Acordámonos

Seguindo a estela de Isaura, Martintín e máis eu estivemos acordándonos hoxe dos sabores que se perderon na infancia. As palmeras resesas e os donuts duros, os bocata de tulipán ou de quesitos el caserío, as panteras rosas, os bollicaos, a nocilla de fresa, os caramelos de cubalibre, os chimos, os chicles bang bang, o quilométrico de boomer, os flash de 5 10 ou 15 pesetas (sobre todo, os de mora, os de cola e os de limalimón) e o colaget, os escalofríos, os petazeta, o leite da casa (que pasaba directamente da ubre da vaca ao cazo tapado cun prato duralex que botaba todo o día sobre a cociña), as tortillas francesas con azúcar, as pipas das festas (que podían saír resesas ou absolutamente deliciosas) e os paos que aparecían no medio, as sopas de burro canso (pan da casa, azúcar e viño), o leite quente con coñac, as mesturas imposibles de refrescos que perpetrábamos nas BodasBautizoseComunións...
Un, dous, tres, responde outra vez.

Catro cousas...

... que, se cadra, non sabes sobre min. Outra de test tontunos.



CATRO EMPREGOS QUE TIVEN NA MIÑA VIDA:
1. Profe particular de... química
2. Tradutora nun documental da BBC sobre... a pesca en Galicia
3. Axudante de realización nunha tele local en Barcelona
4. Monitora nunha asociación de pequenos con problemas psicolóxicos

CATRO PELÍCULAS QUE VOLVERÍA VER UNHA E OUTRA VEZ:
1. Before Sunset
2. Before Sunrise
3. Calquera de Lubitsch
4. Calquera de cine negro clásico, das dos escritores beat falando por boca de Bogart

CATRO LUGARES NOS QUE VIVIN
1. Santiago de Chile
2. Barcelona
3. Pontypridd
4. Burela

CATRO PROGRAMAS OU SERIES QUE VEXO:
1. Northern Exposure
2. Heroes
3. House
4. Gilmore Girls

CATRO LUGARES NOS QUE ESTIVEN:
1. Rapa Nui
2. Patagonia
3. Altiplano
4. Guernesey

CATRO PERSOAS QUE ME MANDAN CORREOS CON REGULARIEDADE:
1. Martín
2. María
3. Lorena
4. Fran

CATRO DAS MIÑAS COMIDAS FAVORITAS:
1. Ensaladas
2. Pastas e/ou arroces
3. Carnes e/ou pescados á plancha
4. Postres da casa

CATRO LUGARES NOS QUE DESEXARIA ESTAR AGORA:
1. Donde estou
2. Guatemala
3. Colombia
4. Brasil

ESPERO QUE ESTE ANO (2008) PODA:
1. Recuperarme fisicamente
2. Establecerme vital e profesionalmente
3. Coñecer xente interesante
4. Viaxar

Achados XIV: Como un buxo

O meu House particular cotilleou esta mañá na miña ficha os resultados da biopsia e aseguroume, sen entrar en muitos pormenores pero cun sorriso tan sincero como impropio da personaxe, que estou como un buxo. Un buxo con algunhas cicatrices e con algunha fenda imprevista que haberá que ir controlando con ITVs periódicas, pero buxo á fin e ao cabo... xa sabedes, dun material compacto, duro, flexible e, sobre todo, duradeiro.

Sabedes como chegou Aznar ao congreso do PP de Valencia? Pois chegou no jet privado de Dionisio Gutiérrez, un mangante guatemalteco que xa o tiña entrevistado nalgunha ocasión para o seu programa televisivo... Se podedes, recoméndovos deixar a entrevista de fondo mentres traballades, ten uns puntos memorables no máis puro estilo Urdazi. Se non, mirade polo menos o perfil do empresario de éxito que pon a súa fortuna ao servizo da liberdade, fírmao a nosa piriodista máis internacional.

