Ahora

Ahora que la adolescencia es un septiembre lejano,
humo de cerveza en un portal,
un verano inacabado.
Algunos años en la facultad de ciencias,
papeles escritos,
ron de Cuba,
hojas de hierba,

Agora que hai anos que non escuitamos Ismael Serrano, que non escuitamos sequera a mesma música. Agora que as ceas están cheas de esquisiteces, que bebemos máis viño que ron. Agora que substituímos os porros por pipas e a herba por té. Agora que luitamos máis batallitas que fondas batallas dialécticas. Agora que o traballo o amor a vida lle comeron terreo á ética á política á filosofía. Agora que non coñecemos as parellas dos demáis. Agora que estamos sempre cansos, sempre ocupados, sempre no borde do precipicio. Agora que sabemos que non seremos xornalistas. Non todos. Non de todo. Non exactamente. Non só... Non... Agora que as semellanzas quedan envoltas pola mesta néboa do pasado e as diferenzas son máis claras, máis breves, máis concisas, máis desacomplexadas. Agora que non compartimos o día a día, o semana a semana, o mes a mes. Agora que volvemos ser uns descoñecidos...

Agora, hoxe, atópovos tan guapos cabezós listos impulsivos bos intransixentes enxeñosos éticos interesantes ácidos divertidos enormes como sempre. Recoñézome, unha vez máis, en vós e só lamento non ter máis tempo para superar os obstáculos, para reconstruir as pontes, para mergullarme na complicidade que o sobreviviu todo, para disfrutarvos.

Se cayeron mis alas y yo no me rendí,
así que ven aquí,
brindemos que hoy es siempre todavía,
que nunca me gustaron las despedidas

Ilusa é a que ten ilusión

Casi tres anos despois das últimas palabras e sete anos despois das últimas palabras ben ditas, un dos homes da miña vida acaba de reaparecer en escena...

It'd be great to keep in touch. Well, that is if you think so. Sometimes people think it's weird to re-contact people after a long time. But not me, not in this case anyway!!

E eu pensei que non, que non era xenial, que era peligroso e que me daba medo. E fixen, obviamente, todo o contrario. Onte botamos todo o día chateando, cousa que sempre considerei patética e innecesaria, coa de xente real que hai ao noso arredor coa que falar e ver e tocar. Peeero, foi incríble. Pasamos en minutos etapas ás que podo tardar meses en chegar, quitámonos as palabras da boca cen veces, cruzámomos outros tantos "how can you know that?" e "because I know you", intercambiamos recomendacións musicais televisivas cinematográficas literarias e acabamos ás tantas cunha bronca moral de altas pretensións...

Hoxe almorcei cun

Hello there - are you talking to me?

Ou é que eu son muito máis ilusa ca cínica ou é que é facilísimo rectivar as antigas ilusións.

Catro anos emerecindo

Catro anos preguntándome se realmente será mellor permanecer calada e parecer estúpida que abrir a boca e confirmalo.

Quen carallo o sabe.

Eu, desde logo, non.

Pónme histérica

que me pidan que me calme.

Empresariando I: Papeleo

Despois de deixar de lado outra entrada á autopista, sigo pola miña corredoira e atopo unha listaxe de normas chantada nunha árbore. Segundo parece, para darse de alta como traballadora autónoma hai que presentar na Tesoureria Xeral da Seguridade Social*:

Fotocopia do Documento Nacional de Identidade.

Triple fotocopia do modelo TA.1 de afiliación ao Rexime Especial de Traballador@s Autonom@s. Como autónom@, cotízase mensualmente unha cota que da dereito á prestación por incapacidade ou por baixa maternal e á xubilación. Esta cota non depende dos ingresos, senón da base elixida, que flutúa entre os 817,2 euros e os 3074,1 euros, e da que se paga o 29,8% ou o 26,5%, segundo cubra ou non a incapacidade temporal. As mulleres de menos de 30 ou máis de 45 anos poden elixir unha base aínda máis baixa, de 665,70 euros ao mes, e as traballadoras autónomas poden cotizar un 0,1% máis, para a financiación das prestacións por risco durante o embarazo e durante a lactancia natural. Amáis, as traballadoras de 35 anos ou menos teñen dereito, durante os primeiros 12 meses de actividade, a unha reducción do 25% da cota que resulte de aplicar sobre a base mínima o tipo mínimo de cotización vixente en cada momento neste rexime, e unha bonificación de igual cantidade, nos 12 meses seguintes.

