No meu moleskine XXIII: Inesgotables

Se eu puidera descansar de min...
___
*Aproveito as próximas entregas do moleskine para compartir unha serie de fotografías de Robert Frank, que ademais de ser unha figura imprescindible na historia da fotografía documental é un dos meus artistas favoritos... E iso si que é un fito importante, aínda que algo mal remunerado.
**Frank naceu en Zürich, nunha familia xudía acomodada e é famoso pola súa ollada escéptica sobre as sociedades británica e usamericana e por ser o fotógrafo da xeración beat. O seu traballo máis recoñecido é The Americans (esta referencia tamén é interesante), que o ano pasado celebrou o seu 50 aniversario. Tamén dirixiu varias películas. Entre elas, un documental sobre os Rolling Stones cunha historia xudicial algo rocambolesca. Nos últimos anos derivou cara a fotografía e o cinema experimental e, despois da morte dos seus dous fillos, limitou drasticamente as súas aparicións públicas.
***A imaxe que ilustra este post titúlase, simplemente, London street_1951. Recomendo vela ampliada, contén un montón de detalles e historias.

A nadie

Puede que te falte entusiasmo antagonista
___
*Canto me gustaría ter escrito esa frase incríble. Cunqueiro descubriume esta muller onte e xa non puiden deixar de escuitala. No youtube non hai muita cousa, pero está enteiriña aquí.

Chega a fin dun ciclo. Mañá acábanse os abrazos cunha romaría algo sui generis na que espero poder compensarlle ao corpo a base de polbo e LK as horas de sono que lle roubei estes últimos meses. Hoxe sinto un baleiro enorme e supoño que será porque -ademais do sono- perdín muito neste tempo, muitísimo... aínda que só foran ilusións. As ilusións, como todo o mundo sabe, ocupan muito e duran pouco.

Coas desilusións pasa todo o contrario.
___
*A foto, por certo, e de Xesus Ponte. Cedeuna El Progreso.

ἀφορισμός VIII: Opcións

Envellecer é fodido, pero a alternativa é muito peor.

Luces e sombras

Dun vrao sen libranzas.

Busco...

... habitación con vistas.
Vistas novas a unha vella realidade

Sigo asombrada...

...e ben menos golfa do que me gustaría.
___
* O outro día vin unha parella aporreando unha máquina de condóns e recordei o divertido que foi luitar contra os nosos fracasos.
**Coa morte e posterior resurrección do meu móbil, comecei a construir unha nova axenda que só contén os teléfonos que me sei de memoria e máis os das persoas que me van chamando... É liberador deixar de sentir a presión dos números nunca marcados.

Próxima estación

Ando con ganas de meterme nunha maleta e mandarme ao monte.

No meu moleskine XXII: Vividores

Na vida hai dúas clases de persoas: as vividoras e as traballadoras. As vividoras nunca traballan e as traballadoras nunca viven.
___
*A foto é Coal Miner at his Evening Meal (Northumberland, 1937), de Bill Brandt.
**Dicía Gisele Freung en La fotografia como Documento Social que "La reproduccion de la obra de arte no solo esta condicionada por la manera de ver del fotografo, sino tambien por la del que mira la fotografia."

Se cadra

Sigo perdida estresada insomne, pero xa non escuito cancións deprimentes. Agora ando por aí, retratando as partículas de pó en suspensión. Buscando sombras. Facendo planes. Deixeime atrapar polos horarios flexibles. Polas borracheiras das noites dos luns. Polos compañeir@s de viaxe... Non teño tempo para nada. Nin para o blog nin para a melancolía nin para min mésma.
Se cadra, tardo en volver.
Ou, se cadra, non.

Seasons came and changed the time

Music played, and people sang
Just for me, the church bells rang.

(Bang Bang)

ἀφορισμός VII: Ritmos

Aos 20, buscas drogas que te estimulen, que te esperten, que che axuden a vivir máis horas. Máis intensamente. Máis.
Aos 30, buscas drogas que te relaxen, que te anestesien, que che axuden a durmir máis horas. Máis tranquilamente. Máis.