Dynamic Thinker

Unha de test tontunos. Segundo este, son unha pensadora dinámica, unha tía segura e independente, que irradia entusiasmo e enerxía. Encántame ter moreas de amigos ao meu redor, preferentemente aqueles cos que podo discutir sobre calquera cousa. Son mui directa, pero nunca de maneira deshonesta. O descoñecido desperta a miña curiosidade e as reglas e a rutina despertan a miña resistencia. Se algo non vai como quero, reacciono de xeito un tanto terco e obstinado. Espero muito de min mesma e dos demais e quen non encaixa nos meus esquemas non o ten fácil comigo. Normalmente, para as pensadoras dinámicas unha parella só ten un lugar secundario, despois do traballo, anque nos gusta ter alguén con que encaixar intelectualmente, con quen perseguir obxectivos comúns e ter interesantes discusións durante toda a noite, preferentemente de carácter práctico, pois o sentimentalismo e o romance non son, segundo parece, o noso.

Aí queda eso.

Ser universitaria en Chile

En Chile coñecín unha rapaza da miña idade que escribía poesía de vangarda. Si, da vangarda do século XX. Unha rapaza curiosa e xenerosa, que me interrogou incansablemente sobre as miñas crenzas, que me educou nos valores chilenos, que me convidou aos platos típicos do seu país e que me amosou as tripas do seu goberno. Unha rapaza hiperresponsable que levaba unha década traballando como secretaria para poder pagar os estudos de dereito nunha universidade da que falaba marabillas. Unha universidade de inspiración masónica, privada, claro, pero laica, pluralista, tolerante... Un oasis, aseguraba ela, no abafante ambiente universitario chileno. Esta mañá recibín un correo seu, contándome que a súa universidade marabillosa quebrou -se robaron todo el dinero los fundadores- e que ela perdeu o seu último ano de carreira, o ano que pedira de excedencia para facer as prácticas e preparar o exame de grado, buscando unha nova universidade e negociando o prezo dun novo billete cara ao ansiado ABC1.

Donme os dedos de tanto cruzalos, pero creo que podo dicirvos (anque sexa baixiño) que a miña vida volve coller algo de ritmo. Sigo sen poder pasar muito tempo sentada, polo que o traballo e a cibervida terán que seguir aparcados uns días máis, pero xa vou tendo a cabeza lista para as lecturas, as pernas fortes para os paseos reparadores e a ilusión renovada para o que veña.

O verán está cheo de proxectos e de flores.

Achados XIII, bon número se non crece

Esta mañá quitáronme os puntos. Nunhas semanas saberei de onde viñeron os pequenos mostros que habitaban o diamante do meu Sim. Se hai sorte, esta historia de achados acabará aí, acabará aquí. Se hai algo menos de sorte, nos próximos meses tocarame descubrir algunha outra cousiña sobre min mesma. En calquera caso, agora estou ben. E non o digo por dicir. Estou realmente ben. Acelerei a publicación dos últimos achados pre-hospitalarios, que na miña ausencia tinguiron emerecindo dunha negrura que se cadra non vos correspondía soportar, e xuntei os hospitalarios neste post. A ver se, de agora en diante, abrimos as fiestras e ventilamos esto un pouquiño.



Achado hospitalario número 1: o peor dos hospitais son as enfermidades. Con frecuencia, as dos demais. Obvio, pero imprevisto. Antes de que me acabasen de tomar a tensión e a temperatura por primeira vez, xa me dera conta de que eu era a que menos queixa tiña en dous quilómetros á redonda. Os olores, as imaxes e as historias do hospital son sempre dolorosas. "A este mundo vimos para sufrir", dicía continuamente unha das miñas compañeiras nos paseos polo corredor. Eu sorría. Eu, cando non sei mui ben que dicir, sorrío.

Achado hospitalario número 2: case todo o que che fan nun hospital réstache autonomía e manca, pero a dor non vai en progresión xeométrica. O primeiro doe muito. Para o resto, xa estás preparada. Anotación innecesaria, as drogas son boas.

Achado hospitalario número 3: os quirófanos non son nin tan grandes nin tan limpos como (parecen) os da tele. Cando entras estás desperta, subes tu soa á mesa de operacións e entéraste de que te atan, "para que non se che caian os brazos cando te durmas". Tamén descubrín que nese momento tiña un ritmo cardiaco mui baixo, o que, segundo asegurou a anestesista, pode significar que son unha gran deportista (ehem) ou unha tipa anormalmente tranquila (ehem ehem).