Orixinal e copia da alta no Imposto de Actividades Económicas (IAE), realizada previamente na Axencia Tributaria** cos modelos 037 e 845.

Agrupación 86. Profesiones liberales, artísticas y literarias
Epígrafe 844: "Servicios de Publicidade, RR.PP. e similares"
983 "Axencia de Colocación de Artistas"
999: "Outros Servizos non contemplados noutras rúbricas"

Como autónom@, abónase trimestralmente o IVE (16%) e anualmente o IRPF (15%).

...

Este xogo vaise complicando.

___
* En Lugo está na Praza de Ferrol, número 11. Pódese chamar antes ao 982 242 312.
** En Lugo está na rúa da Raíña, número 2. Pódese chamar antes ao 982.285.500.

A novia do océano

soy como las lámparas amargas
cuando iluminan las botellas rotas

Espertaba, cada noite, co pelo e os recordos desordeados. Levantaba o brazo esquerdo e deixábao caer cun xesto robótico sobre a metade baleira da cama. Estará no estudio, pensaba en seguida. E intentaba non escuitar o silencio que a desmetía. Ese silencio agobiábaa, entristecíaa, humillábaa. A ese silencio prometíalle, cada noite, que desta vez a última sería a derradeira.

Despois, durmía de novo arrolada polas contas da leiteira. Erguereime cedo. Tomarei tranquilamente o café. Farei a equipaxe lentamente, sen facer ruído, mentres el durme. E, cando se levante, cando estea segura de que me mira dende o outro lado das lagañas, collerei as miñas cousas e ireime. Sen máis. Sen mirar atrás.

Espertaba, cada día, co pelo e os recordos desordeados. Pablo anclábaa á cama coa perna esquerda. A casa latía acompasadamente. O sol entraba polas fiestras e Valparaíso ofrecíase, expléndido, aos seus pés. Cada día, gozaba ese momento golosa tranquila feliz. Estirábase lentamente, sen facer ruído. Baixaba á cociña. E, cada día, tomaba tranquilamente o café.

___
*Este é o sétimo capítulo daquel proxecto a medias con anITA. A afoto, claro, é súa. Fíxoa na casa de Neruda en Valparaíso, a Sebastiana. Os versos, claro, son de Neruda. Rematan unha oda á cidade, que el chamaba "novia del océano", incluída no Canto General.

Desenfocada e triste

Era un ser permanentemente desenfocado,
que sorría con tristeza
e iso cando sorría.
Sorría coa obriga de debuxar na cara
unha curva cara arriba
para no parecer unha túzara.
Sorría, pero estaba noutro lugar.

Había tempo que non caía nas miñas mans algo tan especial. Así nacen as baleas atrapoume, emocionoume, teceume un nó na gorxa, faloume ao oído... como se alguén o escribira para min. Espertou tantas cousas, moveu tantos resortes, que sei que tardarei días en asimilalos todos. Aínda máis, sei que nesas cento sesenta páxinas hai muitos máis tremores de realidade dos que eu puiden sentir. Intúo que hai, alomenos, un para cada unha de nós.

Hai unha superxuntanza blogueira prevista para o 31 de maio en Agolada. Eu aínda non sei se poderei ir, pero teño que recoñecer que o programa de actos non deixa oco ao aburrimento...