I'm seducing you

Leslie: I admire your fingering.
Leonard: Thank You.
Leslie: Maybe sometime you can try that on my instrument.

(click)

No meu moleskine XXI: Cursis

Todo el puto día pienso en ti.
___
*Sugar Ray Robinson é considerado o mellor boxeador da historia por Associated Press, ESPN, a revista Ring e outros grandes como Muhammad Ali. Esta foto, que roubei aquí e da que non atopei máis firma cá da axencia (AP), correspóndese coa primeira derrota da súa carreira. Foi ontra Raging Bull, outro dos grandes.
**A frase non estaba no meu moleskine, atopeina na rede. Díxoa alguén que temía ser cursi. Eu creo, sinceramente, que ese é o mellor poema do Mundo. Así como está. Sen coma ningunha.

Paleoblog

"En nuestro país (Galicia) la gente escribe como se supone que debe escribir quien ha leído muchos libros y buenos. No viven las pasiones y cuando se retiran a crear se encierran en apartamentos con vistas al quiosco, a la librería, al patio interior y no al mar, porque les distrae". (Xesús Campos, Quadern Cuadriculat en transit Barcelona-Mahó para Manuel. Novembro de 1988)
___
*Chega ás miñas maos este caderno manuscrito de Chichi Campos e flipo co divertido, co fermoso e co honesto que é. Úloo, tócoo, reléeo e déixome invadir por unhas ganas tolas de buscar un apartamento con vistas ao mar e darlle uso ao Libro do Importante.

There were times, i´m sure you knew
When there was nothing fucking else to do
But through it all, when there was doubt
I shot it up or kicked it out
I fought the just as before
And did it my way!

(Gracias)

Give in

Deanie: But Mom, didn't, didn't you ever - well, I mean, didn't you ever feel that way about Dad?

Mrs. Loomis: Your father never laid a hand on me until we were married. And then I, I just gave in because a wife has to. A woman doesn't enjoy those things the way a man does. She just lets her husband come near her in order to have children.

No meu moleskine XX: Santos

Prefiro vestir santos a desnudar borrachos.
___
*Like a prayer é o primeiro single do cuarto disco de Madonna. As queixas de varios grupos relixiosos tralo lanzamento do vídeo, que algunha enquisa considerou o máis transgresor da Historia, fixeron que Pepsi se desfixese da relación publicitaria que establecera coa cantante. O vídeo dirixírao Mary Lambert, quen contou coa dirección de fotografía de Steven Poster.

Insomnio

Coas feridas dos dedos pechadas, a ansiedade baixo control e rebosante de enerxía despois de durmir seis horas seguidas por primeira vez en semanas, hoxe teño menos claro aquelo dos prazos...
Se cadra, si que é unha cuestion de tempo.
E, se non o é, que vivan a anestesia e o tanquerai!

Paranoiac tantrums

BILL: Come on, get up. I'll buy you a drink.
MARGO: I admit I may have seen better days, but I am still not to be had for the price of a cocktail - like a salted peanut.
BILL: Margo, let's make peace.
MARGO: The terms are too high. Unconditional surrender.

(click)

Comas traidoras

Pregúntome cantos poemas terán estragado as comas traidoras e respóndome que é imposible calcular cantos amores eternos terán masacrado a falta de depilación, as casas desordeadas, os poemas alleos, as inseguridades... "Aquilo arranxábase cunha boa remexedura na cama" e eso sábeo calquera. Tamén Ela. Ela sabe iso e sabe tamén que arranxalo, ás veces, é a peor opción.
Arranxalo pode estragar un poema.
O poema que nos faría grandes entre os máis grandes.

Aventuras y malicias

Y de nuevo por las noches,
Esta cama tan vacía,
Y la lleno con historias,
aventuras y malicias,
luego viene su recuerdo,
y canción de despedida,
y me encuentro noche a noche,
En el punto de partida.

