O día que morreu Pinochet...

...paseino metida nun avión, cheo de milicos chilenos, comendo as unllas, lendo xornais atrasados (do día) e morrendo por información fresca. De volta no pisito santiaguino, os helicópteros, as sereas e os 10 días de sono acumulado luitan coas ganas de vivir o momento histórico.
Xa vos contarei.

Máis:
- As fotos que eu non puiden facer.
- Excelente resumo de Atina.
- Algúns medios nacionais
On line: Chile.com, Terra Chile e Portal Chile
Clásicos: El Mercurio, La Tercera, La Nación, Las Últimas Noticias e La Cuarta.
Radio: Radio Cooperativa
Tele: Canal 13 en internet e Televisión Nacional.
- Blogs españois, como Guerra Eterna ou Escolar.

Engádega: As anti-crónicas dunha xornalista desorientada, no campamento provisonal.

Ходоровски

Onte fun ver un fabulador fabular. Decepcionoume un pouco, crin que sería máis ousado e fantástico en persoa, pero pagou a pena ir só por presenciar a fenda insalvable que hai entre a entrega total dos crentes e a rabiosa reacción do que o escuita por vez primeira.

Non sabía que estaba tan enganchada ao móbil (vale, intuíao) ata que deixou de soar. Hai máis dun mes que está buscando rede, meu pobre... Pobre el e pobre eu, que teño un móbil e un selular e hai máis dun mes que non recibo chamadas, perdidas e/ou mensaxes. E con esto de que por internet me sae tan barato, ao final sempre chamo eu...
Non vos dou peniña? Nin unha pouca?
Pois debería.

Actualización (martes, 14 de novembro): Roubáronme o selular, por choricas.

Actualización (domingo, 26 de novembro): Case dous meses despois, o móbil español funciona outra vez!

Uno se despide insensiblemente de pequeñas cosas,
lo mismo que un árbol en tiempos de otoño muere por sus hojas.
Al fin la tristeza es la muerte lenta de las simples cosas,
esas cosas simples que quedan doliendo en el corazón.

Uno vuelve siempre a los viejos sitios en que amó la vida,
y entonces comprende como están de ausentes las cosas queridas.
Por eso muchacho no partas ahora soñando el regreso,
que el amor es simple, y a las cosas simples las devora el tiempo.

Demórate aquí, en la luz mayor de este mediodía,
donde encontrarás con el pan al sol la mesa servida.
Por eso muchacho no partas ahora soñando el regreso,
que el amor es simple, y a las cosas simples las devora el tiempo.

César Isella, Canción de las simples cosas. Leva días obsesionándome a versión de Martirio e Pedro Guerra, en Contaminados.

Hai días bos e días menos bos. Días nos que me sinto cómoda coa xente coa que me tocou vivir esta aventura e días nos que me gustaría meterme todiña dentro da miña pel e pecharme cunha cremalleira. É neses días, como hoxe, cando chega a morriña. Non da terra, senón da xente.
Cantos cumpres teríamos para celebrar, por certo.

Engádega. Non estou de mala hostia. Estou triste. Estou triste e incómoda. E póñenme aínda máis incómoda e aínda muito máis triste que confundan a miña tristeza con enfado. Disgústame muito máis estar triste que estar enfadada, porque o primeiro escapa claramente ao meu control.

Santiago conection

Na primeira práctica de redacción xornalística tocoume ao lado unha rapaza que me chamou catrocentas por pedante e por petarda, antes incluso de darme os bos días. Friendship was in the air. A súa resposta ao último mail colectivo que mandei aos amigos arrancoume máis dunha (e de dúas) gargalladas morriñentas.

Aquí non, as paredes non berran. Son patrimonio da humanidade, son bastante serias, non cambian de roupa, pero súan, claro, coa humidade... non sei se o lembras, ese indescriptible vapor do ambiente que penetra coqueto nos teus osos, lixeiramente entumecidos, despois de que o teu namoradizo paraugas, perdese a cabeza por unha racha de vento... ai, que bonitas son as paisaxes aquí en inverno. Luces vermellas... dos freos dos coches, clara alegoría do tradicional caos circulatorio das Prazas de Galicia, Vigo ou Rotonda da Galuresa... Inesgotables momento de reflexión ante a chuvia, favorecidos por esas gratas esperas de 40 minutos ó autobús... Chimpos nas charcas... dos automóbiles... que refrescan a túa rutinaria carreira cara o último taxi... e música... claxons ó son dos últimos tiruriruriruiru... dos pasos de peatóns... Que ganas de sair de traballar.

Supoño que esta fin de semana, tamén irei á costa.
Acenderei o calentador, abrirei o auga e metereime na ducha, xusto despois de chamar a Teletortilla. Mais tarde penso googlear cara a miña habitación e, quizais, darme o capricho de montar unha estantería que merquei en Alcampo (un pouco pijo, pero barato).

En fin, non che vou contar máis, non querería que deveceses de envexa.
Teño que marchar a desconxelar os filetes de ternera... aquí a carne tamén e moi boa.

Canta causticidade (sei que che encantará o palabro) xunta.
Muito vos boto de menos.

Shame on you

Incríble. O que me faltaba por ver.

Actualización (19:18) - Ah, xa. Era para iso. Malpensados sempre os houbo.
E, por certo, en El País non van publicar ningunha foto da visita? Curioso...

Tú no, princesa, tú no

Tú eres distinta.
No eres como las demás
chicas del barrio.

Este cidade devece por expresarse. Fóra deste barrio pijo e insulso (idéntico a tódolos demais barrios pijos e insulsos deste mundo globalizado) no que vivo e traballo, as paredes das rúas santiaguinas están cheas de mensaxes... Resulta case esquizofrénico (fig.), como se a cada paso houbese xente berrándoche, como se toda a cidade fose unha enorme speaker's corner.

