As croquetas

Podedes oir o anuncio aquí, ilustrado coas croquetas de Bachmont

Descubro (vía Chuza) a polémica que xurdiu ao redor das croquetas e do sexismo na publicidade despois de que a ministra de Igualdade, Bibiana Aído, pedira ao ministro de Economía e Facenda, Pedro Solbes, a retirada dunha cuña radiofónica de Letras del Tesoro no que se produce o seguinte diálogo:

Psicóloga: Cómo psicóloga te digo que deberías dejar ese trabajo y olvidarte de tu mujer, que te absorbe toda la energía positiva.
Paciente: ¿Dejar a mi Puri? pero ¡tú estás loca!, ¡si mi Puri es lo más grande!. Cómo se nota que no has probado las croquetas de mi Puri.
Off: Si tu vida es como tú eliges que sea ¿tu inversión no debería ser igual?. Compra letras del Tesoro. Tesoro Público. Gobierno de España.

A polémica que xurdiu a seguir da retirada do anuncio, despois de que unha senadora do Partido Popular protestara na Comisión de Igualdade, non vai dos cartos que puido costar un anuncio tan malo (porque fóra de calquera outra consideración, o anuncio é malo con ganas), nin da falta duns criterios comúns mínimos na publicidade institucional, nin muito menos do papel da muller nos medios. Non. A polémica vai das croquetas. Os diarios electrónicos énchense de comentarios airadísimos sobre a liberdade soberana da Puri a facer croquetas. E eu alucino. Non avanzamos. Pasan os anos e o conto é o mismo.

Paul Newman's flows

Dicía Paul Newman que I never ask my wife about my flaws. Instead I try to get her to ignore them and concentrate on my sense of humor. E parece que non era unha mala técnica. Mantívoos xuntos 50 anos (1, 2 e 3), ata que o cancro puido con el, coa súa beleza, co seu sentido do humor e cos seus defectos.

Apunta Ghanito nos comentarios ao post anterior, con toda a razón do mundo, que a discriminación non é allea a nós. Non hai racismo só nos Estados Unidos, nin pobreza só nos países "aínda non desenvolvidos" (que linguaxe tan cínica, esta do desenvolvemento). Alí e aquí os medios son os mesmos, idénticos, e as mensaxes, claro, tamén. Os mecanismos sutís dos que fala Casandra están diante dos nosos ollos día e noite. Entremedias, de cando en vez, deixan pasar algunha mensaxe como esta, que di, simplemente, enfrónte ao mostro no que te convertiches. Evidentemente, o sistema xa se encargou de darnos as ferramentas necesarias para neutralizar a mensaxe, para convertila nun "se me dás algo do que che sobra xa me encargo eu de que non teñas que enfrontarte ao monstro no que te convertiches" ou nun "eu non son así", ou, o que é peor, nun "que afortunad@ son, que non me tocou vivir o que a outr@s, pobres, pénsao cando se che ocurra queixarte outra vez por tonterías". Cinco minutos máis tarde, claro, o meu (o teu) mundo deixa de ter sentido porque non vai internet, porque a peli que baixei salta no minuto 84 ou porque cambiaron a única serie que vexo na tele por culpa do puto fútbol.

Eu sei que aspecto ten o monstro no que me convertín, enfróntome a el de cando en vez. O que non teño tan claro é se algunha vez gañarei a batalla.

The bad doll

Which doll looks more like you?

De illa en illa

Guía e guiadas*

Este sábado fun con Ireniña á illa de San Simón. A fundación organiza visitas gratuitas (pódese facer a reserva on-line) que axudan a completar a paisaxe da illa (impresionante o paseo dos buxos) cunha historia que, segundo puidemos comprobar, segue habendo xente que non quere re-coñecer.
Dá rabia, pero supoño que mentres haxa xente que non queira oila, haberá un motivo para contala.



Despois de deixar ao guía co seguinte grupo de guiados, subimos ata aqueloutra illa que tanto me gusta para tomar un café cunha das súas habitantes ilustres. Antes de irnos, aproveitamos para pasear pola "urbanización illa de arousa" coa que o Concello "incrementa os parques públicos, aposta polo teu futuro"...
Andamos sobrados de ironía política.

___
* Con estes dous embárcome eu en calquera aventura

Nin Vicky nin Cristina nin Barcelona

"¡Claro!, si es que no has visto la película, y si no has visto la película, ¿cómo vamos a hablar de ella?". A min a película gustoume, confirmoume que o peor Woody Allen me entretén máis có melloriño dos demáis, pero o que me encantou foi a entrevista de Elvira Lindo a Penélope Cruz. Non sei se me divirte máis a ignorante soberbia da enrevistada ou o sutil revanchismo da entrevistadora.