Cousas que facer en Lugo cando non estás morta

Segundo recolle un informe que vén de publicar Amnistía Internacional, as mulleres das favelas de Brasil viven unha realidade catastrófica, vítimas da violencia criminal e policial que arrasa as súas comunidades. O Estado non existe nas comunidades marxinadas e en moitos casos só aparece nas incursións policiais militarizadas que se producen esporadicamente. Atrapadas no medio deste caos, as mulleres son consideradas obxectos de usar e tirar por delincuentes e por axentes de policía corruptos. A avogada e defensora dos dereitos humanos brasileira Valdênia Aparecida Paulino ofrecerá este martes, ás oito da tarde, en Lugo a súa experiencia de vida e de luita na comunidade de Sapopemba, no leste de São Paulo.

Luns, 21 de abril
Ás 12, Barbez no Museo Provincial
Ás 20.30, dentro do Festival de Música Cidade de Lugo. XXXVI Semana do Corpus, terá lugar o recital O século XX: centenario Messiaen a cargo de Ensemble S21 no Conservatorio

Martes, 22 de abril
Ás 20, encontro con Valdênia Aparecida Paulino, en Maxisterio

Xoves, 24 de abril
Ás 18, presentación de A outra margem, do director portugués Luís Filipe Rocha, en Maxisterio
Ás 20.30, O piano, formas e inspiración no Conservatorio de música
Ás 21, Narf presenta Totem no auditorio de Veterinaria
Ás 21, Araceli Fernández González (soprano) e Justyna Danczowska (piano) no Museo Provincial
Ás 23, On fucking air (Rock), no Clavicémbalo

Venres, 25 de abril
Ás 20.15, Arte en Parte no Museo Provincial
Ás 20.30, Salir del armario na versión teatral de José Luis Sáiz, no Gustavo Freire
Despois das doce, Pito de Pikasso (Rock), no Clavicémbalo

Sábado, 26 de abril
Ás 12, Antón Castro ofrece De contar e cantar, 11ª festa (programa en pdf) para celebrar o 75 Aniversario do Museo provincial
Ás 18, Stravinski 1. A historia do soldado, no Círculo das Artes
Ás 20, Grupo Instrumental Siglo XX, no Museo Provincial
Ás 20 e ás 22.30, o musical Grease, no Gustavo Freire
A partir das doce, Vozes da radio (a Capella), no Clavicémbalo

Domingo, 27 de abril
Ás 12, o Carruselo Circo das pulgas ofrece a 12ª festa (programa en pdf) para celebrar o 75 Aniversario do Museo provincial
Ás 20, Cuarteto Quiroga no Museo provincial

Martes, 29 de abril
Ás 12, Espazos que danzan. Danza curta no Museo Provincial
Ás 20.30, A música de cámara: a viola no Conservatorio Profesional de Música
A partir das 21h, reunión do grupo local de Amnistía Internacional.

Mércores, 30 de abril
Ás 22.30, a Vida Tóxica de Luz Casal, no Gustavo Freire
Ás 23, jam session Rock & Blues, no Clavicémbalo

Multicines
As Termas
Horton 16.15 (V, S e D) e 18.15
Casi 300 (Meet the Spartans) 23.00 e 01.10 (V e S)
Papá por sorpresa 16.15 (V, S e D), 18.15 e 20.30
El último Gran Mago 20.30, 23.00 e 01.10 (V e S)
21 Black Jack 17.45, 20.30, 23.00 e 01.10 (V e S)
Retratos del más allá 16.15 (V, S e D), 18.15, 20.30, 23.00 e 01.10 (V e S)
Rompiendo las reglas 16.15 (V e S), 18.15, 20.30, 23.00 e 01.10 (V e S)
Las ruinas 16.15 (S e D), 18.15, 20.30, 23.00 e 01.10 (V e S)
8 citas 16.15 (S e D), 18.15, 20.30, 23.00 e 01.10 (V e S)
Expediente Anwar 17.45, 20.30, 23.00 e 01.10 (V e S).

