Northern Exposure
A vida ten os seus ritmos. Supoño que é a confluencia destes ritmos cos nosos propios a que finalmente marca o noso paso. Eu teño corrido sobre as agullas do reló ata chegar practicamente á extenuación. E teño tamén visto como os segundos se converten en minutos e os minutos en horas perante os meus impotentes ollos. Barcelona supuxo para min o ralentí definitivo, a detención total do paso do tempo. Alomenos, do meu tempo vital. Escapei dalí para recarga-las baterías, consciente de que precisaba os xogos (e as enchentas e as conversas) cos amigos e as gabanzas e/ou críticas feroces da familia... Do que non tiña nin idea era do ben que me ía facer atoparme cun grupo de afinidades desafinadas como o de Teatro e (sobre todo) cun grupo ante o que poder presenta-la rendición total, o de Amnistía... O deceseis de marzo saín de contas, levo nove meses reconstruindome e nove días durmindo mal, consciente de que a fin do ciclo estaba á volta da esquina. Quizais é por iso que me pillou tan tranquila, tan de volta de todo. Como diría aqueloutra, "veu visitarme o mar". Mañá saio para Cicely, xa vos manterei informados.

A imaxe dixitalizada dunha postal avellentada polo sol que xa non debeu ser boa nos seus mellores tempos, non fai xustiza ó orixinal... pero non quería deixalo pasar, tiña que contarvos que coñecera un artista real... un home estrano que hai uns anos creou compulsivamente uns cadros fascinantes, escuros, tan fermosos como agresivamente tristes e que co tempo descubriu que se pintaba iso -que se pintaba así- era porque non estaba vivindo a vida como quería -como debía- vivila. Deixou o traballo en Alemaña e veuse pra'acó.

Esta foi a primeira obra da nova vida. E prácticamente a derradeira. Di que xa non ten necesidade de crear, que a vida mesma o afasta dos pinceis. Unha mágoa para nós, unha sorte para el.

O exame

Data:
Nome:

1. Debuxa o esquema de comunicación e define cada un dos seus elementos. (2 puntos)

2. Debuxa o esquema dos principais medios de comunicación de masas e explica as súas características esenciais. (2 puntos)
Que significa que sexan "de masas"?
Que características comparten? Cales non?

3. Como se distribúe a información no conxunto do xornal? (2 puntos)
3.1. Como se lle chama en termos xornalísticos ó "nome" do xornal?
3.2. Como se chaman as agrupacións temáticas de noticias? Que determina a súa orde no xornal?
3.3. Como se distribúe a información na páxina?
Cantas columnas ten unha páxina de xornal?
Que elementos nos indican a importancia que o xornal lles dá ás distintas noticias?

4. Como se distribúe a información na noticia? (2 puntos)

5. Qué xéneros xornalísticos coñeces? Explícaos brevemente. (2 puntos)

6. E de regalo ...escolle, para afina-la nota:

6.1. Define:
Reportaxe
Documental
Obxectividade
Liberdade de Expresión

6.2. Explica como ves ti a situación do galego nos medios de masas? Por que cres que é así? Que consecuencias cres que ten esta situación? Como se podería solucionar?

6.3. Cales son os teus medios favoritos? Cales non ves/escoitas/les nunca? Por que cres que é así? Que consecuencias cres que ten esta situación? Como se podería solucionar?

6.4. Escribe unha noticia e identifica cada un dos seus elementos básicos.



... Non se pode ser máis boiña

A light exists in spring

A light exists in spring
Not present on the year
At any other period.
When March is scarcely here

A color stands abroad
On solitary hills
That science cannot overtake,
But human nature feels.

It waits upon the lawn;
It shows the furthest tree
Upon the furthest slope we know;
It almost speaks to me.

Then, as horizons step,
Or noons report away,
Without the formula of sound,
It passes, and we stay:

A quality of loss
Affecting our content,
As trade had suddenly encroached
Upon a sacrament.

Emily Dickinson

Un patio de butacas ás escuras e un escenario a medio iluminar que se intuía inusualmente amplo marcaron a primeira diferencia. Chiscándolle o ollo a Meyerhold, a Aula de Teatro Universitaria de Ourense (Maricastaña) decidiu amosarlles ós espectadores o artificio teatral. Sen telón que erguer nin baixar nin buracos laterais nos que acocharse, catorce actores quentan a voz e o corpo entre sombras mentres o público se acomoda. Como un mago que se arrisca a face-los seus xogos nas distancias curtas a pesares de ser consciente de que a atención da audiencia estará especialmente adicada a atopa-lo truco, Maricastaña arriscouse onte a competir pola atención do público co xogo de luces, cos cambios de vestiario e mesmo coa "porquería" que, segundo asegura Fernando Dacosta, "sempre hai nos teatros galegos".