Gústanme as persoas apaixoadas amantísimas aventureiras maliciosas tiránicas e vingadoras... Encántame esta muller.

Trapezoide

I. A partida rematou.

II. Entregaches as cartas?

III. Non hai nada que entregar.
Nada.
Nada de nada.
Nada de nada de nada.

IV. Quenó?

V. Quenó. É un NON rotundo por varios motivos: 1) pasa de min 2) liouse con un(ha) amig@ miñ@ 3) é unha regresión ás noites de Santiago, que xa vivín e xa sei cómo acaban 4) estoume dispersando con este rollo que non vai a ningún sitio 5) porque si 6) teño resaca 7) teño orgullo 8) unha partida tan longa e difícil é emocionante, pero acaba por aburrir 9) hai muitas persoas alborotándome a existencia 10) porque trato de convencerme de quenó desde que me levantei

ἀφορισμός VI: Condicionantes

A ansiedade devora a creatividade.

El abrazo poético como el abrazo carnal
Mientras dura prohíbe toda caída en la miseria del mundo.



Volven os abrazos.
___
*Roubei na de Desconvencida tanto a foto como os versos de Breton.

Summertime (VI): Lazing

And I love to live so pleasantly,
Live this life of luxury,
Lazing on a sunny afternoon.
In the summertime

Guindas

Farta de esquivar viquingos sherezades e monarcas medievais entre os restos dun Valado ardido, veño enchufarme á aldea. Sobriñear madriñear limpar cocer botarlle as guindas á augardente picar os ingredientes da ensaladilla da festa e facer de pinche pasteleira axúdame a poñer algo de orde no libro do importante. Doume conta de que eu tamén o fun enchendo de tonterías. Enchín a miña vida de proxectos situacións e persoas que parecen enormes, pero que non o son. Non son máis importantes, non poden selo, que apampar para as partículas de pó en suspensión.

Mañá, festa.

Outing V

O primeiro que fago cando entro na casa petrucial é poñer as as zapatillas do meu pai. Levalas faime sentir invencible.

Nos quedará, menos mal,
Dry Martini S.A.

Surrender

Your armor, so strong
Is strategically wrong
Victory goes this time to the tender
To win in love you must surrender

O outro día, o pikiniño regaloume este dragón que lle tocara no huevo kinder. Explicoume que bota lume, que é mui poderoso e que me vai protexer sempre, en todos os sitios. Tamén na guerra. Eu díxenlle que había tempo que non daba un paseo pola guerra e el miroume raro, como se non me entendera, e respondeume: Tu vives na guerra!

E morreu o conto.
___
*Os versos descubrinos na de Desconvencida.

Dende o limiar

sé que despertaré alegre y solidario
con mi culpita bien lavada y planchada
y no sólo se me abrirán las puertas
sino también las ventanas y las vidas

Os gregos chamaban Porta dos Homes ao solsticio de vrao porque sabían que no preciso momento no que o sol detén o seu percorrido sobre as nosas cabezas se abren de par en par as portas "do outro lado do espello". Son esas portas invisibles as que nos separan da dimensión máxica da realidade e disque cando están abertas podemos albiscar o futuro dende o limiar...

Eu onte aproveitei para botar un ollo, pero non vos sei explicar o que vin.
___
*Os versos pertencen a "Hombre que mira más allá de sus narices", dos Poemas de otros (1973-1974) de Benedetti. Regalóunolos esta mañá o calendario benedettiano de H.

Gústame o vrao

Aínda que nunca cho diga. Aínda que todo pareza tan innecesariamente difícil. Aínda que non che deixe sorprenderme coas túas arrountadas riquiñas. Gústame que me mires con esa mirada intensa, cargada de misterios. Que non te achiques nas discusións pedantes. Que saltes cando te pico. Gústame que sintas paixón pola cociña. Gústame ler debaixo do teu pexegueiro mentres mentres preparas a cea. Gústame deixarme sorprender por propostas musicais tan impropias dalguén coma ti. Gústame descubrir entre os teus libros as obras completas de don Álvaro. Gústanme as túas arroutadas riquiñas. Gústame que non te espanten as dificultades. Gústasme tu.