Que tires pa'lante

siempre alegre y elegante
escucha esta canción,

A finde comezou cunha noite de chea divertida pero sen grandes emocións, na que descubrín que en Santiago (de Chile) os bares pechan ás 5 si ou si e que só podes seguir a farra se coñeces algún antro clandestino deses tan cosmopolitas que teñen clave de acceso. Deixeime levar por un sevillano (e mira que me ten advertido meu pai) ata un bar que fiho fiho fiho que ehta abierto e acabei, un cuarto de hora despois, comendo unha empanada de queixo e choclo diante da Chascona. Todo, amig@s, conflúe en Don Pablo.

Llegó la primavera con el canto de los grillos.

Superada a resaca, a decepción da noite que remata antes tempo e o cansancio da semana, o domingo sain con R. (compañeira de piso e de traballo) de expedición. Cinco horas andando e dúas micros dan para collerlle cariño a Santiago. Providencia, onde vivimos, non ten absolutamente nada que ver co ambiente do centro, co mercado de artesanía de Santa Lucía, cos chiringos do paseos Estado, con Ahumada, coa tolemia da praza de Armas (á que pertencen todas as imaxes da montaxe do principio), coa historia que se respira na Moneda, co río máis cocho e máis rápido que vin pasar por unha cidade (o Mapocho), coa xuntanza de familiares de desaparecidos, coas terrazas de Bellavista... e, outra vez, con don Pablo.

Y trae regalos pa'tenernos consolados y distraídos,

E como vexo que teño unha tendencia a parecer triste e melancólica non sentirei culpa cando vos diga que Santiago tamén é un excelente campamento base. O día un de decembro voume dez días á Patagonia e xa teño o billete reservado para pasar findano en Río...

Por los callejones están creciendo muchas flores sin ningún control.

E sinto non escribir máis. Podería. Debería. Heino facer. Mentres, tédeme paciencia, buscádelle as mensaxes ocultas as miles de fotos que vos colguei no flickr e tentade ser felices. Eu estou neso.

Que no exista el trabajo pa'los hombres y las mujeres.
Que todo el mundo tengan regalos los más grandes y los más caros.
Que la gente de mi tierra siempre sea muy feliz.

Los Delinqüentes, La Primavera trompetera, de El Verde Rebelde Vuelve.

Sin duda todo está muy bien

Y todo está muy mal, sin duda.
Van y vienen los pasajeros,
crecen los niños y las calles,
por fin compramos la guitarra
que lloraba sola en la tienda.
Todo está bien, todo está mal.

A vida en Chile empeza a normalizarse. Acábanse as interminables sesións de compras, as mañás ociosa na oficina, a novidade perpetua, e comeza unha nova etapa na que teño, por fin, tempo libre de meu. A cuestión, agora, é que facer con el.

Las copas se llenan y vuelven

naturalmente a estar vacías
y a veces en la madrugada,
se mueren misteriosamente.
Las copas y los que bebieron.

A comunidade de expatriados españois fíxose cargo de nós dende o primeiro día. Ofrecéronnos casa, comida, mobles, viaxes, consellos e farra. Son riquiños e, de quitado a clásica discusión "o nacionalismo visto por un madrileño" dos primeiros días, non vexo diferencias ideolóxicas insalvables. O problema, se é que hai un problema, é que eu xa vivín esto. É un erasmus, coas mesmas conversas, as mesmas discusións, a mesma festa constante, os mesmos planes conxuntos, os mesmos roces iniciais... co mesmo gran irmao, 24 horas non stop, lonxe do que eres, do que viñas sendo ata antonte mesmo. E eu empezo a dicir que non. Xa sei que cando un chega novo a un sitio debe apuntarse a todo, vivir tódalas experiencias, coñecer a máxima cantidade posible de xente, pero eu para pasalo ben, para gozar as noites de chea necesito sentirme cómoda, necesito procesar as cousas que me rodean, necesito non ter a sensación de que preferiría estar soa e ler e ver a tele e internetear e pensar e escribir(vos). Levo semanas sen escribir(vos), semanas sen mirar atrás, sen botar contas, sen elucubrar cara a onde parece que me leva este camiño e/ou cara a onde quero ir.

Conocí a un hombre amarillo
que se creía anaranjado
y a un negro vestido de rubio.
Se ven y se ven tantas cosas.

Esta fin de semana fomos de excursión. Vin, oín, olín, toquei e probei o Pacífico por vez primeira... é fermoso, Oko, e sobrecolledor. Manso ás veces e bravo outras, como o noso. A min o mar non sei que ten que sempre me autista, como o lume, éncheo todo e só podo velo, oílo, olelo... Desta vez, aproveitei o autismo para escapar da mirada do gran irmao, para pensar, para comezar a escribir(vos) eses post, eses mails, que quizais nunca cheguen aos seus destinatarios, pero que axudan a ordear as ideas.

Hay unos poetas tan grandes
que no caben en una puerta
y unos negociantes veloces
que no recuerdan la pobreza.
Hay mujeres que no entrarán
por el ojo de una cebolla
y hay tantas cosas, tantas cosas,
y así son, y así no seran.

E esta fin de semana, sobre todo, rencontreime con don Pablo. Isla Negra é un sitio espectacular, pagaría a pena vir ata aquí só para sentarse diante da tumba do poeta, a sentir o mar embravecido. Cando chegas doe un pouco ver o organizado que está todo, sentir que es unha turista máis, pero ese sitio está cheo de detalles dos que apropiarte, de historias que xa che pertencían e doutras que o farán dende agora.