Centro (antigos Yelmo)
Horton 17.00 (S e D) e 18.30
Como la vida misma 18.30, 20.30, 22.45 e 00.45 (V e S)
Casi 300 (Meet the Spartans) 20.30, 22.45 e 00.45 (V e S)
Rastro oculto 18.30, 20.30, 22.45 e 00.45 (V e S)
Todos estamos invitados 18.30, 20.30, 22.45 e 00.45 (V e S)
The contract 18.15, 20.30, 22.45 e 00.45 (V e S)
Rompiendo las reglas 18.15, 20.30, 22.45 e 00.45 (V e S)
Elegy 18.15, 20.30, 22.45 e 00.45 (V e S)

Ían tres ministros galegos...

E entrevistounos La Voz. Tres entrevistas de altura, cuns titulares que fan gala dunha distanza que roza a asepsia. Ironic mode on. "Galicia y el sector pesquero continuarán muy presentes en nuestra política", "Soy gallega, ejerzo como tal y cuando me preguntan siempre digo que soy gallega" e "El ministro se volcará con Galicia"... toooma! A min que me perdoen, pero troixéronme ao recordo aquela mítica entrevista de Urdazi a Aznar.

Tijaax

A imaxe saqueina daquí

Parece ser que o colgante que me trouxo La-Lore de Guatemala representa a punta dun coitelo de obsidiana vista de frente e unha pirámide vista dende arriba. É o meu nahual, o espíritu, compañeiro e gardián, que debe guiarme e protexerme e que determina a miña personalidade.

O Tzolkin é o calendario sagrado dos mayas. Ten 260 días, 13 repeticións (winaq) de 20 días (nahuales). Este calendario combinado co solar determina os ciclos da chamada "conta larga do tempo" da era do sol. Os nahuales reaparecen cada 20 días e liberan os seus poderes particularmente favorables para as persoas a quen corresponden. O meu é o Tijaax (maya Rabinaleb) ou Eztnab (maya Yucateco) e suponse que é un día propicio para pedir protección contra os inimigos, as tentacións e os accidentes. Podes averiguar o teu aquí.

Lin por aí que o feito de que o meu nahual sexa o Tijaax, determina a miña relación coas cores vermella, branca e negra, cos elementos (o meu é a auga) e coa orientación xeográfica, que segundo parece tende a ir cara ao sur...

Parece, ademais, que as persoas nacidas baixo o Tijaax somos guerreiras invencibles, valentes, fortes, áxiles, luitadoras incansables, solidarias a toda proba. Que nos expresamos en público con habilidade, que recurrimos á intución, que non rexeitamos o poder e a fama (aínda que tampouco nos preocupamos por conseguilos), que somos humanitarias e tratamos de aplicar á vida a nosa visión da xustiza e a necesidade de compartir. Non o inventei eu, eh, dino eles. Claro que tamén din que os deste nahual teñen tendencia a ofenderse facilmente, tralo que ou ben se apartan ou adoptan unha actitude provocadora, xeradora de conflitos, e que coñecen o perdón, pero non olvidan nunca os erros cometidos... Boh, serán os outros. O que si debe ser certo é o da forte orixinalidade e talento, habilidade coas mans e tenaciade e racionalidade á hora de abordar traballos en principio imposibles, hehe. Finalmente, parece que en periodos de inactividade os nacidos baixo o Tijaax se volven soñadores, melancólicos e sentimentais...

Supónse que a profesión máis axeitada para os protexidos e guiados polo Tijaax é a de médicos ou curandeiros. Se non, serán administradores, políticos, xuíces, avogados ou artistas...

Entre esto, o outro e o de máis alá... Non hai quen poda coñecerse!

Cal é o mes máis cruel?

April is the cruellest month*, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.

Xa que estamos por saír do armario, deixemos clariña unha cousa. A min gústanme os malotes, sempre me gustaron. Son divertidos, adoitan ser enxeñosos e teñen ese punto estimulante de regueifa constante... Viva o cliché! Sempre me gustaron os malotes e, aínda así, sempre acabei enganchada en tipos bos. En tipos bos de verdade. En amigos xenerosos respectuosos leais cariñosos atentos amables considerados (poñede as comas e as conxuncións como mellor vos cadre) nos que podía confiar. Supoño que sería por seguir co cliché.