ἀφορισμός V: Prazos

O tempo non cura.
O tempo, en todo caso, anestesia.

Summertime (V): Over

i'm tired of telling the story
tired of telling it your way



before you take my heart reconsider
before you take my heart reconsider
i've opened the door
i've opened the door

here comes the summer's son
he burns my skin
i ache again
i'm over you

Outing IV

Emocióname apampar para as partículas de pó en suspensión.

Vou buscar o sono perdido á aldea. Abro as ventanas e frego a habitación (e) a conciencia. Fago a cama cunhas sábanas tan limpas que aínda ulen a horto e a sol. Deixo o ordenador no coche, quítolle o sonido ao móbil e déitome co eco das voces dos meus pais rebotando nas paredes da cociña, do corredor, da habitación, do estómago... Todo está ben. Cumprín todos os rituais. Todo está ben, menos eu. Invádeme unha ira aceda e non sei por qué. Nin contra quen. Se cadra é contra min mésma. Durmo abrazada ao enfado ao cansanzo á culpa. Soño esperto durmo esperto soño durmo esperto. E levántome mallada, coas cervicais trabadas, mareada, derrotada. Levo meses botándolle a culpa do insomnio á cama. Vou ter que empezar a asumir que o problema non se vai arreglar comprando un somier.

Summertime (IV): Haunt

If you've forgotten what I'm naming
You're gonna long to reclaim it one day
Because that summer feeling is gonna haunt you
One day in your life.

We'll try to make this the best place in the world

Quedaron na estación de tren de Bemfica. Dous amigos que se admiran e tantean a posibilidade de coller xuntos o próximo tren sentan na cafetería da estación. Sobre a mesa, a posibilidade de tocar xuntos no Salón Teatro de Compostela. "Comezamos a falar das cousas posibles", recorda Narf, "e díxenlle que eu tiña unha canción. Comecei a cantar Aló Irmao e el seguiume. Rimos, abrazámonos e entendemos que había que seguir cara adiante, que era por aí”. “No tren de volta", dime Manecas cun sorriso que lle ocupa a cara toda, "eu só pensaba: eu tamén quero”.

Despois de tantos meses de proxectos que non chegan a concretarse e de desexos que pensamos pequenos ata que se revelan tan grandes que non nos caben no peito, sinto un pracer enorme oindo a historia de Fran e de Manecas. Unha historia simple, din eles, de dous tipos con dúas guitarras que se caeron ben, que se entenderon ben. Ás veces, digo eu, as historias simples son as máis fermosas e importantes. As que nos cambian a vida.

Mañá e pasado, no Teatro Principal de Santiago, Narf e Manecas gravarán ao vivo o seu Aló Irmao. Os concertos comezarán ás nove da noite e a entrada é gratuita até completar aforo. Muitas desas horas de traballo das que vos falaba onte estarán tamén alí, no mellor sitio do mundo. Con eles. E, se vos animades, con vós.

Acumúlanseme os post que nunca escribirei

As semanas de lecturas, o Limiar da Conciencia, as pombas e os morcegos, a media ducia cumprida de historias entretidas, as dúas tardes de intenso (e enriquecedor) debate, a volta á illa, os pinchos, o lercheo, os risos, as oito doas para San Simón, a sorpresa a emoción e a frustración de saberme perseguida por aquelas palabras roubadas a Rodari que apareceron no primeiro libro que metín no bolso despois das lecturas forzosas e que, vintecatro horas máis tarde, estalaron de novo diante de min con toda a forza do discurso de Agustín.

