Achados XIII, bon número se non crece

Esta mañá quitáronme os puntos. Nunhas semanas saberei de onde viñeron os pequenos mostros que habitaban o diamante do meu Sim. Se hai sorte, esta historia de achados acabará aí, acabará aquí. Se hai algo menos de sorte, nos próximos meses tocarame descubrir algunha outra cousiña sobre min mesma. En calquera caso, agora estou ben. E non o digo por dicir. Estou realmente ben. Acelerei a publicación dos últimos achados pre-hospitalarios, que na miña ausencia tinguiron emerecindo dunha negrura que se cadra non vos correspondía soportar, e xuntei os hospitalarios neste post. A ver se, de agora en diante, abrimos as fiestras e ventilamos esto un pouquiño.



Achado hospitalario número 1: o peor dos hospitais son as enfermidades. Con frecuencia, as dos demais. Obvio, pero imprevisto. Antes de que me acabasen de tomar a tensión e a temperatura por primeira vez, xa me dera conta de que eu era a que menos queixa tiña en dous quilómetros á redonda. Os olores, as imaxes e as historias do hospital son sempre dolorosas. "A este mundo vimos para sufrir", dicía continuamente unha das miñas compañeiras nos paseos polo corredor. Eu sorría. Eu, cando non sei mui ben que dicir, sorrío.

Achado hospitalario número 2: case todo o que che fan nun hospital réstache autonomía e manca, pero a dor non vai en progresión xeométrica. O primeiro doe muito. Para o resto, xa estás preparada. Anotación innecesaria, as drogas son boas.

Achado hospitalario número 3: os quirófanos non son nin tan grandes nin tan limpos como (parecen) os da tele. Cando entras estás desperta, subes tu soa á mesa de operacións e entéraste de que te atan, "para que non se che caian os brazos cando te durmas". Tamén descubrín que nese momento tiña un ritmo cardiaco mui baixo, o que, segundo asegurou a anestesista, pode significar que son unha gran deportista (ehem) ou unha tipa anormalmente tranquila (ehem ehem).

Achado hospitalario número 4: se eres unha gran deportista e/ou unha tipa anormalmente tranquila, cando espertas da anestesia tés muitísimo frío. Muito, muito, máis que en ningunha outra ocasión na vida, máis incluso que de noite en Uyuni. Frío, sede e tos.

Achado hospitalario número 5: no hospital, sobre todo despois de espertar da anestesia, o tempo fai unhas cousas mui raras. Esténdese e contráese, vira sobre si mesmo, detense, acelérase. Durmes, espertas, durmes, espertas, durmes, durmes, durmes, espertas.

Achado hospitalario número 6: non hai peor soidade cá que che dá a compañía obrigada, non hai peor esperanza cá mentirosa. E non hai mellor compañía cá dos que te miran con cariño mentres dormes, cá dos que che levan o pao do suero nos paseos polo corredor, cá dos che traen perfumes, debuxos e cancións que enganen os olores, as imaxes e os sons que te rodean. Non hai mellor compañía cá que eu tiven, que cambiou o meu cuarto do taller por campos de fresas aos que non chegaban os ecos de historias tristes, de compañías obrigadas e esperanzas mentirosas.

Gracias.