Achado hospitalario número 4: se eres unha gran deportista e/ou unha tipa anormalmente tranquila, cando espertas da anestesia tés muitísimo frío. Muito, muito, máis que en ningunha outra ocasión na vida, máis incluso que de noite en Uyuni. Frío, sede e tos.

Achado hospitalario número 5: no hospital, sobre todo despois de espertar da anestesia, o tempo fai unhas cousas mui raras. Esténdese e contráese, vira sobre si mesmo, detense, acelérase. Durmes, espertas, durmes, espertas, durmes, durmes, durmes, espertas.

Achado hospitalario número 6: non hai peor soidade cá que che dá a compañía obrigada, non hai peor esperanza cá mentirosa. E non hai mellor compañía cá dos que te miran con cariño mentres dormes, cá dos que che levan o pao do suero nos paseos polo corredor, cá dos che traen perfumes, debuxos e cancións que enganen os olores, as imaxes e os sons que te rodean. Non hai mellor compañía cá que eu tiven, que cambiou o meu cuarto do taller por campos de fresas aos que non chegaban os ecos de historias tristes, de compañías obrigadas e esperanzas mentirosas.

Gracias.

Achados XI: Analíticas

06/06/08

Esta semana fixo un mes do achado. Un mes. Analizo a tormenta emocional dos primeiros días, a autoconsciencia, o agobio de sentir o monstro palpitar tremer medrar no meu interior, a tranquilidade coa que cedín o control, a sorpresa que levei cando descubrín que ao cedelo non fixera máis que anclalo a min. Analizo a efeméride, pero analízoa pouco, porque a miña vida volveu coller o seu ritmo habitual e os plans non me deixan tempo para nada. Teatro. A mudanza. Amnistía. A planificación empresarial. Timbas de tute de chinchón de wii. O traballo. Lecturas e escrituras. O ioga. Sobriñeo madriñeo mequeo. O diván de hotmail. Viaxes imaxinarias e imaxinadas. A miña axenda está tan chea que o único espazo que lle queda ao achado na miña vida é o da incerteza. Entón chaman do Hospital, "mañá ás dez da mañá tés que facer unha analítica, podes vir almorzada". A incerteza tórnase certeza e o diamante que levita enriba do meu Sim perde, de novo, parte do seu verdor.

Achados X: Anestesia

13/05/08

Espero hora e media na sala de consultas externas do Xeral Calde. Levo as incertezas de Dobao no bolso, pero non teño a cabeza para ler e amáis teoricamente debera falar con miña mai, que para eso sufre esta espera comigo. Como tampouco teño a cabeza para falar da nada e non quero anegar a súa tranquila normalidade coa miña intensidade vital, só miro. Vexo nenos e vellos. Vexo unha muller embarazada lendo o último de Harry Potter. Vexo caras coñecidas e descoñecidas. Vexo como levan un rapaz novo directo para o Hospital. Vexo como se me colan dúas tías listas. Vexo sair o anestesista fumar un pito na entrada. Sempre me sorprende esta querencia dos médicos polo tabaco. Tócame, por fin, entrar a min. En menos de 4 minutos, mídenme (tiña a idea de ser máis alta), pésanme (tiña a idea de ser máis fraca), tómanme a tensión, pregúntanme se teño algunha enfermidade grave de corazón ou pulmón e se son alérxica á clara de ovo e ven, na suma das miñas negativas, que non hai motivo ningún para non durmirme enteira. Un anestesista que non se parece en nada ao meu xinecólogo marabilloso dáme a firmar un papel que nin me explica nin me lé nin me deixar ler. Despois, dáme unha copia para min, para que a lea na casa, comenta algunha gilipollez sobre a rúa na que di na miña ficha que vivo e dime:
-¿Alguna pregunta?
-Como podo averiguar cando me pode tocar operarme?
-¿Alguna pregunta que yo pueda responder?
-Está claro que non.
Saímos á rúa. Chove. Invádeme a mala hostia.