Pasan os días e todo vai quedando sepultado polas caricias, polos praceres novos e os agobios vellos, polo insomnio, pola morriña do que nunca sucedeu, polos mareos a dor de cervicais e as feridas dos dedos, polo turismo pijo-rural con aqueles que xa non escuitan a Ismael Serrano, polo eterno retorno da raíña que nunca quixen ser e polo traballo. Horas días semanas de traballo que arramplan con todo.
Tamén con emerecindo.

Acumúlanseme os post que nunca escribirei e morren de vellos os que escribín e non publiquei. Teño o escritorio cheo de notas desfiañadas, de ideas pespuntadas que non souben rematar e de historias ben cosidas que non me atrevo a publicar. Sinto o peso das vosas miradas e, por primeira vez en máis de cinco anos, dáme medo e pudor e preguiza enfrontarme a elas.
Dáme unha preguiza imensa.

Como un aullido interminable

Perdóname no sé decirte
nada más pero tú comprende
que yo aún estoy en el camino.

Pero tú siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti
como ahora pienso.

Summertime (III): Keep the memories

Silent, 'cause there's just too much to say.



Love to me is like a summer day.
If it ends, the memories will stay,
Still and warm and peaceful.
Now the days are getting long,
I can sing my summer song.

Palabras cortadas

H. alimenta o lume da reconstrución cos restos dos diarios que desfai cunha delicadeza extrema. Un xesto ritual no que non hai nada de arroutada apaixoada. Desfíase a conciencia, con menos medo que cariño, para tecer despois con esas mesmas palabras unha vida nova.
Unha vida mellor.

Summertime (II): Melt the ice

Sun, sun, sun, here it comes.
Little darling I feel that ice is slowly melting,
Little darling it seems like years since it's been clear,
Here comes the sun, here comes the sun,
It's all right, it's all right.

Chegou o vrao

Chegou o vrao a emerecindo nunha fin de semana intensa que comezou cun xantar algo atípico, pero mui divertido. Un xantar X no que falamos de blogs, do facebook, do twitter e do tuenti. Falamos de como lle afecta internet á nosa intimidade e á nosa identidade. Falamos da mocidade. E falamos, efectivamente, de festas, da orquestra Panorama e do Simon Cowell galego, Lito. Creo que nese xantar cheo de risos inesperados falamos de todo menos de libros. De libros, claro, falamos despois.
But that's another story and shall be told another time.

Summertime (I): Rise up

One of these mornings
I'm gonna rise, rise up singing,
I’m gonna spread my wings,
and I'll take, take to the sky

That's life for you, said McDunn. Someone always waiting for someone who never comes home. Always someone loving some thing more than that thing loves them. And after a while you want to destroy whatever that thing is, so it can hurt you no more.

Retrúcame Besbe cun pedazo do relato de Ray Bradbury La Sirena**. Calculo se McDunn terá razón. Se esa será a vida para nós. Sempre esperando algo, sempre querendo algo que non podemos ter. Queréndoo tanto, tan absurdamente, que acabamos desexando destruilo para que non nos manque máis. E penso que é unha idea tan estúpida que só pode ser certa.

Penso iso e penso, tamén, que non sei se será mellor ser Penélope ou ser serea.

O de ser Ulises hai tempo que o desbotei.
___
* A imaxe é do pintor prerafaelita John William Waterhouse e saqueina daquí. Pola internet adiante tamén din que é dun tal Arnold Böcklin, pero vendo outras obras súas a min muito xeito non me ten.
**En versión orixinal, o relato chamábase The Fog Horn. Podedes lelo aquí. Non hai muito que descubrín que a palabra sirena é correcta en galego. Sirenas son os aparatos sonoros e creo que é diso do que vai The Fog Horn. As sereas, polo visto, son outra cousa.