Pablo Neruda: No tan alto, Estravagario.

Oui, c'est moi

Se non escribo non é por falta de tempo nin de cousas que contar, é que non son quen de organizar os pensamentos. Debe ser que me atoro... acotoádevos, que di meu avó. Aquí me tedes, perdendo o tempo no número 1901 da avenida 11 de septiembre (ollo ao nome). Se esta vida funcionarial non cambia en todo o ano vou acabar intoxicada.


Posteo dende a casa, un pisazo con dúas habitacións-dous baños (con jakuzzi)-parking-piscina-ximnasio-lavandería-conserxe 24h... Eu que sei, o departamento máis pijo que vos podades imaxinar. Non tiña mobles (ningún tiña) e de momento sobrevivimos cun par de colchóns que nos prestaron os outros expatriados españois, unha nevera, unha tele e o cable... Bendito cable! Evidentemente, caéronme a fouce e o martelo nun pé en canto atravesei a porta da entrada.


Así, a groso modo, Stg parece a versión hispana dunha cidade usamericana media. Non hai tendiñas nin rúas estreitas nin, por suposto, casa de pedra (xa teño morriña da pedra). O que hai é un millón de centros comerciais infernais (abertos a tódalas horas, tódolos días da semana), rúas enormes cheas de edificios como o meu e de coches ao máis puro estilo walker texas ranger, rúas que se dividen en cuadras e se nomean co cruce máis próximo (eu, por exemplo, vivo en Ricardo Lyon -léase laion e non lión- con Darío Urzúa -léase Usúa-)... A diferencia, sen embargo, é que dende calquera recunchiño de Stg ves os Andes. Os Andes...

Cheguín

Despois da viaxe do inferno cunha compañía que está a ser investigada por incumplir os horarios sistematicamente, cheguei a Chile o día 6 ás 11 da noite (hora local) e/ou o día 7 ás 5 da mañá (hora española)... había, exactamente, 24 horas que saira de Lugo. Supoño que o atraso me foi bon para o jet lag, porque durmín toda a noite (chilena) dunha tirada e ás nove da mañá estaba en marcha. Despois de ver o pacífico por vez primeira e dun almorzo espectacular, saín dar unha volta con La-Fran por Viña. Teño muitas imaxes na retina, pero a verdade é que aínda non me animei a digievolucionar a xaponesa. Dádeme tempo. Cando escribo esto son as nove e cuarto da noite (cl) e suponse que vamos ir cear a un xaponés cuns amigos dos meus anfitrións, pero o meu corpo leva un cacho comentándome que para el son as tres e cuarto da mañá e que as últimas semanas foron muito máis do que está afeito a soportar... Xa veremos.

De hoxe nun ano

É a última vez que uso a tarxeta marabillosa antes de empaquetar o ordenador. Teño o móbil en silencio. Non quero, non podo, soportar outra despedida. Gracias por chamarme igual e polas últimas mensaxes. Gracias por noites como a de onte, como a do sábado, como as de sempre. Gracias por seguir aí, ao pé da fonte... é máis fácil saltar cando sabes que te están esperando fóra cunha toalla seca. Gracias, en fin, por todo.
Pasaino (perdoarédesme o localismo) ben na miña ausencia e mandaime as crónicas, estareinas esperando.
O próximo tumbadiós... de hoxe nun ano!

Se lo advierto

...al final de las vías no encontrarán nada. Yo he ido hasta allí, acabo de volver y, créanme, sé de lo que hablo. No encontrarán nada que no sean ustedes mismos, como en cualquier otro lugar. Por lo tanto, es mejor ahorrarse el viaje y quedarse aquí. Y si me permiten que les de un consejo: intenten dirigirse la palabra. No cambian mucho las cosas, pero quizá les consuele.

Non sei se sería o mellor momento para ler semellante alegato a favor do inmobilismo. Unha non ten dúbidas sobre as decisións tomadas, que conste, pero non pode evitar remoer estas e outras palabras da Curiol mentres tenta encaixar as súas propiedades nunha maleta.
Menos mal que me levo bastante ben comigo misma.

Os bos momentos

El tiempo se mide en fracciones de segundos
sumados hacen horas, días, años y milenios,
cuántas veces pensamos que vivimos hace tiempo
en lugares olvidados por los sueños.

1.- As mañás falando, escuitando, xogando, rindo, bailando, cantando, construíndo, cargando, descargando, tirando, cocollendo, camiñando, cansando, descansando, discutindo, pegándome, beliscándome, enfadándome e amigándome co pikiniño.

2.- As tapas de tortilla no American.

3.- O derradeiro mojito do meu (marabillosamente decadente) bar favorito.

4.- O café, a mala tele e a boa conversa eslongada no sofá petrucial.

5.- As noites de farra (inesperada).

6.- O LK coincidental na area fresca á espera da Maruxaina.

7.- A viaxe de volta dende Compostela, cunha das miñas asturianas favoritas, aproveitando a noiturnidade para falar de verdade, dende o corazón, de cousas das que nunca falo.

8.-As despedidas, que son fermosas porque son tristes, porque che recordan que hai xente que pensará en ti anque non esteas, xente incríble, á que botarás de menos, basicamente, porque tiveches a sorte de coñecela.

9.-Os reencontros cos que unha vez foron parte esencial da miña rutina, que agora teñen vidas tan distintas da miña (parellas, fillos, hipotecas) e cos que, sen embargo, me sinto inmediata e completamente cómoda.

10.-A fotografía ou como o consumismo che pode traer a felicidade.

Este verán tiven que...

