial que lin non hai moito e decido apropiarme del vilmente, digo, posmodernamente:

Me he propuesto varias cosas, a saber:
-Escribir (e mandar) por primeira vez na miña vida as felicitacións de Nadal que tódolos anos acabo mercando
-Axudar a miña irmá coa Selectividade
-Saír sempre que teña ocasión, aínda que na casa se estea quentiña e (sobre todo) aínda que teña un libro fascinante ó lado da cama
-Escribir tódolos e-mails que debo
-Aclara-la miña situación académica
-Atopar (aínda que só sexa na miña cabeza) un traballo que me permita: sentir que aproveito minimamente o meu tempo, vivir comodamente preto da familia, escribir o que me apeteza, manter viva a esperanza de dirixi-lo meu documental algún día, viaxar (e non a Tenerife)..
-Atopar un rapaz que reuna estes requisitos:
Ollos grandes e misterioros, con longas pestañas e con gafas; pelo escuro, indomable, un pouco guedellas; sonrisa ampla e confiada formada por uns dentes un chisco imperfectos e uns beizos fermosos; nin alto nin baixo nin gordo nin escutrulido; con mans inquedas de guitarrista de jazz; infinitamente máis culto ca ninguén deste mundo, pero sen abucharar (sobre todo a min); naturalmente divertido, pero sen ser cansino; rojo a morir; que pense levar vaqueros e/ou pana con camisetas e/ou sudadeiras toda a vida; que lle guste o frío, a néboa, a choiva e a neve... e o xelado de limón; que use Axe Alaska; que queira ve-las pelis en versión orixinal; que non sexa chorón (para eso xa chego eu) pero sí moi paixonal (nas discusións políticas... e no resto); que poda falar de calquera cousa durante horas; que se entenda co meu abuelo; que fale (ou aspire a falar) galego; que non vaia de urbanita irredento; que (tamén) lle gusten as pelis malas e os programas cutres da tele; que estea completamente seguro de que endexamais me sería desleal; que lle guste conducir (comigo de copi); que me baixe compra-lo xornal os domingos pola mañá; que lle encante á miña familia, sobre a todo meus pais, e que a el lle encanten eles... e eu... que adoite ve-la cara amable da xente; que de cando en vez saiba sair de esmorga ata que o corpo aguante; que lle guste os pequenos (dos demais); e que non crea que quererse é casarse, ter fillos e/ou durmir abrazados para sempre xamais.
Ui, que fácil é pasarse pedindo... xa o dicía o orixinal, puestos a pedir, es mi fantasía (es mi scattergories). Claro que tamén dicía: para que hacerme esquemas si yo con cuatro tonterías me como hasta las flores (todo lo de arriba es falta de sexo).
Ai! Que dura está a realidade.

O fillo-sobriño-neto-bisneto único perfecciona na brétema
a xestión do sorriso como instrumento de mando.

Lost in the fog
Unha vez conqueridas as rúas, a néboa invade as conversas e eu aínda non podo crer que non teñamos máis nomes para ela. Investigo:
Brétema: Suspensión no aire de partículas higroscópicas húmidas. Usarase cando a visibilidade sexa reducida, pero superior a 1 km. Néboa: A mesma definición que brétema, pero cunha visibilidade menor que 1 km. Usarase neboeiro para as néboas tan mestas (menos de 200 m. de visibilidade) que poidan chegar a mollar.

He oido que otra mujer denunció de frente, sin esconder su cara. Ha merecido la pena.

Amnistía Internacional de Lugo ten o gusto de invitala/o á charla que baixo o título "Violencia contra a muller e conflictos armados" terá lugar o martes 23 de novembro ás oito do serán no centro social Uxío Novoneira (enfronte da praza de Abastos, digo, do Glam), na que participarán María Naredo (avogada especialista en violencia de xénero e responsable da campaña Non Máis Violencia Contra as Mulleres) e Rina Bolaño, víctima da violencia sexual no marco do conflicto armado colombiano, actualmente acollida ó programa de protección temporal de defensores dos dereitos humanos da sección española de AI.