Os camiños do interior, como os da illa, están cheos de cruces sen cruceiro. Con cada novo carreiro, volven dúbidas vellas. Segura de que non é por aquí? Por meses tiro para adiante, certa de saber cara a onde me dirixo, e, cando chego ao desvío indicado, as silveiras os toxos os fentos as xestas fanme recuar. Unha mao amiga tráeme un fouciño e unhas instruccións, pero estou tan cansa de todo, tan cansa de min mesma...
Por que elixo sempre o destino máis complicado?

Árbores que atrapan historias VI

Sen metafísica poética digo o meu mensaxe:
vivide

O outro día contoume este castiñeiro a historia dun Pereiro carpinteiro músico e bailarín, rosmón presumido e sabio, marido pai avó e bisavó, vividor vivido e vital ao que lle leva a vida escuitar valses e contar historias. "Vou vello", díxome o outro día este Pereiro cabo daquel Castiñeiro, "vou vello, non teño forzas para traballar e cánsome de non facer nada". Sorriu coa cara toda. "Se te fías dun vello, non pares quieta, xa terás tempo para aburrirte cando non che quede máis remedio".

Os comedores de chopos

Unha leira heroica sobrevive entre as obras e os chopos

O sábado fun dar un paseo pola aldea. Antes ía muito co can de meus tíos, o León, pero hai tempo que morreu e xa antes decidira ignorarme, así que había anos que non pasaba polos carreiros que levaban ao río. E non son a única que deixou de usalos. Están cheos de pólas secas e de silveiras e as moras apodrecen esperando que alguén faga con elas unha papilla de cores imposibles. Eu como unhas poucas, máis por melancolía que por outra cousa, pero dáme mal rollo que estean tan cerca das casetas dos explosivos do túnel do AVE. As obras do como se chame fenden unha paisaxe que non se parece en nada á da miña infancia. Os camiños están a monte porque as fincas ás que levan están tamén a monte. Onde antes había patacas, millo e pan, agora hai silveiras e chopos. Vénme á cabeza Otero. Síntome reaccionaria por detestar esta nova paisaxe e sei que eu non podo decidir o futuro do rural porque eu non quero, nunca quixen, vivilo. Pero non soporto esta sociedade que cambia o pan pola madeira...
Que pasa, vamos comer chopo?


A foto fíxoa Juan Carlos Tomasi en Etiopía

A resposta chégame ao día seguinte, no meu cubillo urbano, con forma de reportaxe de Ramón Lobo*. E resulta que non, que nós non vamos comer chopo. Nós vamos seguir comendo de puta madre**. O problema, evidentemente, téñeno os que só podían comer pan.

___
*Nota: si, ás veces paga a pena ler o xornal.
**Uso lingüístico sexista que eliminarei do meu vocabulario en canto se me pase a frustración e a mala hostia.

Hoxe aprendín que os domingos no cantiño ulen a café, a piriódico do domingo, a historias espectaculares da vida presente de habitantes de vidas pasadas, a sesión vermú con z., a pan galego con aceite e gazpacho, a acentos estranxeiros que che falan dende o adarve da muralla e á ultima raiola de sol do vrao que nunca existiu xogando coas cores caribeñas da colcha máxica de La-Lore.

Moving, que é xerundio

A foto é de isus, que tamén anda á procura da velocidade vital axeitada

Tardo dúas horas en meter en bolsas caixas maletas mochilas todo o que necesito para independizarme. Agóbiame o contraste entre a tranquila quietude que me rodea e o meu movemento desenfocado e non estou segura de se prefiro parar eu ou que se mova o resto.

A porta da morte

Notas para unha turista galega no Santiago Austral (V): Poniente

Lindeiros con Bellavista e con Santiago Centro están os barrios Recoleta, Independencia, Brasil e Yungai, onde buscaría casa se tivera que vivir no Santiago Austral. Aquí, en plan turisteo, levaríate de paseo polo "barrio comercial" de Patronato e, por suposto, ao cemiterio, que é, en si mesmo, a mellor mostra das desigualdades sociais do país e onde están, ademais, o nicho de Víctor Jara e o patio 29 coas tumbas sen nome dos desaparecidos do golpe militar. Teño as distancias mui desordenadas, pero creo que nalgures entre estos barrios está Quinta Normal, coa Biblioteca de Santiago e o Centro Cultural Matucana, e a praza Brasil, co Galpón Víctor Jara, no que normalmente hai concertos interesantes. Por aí anda tamén a Blondie, coas súas noites do rock dos 70 ou do pop británico, que foron do melloriño da miña vida nocturna. En Yungai levaríate tamén a un dos nosos restaurantes favoritos, a Peluquería Francesa, en Compañía con Libertad, e a un centro cívico que hai por alí cerca que programa obras teatrais e concertos de grupos locais. Paga a pena entrar, aínda que sexa para tomar un café (soluble, sempre soluble), porque está decorado con cartaces e recortes de xornal rojeras... En realidade, toda esta zona é zona tradicional de mobilización comunista.