1.- Sobrepoñerme a unha derrota vital

2.- Perder a voz (e, con ela, as ganas de falar)

3.- Cancelar o camiño hedonista

4.- Quedar na casa varios fins de semana... do verán!

5.- Enfrontar a (conseguinte) abulia

6.- Aceptar que o deus das viaxes me deu (temporalmente, espero) as costas

7.- Superar unha serie de podremias físicas consecutivas, dende a afonía perpetua ata unha dor espectacular no pescozo

8.- Conseguir os tres papeis, cos seus tres selos, que necesitaba para o visado (a máis difícil de todas as probas imaxinables, como saberedes os que vistes a pilícula e os que bregastes algunha vez co funcionariado español)

9.- E que mos aceptasen no consulado de Chile, anque non pedira cita previa

10.- Asimilar que a maioría (visible) dos rapaces da miña idade levan camisa e/ou dockers e falan (só) de fútbol e/ou coches

11.- Perder a miña independencia capitalina e, con ela, os plans para setembro

12.- Vivir a dor das primeiras despedidas

Sen voz

Quedei, física e ciberneticamente, muda.

Averno de Satán e Belcebú,
lume dos cadavres ardentes


A foto é de Contando Estrelas, no Arde Galiza

Leo, escuito e vexo tantas cousas...
Eu que sei.

Que pare.

Mirando ao sur

A través dos ollos do sur...
...por unha vez

Ando investigando territorios descoñecidos.

Uno
Nas semanas que me quedan desta beira hei levar sempre comigo o meu agasallo do amigo inblogsíbel (gracias), para que vaia gardando as imaxes que quero que me devolva xunto coa miña cando esteamos os dous por-eses-mundos-del-señor.
De momento ten almancenada unha tarde marabillosa en Bonaval, coa ambientación musical do amigo de Pawley (terrible non quedar co nome*) incluida.

Due
Cada día teño menos claro quen son. No medio do blogomillo, primeiro síntome pequena e torpe, máis tímida e calada do que son/fun/teño a idea de ter sido con ningún outro grupo de xente, e despois, cando chega a hora de despedirse, xa estou tan cómoda e tranquila que me rebenta que falte tanto para a próxima. Serei eu, serán os blogueiros ou será o LK?
Falta tantísimo para a próxima... Sabe dios cando poderei ir eu a outra!

Tre
Pero vós o que queredes é lercheo e eu son unha das pouquísimas asistentes que non ten afotos do evento, así que por aí mal. E a crónica? A (miña) crónica salientaría o riquiños que son goretoxiño e a súa nai; o ben cuberto que está o futuro do xornalismo galego gracias a O’Xirarei, Xornalistiña, Oko e Modesto a pesares da Factoría e da rutinización e de todos eses atrancos cos que se enfrontan os que non escapan como escapamos outros; o cómoda que se sinte unha (e o muitirmo que aprende) ao lado de Opaco, Acedre, Besbellinha, Postscriptum e Ictioscopio; e o alta que é a cota de frikis (concepto amplo e positifo, sempre positifo) neste mundo blogueiro noso, e non só polos que o levan no cargo, como Ifrit ou Snob Neurótico, nin pol@s que exercen decote, como Ascárida (mui riquiña, tamén, agradécense os cariños), senón polos que o son casi sen sabelo, como Fer (ese físico de raíces hebreas e coñecemenos case ilimitados sempre rodeado de xornalistas) ou Mourullo (ese bot con apariencia humana e un traballo misterioso).
Unha crónica como é debido tamén revelaría os atractivos máis comentados dalgúns blogueiros ilustres e, por suposto, elucubraría coas relacións, expresas ou presentidas, que puido haber, pode que haxa ou poden estar por chegar no blogomillo.
Pero eso, amig@s, non o paga nin a master card.

Cuattro
Hoxe comezo oficialmente as vacacións post-intento de tesina. De momento, teño a maior historia xamáis contada e uns 40 Gb de películas na recámara. Acéptanse propostas.

*O nome é Fredy Fevereiro e podédelo escoitar aquí.

Inspiración, tango para piano

Despois destas catro semanas de horrible loita contra a carencia total de inspiración, recibo (por fin) un correo do meu titor advertíndome que había un problema, "más de fondo que de forma":

Me mandas ahora unas notas, una posible introducción, pero esto no me basta. Si yo tengo que defender tu proyecto y dentro de poco tu tesina, tienes que mandarme urgente un proyecto de trabajo como es preciso. Además, había que poroponer una fecha de lectura hasta mediados de setiembre, con una propuesta de tribunal. Qué podemos hacer a estas alturas? Tenías que haberlo planteado mucho antes. Me dices algo al respecto? (aunque yo empiezo vacaciones la semana que viene).

E díxenlle algo ao respecto. Si señor. Díxenlle todo o que levaba calando dende que se negou a firmar miña solicitude para a bolsa FPU porque "como comprenderás nosotros tenemos nuestros propios candidatos". Candidatos que, por certo, non a obtiveron. Díxenlle que cheguei ao seu carón cunha paixón sincera pola investigación e polo tema, que nos anos de relación coa UPF se me foi difuminando esa paixón para fundirse coa apatía dos docentes, que levo catro anos enviándolle proxectos de tesina (e, de feito, xa mo esixiran para entrar no programa de doutoramento) que nin lle gustan nin lle deixan de gustar, que ninguén nesa universidade me explicou nunca os pasos a seguir para realizar unha investigación, nin formal nin administrativamente, nin como se fai "un proyecto de trabajo como es preciso", nin en que consiste a famosa lectura ou que me toca decidir a min ó respecto. Díxenlle que non sabía que é o que el, como director do programa de doutoramento e, sobre todo, titor meu, espera de min. E díxenlle que me sentía (outra vez) completamente desorientada e soa.

