Ser universitaria en Chile

En Chile coñecín unha rapaza da miña idade que escribía poesía de vangarda. Si, da vangarda do século XX. Unha rapaza curiosa e xenerosa, que me interrogou incansablemente sobre as miñas crenzas, que me educou nos valores chilenos, que me convidou aos platos típicos do seu país e que me amosou as tripas do seu goberno. Unha rapaza hiperresponsable que levaba unha década traballando como secretaria para poder pagar os estudos de dereito nunha universidade da que falaba marabillas. Unha universidade de inspiración masónica, privada, claro, pero laica, pluralista, tolerante... Un oasis, aseguraba ela, no abafante ambiente universitario chileno. Esta mañá recibín un correo seu, contándome que a súa universidade marabillosa quebrou -se robaron todo el dinero los fundadores- e que ela perdeu o seu último ano de carreira, o ano que pedira de excedencia para facer as prácticas e preparar o exame de grado, buscando unha nova universidade e negociando o prezo dun novo billete cara ao ansiado ABC1.