Frankenstein é a segunda parte da triloxía do monstro que Maricastaña comezou o ano pasado con TOTEM, versión de Fernando Dacosta de O Señor das Moscas de William Golding. "Esta vez queriamos falar do monstro que levamos dentro", asegura Dacosta, "un mostro capaz de feri-lo próximo". O traballo comezou en Novembro de 2004, cando os integrantes do grupo comezaron a documentarse e a "xogar" con distintos momentos da novela de Mary Shelly. Fixeron unha escolla das pasaxes esenciais e apropiáronse da obra achegándolle un intre circense que deixase respira-la traxedia e un certo anticlericalismo que nos empatizase co monstro que, coma nós, tan pronto implora perante o seu creador como blasfema na súa contra.

O resultado deste proceso creativo é unha peza teatral dunhas dúas horas de duración que lle volve a honra a un termo tan denostado como é o de espectáculo. Un verdadeiro alarde de maxia teatral que atrae irremediablemente a atención do público cara a uns actores sobresaíntes que o emocionan e que o levan despois a reflexionar sobre a propia natureza do home, sobre o abandono ó que nos condeou un creador que se supón bo e xeneroso, sobre o feito de que á morte, amigos e amigas, hai que ganarlle a golpes de vida...

Estaba todo ante nós e aínda así non fomos capaces de descubri-lo truco.

Xa foi. Hai unha semana devecía porque pasara canto antes e agora dame mágoa que xa fora. E boto en falta ós de teatro, quen mo ía dicir! É como cando tés visita... e invade completamente o teu espacio. E ó principio é farra pura. E despois matarías por uns segundos de soidade. E ó final só vas tirando coa vista posta no día no que recuperes a tranquila normalidade da túa vida. E cando (por fin) se vai a visita e quedas soa e limpias e ordeas e durmes e les e ves a tele... entón, é cando che doe a súa ausencia como a dun apéndice corporal que xa non está.

O tema do día é Black Milk, do Mezzanine de Massive Attack:

Recoñezo que este é un deses grupos (xunto con outros como Marilyn Manson ou Rage Against the Machine) que nunca me gustou... nin a súa música, nin os seus vídeos nin nada. Pero, como sempre, co tempo un vai cambiando de gustos e hai que recoñecerlles que teñen temas moi bos. Na miña opinión, son altamente aconsellables en "encontros de amigos que se convirten en charlas ata altas horas da madrugada (que diría un anuncio de IKEA). O grupo é británico, de Bristol, e ten 5 discos e un montón de aparicións en bandas sonoras e en anuncios. Como curiosidade, creo que a canción do anuncio de Emporio Armani, o das colonias que se achegan en plan bico, é deles.

Black Milk

You're not my eater
I'm not your food
Love you for God
Love you for the Mother

Eat me
In the space
Within my heart
Love you for God
Love you for the Mother

Mother fountain
Or live or not at all

The most level
Sunken chapel
Love you for God
Love you for the Mother

All's there to love
Only love

Posmodernirmos

O tema de hoxe é Baba O' Riley, de The who. É o meu favorito dos que me foi mandando Borja ata o de agora, é xenial. Hai van o seu comentario e a letra.

A versión orixinal é do disco Who's Next, de 1971. A versión que eu teño é a do The very best of the who. De The who pouco se pode contar, ademáis imaxino que os coñecerás: grupo británico dos 70, toque de rock e pouco máis, que eu saiba. Esta canción encántame. Un detalle que imaxino saberás, tódalas cabeceiras das series C.S.I. teñen de fondo cancións de The Who. Esta en concreto é a de C.S.I. New York.

Baba O'Riley

Out here in the fields
I fight for my meals
I get my back into my living
I don't need to fight
To prove I'm right
I don't need to be forgiven

Don't cry
Don't raise your eye
It's only teenage wasteland

Sally, take my hand
Travel south crossland
Put out the fire
Don't look past my shoulder
The exodus is here
The happy ones are near
Let's get together
Before we get much older

Teenage wasteland
It's only teenage wasteland
Teenage wasteland
Oh, oh
Teenage wasteland
They're all wasted!

Ultimamente flipo con...

Maragall (cantas cagadas máis aguantarán os cataláns)

Fraga (isto non é novidade)

Os defensores da enduring freedom, amosando a pata unha vez máis.