Rina Bolaño, bacterióloga que traballaba con poblacións indíxenas, foi secuestrada o 12 de agosto de 2003 pola Frente 19 das FARC en Sierra Nevada de Santa Marta, no norte do país. Despois de quedar en liberdade, denunciou publicamente e ante as autoridades que o mando das FARC Beltrán a violara durante o seu cativerio de quince días. Considerada polos medios de comunicación a primeira denuncia de agresión sexual a mans de grupos armados realizada por unha supervivinte, o seu caso tivo gran repercusión pública, e contou co apoio dunha recoñecida organización de mulleres (Red Nacional de Mujeres), así como da Defensoría del Pueblo. Días despois de presenta-la denuncia, o seu caso deu un insólito xiro. O 12 de setembro, a denunciante foi detida por orde da Fiscalía 23 de Valledupar, acusada de rebelión:

Llegaron dos carros con armados hasta los dientes. Dijeron: "Venimos a protegerte de parte de la vicepresidencia. Éste no es un barrio seguro. Recoge tu ropita." Yo inocentemente caí. Cuando llegué al DAS [Departamento Administrativo de Seguridad] me tomaron las huellas. De manera cínica el agente me dijo: "¿Usted qué hizo? Ahora no la podemos proteger, tenemos que detenerla por rebelión." Como una delincuente, con fotos. El Director Nacional del DAS hizo declaraciones públicas señalando que había sido capturada y que era del ELN. Yo contaba con el apoyo de las mujeres que me decían "te vamos a sacar". Pero eso duró 46 días. El mando Beltrán se reinsertó, pro eso quedó protegido por Estado. Hizo declaraciones en al televisión. La autoridad policial dijo que había sido un romance y que yo era una guerrillera. La palabra del reinsertado valía más que la mía.

Rina Bolaño quedou en liberdade tras 46 días de reclusión, e en agosto de 2004 foi exonerada de toda acusación de relación coa guerrilla. Mentres o proceso na súa contra por rebelión permaneceu aberto non houbo avances na investigación nen acción xudicial polo delito de violación que denunciou.

Gústame andar entre a néboa pisando as follas murchas. Hoxe aprendín nunha desas orixinais conversas de ascensor que esta néboa ven despedi-lo outono. E que non se irá ata Santa Lucía... cando eu cumpra (na casiña) o cuarto de século.

Well hello thought it was about time for an update.
Uni's going well - i'm in my final year now
which means that i'm finally gonna have to get out
and do something after this.
How's you? Hope things are going well.

The real reason i'm writing is...

É curioso que un simple e-mail poda resultar tan ferinte e humillante. É máis curioso aínda que despois de tanto tempo lle conceda o poder de ferirme e de humillarme, dende a distancia, case sen querer. É curiosísimo que con todo e con iso deveza por contestarlle.

PD/ Os puntos suspensivos son meus. As cinco liñas que veñen despois son, obviamente, a petición dun pequeno favor.

Víctor Jara

O próximo martes día 23 os afortunados que podan achegarse ata Santiago terán a oportunidade de vibrar de novo con Joan, unha apaixonada (e apaixonante) montaxe teatral que funde a traxedia persoal narrada por Joan Jara en Victor Jara: Un Canto Inconcluso coa capacidade (universal) do individuo para proporcionar unha dor infinita á humanidade... Eu quedo en Lugo-Lugo jodida pero contenta, coas III Xornadas Locais sobre Violencia de Xénero e coa charla con Rina Bolaño, da que xa vos falarei como é debido.

Mentres tanto, para abrir boca e animarvos a compra-la miña entrada, deixovos co relato da escritura do derradeiro poema de Victor Jara pola súa muller:

Al día siguiente, viernes 14 de septiembre, los presos fueron divididos en grupos de alrededor de doscientos, preparándolos para trasladarlos al Estadio Nacional. Fue en ese momento cuando Víctor, ligeramente recuperado, preguntó a sus amigos si alguien tenía lápiz y papel, y comenzó a escribir su último poema.

En las últimas horas de su vida, las raíces profundas de su infancia campesina lo llevaron a ver en los militares a matronas cuya llegada era la señal de los gritos del parto, lo que de niño le había parecido un sufrimiento insoportable. Ahora esas visiones se confundían con la tortura y la sádica sonrisa de El Príncipe. Pero hasta en ese momento Víctor abrigaba esperanzas respecto al futuro, confianza en que a largo plazo el pueblo sería más fuerte que las bombas y las metralletas... y al llegar a los últimos versos Canto qué mal me sales/cuando tengo que cantar espanto, para los cuales ya tenía la música en su interior, lo interrumpieron. Un grupo de guardias fue a buscarlo y le separó de los que estaban a punto de ser trasladados al Estadio Nacional. Le pasó de prisa el papelito a un compañero sentado a su lado y éste, a su vez, lo escondió en el calcetín mientras se lo llevaban. Cada uno de los amigos intentó aprenderse de memoria el poema a medida que era escrito, para sacarlo consigo del estadio.
No volvieron a ver a Víctor.

Somos cinco mil
en esta pequeña parte de la ciudad.
Somos cinco mil
¿ Cuántos seremos en total
en las ciudades y en todo el país ?
Solo aqui
diez mil manos siembran
y hacen andar las fabricas.

¡Cuánta humanidad
con hambre, frio, pánico, dolor,
presión moral, terror y locura!

Seis de los nuestros se perdieron
en el espacio de las estrellas.

