Achados XII: Canas

Teño unha cana. E téñoa dende hai tempo, porque é tan longa como o resto do pelo. Penso que hai un montón de cousas que xa non vou poder facer: ser ximnasta olímica, facer carreira na danza, escribir o meu primeiro concerto para piano aos catro anos, estudar medicina... Entón doume conta de que, se non podo facer esas cousas, non é por falta de tempo, senón por falta aptitudes. Gústanme as canas. Chámanme do taller, mañá entro na chapa e pintura. A mente volve coller velocidade. Unha persoa á que adoro comunícame un supersecreto marabilloso. Medramos. E, claro, sáennos canas. Regálame un trebello chulirmo, perdo muitos dos meus teléfonos (seleccionados pola tecnoloxía de maneira aparentemente aleatoria) e a cambio gaño unha biblioteca enorme de ebooks e de música. Vou comer ao campo cos de Amnistía. Quería facer rosquillas, gústame separar as pelotiñas de masa e estiralas como se fosen de plastilina, pero non me dá tempo. A primavera trompetera peta nas ventanas do salón. Aí vou.