Desconozco si tal cosa forma parte de sus funciones como tutor, pero me permito suplicarle que, por una vez, además de señalarme los obstáculos a los que me enfrento, me ofrezca una mano amiga que me ayude a superarlos.

Seguramente sexa o meu suicidio académico, pero se non llo digo rebento. Agora, co sangue algo menos quente, busco solucións para non perdelo todo. Acéptanse (mesmo se pagarían) suxerencias. De momento, descubrín que o artigo 6 do Rel Decreto 778/1998, do 30 de abril, polo que se regula o Terceiro Ciclo de Estudios Universitarios, di que:

1. Previamente a la defensa de la tesis doctoral, el doctorando deberá obtener un mínimo de 32 créditos en el programa al que esté adscrito, distribuidos en dos períodos de la forma siguiente:
A) en el período de docencia deberá completar un mínimo de 20 créditos.
B) en el período de investigación deberá completar un mínimo de 12 créditos, que se invertirán necesariamente en el desarrollo de uno o varios trabajos de investigación tutelados a realizar dentro del departamento o de uno de los departamentos que desarrollen el programa al que esté adscrito el doctorando. Para cursar este período de investigación será necesario haber completado el mínimo de 20 créditos de docencia a que se refiere la letra a) de este apartado.

E que:

La superación de los créditos señalados en el primer párrafo de este apartado a) dará derecho a la obtención por parte del doctorando de un certificado, global y cuantitativamente valorado, que acreditará que el interesado ha superado el curso de docencia del tercer ciclo de estudios universitarios. Este certificado será homologable en todas las universidades españolas.

E agora só quero que alguén me asegure que teño dereito a ese certificado de ter cursado os dous anos de doutoramento, anque non chegue a entregar a tesina. Se alguén me di que existe a posibilidade de cursar os 12 créditos de investigación noutra universidade xa podería tocar a felicidade coas mans (e, crédeme, non me viría nada mal)...

Bueno bueno bueno bueno... parece ser que vou pasar o San Froilán do 2006 en Santiago... de Chile! o San Froilán e os 12 meses seguintes... Ai!

Revista de prensa

Oriente próximo está que arde



"Os ataques a destrución e morte en Gaza e o Líbano e as ameazas permanentes a outros pobos, levaron ao Estado de Israel a transformarse nun Estado terrorista, utilizando as torturas, os ataques á poboación civil onde as vítimas son mulleres e nenos. ¿Ata cando continuará esa política do terror?"
Pérez Esquivel en Rebelión.org, traducido por InfoRosal. Eu atopeino no Chuza.



E en Guatemala non hai amnistía por xenocidio, pero...



Tras siete años de espera sin resultado alguno luego de que el MP -Ministerio Público- investigara la desaparición forzada de 183 guatemaltecos, los familiares de las víctimas tramitan en la Comisión Interamericana de Derechos Humanos (CIDH) una demanda contra el Estado, por habérseles vetado su “derecho a la justicia”.

e a CIDH responde:

“La situación es compleja y difícil, pero este gobierno ha tenido la voluntad política de avanzar en la defensa de los derechos humanos”.

Oh no, here comes that sun again

And (that) means another day without you my friend.
And it hurts me to look into the mirror at myself.
And it hurts even more to have to be with somebody else.

And it's so hard to do and so easy to say.
But sometimes - sometimes,
you just have to walk away - walk away.


With so many people to love in my life, why do I worry about one?
But you put the happy in my ness, you put the good times into my fun.

And it's so hard to do and so easy to say.
But sometimes - sometimes,
you just have to walk away - walk away and head for the door.

We've tried the goodbye so many days.
We walk in the same direction so that we could never stray.
They say if you love somebody than you have got to set them free,
but I would rather be locked to you than live in this pain and misery.
They say time will make all this go away,
but it's time that has taken my tomorrows and turned them into yesterdays.
And once again that rising sun is droppin' on down
And once again, you my friend, are nowhere to be found.

And it's so hard to do and so easy to say.
But sometimes, sometimes you just have to walk away, walk away and head for the door.
You just walk away - walk away - walk away.
You just walk away, walk on, turn and head for the door.

Parece que sigo na carreira.

Ás veces perdo o tempo

Paracopipeisteando a JM, ás veces perdo o tempo... sobre todo cando teño poucas ganas de traballar, despois dunha enchenta laboral ou cando teño a sensación que o que fago non lle importa a niguén. E é entón cando: a) a televisión e b) internet se convirten en táboas de salvación que fan que o tempo corra un pouco más rápido.
Rápido de máis, diría eu. Xa só me quedan 6 semanas para acabalo.

Ah, e tamén comecei a sensación da temporada. Alomenos hei facer brazo.

Como unha pera

1998. Choveu dende a primeira vez que fun a Ortigueira. Foi no vrao do primeiro ano de carreira. Quedei con Xabi nunha vila curuñesa (cuxo nome olvidei antes de subir ao bus) para ir xuntos no mítico portaavións. Non había nin unha semana que remataramos os exames, eu acababa de anotarme na autoescola e fomos todo o camiño alternando as súas pullas sobre a miña roupa "comando" coas miñas sobre a súa horrenda conducción mentres, no asento traseiro, tres alikenses fiaban comentarios surrealistas sobre alcumes coruños. Aparcamos en Morouzos, rexeitamos media ducia de tipos de drogas, buscamos ao resto dos alikenses, a Beltaine e a Pililule e chantamos as nosas tendas nunha chaira do pinar. A acampada era un edén no que poder mesturar os amigos de toda a vida coa xente da facultade. Xuntos comemos e bebemos aquela primeira noite, a do kalimotxo máis incríble do mundo no Fox, que acabou como vedes, cunha servidora sentada no medio e medio da alameda con olliños de borracha e na compaña do cronista máis interesante e divertido que tivo e ten o Festival.