Non é oficio para cínicos

Gabilondo recibe o premio Nuevo Periodismo CEMEX-Fundación Nuevo Periodismo Iberoamericano da man de García Márquez e eu teño sentimentos encontrados. Gústame Gabilondo, cáeme ben. Respétoo. E gústame aínda máis Gabo, xa o sabedes. Porén, paréceme obsceno ler en El País as reflexións dun e máis do outro sobre como "la información ha sido derrotada por las empresas de comunicación". Leo esa frase precedida pola expresión "el presentador del informativo estrella de Cuatro" e sinto náuseas. Despois, ven Juan Cruz e para explicar que é para el o xornalismo cita a Kapucinsky. "Kapucinsky decía que este no es un oficio para cínicos", di Juan Cruz. E eu pregúntome como se fai para sobrevivir á nausea sen botar man do cinismo.

Notas para unha turista galega no Santiago Austral (IV): Bellas Artes

Entre Santiago Centro e Bellavista está o barrio de Bellas Artes, no que atopariamos o museo de Arte Moderno e o de Bellas Artes, algúns dos bares e tendas máis moderniquis de Santiago e a mellor librería da cidade (Metales Pesados, na calle José Miguel Barra). Tamén é o máis parecido a un barrio gay que ten a cidade. A min recordábame un pouco a Barcelona. Non está mal para dar un paseo, tomar uns jugos naturais ou uns tés e, se tiveramos bo tempo, ir ao parque na fin de semana e flipar coas cousas que pode vender a xente... Eu unha vez vin a píldora anticonceptiva exposta nun mantel de cadros chantado no medio dun camiño.
Xa de estado en Bellas Artes, achegariámonose a Lastarria. Alí, se hai sorte, atopariamos un home vendendo pendientes de alpaca. Eu nunca en toda a miña vida usara pendientes ata que coñecín a este tipo, que é o mellor orfebre que hai no mundo enteiro e que ten, ademáis, unha conversa mui interesante.
Se vas sen min e o ves, encantaríame que lle mandaras saúdos da súa fan galega.

Notas para unha turista galega no Santiago Austral (III): Bellavista

Bellavista é o barrio tradicionalmente bohemio de Santiago. Nel está a casa de Neruda na que entraron a saco tralo golpe militar, a Chascona, e a maior parte dos teatros e locais de moda da cidade. Ten un punto bohemio pijolas que a min me botaba un algo para atrás, pero ten tamén algunha das mellores flores urbanas que vin na miña vida. En calquera caso, paga a pena velo.



Se o visitaramos xuntas, chegariamos en metro a Baquedano. Esa é a praza Italia, núcleo das manifestacións e das broncas e límite último para os habitantes do Santiago rico que non saben mui ben que é o que hai máis alá. Dende alí teriamos que cruzar o río Mapocho, tapando o nariz e a mente, para non pensar que nese país no que as farmacias se negan a vender a píldora do día despois "porque é inmoral" hai pequenos abandonados que viven baixo as pontes deste río envelenado. Cruzariamos o Mapocho, digo, sen pensar, e nada máis pasar o río á esquerda atopariamos o mercadillo no que descubrín o cubo de Rubik e, á dereita, a maioría dos obradoiros de lapislázuli da cidade. Subiriamos por Pío Nono ata a galería pijolas na que sempre hai música en directo e que sempre está chea de guiris e comeriamos un xeado de iogur, antes de sentarnos nunha terraza a beber unha litrona de Austral. Despois, comeriamos unha empanada de queixo e choclo, tomariamos unha copa a medias na Casa al Aire con algún cantautor imitando a Sabina de fondo e, se o corpo aguantase tanto alcol, iriamos botar un baile a Bombero Núñez. Seguramente, ao Clandestino.

Enésimo capricho pihippy

É unha inversión, claro. Capital fixo, creo que se chama. E ademáis, de paso, faime mui pero que mui feliz.