Un muerto, un golpeado como jamas creí
se podria golpear a un ser humano.
Los otros cuatro quisieron quitarse todos los temores
uno saltó al vacio,
otro golpeandose la cabeza contra el muro,
pero todos con la mirada fija de la muerte.

¡Qué espanto causa el rostro del fascismo !
Llevan a cabo sus planes con precisión artera
Sin importarles nada.
La sangre para ellos son medallas.
La matanza es acto de heroismo
¿ Es este el mundo que creaste, dios mio ?
¿Para esto tus siete dias de asombro y trabajo ?
en estas cuatro murallas solo existe un numero
que no progresa,
que lentamente querrá más muerte.

Pero de pronto me golpea la conciencia
y veo esta marea sin latido,
pero con el pulso de las máquinas
y los militares mostrando su rostro de matrona
llena de dulzura.
¿ Y Mexico, Cuba y el mundo ?
¡ Que griten esta ignominia !
Somos diez mil manos menos
que no producen.

¿Cuántos somos en toda la Patria?
La sangre del companero Presidente
golpea más fuerte que bombas y metrallas
Asi golpeará nuestro puño nuevamente

¡Canto que mal me sales
Cuando tengo que cantar espanto!
Espanto como el que vivo
como el que muero, espanto.
De verme entre tanto y tantos
momentos del infinito
en que el silencio y el grito
son las metas de este canto.
Lo que veo nunca vi,
lo que he sentido y que siento
hara brotar el momento...

(Victor Jara. Estadio Nacional de Chile, Setembro de 1973)

O retrato é de Maurice Abravanel.

Resumindo: con cabelos, con ollos, con dentes e sen deformidades, non fun nin guapa nin fea na miña mocidade; isto é unha vantaxe, dende o meu punto de vista, importante; porque a fealdade inspira certas aprehensións nun sentido, e a beleza, noutro. Espérase moito dunha apariencia radiante, e desconfíase bastante dunha que desagrada. Convén moito máis ter un rostro que non eclipsa nin empequenece ós que nos rodean; quizais por isto sempre me sentín moi a gusto cos meus amigos dun e doutro sexo.
George Sand en Histoire de ma vie.

e a voz seguirá durmida

Hai unha semana comezamos a falar da montaxe final da aula de teatro. A idea inicial é representar A Nai de Máximo Gorki, pero a investigación sobre o autor ruso vai revelando unha cara oculta que ten medio preocupada á directora. Ofrécenos a opción de retrata-la chamada historia recente de España: o periodo que vai da segunda república á transición. Marabíllome só coa idea, que me parece tan complexa como imprescindible e boto unha semana aplicando o conto da leiteira á nosa futura obra: a cara e a cruz da república, o golpe, a guerra, o franquismo... Quizais ata poda paga-la débeda persoal que adquirín cando acabei La voz dormida. Hai unhas horas, os comentarios dalgúns dos meus compañeiros derramaron o balde de leite ante os meus ollos: é demasiado cercano, é imposible ser imparcial, feriremos sensibilidades...

E, se ben o penso, creo que prefiro cala-la boca que ser imparcial.

Fedellando no fotoxop, atopo o meu lado máis escuro e hortera; aquí tedes a Armental e a Ojpuensuk, saqueinos do ciber-armario a patadas.

Janet Jackson, Justin Timberlake and the Hitchhiker's Guide to the Galaxy.

Hai quen cumpre o prometido. Flipo coa teoría da repercusión do peito de Janet Jackson nas eleccións... son fantásticos, estos estadounidenses. No máis estricto sentido da palabra. Paco ofrécenos tamén (a modo de easter-egg) un xoguete novo. Sempre me encantaron os diccionarios de citas (que nunca fun quen de memorizar como facía aquel rapaz tan jasp), así que gozo coa versión electrónica.

Parece ser que Aldous Huxley, entre outras cousas, dixo:

• Maybe this world is another planet's hell.
• At least two-thirds of our miseries spring from human stupidity, human malice and those great motivators and justifiers of malice and stupidity: idealism, dogmatism and proselytizing zeal on behalf of religous or political ideas.
• Experience is not what happens to a man; it is what a man does with what happens to him. Texts and Pretexts.
• Happiness is not achieved by the conscious pursuit of happiness; it is generally the by-product of other activities.Vendeta for the Western World.

Outro dos meus deuses, Douglas Adams, dixit:

• There is a theory which states that if ever anybody discovers exactly what the Universe is for and why it is here, it will instantly disappear and be replaced by something even more bizarre and inexplicable. There is another theory which states that this has already happened.
• He felt that his whole life was some kind of dream and he sometimes wondered whose it was and whether they were enjoying it. The Hitchhiker's Guide to the Galaxy
• Nothing travels faster than the speed of light with the possible exception of bad news, which obeys its own special laws. The Hitchhiker's Guide to the Galaxy.