2006. Preferiría amputarme un brazo antes que sentarme na alameda (ou no pinar) o sábado pasado. E non é só que o chan estivese asquerosísimo, que o estaba. Muito. Muitirmo. É que vou vella e digievolucionei en mari-la-pupas. E aínda así paseino ben, paseino xenial, nunha das noites máis sub-realistas dos últimos tempos. Escuitamos unha historia xenial sobre un ranchiño perdido en Compostela, ceamos bocatas co queixo por arriba, bebemos kalimotxo e estrella galicia como manda a tradición, minxitamos no atallo, compartimos conversas e bebida e substancias máis ou menos ilegais co cronista máis interesante e divertido que tivo e ten o Festival e cun dos seus amigos alikenses, falei un cacho cunha panda de jipis sancibrenses, ordeei cabaleiro da sagrada orde ducatista a un ferrolano encantador coa espada láser dun que non sabía a capital de Belice, coñecemos o culpable da bancarrota (nótese o sarcasmo) de Acesa e lemos as insólitas declaracións de Lolita mentres esperabamos ao anfitrión máis atento.
Evidentemente, a música quedou nun segundo plano, como xa sucedera aquela primeira vez (e, anque menos, tamén nos anos intermedios), pero tamén vos digo que non é igual ordear cabaleiro a alguén mentres escuitas esto que mentres escuitas esto (que terá o seu aquel, enténdaseme ben, pero igual non é).

2014. Mari-la-pupas repite.

Xantanza estival o 30 de xullo no San Clodio.
Anótense na de Dorfun.

Vaia coa tele do vrao:

Cuando pensábamos que ya teníamos todo visto en formatos de telerealidad, nos llega Libertad vigilada. Con tan sólo una emisión el docu-reality de Antena 3 se ha convertido en el reality más jugoso emitido por una televisión española. Jovenes, juerga, alcohol y sexo conforman un combinado explosivo, a priori, capaz de arrasar entre la audiencia. Eso sí, la cadena de Planeta se ha encargado de una buena post-producción que evita las imágenes más subidas de tono. El estreno anoche de este formato en el que 14 jovenes disfrutan de una paradisiacas vacaciones bajo la atenta mirada de sus progenitores convocó al 24,2% de la audiencia, lo que se tradujo en un total de 950.000 telespectadores. (Vía Fórmula TV)

Sobre as series actuais pouco (ou nada) quedou sen dicir na Bola Extra.

E sobre o Estudio Xeral de Medios todo o mundo fala:

Según los datos de la oleada correspondiente al segundo trimestre de 2006, la Cadena SER y todos sus programas son líderes de la radio española. La Cadena SER tiene 4.922.000 oyentes diarios, según los datos ofrecidos por el Estudio General de Medios (EGM).
En cuanto a la prensa diaria, EL PAÍS se consolida como el medio generalista de pago con más lectores, con 1.970.000, 700.000 más que su más directo rival, El Mundo. Además, por primera vez un medio gratuito, 20 Minutos se convierte en el más leído, superando al deportivo Marca. La cifra global de lectores baja de 15.577.000 a 15.513.000.
EL MUNDO mantiene una audiencia estable, según los datos de la 2ª ola del Estudio General de Medios (EGM), hecha pública hoy. El diario de Unedisa cuenta con 1.269.000 lectores, que conserva a pesar del descenso generalizado de los medios tradicionales.
El EGM (Encuesta General de Medios) acaba de hacer públicos los datos de la última media anual que arrojan un nuevo líder absoluto de la prensa española: 20 minutos. Por primera vez en la historia este diario ha superado al hasta ahora más leído (el Marca), situándose en 2.448.000 lectores diarios (+1,7%). Lo más llamativo de esta ola del EGM ha sido la caída generalizada de todos los diarios, gratuitos o de pago, a excepción de 20 minutos.

Ferro 3

Gustoume.
A pesares das malas críticas.
E de que normalmente me aburran as películas asiáticas nas que non pasa nada.
Ésta pareceume fermosa e inquietante.

És rodó i dura molt...

sabiades que o logo é obra de Dalí?

A familia Bernat vendeu Chupa Chups a Perfetti Van Melle por uns 400 millóns de euros. Eu tamén o faría.
Dise que o señor Bernat adoitaba pasear pola fábrica, modo Charlie, cunha culler no peto, para probar persoalmente a calidade dos productos que lles vendían aos nenos. De cando en vez paraba diante das potas de caramelo, sumerxía brevemente a súa culler e, con pericia, dáballe unhas reviravoltas mentres se solidificaba a masa. Así, contan, naceu o caramelo con pau. Claro que hai outros que contan outras historias.
O caso é que this is getting global, you know. No 2003 Cadbury comprou Adams e no 2004 Wrigley mercou Joyco e se non se fan con Fiesta será porque non hai muito con que facerse.

