Achados IX: Espera

12/05/08

Despois do ritmo tolo dos tres primeiros días, a semana de espera pola cita da preanestesia devólveme á realidade. Descubro que esto non vai ser tan rápido como antes temía e agora desexaría. As chamadas preocupadas espácianse, igual que as miñas propias miradas ao diamante negro que levita sobre o meu Sim. E chega a normalidade, só matizada pola intensidade que tinxe todo o que penso e sinto e que me leva a dicir e a facer cousas que, seguramente, en condicións normais, non diría nin faría.

Descubro que me gusta ese efecto secundario da enfermidade.

Mañá, preanestesia.