Achados

Arestora levarei cinco horiñas no taller. Terei un par de libros e varias horas de música ao meu dispor. Ao mellor estou algo nervosa. Ao mellor non. Supoño que pensarei, sobre todo, na anestesia. É a primeira vez que vou abusar tantirmo da droga e imaxino que debe ser como entrar nunha cova, como aquela de Rapa Nui, na que primeiro tirabas un cachiño coa luz da entrada, ata que chegaba a escuridade total e tiñas que seguir guiándote un pouco por intuición e un muito pola voz que te chamaba dende o outro lado. Daba un pouco de medo. Pero, se ignorabas a angoxa e seguías avanzando, chegaba un punto no que comezabas a ver unha nova luz, que ía medrando e medrando e medrando ata que te cegaba completamente, muito máis cá propia escuridade. Cando se che afacían os ollos á luz, atopabas unha vista fermosísima, o máis recóndito do océano pacífico aos teus pés. Non sei se recordarei as sensacións que viva no taller, quizais mas borre o escintileo que atope no cabo da cova, así que decidín que, mentres o averiguo, vou deixar programada a publicación dos achados que fixen estas semanas. Cadía día, entre as once e as doce da noite, subirase un dos post que fun escribindo dende aquel primeiro achado que me troixo ata onde estou. Espero estar de volta antes de que se acabe esta primeira xeira de achados e espero tamén traer comigo a descrición máis ou menos sicodélica da fermosa vista que atope cando se me afagan, de novo, os ollos á luz.