O listos que andan os bispos cando toca cambiar de camisa

O moito que poderían cambiar algunhas cousas nun ano, mentres que outras nunca cambian.

A canción de onte foi Nutshell, do grupo Alice in Chains. O disco, de 1994, é Jar of flies. Di Borja:

Que terá 1994 que tantos discos me gustan dese ano? Non o sei. A Alice in Chains, nembargantes, descubrinos moito despois a través dunha canción (What the hell have I) da banda sonora de Last Action Hero. Si, a peli de Arnoldo o Gobernador (e futurible presidente). É outro dos grupos de Seattle que tanto me gustan (Pearl Jam, Soundgarden...) aínda que, a diferencia destes (e de Nirvana), pretendían ser unha banda de metal cando o grunge estaba nacendo. O que pasa é que, claro, cando eres da mesma cidade que Nirvana e Pearl Jam, xusto cando o grunge comeza a medrar, ou te volves grunge ou vas á merda, polo que cambiaron un pouco de estilo (cousa que non lles veu mal, na miña opinión). Polo demáis, é a típica* historia duns tíos que se coñecen no instituto, montan unha banda e vailles máis ou menos ben de cara á galería, pero entre eles andan sempre a hostias. Ó final da historia, o cantante aparece morto de sobredose (din que de coca e de heroína, á que se dicía que era adicto dende había moitísimo tempo).

*N. de T. "típica mítica"

Nutshell

We chase misprinted lies
We face the path of time
And yet I fight
And yet I fight
This battle all alone
No one to cry to
No place to call home

Oooh...Oooh...
Oooh...Oooh...

My gift of self is raped
My privacy is raked
And yet I find
And yet I find
Repeating in my head
If I can't be my own
I'd feel better dead

Oooh...Oooh...
Oooh...Oooh...

A excusa para latar ó Cap has gone with the sun.

O tema de hoxe é Brazen (weep), de Skunk Anansie, un grupo britanico xa disolto. A cantante, Skin, anda agora por aí tentándoo en solitario (é súa a canción do anuncio do Renault Megane Scenic, aquel no que o coche saía do garaxe mentres se ían pechando tódalas portas do resto dos garaxes). Brazen (weep) é do segundo disco que publicaron Skunk Anansie, Stoosh (1996), para Borja o mellor do grupo en dura pugna co Post Orgasmic Chill.

Brazen (weep)

I called you brazen
called you whore right to your face
and watched you silently
and publicly disgraced

i didn`t notice when you strenghted
like a vice
that you were trembling and burned
beneath the ice, ooh, ooh

why don`t you weep
when i hurt you
why don`t you weep
when i cut you
you don`t bleed
and the anger builds up inside [x2]

na, na, na, na, na,

you said a prayer
and i betrayed you with a kiss
i never realized
that all had come to this

so keep your dignity
don`t throw it all to waste
stronger feelings
than you`ve ever learned to face, ooh

Borja mándame esto xunto co tema:

A multiracial quartet formed in Britain, Skunk Anansie plays what its lead singer, Skin, calls clit-rock (an amalgam of heavy metal and black feminist rage). Skin began singing in high school for a classmate's band after considering the offer for over a year. Six years after that band broke up, the members of Skunk Anansie (including bass player Cass) met one another by chance. Their name was taken from the West Indian folk tales of Anansie the spider-man, with "Skunk" added to make the name nastier.

Imos aló... costa embaixo, sen freos e sen cadeas.

Armental e o sr. Sheffield

Xa vos dixera que Armental se ía de au pair á urbe, verdade? Hai xa máis dun mes que está alí. Como pasa de internete, mantemos un (exiguo) contacto a base de cutre-mensas pola miña banda e de xenerosas chamadas pola súa. A primeira vez que falamos, hai xa tempo, só nos deu para que me describira a familia: matrimonio novo, con traballos de elite e cartos a manchea, dous fillos pequenos (unha rapaza algo teixo e un neno riquiño e tranquilo) e unha longa e católica familia de inmigrantes portugueses. O traballo non a mataba, as comodidades eran moitas (plasma, satélite, coche) e a xefa tratábaa de luxo (conversas, ceas, paseos turísticos). Levaba unha fin de semana aló e parecía que pasaran vinte anos... tan introducida no ambiente como desilusionada con respecto á cara aventureira da viaxe. Quedei medio preocupada.

