05/05/08
Dous días despois do primeiro achado, un xinecólogo marabilloso empregou unha das súas horas libres (que o son porque non exerce, tamén, na privada) para explicarme que para quitar os meus pequenos monstros do diamante negro que levita sobre o meu Sim teñen que encherme o abdome de dióxido de carbono, facer uns pequenos cortes e meter a través deles uns aparatos (entre eles, unha luz e unha cámara) debaixo da miña pel. Esto é o que é unha laparoscopia e, para facela, téñenme que durmir enteira, parece, porque o tema do dióxido de carbono non é mui agradable. Eu casi o agradezo, porque non sei se o meu cerebro desbordado estará listo para procesar os sons e as sensacións do quirófano. En realidade, mentres asentía mecanicamente a todo o que me ía dicindo o xinecólogo marabilloso, descubrín que o meu cerebro desbordado non está listo para todo esto. Non está listo, en absoluto, para ler comprender asumir e asinar un papel que fala de porcentaxe mínimo de mortalidade, de efectos secundarios da anestesia, de complicacións normais nunha intervención, de complicacións severas que poden ser causa de falecemento, de cambiar sobre a marcha as pequenas incisións e as luces e as cámaras por unha "cirurxía tradicional aberta" ou de completar a intervención con outra máis ampla á vista da análise das mostras extraídas, cos mostros extraídos. O meu cerebro non está listo para todo esto e, sen embargo, a miña boca sorrí e a miña man asina e o meu Sim sae do taller co seu diamante negro a dous metros escasos da súa cabeza.
No comments:
Post a Comment