Ben é certo que non me duraron nunca muito...

En fin. Supoño que todas estas características que, en principio, definen os bos tipos definen tamén o malotismo, no seu negativo. Os malotes, as malotas, son persoas individualistas, que valoran sobre todas as cousas a súa propia e incorruptible visión do mundo e a visión (normalmente errónea) que ofrecen aos demais. Persoas cínicas, distantes, que te venden por un momento de gloria ante calquera deses que tanto desprezan. Persoas que non queren mitificar nin que os mitifiquen. Persoas que poden ser crueis se se sinten atacadas. Persoas desconfiadas nas que non se pode confiar.

E supoño... supoño... que aí está precisamente o seu atractivo, na pouco glamurosa lei da oferta e da demanda. Que valor ten o afecto dunha persoa cariñosa, o respecto dunha persoa respectuosa, a lealdade dun amigo fiel? O realmente estimulante é luitar para que un cínico te idolatre, que un intelectual presuntuoso teña en conta a túa opinión, que un crítico ignore os teus defectos... Aínda que esa luita, como a maioría das experiencias estimulantes, non sexa gratuita nin acabe ben.

Non coñezo a ninguén que vencera nesa batalla. Eu nin sequera cheguei nunca a ofrecela. A miña propia dose de malotismo individualismo cinismo frialdade crueldade desconfianza presunción (poñede as comas e as conxuncións como mellor vos cadre), mesturada cunha dose aínda maior de desexo e de medo, empuxoume sempre con forza na outra dirección.

Na do tipo bon, no que se pode confiar.

(Come in under the shadow of this red rock),
And I will show you something different from either
Your shadow at morning striding behind you
Or your shadow at evening rising to meet you;
I will show you fear in a handful of dust.

___
*"The Burial of the Dead" pertence ao poemario The Waste Land, de T.S.Eliot. Parece ser que, cando o escribiu, o poeta atravesaba unha etapa difícil na súa vida persoal, o seu matrimonio desfacíase e tanto el como a súa muller padecían enfermidades nerviosas. Co tempo, o autor renegou deste poema, que a crítica converteu na mellor respresentación da desilusión da xeración da post guerra. Por convertelo nalgo, supoño.
Alomenos eso é o que di a wikipedia.

Proxecto Identidade*: I’m twisted & sick

Son a que desfai a berros Y Sin Embargo te Quiero entre Láncara e O Incio. A que se caga de medo cunha crise asmática da mellor avoa do mundo. Son a que para o coche entre O Incio e o Oural para gravar a cor das mimosas nesa memoria visual que tantas veces lle serve de refuxio. A que fala toda a tarde sen parar, de tonterías, de superficialidades, para evitar que a madriña verbalice as bágoas que se lle veñen aos ollos cada vez que a afillada pasa unha tempada lonxe da casa. Canto che gusta andar polo mundo adiante e que pouco che gusta estar aquí.
E non é verdade. Non tanto. Non só.
Son a que foi e volveu.
Foi e volveu.
Foi e volveu.
Foi e volveu.
E son a que non quere volver ir, para non ter que volver volver.

But I’m twisted & sick
so that’s find with me
Untill I finish what I have to do
I can’t start doing what I should do

Son a que abre os dedos para que lle pase o aire entre eles mentres se pregunta quen é realmente? Serei como creo que son? como os demáis cren que son? como creo que os demáis cren que son? como estou sendo agora, neste momento e lugar? como creo agora que estou sendo neste momento e lugar? como fun antes, noutros momentos, noutros lugares? como creo agora que era antes? como cría antes que estaba sendo naqueles momentos e lugares? como me gustaría ser? ... serei?