A maternidade é unha escolla

Pola soberanía sobre o noso corpo
Nós parimos, nós decidimos
Aborto libre e gratuito



Detrás do dereito ou non ao aborto, ocúltase o dereito ou non de decisión das mulleres sobre o noso corpo, sobre a nosa sexualidade e sobre a nosa vida. Decidir abortar é sen dúbida unha decisión importante, pero é unha decisión que as mulleres debemos tomar libremente e nunca condicionadas polas mentiras de ninguén.

Detrás das campañas provida ocúltase a imposición cínica duns valores que lonxe de defender a vida, a liberdade e os dereitos das persoas, non fai máis que negalos. Obrígannos a un debate ficticio cando o que pretenden é impoñer o seu discurso retrógrado e a súa ideoloxía autoritaria. Pretenden suprimir os mínimos dereitos conseguidos polo movemento feminista, prohibindo o dereito a pensar distinto.

Non podemos permitir que os satélites da Igrexa Católica e da súa mafia, o Opus Dei, ataquen a nosa integridade como mulleres, temos que facernos oir, debemos protestar, organizarnos e luitar polos nosos dereitos.

Avante a luita feminista
___
*Esta mañá, na meta da Volta Ciclista Ascensión, en Compostela, compartín ideas consignas risos e miradas cómplices cun cento de mulleres imponentes nas que dá gusto verse reflexada. Avante logo!
** Raquel Rey fala do tema en ANT.

Dual

Fun círculo up close and personal. Tentando desfacer un nó, tirei do fío que non era e convertinme en liña recta. Recta xenerosa madura perfecta. Quixen ser hipotenusa -apoiarse sempre axuda- pero sentinme paralela. Proxecteime na busca dun punto impropio e sóubenme menos recta menos xenerosa menos madura menos perfecta. Sóubenme covarde. Botei a correr sobre min mésma, contra min mésma, coa esperanza de ser círculo outra vez. Personal, yes. E corrín e corrín e corrín. De verdade que si. Pero só consiguín sentirme como un disco de vinilo. Xirando. Raiada.

Onte foi un mal día, pero hoxe decidín confiar no principio de dualidade, segundo o cal a partir de calquera construción de xeometría proxectiva se pode obter outra distinta só con intercambiar as palabras punto e recta e modificar a relación entre elas. Así, por obra e gracia do teorema dual, os puntos convírtense en rectas, os círculos circunstritos en círculos inscritos, as rectas paralelas en puntos equidistantes e tu e máis eu convertémonos nas figuras amorfas que fan as burbullas de aire no pé dunha copa cristal. Acabouse a carreira e aparecemos conxelados para sempre a dous milímetros de distancia infranqueable. E eu non quero pasar o tempo apampando para esa distancia, non quero converter a miña vida nun what if. Eu o que quero é arrebolarme cunha bici lila polo camiño da felicidade que se esconde no meu armario empotrado.

E alá vou.

Desabrochada

Sen coiraza para rabuñar e coas unllas roídas



Perténcenlles (a cada un) as mans cos aloumiños que posúen,
son súa (de quen corresponda)
porque as sereas so querían a Ulises.
(Porque Ulises sempre retorna á casa)
(Porque Ulises sempre retorna a ela)
(Porque sempre retornou)

Desabrochada, así, sen pertencerme máis voz nin corpo.
___
*Besbe sae do armario e convírtese en Inés o mesmo día no que eu abrocho de novo o disfraz de serea ata as orellas, no que se me abren as feridas dos dedos, no que volvo para dentro da coiraza. Non vexo máis reflexo que o destes botóns, pero admírolle profundamente a valentía.
**Nota rabuda: non entendo por qué os libros en .pdf seguen sendo verticais.

No meu moleskine XIX: Emprendedores

Empecemos xuntos esta viaxe, perdendo o último tren.
___
* A imaxe chámase Toward Los Angeles, California e fíxoa Dorothea Lange para a Farm Security Administration, en marzo do 1937. Calcúlase que, durante a Gran Depresión, uns dous millóns e medio de persoas abandonaron os seus fogares para botarse á carretera. Ollo ao cartel. A foto é de dominio público, eu collina aquí.