O luns á unha e media da mañá chamoume outra vez, peneque perdida de viño e de brandy (dos caros). Leson-namber-guan: así, amig@s, é como se enchen os ricos. Líbreme dios de xulga las cheas alleas, pero curiosa si que son, así que tiven que preguntarlle por que arrastraba a lingua unha emigrante currante un luns a media noite. A resposta acabou coas miñas preocupacións sobre a súa capacidade para esquiva-las aventuras. Parece ser que o feliz matrimonio británico-luso de clase alta non era tan feliz. Parece ser que o marido tivo un par de pares de experiencias extra-matrimoniais, ademáis dun intento fallido coa anterior au pair. Parece ser que o tipo en cuestión é un atractivo cabronazo de corenta e pico que sente unha certa debilidade polas latinas novas, "cunha figura máis bonita cá da miña muller". Parece ser que se foi da casa, que lle preguntou á muller se lle podía seguir levando a roupa para pasarlle o ferro, que chamou a Armental ó mobil ó diga seguinte para preguntarlle se, non agora, of course, pero dentro dun mes, sairía con el. Parece ser que Armental dixo "maybe". Parece ser que unhas horas máis tarde, mentres axudaba á súa xefa e amiga a empurra-las mágoas gorxa abaixo con viño e con brandy (dos caros), Armental non podía entender que tipo de enaxenación mental a levara a pronunciar aquela enganosa palabra; ela nunca xamais se liaría con el... fixo... case fixo... quere crer. Leson-namber-tu: a aventura non está en kenia, está aí fora.

O segundo tema de Emerecindo Música é Living in a Lie, de Guano Apes (Don't Give Me Names de Guano Apes (2000). Outro dos grupos favoritos de Borja, son alemanes e fixéronse coñecidos en España con Open your eyes, do seu primeiro disco (Proud like a god, 1997) e Big in Japan (do mesmo Don't Give Me Names).

Don’t give me names
You’ve got it all, took it all from me
Drove me insane
Who’d come down to earth, releasing me
Healing my wounds
so why don’t you close the door when you’re leaving me
now you’ll run
running all the way back to me again

I’m not to end in shame
to fight an endless lie
I’m not to play a game
I won’t be on your side

(I) found a way
to reach myself again but all I saw was shame
Drive me away
there’s something deep in me waiting to escape
you think you know me
so why don’t you close the door when you’re here with me

I’m here to end the game
I’m living in a lie
it’s hard to give the same
I won’t be on your side

I’m not to end in shame
to fight an endless lie
I’m not to play a game
I won’t be on your side

I loved you a lot
to need you a lot
I leave you alone...

Ofertas interesantes

Estas son as últimas ofertas de emprego publicadas en Laboris que coinciden co meu perfil y preferencias laborales:

FlashDanceGirls Bailarina Barcelona
FlashDanceGirls Bailarina Coruña
FlashDanceGirls Bailarina Lugo
FlashDanceGirls Bailarina Madrid
FlashDanceGirls Bailarina Ourense
FlashDanceGirls Bailarina Pontevedra

Eroproductions s.l Actrices protagonista y reparto Erótico Barcelona
Eroproductions s.l Actrices protagonista y reparto Erótico Coruña
Eroproductions s.l Actrices protagonista y reparto Erótico Lugo
Eroproductions s.l Actrices protagonista y reparto Erótico Madrid
Eroproductions s.l Actrices protagonista y reparto Erótico Ourense
Eroproductions s.l Actrices protagonista y reparto Erótico Pontevedra

Interesantes si que son.

Punto de encontro

Casualidades da vida, segundo parece a estación luguesa está de aniversario. Firma a reportaxe do DOL unha desas xornalistas tan infra-empregadas polos seus xefes que ata parece que as agochan para que non se note que a culpa de que as cousas estean como están non é da redacción. Tecleo un pedaciño:

Abelardo Pérez vive en un piso cercano al de su hijo, así que pasa las noches en uno y otro, pero los días siempre en la terminal. No tiene calefacción porque "os vellos somos un pouco agarrados", pero la suple con la de la estación, que en verano está fresquita. Pega la hebra con sus amigos y si no pasea. Para muchos es como un parque climatizado y son capaces de recorrer el pasillo docenas de veces arriba y abajo.

Emerecindo música

A petición popular inauguro unha sección musical da que, tranquilos/as, non me fago cargo eu mesma. Descentralizo contidos como quen descentraliza competencias, sen toca-lo presuposto. Via mail, Borja compón día a día a súa lista de cancións imprescindibles a cambio dun pouco de nada con certificado de autenticidade.