Achados IX: Espera

12/05/08

Despois do ritmo tolo dos tres primeiros días, a semana de espera pola cita da preanestesia devólveme á realidade. Descubro que esto non vai ser tan rápido como antes temía e agora desexaría. As chamadas preocupadas espácianse, igual que as miñas propias miradas ao diamante negro que levita sobre o meu Sim. E chega a normalidade, só matizada pola intensidade que tinxe todo o que penso e sinto e que me leva a dicir e a facer cousas que, seguramente, en condicións normais, non diría nin faría.

Descubro que me gusta ese efecto secundario da enfermidade.

Mañá, preanestesia.

Achados VIII: Laparoscopia

05/05/08

Dous días despois do primeiro achado, un xinecólogo marabilloso empregou unha das súas horas libres (que o son porque non exerce, tamén, na privada) para explicarme que para quitar os meus pequenos monstros do diamante negro que levita sobre o meu Sim teñen que encherme o abdome de dióxido de carbono, facer uns pequenos cortes e meter a través deles uns aparatos (entre eles, unha luz e unha cámara) debaixo da miña pel. Esto é o que é unha laparoscopia e, para facela, téñenme que durmir enteira, parece, porque o tema do dióxido de carbono non é mui agradable. Eu casi o agradezo, porque non sei se o meu cerebro desbordado estará listo para procesar os sons e as sensacións do quirófano. En realidade, mentres asentía mecanicamente a todo o que me ía dicindo o xinecólogo marabilloso, descubrín que o meu cerebro desbordado non está listo para todo esto. Non está listo, en absoluto, para ler comprender asumir e asinar un papel que fala de porcentaxe mínimo de mortalidade, de efectos secundarios da anestesia, de complicacións normais nunha intervención, de complicacións severas que poden ser causa de falecemento, de cambiar sobre a marcha as pequenas incisións e as luces e as cámaras por unha "cirurxía tradicional aberta" ou de completar a intervención con outra máis ampla á vista da análise das mostras extraídas, cos mostros extraídos. O meu cerebro non está listo para todo esto e, sen embargo, a miña boca sorrí e a miña man asina e o meu Sim sae do taller co seu diamante negro a dous metros escasos da súa cabeza.

Achados VII: Corpo

05/05/08

Mentres o xinecólogo marabilloso e a doutora Fleishman comentan diante da pantalla da ecografía (e de min) que o meu monstro de 4 cm son en realidade dous monstros, eu imaxino que o que están mirando non é o ovario, senón o diamante que levita enriba do meu Sim... Dáme medo escuitar esa conversa, dáme medo o xesto reflexivo da doutora Fleishman e dáme muito medo engadir este momento á miña relación co meu propio corpo.

Achados VI: Preocupación

05/05/08

Descubro que se preocupan muito máis os que están ao meu carón ca min mesma. Recordo as ocasións nas que estiven do outro lado desta barreira e penso que, seguramente, cumprín tamén ese patrón. Ideo unha teoría que encaixa a preocupación nunha campá de Gauss. É curioso como a persoa enferma se convirte na única que pode levar a tranquilidade aos demáis, para o que cómpre esconder ben fondas as angoxas propias e repetir mecanicamente "estou ben, en serio, non pasa nada" ata que, misteriosamente, deixe de ser mentira.

Achados V: Feminino singular

04/05/08

Son muller porque non podo non selo. Non é unha adscrición racional, é unha certeza física. Teño criticado muito e mui encabronadamente o uso do adxectivo "feminina" aplicado a min ou a calquera outra muller. No mellor dos casos é unha obviedade, un epíteto constante daqueles que non querían dicir nada de nada, porque definían características intrínsecas aos substantivos aos que cualificaban. E, no peor dos casos, implica unha serie de preconceptos sobre o feminino que me molestan muitísimo. Feminina é a muller muller, que leva o cabelo dun xeito determinado, que viste dun xeito determinado, que anda dun xeito determinado, que move as mans dun xeito determinado, que fala dun xeito determinado (e duns temas determinados), que ten unhas aficións e gustos determinados. Unha muller determinada, vaia. E que pasa se ti non es esa muller? Que eres, se non eres feminina? Masculina? Camiona? Sorprendeume, primeiro, e enfadoume, despois, que todas as mulleres homosexuais que coñecín en Chile empregasen tan alegremente un termo que as prexudica tanto, que no fondo para muita xente as define no seu negativo. Sorpréndeme e enfádame, agora, descubrir os meus propios preconceptos do feminino. Do meu feminino singular. Nunca quixen ter fillos, pero a posibilidade de non poder telos pertúrbame muitísimo... Non de cara ao futuro, senón hoxendía. Sorprendeume descubrir que a posibilidade, por remota que sexa, de ser mai forma parte da miña identidade...