I’ll have to do this, I’ll have to say that
I’ll have to go beat out all of that crap
I’ll have to sit still, I’ll have to fulfill
Those stupid ideas they have about me

Son a que leva sempre un libro no bolso, por se se aburre no mundo real. E un atlas de peto, por se se olvida de cal dos mundos que vive é o real. Son a que durme catro horas. Ou catorce, depende. Son a que sae tódolos días, a amante dos canallas, a que quere sorber a vida toda xunta, nunha noite. E son a que precisa botar o freo, poñer distancia, esconderse dentro da súa pel e pasar os seus días e as súas noites pola peneira da consciencia. Son a irmá pequena do irmao maior e a irmá maior da irmá pequena. Son tía. Son madriña. Son filla. E, ás veces, só ás veces, son principio e fin. Son un pouco toxo. Son solitaria. Son independente. Son forte. Son rebelde. E son tan conformista, tan débil, tan dependente, tan gregaria e tan golosa do cariño alleo que sei que se os demáis se deran conta sería a miña perdición. Son lista. Son lida. E son un pouco chulita. Aínda que ás veces parezo tonta. Ou era ao revés?

But I’m twisted & sick so that’s find with me

(before I do what I have to do
I’ll have to finish what should be done)

Son a que fala galego. A que fala castelán. A que entende o inglés. A que maltrata o portugués e o catalán. A que adoraría o ruso. A que se manca en arameo. Son a que programa viaxes imposibles que, ás veces, acaba realizando. Son a que, arrolada pola furgalla de nome Cáterin no medio do altiplano boliviano, soña cun niño galaico no que pintar unha parede vermella e enchela de libros. Son a que atopa cada día un home da súa vida. Son a que non estivo nunca namorada. Son a rexente dun departamento gay friendly. Son a muller máis heterosexual que coñeceu a muller máis homosexual de Latinoamérica. Son unha rara, unha friki, unha cinéfila desas, unha tipa normal, nin alta nin baixa nin gorda nin fraca.
Son republicana.
Son comunista.
Son roja perdida.
Son ex limpadora, ex pranchadora, ex profesora, ex prostituta intelectual, ex investigadora, ex reporteira, ex tradutora, ex actriz, ex asesora en comercio exterior.
Son unha adolescente tardía.
Son unha á que chaman señora os pequenos desconocidos.
Son a que sube.
Son a que baixa.
Son a que está.
Son a que son.

But I’m twisted & sick
so that’s find with me

___
* Agora tamén dispoñible en formato electrónico (na regueifa.net), o proxecto de recuperación da blogomorgue impulsado por Besbe leva un tempiño á venda en formato papel (en blurb)... E comeza a tomar novas formas!

A esta illa que son, se alguén chega,

Que atope algo é o que desexo
-mananciais de versos encendidos
e fervenzas de paz é o que teño-

Acumúlanseme os cruces de camiños. Hai unhas semanas que sinto que se me abren entradas da autovía a cada lado da corredoira pola que tento avanzar. En principio unha corredoira é máis fermosa e interesante ca unha autovía, claro, pero tamén muito máis incómoda. Ademáis, quen sabe se a corredoira non estará nalgún punto intransitable? Digo que non dubido, pero dubido, sen dubidar, e acumulo stress con cada cruce que vou deixando atrás. Quen sabe se non irán dar todas ao mesmo lugar? Éntrame un medo imenso, medo de avanzar polo camiño equivocado, medo a que non haxa máis saídas polas que abandonar se non dou máis, medo a chegar a un punto non que non poida nin recuar.

Pasado o último cruce, cando xa non me quedan dedos nos que acumular feridas, a corredoria chega a un clariño no que me esperan uns cantos habaneiros. Falo falo e falo, escuito escuito e escuito, no transcurso dunha noite tan rara que se fai especial nun amencer canalla no que noto que a tensión comeza a afloxar.

Esperto soa no clariño e doume conta de que dende este punto aínda se ve o último cruce que deixei atrás. Fito para el, dou unhas voltiñas a redor do claro e sigo lentamente o meu camiño, cara adiante, cara ao descoñecido. Non tardo muito en atopar de novo aos habaneiros, na praiña que vedes na foto. Unha praíña que me devolve o reflexo dunha illa fermosa e tranquila, sen máis pretensións cá de intentar ser feliz.

