A maioría das conversas que teño na vida son mentira. Non son nada. Non significan nada. Será por medo por vergonza ou por desinterese, pero o caso é que poucas veces digo ou escuito cousas que sorprendan manquen emocionen. Se cadra é por iso polo que as contadas ocasións nas que me atopei diante dunha pequena partícula de verdade dubidei entre retroceder ou atacar. Protexerme ou expoñerme. Dubidei, como se puidera facer outra cousa que non fora abrirme en canal e aferrarme a ese momento como se fora o último...
Dios, e se é o último?
skip to main |
skip to sidebar
É mellor calar e parecer estúpida que abrir a boca e confirmalo?
Son
Fago muitas a-fotos
E conto
Contos
Desde hai anos xa
-
▼
2010
(126)
-
▼
April
(20)
- I made up my mind
- Porque ella lo dijo
- Os nadies
- Lento pero viene
- A single man
- No meu moleskine XXXVI: Enfadados
- Outing IX
- Post-xornalismo
- Cultura sexy
- George Orwell
- Roxar
- Zapatillas alleas
- Níxer
- The Lady from Shanghai
- The third man
- and you could have it all my empire of dirt
- O timbre
- Outing VIII
- Enid Blyton
- No meu moleskine XXXV: Comprensivos
-
▼
April
(20)
E que re-utilicedes todo isto
cheira a depresión incipiente, a tormenta interior, a xardín dos sendeiros que se bifurcan...
ReplyDeletecomo te poñas a tiro, sóltoche unha chapa antolóxica. pero hoxe non, que teño terapia de mulleres a base de viño e gin tonic.
ReplyDeletecando gustes. viríame ben, pero non prometo que a conversa sexa verdade. e quizais che conte como unha vez me dixeron "todo esto es mentira"...
ReplyDeleteSeguramente non sexa o último.
ReplyDeleteNon sei se será que funcionou a terapia de viño e tanquerai, pero hoxe estou máis disposta ca onte a crer que seguramente non será o último.
ReplyDeleteAlikense, que frase tan boa... quen cha diría? Quédome en Compos toda a finde, chama cando queiras.
bótalle imaxinación e pensa nunha partida de xadrez... chamo
ReplyDelete