Achados IV: Tabús

03/05/08

Un teratoma é un tumor de orixe embrionaria, un tumor con tecido biolóxico ou compoñentes que proveñen de derivados normais das tres capas xerminativas. Ten unha forma benigna chamada teratoma maduro e unha forma cancerosa chamada teratoma inmaduro. O maduro é, con muito, o tumor ovárico de células xerminais máis frecuente e, polo xeral, afecta a mulleres en idade de procreación. Cúrase mediante a extirpación cirúrxica do quiste. O inmaduro preséntanse en nenas e en mulleres novas, polo xeral menores de 18 anos. Cando non se estenderon máis alá do ovario e a inmadurez non é prominente, os teratomas inmaduros cúranse mediante a extirpación cirúrxica do ovario. Cando se estenderon máis alá do ovario e/ou unha gran parte do tumor ten un aspecto moi inmaduro, recoméndase (ademais) quimioterapia.

Achados III: Eufemismos

03/05/08

Aprendo que os eufemismos non son para nós mesmos, senón para os demáis. Os tabús definen cuestións mui concretas, que só teñen ese nome. Doen cando os oes a primeira vez, doutra boca, quirúrxicos limpos fríos francos metálicos. Despois, repítelos para dentro unhas cantas veces, ata que sintes que estás lista para oílos da túa propia boca. Entón, pronúncialos en voz alta. O malo é que, chegado ese momento, estás tan emocionada co balsámicos que resultan os tabús para as túas angoxas, que non te dás conta de que os demais están a oílos por primeira vez, quirúrxicos limpos fríos metálicos. Dolorosos.

Achados II: Aforismos

03/05/08

Di ese libro imenso que hai que ler aos poucos para pensalo para medilo para comezar a entendelo que A especie está afeita á morte pero os individuos non. Eu reléoo, repénsoo, remídoo e xogo a entendelo nun box de urxencias, co son insoportable de Operación Triunfo de fondo, mentres espero os resultados do TAC. Lendo evito coincidir coa mirada analítica da doutora Fleishman e cos ollos húmidos da Pirula. Releo, repenso e remido esas dez palabras contadas e dígome a min mesma (e a Camilo Franco) que, sinceramente, o malo de morrer é que a vida siga.

Achados I: Tesouros

03/05/08

Hoxe, buscando aquelo que xa buscaran (infructuosamente) os médicos chilenos hai máis dun ano, atoparon outra cousa. Esto es lo que nosotros llamamos un hallazgo, díxome a doutora. Achado sona a tesouro, pero este tiña un nome horrible. Unha desas palabras tabú que se bisbean baixiño cando se refiren a terceiras persoas e que che enchen os ollos de bágoas cando se refiren a alguén que coñeces... Qué raro é ir ao médico por unha dor de estómago e acabar metida nunha desas máquinas que usa House. Sorprendeume o rápidos (e independentes) que poden ser os meus pensamentos, o atenta que podo estar aos detalles, cántas voltas lle podo dar á cabeza (esto xa o intuía), cántas contas podo botar (e que frías) e o tranquila que resultei estar cando sentín que o realmente importante se me escapaba das mans...