Hemos llegado al crepúsculo neutro
donde el día y la noche se funden y se igualan
Xa fun e xa volvín. Acabei coa Academia pouco antes de que ela acabase comigo. As últimas semanas, as derradeiras, traspasaron os meus límites físicos a forza de roubarme horas de sono. Sempre quixen andar a todo e a todo non se pode andar. Ao final é o corpo o que di ata aquí chegamos e de aquí en diante va-a-ser-que-no. Deume para os exames, para a comunión do fillo da madriña, para rematar o proxecto colectivo e para darlle algo de vida ao propio, para aceptar unha invitación xenial dunha curmá xenial da que me queda muito que coñecer, para tomar unhas cañas (e unhas tapas) con La-Lore, para facer un máster en tintos-de-verano coas miñas asturianas favoritas, para queimar a noite de sanxoán no xardín dun adosado madrileño (e para saludar a mañá da noite máis curta do ano cun vivoreo nos beizos), para descubrir o asasino en potencia que esconde o maior choricas da historia dos choricas, para aburrirme (outra vez) coa clase (e pechar así o ciclo), para vivir o orgullo de Chueca e a actuación estelar de La Divina no restaurante de kebabs máis sub-realista da noite capitalina, para despedirme dalgúns pero non de todos e non necesariamente dos máis importantes e para deixar ir aos outros discretamente, ao caladiño.
Deume para todo eso, pero para nada máis.

Nadie podrá olvidar este descanso.
E tardei tres días en recuperarme. Aquelo de reenganchar a derradeira noite coa viaxe de volta parecía unha boa idea, pero non o era. Unha vai vella e as cheas saen cada día máis caras (en tódolos sentidos), muito máis se se encadean con seis meses de carreira contra-reloxo.
A viaxe e os tres primeiros días na casa pérdense na néboa dunha sesta perpetua que a familia observou entre divertida e preocupada.

Pasa sobre mis párpados el cielo fácil
a dejarme los ojos vacíos de ciudad.
Deitome ao revés na miña cama da miña habitación na casa dos meus pais coa fiestra aberta e vexo pasar as nubes. Hai nubes. E móvense. Ás mañás choviña e á noite vai fresco. A miña pel, o meu pelo, as miñas foxas nasais recuperan pouco a pouco as súas formas tranquilas, transparentes, intrascendentes.
É incríble como rexeita o meu corpo (ou a miña mente) a vida urbana.

No pienses ahora en el tiempo de agujas,
en el tiempo de pobres desesperaciones.
Nunhes días saberei cara a onde queda o meu futuro. O día 10 saen as derradeiras notas e o 15, os destinos... É tempo de cábalas e de noites intranquilas. Onde acabarei? Miami, Los Ángeles, Río, Santiago, Guatemala... Onde acabaremos? É tempo de acabar de asimilar que o que non foi non puido ser e ademais era imposible. Ou non? Poderá ser no futuro? Seguirei querendo que sexa? Sería, realmente, o home da miña vida? Haberá un home das nosas vidas? É tempo de repensar as decisións tomadas e as que quedan por tomar. Sei que é ese tempo, que debería ser ese tempo, pero o 1 de setembro teño que entregar a tesina. Sen falta. E non me queda máis remedio que esconder o reloxo debaixo da cama antes de xuntar os meus libros e papeis e facer un burato nun cuarto para pecharme con eles as primeiras semaniñas do resto da miña vida.

Engádega (06.07.06).- Xa saíron as notas. Mui na miña liña, sen destacar, nin por arriba nin por abaixo. La-suerte-está-echada.

A fin dunha era.



A era de, entroutras muitirmas, S.W.A.T., Starsky e Hutch, Os anxos de charlie, Vacaciones en el mar, HART TO HART, Dinastía, Hotel, Os Colby, Melrose Place, Models, Sensación de Vivir, 7th Heaven (como se chamaba esta en Tele5?) e Embruxadas.

Dende logo, este home foi un exemplo e coherencia.

Alá foron os exames. Nunha semaniña presento o proxecto e finiquito o máster-del-universo xusto a tempo para chegar ás (grandes) festas de Ronfe. Despois, un vrao de tesina e escapadas galaicas (espero).

Miña irmá'06 sobreimpresa en Miña irmá e máis eu'92

Parece que foi Borges quen dixo:

Con el tiempo...
verás que aunque seas feliz con los que están a tu lado,
añorarás terriblemente a los que ayer estaban contigo y ahora se han marchado

Estou en Valado City, de comuñón. Chegar a Pedrafita e notar como me chegaba o osíxeno aos pulmóns foivos todo un. Nalgún punto descoñecido entre o pisito madrileño e a casa petrucial quedaron tamén a sequidade da pel, o mareo endémico e o insomnio.
Será sicosomático, será. Eu non o neguei nunca.
O curioso é que, sen deixar de estar contentísima, en menos de 24 horas xa empecei a botar en falta (algúns) compañeiros da academia.
Non teño arreglo.
Quéroo todo e todo non se pode ter, xa mo dicía meu pai.
Tempus fugit. Miña irmá está preparando a selectividade e, nun par de semaniñas, eu estou de volta da aventura madrileña.

Chove

A foto é de Ben Kopilow e saqueina daquí

Que felicidade. En canto oín as primeiras gotas, abrín todas as fiestras para que o olor da terra mollada levase a sequidade das últimas semanas, puxen as sandalias e baixei dar unha voltiña... Rúas baleiras, auga fresca para sanar os ósos secos e ese olor... encántame ese olor!

Hai un tempiño que me tropecei con esto no chuza. Parece ser hai un foro de discusión sobre a "calidade" das mulleres prostituídas en Vigo. De feito, segundo se di nos comentarios do chuza, a páxina en cuestión non só fala de Vigo... debe ser unha práctica común.

A reportaxe merece ser lida. Eu dubido da existencia da obxectividade, así que non serei eu quen critique un/unha xornalista por amosar claramente a súa opinión. Tanto menos nun tema como este. Pode parecer hipócrita publicar algo así (na rede) sobre tres links de páxinas de contactos. Éo. Como hipócrita é a sociedade con respecto á prostitución. Non hai máis que ver o tratamento mediático que recibe o chamado "hipermercado do sexo" do mundial. E a resposta (ou ausencia de resposta) que dito tratamento recibe de nós.