Teño que reler ese libro.

Por que será máis difícil describi-los momentos de felicidade cós de tristeza? Eu cando estou morriñenta, triste ou agobiada (esto último é o máis frecuente) teño unha certa necesidade de contar. Contar dende as tripas, cara a fóra. O que escribo neses momentos non o dicta a miña cabeza, en todo caso sae directamente dos dedos, e cumpre unha dobre función de exorcismo dos meus demos e de xenerosa auto-compaixón. Sen embargo, cando (coma agora) me sinto feliz e tranquila teño que forza-la escritura. Unha escritura que, de sair, sae da cabeza. Razono. Por qué estás tan contenta: 24 anos, a carreira acabada, matada e rematada; non tés un can (nin real nin simbólico); non tés traballo; non tés rapaz (por non ter non tés nin ganas, que é peor); non tés un plan ó que cinguirte... Ai, ai, ai... Por que estarei tan contenta?

Alá foi a 11a edición da Noite dos Tolos de Ida e Volta. A nosa presentación en sociedade foi breve, tanto que eu case nin me enterei. Obviamente, non fun quen de me fotografar a min mesma no escenario. Se siente. Troixenvos, iso si, algúns dos máis tolos do lugar.

Teatro

Por petición directa de emereci vou escribir por primeira vez aquí. Poderíase dicir que é unha persoa moi ocupada, ou máis ben que a rede lle xogou unha mala pasada, como a todos algunha vez. Doucho pésame e espero que recuperes pronto a conexión.

Pero xa que non podemos contar contigo en internet, podémoste ver en persoa e disfrutar coas túas dotes interpretativas. Primeira actuación, hoxe, no Clavicémbalo. ¡Mucha mierda! ou o que prefiras que diga. Espero ter mañá unha fotografía!

Gracias. Eres única escollendo regalos. A mellor.

En Armental con Armental.- Encaaaaaaaaaaaantame que me paseen. E no no digo só para que me chovan as ofertas (que tamén), senón para agradecerlle a Margarita unha magnífica fin de semana na que: aprendín unhas leccións básicas de educación infantil, corrin favela arriba a media noite, tentei fotografar un esquivo ceo vermello perludio dunha noite xeada (alí xiada) e dun día soleado, probei o pica-pica mentres facía corpo para o licor café, bailei música boa e rinme coa malamalísimamalisísima, durmín coma unha pedra baixo vinte quilos de pura lá virxe, probei o bacallau con cebola estilo empanada, vin e critiquei (ata o extremo) unha curta tan pretenciosa e cara como malamalísima, gocei do agobio máis visualmente fermoso dos últimos tempos, comprendín + compartín + envexei a paixón dos que o intentan aquí, alá e acolá, declareime namorada doutro repelente niño vicente e tiven a sorte de comprobar (unha vez máis) que a comedia romántica segue tendo posibilidades... se se asumen riscos.

Impa(g)able maría.

Oda a unha castaña no chan
Da follaxe ourizada
caiches
completa
de madeira pulida,
de lúcida caoba,
lista
coma un violín que acaba
de nacer na altura,
e cae
terminado en segredo
entre paxaros e follas,
escola da forma,
liñaxe de leña e da fariña,
instrumento ovalado
que garda na súa estructura
delicia intacta e rosa comestible.
Pablo Neruda. En Odas elementales.

Xa sabía eu que dalgún lado nos tiña que saír a nós a morriña compartida. Foi das castañas inxeridas na infancia... no doubt. Abráiame descubri-la de doces que fai a tradición culinaria chilena co elas: flan, marmelada, dulce, budín... Teño saudade do super-cuchuflote do cuchufli e dos freixós con manjar mentres gozo coas castañas cocidas con leite (burgazos ou burgós, parece ser) de miña nai.

god catch us confessed

Non pode ser, non pode ser, non pode ser... É!

O día 25 de novembro entregaránse no Ministerio de Trabajo y Asuntos Sociales as firmas recabadas ó abeiro da campaña Non Máis Violencia Contra as Mulleres.
Se aínda non firmaches, apúrate.
Na mesma páxina, abaixo á esquerda, hai un link (para aqueles/as con un pouco máis de tempo e/ou interese) que explica como enviarlle unha carta ó ministro Caldera recordándolle as preocupacións do Comité da CEDAW das Nacións Unidas sobre a situación dos dereitos humanos das mulleres en España. Preocupacións que lle foron trasladadas ó goberno español hai xa uns meses, xunto coas recomendacións pertinentes e que aínda non obtiveron resposta.

Oira falar tanto e tan ben dela que
me daba medo que me decepcionase.
Non foi así. É fermosísima.