Achados

Arestora levarei cinco horiñas no taller. Terei un par de libros e varias horas de música ao meu dispor. Ao mellor estou algo nervosa. Ao mellor non. Supoño que pensarei, sobre todo, na anestesia. É a primeira vez que vou abusar tantirmo da droga e imaxino que debe ser como entrar nunha cova, como aquela de Rapa Nui, na que primeiro tirabas un cachiño coa luz da entrada, ata que chegaba a escuridade total e tiñas que seguir guiándote un pouco por intuición e un muito pola voz que te chamaba dende o outro lado. Daba un pouco de medo. Pero, se ignorabas a angoxa e seguías avanzando, chegaba un punto no que comezabas a ver unha nova luz, que ía medrando e medrando e medrando ata que te cegaba completamente, muito máis cá propia escuridade. Cando se che afacían os ollos á luz, atopabas unha vista fermosísima, o máis recóndito do océano pacífico aos teus pés. Non sei se recordarei as sensacións que viva no taller, quizais mas borre o escintileo que atope no cabo da cova, así que decidín que, mentres o averiguo, vou deixar programada a publicación dos achados que fixen estas semanas. Cadía día, entre as once e as doce da noite, subirase un dos post que fun escribindo dende aquel primeiro achado que me troixo ata onde estou. Espero estar de volta antes de que se acabe esta primeira xeira de achados e espero tamén traer comigo a descrición máis ou menos sicodélica da fermosa vista que atope cando se me afagan, de novo, os ollos á luz.

Achados XII: Canas

Teño unha cana. E téñoa dende hai tempo, porque é tan longa como o resto do pelo. Penso que hai un montón de cousas que xa non vou poder facer: ser ximnasta olímica, facer carreira na danza, escribir o meu primeiro concerto para piano aos catro anos, estudar medicina... Entón doume conta de que, se non podo facer esas cousas, non é por falta de tempo, senón por falta aptitudes. Gústanme as canas. Chámanme do taller, mañá entro na chapa e pintura. A mente volve coller velocidade. Unha persoa á que adoro comunícame un supersecreto marabilloso. Medramos. E, claro, sáennos canas. Regálame un trebello chulirmo, perdo muitos dos meus teléfonos (seleccionados pola tecnoloxía de maneira aparentemente aleatoria) e a cambio gaño unha biblioteca enorme de ebooks e de música. Vou comer ao campo cos de Amnistía. Quería facer rosquillas, gústame separar as pelotiñas de masa e estiralas como se fosen de plastilina, pero non me dá tempo. A primavera trompetera peta nas ventanas do salón. Aí vou.

No meu moleskine X: Perfectos

Todo o mundo quere que sexas perfecta. Pero nin o fuches, nin o eres, nin o vas ser.

___
*A foto é de Jo Spence.

Pilule ten un recuncho en Taboexa dende o que, se pós atención, podes oirte a ti mesma e aos que están ao teu carón pensar que eso é a boa vida. Recantos así hainos en máis sitios, claro. Teño comprobado que, con frecuencia, ulen a almorzo dominical. Eu compartín un en Compostela co aroma resacoso do café cargado e máis coa doutora Fleishman, outro en Gales cun malote detallista que me espertaba cun té con leite un croissant quente e o meu xornal favorito, outro en Gràcia con quen quixera almorzar freixós galego-bretóns os domingos a media mañá, outro en Mendoza cunha estadounidense hippy e cunha arxentina empoderada que endozaban o café e as noticias con fondos debates filosóficos e outro en Bonito Town coa telepecha, que espantaba o olor do traballo de fin de semana co recendo das comidas cociñadas a deshora. Volvín do recuncho pontevedrés de Pilule coa determinación de comprobar, canto antes e a pesar da (des)espera pola entrada no taller, a que ulen o almrzo e os xornais do domingo no meu cantiño lugués.

Despois dos dous invernos cos seus dous outonos, chegou por fin a primavera. Troixo con ela, como prometera, un ventilador pa´que se quiten las nubes grises en los días malos e o soplo do aire fresco deixou ao seu paso un andazo de feliz tranquilidade e un montón de sorpresas. Despois dunha finde espectacular na Terra do Viño, esta mañá recibín o manual* de ioga de Blair, o manual** para ligar malotes da curmá cachonda e un paquete con xabós feitos a man pola curmá que me troixo o flickr...
Como mínimo, esta flor primaveral vai estar estirada, entretida e limpa.

___
*No primeiro intento sentínme algo enferruxada, pero di aí que é unha cuestión de tenacidade, así que haberá que esperar.
**Ten unha pinta terrible. Terrible!