A min o que me disgusta deste tema é o equilibrismo de puntos de vista que caracteriza todos os "debates" sobre a prostitución. Mátame que sempre se iguale a a prostituta "por elección" (cando non o prostituto de luxo) á muller prostituída. E mátame non só porque é unha aberración estatística ao servicio do espectáculo mediático, senón, sobre todo, porque é a pura esencia da hipocrisía que rodea este tema, cuxo cumio é a defensa dos dereitos do "usuario":

"Me alegro de no ser el único porque, a veces, este feminismo que nos invade nos hace sentir como criminales y ya está bien de que las tías vayan tan crecidas". (...) Se queja de que tener relaciones sexuales "por lo legal" es difícil ante el avance del feminismo y lamenta que la prostitutas se crezcan y "la más gorda pida 60 euros".

Pobriño.

Disque

É mellor prender unha candea que maldicir a escuridade.

E ás veces mesmo poderiamos pensar que é certo.

Liberárono!!!

Claro que... sempre hai un pero

Amnesty International is concerned that following the "pardon", Weja Chicampo was expelled from the country. Apparently, on 5 June at midnight several police officers went to Black Beach prison and removed Weja Chicampo, who assumed that he was being taken home. Instead, he was put on a plane to Madrid, Spain, where he arrived at 7 am on 6 June. His family in Malabo were not informed about the expulsion or whereabouts of Weja Chicampo. His expulsion from Equatorial Guinea violates the country’s Constitution, which guarantees freedom of movement and the right to choose residence, as well as the International Covenant on Civil and Political Rights, which Equatorial Guinea ratified in 1987.

Ou dous:

Amnesty International is concerned about reports indicating that some days before the promulgation of the amnesty decree they were made to sign statements undertaking not to participate in political activities for a period of 10 years.

E, xa se sabe, non hai dous sen tres:

Amnesty International urges the government of Equatorial Guinea to release all the prisoners of conscience still in prison, as well as all those detained without charge or trial on account of their peaceful political activities.

Cantas cousas...

O sábado pola noite celebrei, co máis selecto do máster, unha desas xornadas gastronómicas que tanto me gustan. Especialidades asturianas, andaluzas, italianas e, por suposto, galegas acompañaron a conversa ata as tantas. Amizade, amor, sexo, traballo e drogas foron algúns dos temas estrela. Foi curioso comprobar como ao final atopei o meu sitio. Incríble, pero certo. Quen me ía dicir hai cinco meses que ía acabar mantendo interesantes conversas con (algún de) eles sobre o existencialismo e/ou a cirurxía?



Xa sei que por aí tamén vai calor, así que non abundarei no tema. Pero (e esto é como cando alguén advirte que non é contilleiro antes de preguntar), ODIO ESTE TEMPO! O luns foi un día especialmente chungo. Tiña a moral polos pés. Andiven medio groggi todo o día. Mareeime de camiño ao metro. Arrastrei a miña humanidade (e todo o peso da tecnoloxía) dun cabo ao outro da capital do reino. O metro estaba (e está) en obras. Estiven na Academia dende as nove da mañá ata as oito e media da tarde. Sen batería no móbil. De camiño para a casa decateime de que cando chegara ao barrio os súpers ían estar pechados. Non tiña nada na nevera. Nin ganas de cociñar. Nin de sair comer fóra. Nin fame... Pero, cando cheguei á casa... Había un sobre no buzón. Un sobre grande. No meu buzón. E tiña unha carta, manuscrita (años ha), e tres deuvedeses cheos de tesouros... Ai, aínda me emociono cando o recordo. Gracias outra vez!




Finalmente, amighiños e amighiñas, éncheme de orgullo e satisfacción dicirvos que está mañá cumplín un vello obxectivo vital. Gracias ao máster, hoxe estiven dando un voltio por unha fábrica de caramelos. Cantas horiñas da miña vida teño investido nese sector concreto do tecido industrial español... Se virades o que eu vin... E esto non vai do rollo “si supieses lo que le echan no te lo comerías”. Todo o contrario, esto vai de “hai unha tía que traballa nunha oficina completamente desborada polos caramelos máis variados”. Se virades o que eu vin, saberiades que a vida é unha...



(si, ho, si, xa o sei, pero tédeme consideración, que estou outra vez de exames)

Habilidades

Esta semana tivemos unha sesión intensiva de habilidades directivas na Academia. Os profesores eran británicos, así que o conto que nos contaron non foi exactamente o mesmo conto que berraba Zahera no Ano da Carracha. It's all about remaining calm, you know. A filosofía, sen embargo, si que era a mesma. E as ferramentas.
O inimigo, facédeme caso, está preparadísimo.

Líquido amniótico

Teño un día difícil. Cágoa. Salvo o sorriso tranquilo ata que, a medio camiño entre a Academia e o pisito, quedo, por fin, soa. Repítome unha vez, dúas veces, tres veces que dá igual, que só é un máster, que todo o mundo se equivoca, que darlle voltas ós erros non leva a ningures. Pero non me dou convencido. Chamo á Sabe para que mo diga ela, confío no seu bo xuízo, pero non contesta. Chamo á casa, anque nunca lles falaría destas cousas, para escuitar a súa voz. É como unha especie de posición fetal auditiva.
Contesta el, o pikiniño:
- "hola".
- "hoooooooooooola".
- "Ven!".
- "Sabes quen son?".
- "A sona... veeeen!".
E funciona. O líquido amniótico rodéame e todo volve, outra vez, ó lugar que lle corresponde.