Non sei se se co Vitalogy, pero va que é chula

Comezamos coa súa favorita (xunto cunha de Aerosmith que anuncia pero non concreta). É de Pearl Jam, do que moitos consideran o seu mellor disco despois do primeiro, Ten, que é insuperable "por suposto". O disco en cuestión é o Vitalogy, de 1994, publicado por Sony. O tema é o número 5 do album, Nothingman.

once divided...nothing left to subtract...
some words when spoken...can't be taken back...
walks on his own...with thoughts he can't help thinking...
future's above...but in the past he's slow and sinking...
caught a bolt 'a lightnin'...cursed the day he let it go...
nothingman...
nothingman...
isn't it something?
nothingman...
she once believed...in every story he had to tell...
one day she stiffened...took the other side...
empty stares...from each corner of a shared prison cell...
one just escapes...one's left inside the well...
and he who forgets...will be destined to remember...
nothingman...
nothingman...
isn't it something?
nothingman...
oh, she don't want him...
oh, she won't feed him...after he's flown away...
oh, into the sun...ah, into the sun...
burn...burn...
nothingman...
nothingman...
isn't it something?
nothingman...
nothingman...
coulda' been something...
nothingman...
oh...ohh...ohh...

Recibín dúas mensaxes emocionantes. Unha, de quen podería ser un futuro gran amigo, tan fermosa e tan doce como difícil de contestar e a outra, de quen en tempos pensei compañeiro imprescindible, tan sutil e complexa coma nós mesmos. Dúas portas abertas ante min... deus, ¡que responsabilidade!

Fin de semana de rat race. O venres, cheguei do Cap co tempo xusto para remata-lo informe que lles debía ós de Amnistía, ducharme ás presas e sair pitando cara á estación de autobuses. Outro día falaremos dese niño de freaks que é a estación luguesa.

O bus saía (e saiu) á medianoite. Unha carraca vella coetánea dos Freires que paran dúas veces en cada casa entre Lugo e Santiago. O conductor era un pouco cabrón e, ademáis de acelerar e frear con certa brusquedade e moita máis frecuencia da imprescindible, prendía as luces cada pouco, supoño que para comprobar que non durmíamos. Non debiamos resultar convincentes, porque ás catro e media da mañá tivo a ben facernos baixar do bus no medio e medio da (branca) castela porque el tiña que ir repostar. Cando chegamos a la-capi xa me cagara unhas cantas veces nos seus mortos, pero para rematala non nos deixou baixar en Atocha porque a miña mochila estaba no compartimento da Estación Sur. Alá que nos fomos, para despois coller un taxi ata Atocha. En fin.

O taxista foi do mellor da viaxe, cos seus comentarios dignos dun artigo de Elvira Lindo: "Uy, fíjate como vaaaan... bolingash perdíosh. Yo esh paso mil de hacerme losh bolingash. Yo con mish estaciooonesh, mi aeropuerto, mish trabajadoresh madrugadoresh eshtoy de vicio. De bolingash, ná." Para desgracia do pobre home, cando baixamos nós subiron dúas orientais e un occidental moi riseiros que non tiñan pinta de ir deixar pasa-la oportunidade.

Nós fomos leva-las cousas ó hostal, compra-lo xornal e almorzar na única cafetería que atopamos aberta a esas horas, o horrible Caffé di Roma. O bon foi que tivemos espectáculo: tres tunos ligando cunhas orientais bastante cocidas, unha panda de tíos e unha de tías tentando salva-la noite no último momento e a actuación a catro bandas do facha capitalino, o trío de mafiosos gregos, os camareiros sudamericanos e o madrileño progre. Impagable.

Cando rematou a diversión, fomos dar unha volta para facer tempo ata a primeira reunión. O obradoiro foi no edificio do consello da xuventude e a sala onde estivemos toda a finde pechados estaba chea de posters do Referendum Plus de marras. Case toleo, dúas noites sen durmir, unha viaxe horrenda en bus e oito horas seguidas vendo a publicidade da "bebida que che cambiará a vida"...

O corpo non deu máis de si e tralo paseo vespertino, as cañas e as tapas, caín rendonda na camiña do hostal, cando oín o móbil ó día seguinte pensei que non podía ser que xa se me acabara a noite. Máis Referendum Plus, máis cañas, máis tapas, máis paseo e para o bus de volta.

A viaxe do domingo foi infinitamente máis agradable, un par de películas pasables (¿alguén sabe se Filmax pactou con Alsa a emisión de cine europeo nos seus buses?) e unha conducción amable e delicada. A gloria.