___
* "Isla Ignorada", de Gloria Fuertes.

Cando saias cara a Ítaca*

Pide que o camiño sexa longo.
Que sexan muitas as mañás de verán
nas que con canta felicidade, con canta alegría
entres a portos nunca vistos

Mírolle a boca, sen escuitalo. Creo que está mui afanado debullando os motivos polos que debo acompañalo. Creo. Mentres, a miña mente bota as contas da leiteira. Escultor, bailarín exótico, habitante da illa máis recóndita e misteriosa do planeta. Non é enxeñoso. Non é culto. Non ten unha conversa especialmente interesante. Sempre digo que o que quero na vida é rir. Que o que busco nos homes é que me fagan rir. E é certo. Só que ás veces quero que me faga rir coa pel, bisbándome palabras misteriosas ao oído, nun obradoiro cheo de moais a medio esculpir.

E se pobre a atopas, Ítaca non te enganou.
Sabio como chegaches a ser, con tanta experiencia,
xa comprenderías as Ítacas qué é o que significan.

___
* Ítaca, de Konstantinos Kavafis, é un dos meus poemas favoritos. Podedes atopar unha traducción ao castelán aquí. Estes versos son unha versión libérrima mestura de varias traducións ao castelán.
** Quinto capítulo daquel proxecto que tiñamos a dúo, a afoto é de anITA, claro, pero está fotoxopeada a saco por min. Non teño claro se estaba permitido polas normas, espero que si.

Eu nunca...

Never have I ever
Jo mai mai
Nik inoiz ez
Yo nunca



Á volta de Boloña, tropecei nos Madriles cun grupiño de ex-chilenas baleares, catalanas, vascas, andaluzas, madrileñas, napolitanas, galegas e, só faltaría, chilenas. Tropezamos en Barajas, na embaixada napolitana e na maioría dos bares de Malasaña e de Chueca. Enganchamos en todas as silveiras do camiño, vaia. Foi xenial revivir os risos e a complicidade. Fin de semana de reencontro e de enchenta, á reedición madrileña das míticas cenas de chicas austrais só lle faltou un Eu nunca.
Terá que ser para a próxima.
Vémonos en Menorca.

Feira!

Nacín para este traballo. Encántame pasar oito horas rodeada de libros e da xente que os escribe, os edita, os compra e os vende. Encántame poñelos en contacto con xente que escribe, edita, compra e vende outros libros en calquera outro lugar do mundo. Encántame explicarlle a un xaponés donde está Galicia e o marabillosirma que é a nosa cultura.
Encántame sentir que atopei a miña maneira de contribuir.
E aínda por riba, ao sair de traballar, podes ir tomar uns viños por Boloña adiante...

Ou á sombra do mall

Unha das imperfeccións de Boloña das que vos falaba onte é que ten malls. Odio os mall. Ódioos, ódioos, ódioos. O único bon que podes atopar nun mall son as ratas. Sei do que falo, no Santiago Austral non nos quedaba outra que ir a eles unha vez ó mes. Esa música, esa luz, esa tolemia consumista... Teño unha intolerancia física aos mall. O outro día sufrín un novo episodio e tiven que refuxiarme no aparcadoiro e respirar, lonxe do mal, só respirar.

Á sombra de Neptuno

Boloña é unha cidade impresionante. Non tiven máis tempo para vela que os paseos na busca dunha trattoría ou dunha antiga ostería na que cear, pero sentín unha conexión inmediata con ela. É unha cidade fermosa nas súas imperfeccións, cun certo toque canalla e pose de intelectual. A cidade das torres tortas, dos soportais, da universidade máis antiga de Europa, da maior feira do libro infantil e xuvenil do mundo. Unha cidade gafapasta, biciclista, ilustradora e artista. Unha cidade na que non me importaría nada vivir.