Pois ao final vai ser certo eso de que nos merecemos as políticas que temos.
Quen nolo ía dicir hai uns mesiños...



Táboas salienta en Sargadelos o seu compromiso coa sostenibilidade
A clausura das xornadas de deseño foi o seu primeiro acto público como conselleira

A conselleira de Vivenda e Solo, Teresa Táboas, salientou onte en Sargadelos o seu compromiso coa sostenibilidade, entendida como "consumir para vivir sen hipotecar o territorio para os que virán".
Táboas pechou así as xornadas sobre deseño territorial, arquitectura e deseño industrial que se desenvolveron onte e antonte na fábrica de cerámica. Táboas fora invitada hai tempo, en calidade de decana do colexio de arquitectos de Galicia, a presidir as xornadas, pero o seu nomeamento fixo que só puidera participar no acto de clausura. Teresa Táboas asegurou que para ela era "moi emotivo" que o seu primeiro acto como conselleira fora "nun seminario organizado por Isaac Díaz Pardo".
A responsable de Vivenda e Solo dixo que "no século vinteún queremos vivir nun pasado que xa non existe" e afirmou que, pola contra, "temos que pensar un futuro que pase por criterios de sostenibilidade, porque senón, en 30 anos, non poderemos xerar os recursos que necesitamos para sobrevivir". Neste sentido, a conselleira aboga por "cambiar os hábitos de consumo" e "pensar globalmente para actuar localmente".
"A utopía non a alcanzaremos nunca, pero intentalo fainos camiñar", concluiu Teresa Táboas. E de utopías falouse, e moito, nas xornadas de deseño de Sargadelos, segundo explicou Ramón Villares, pero "de utopías que parten dunha realidade que non nos gusta".
A presenza de dous conselleiros —ademáis da propia Táboas, o titular de Presidencia, Méndez Romeu, asistiu a título persoal á conferencia de Caramellino sobre o planeamento agrícola do sur de Milán— dotou as xornadas dunha certa solemninade. De feito, Villares tivo dúas referencias para Teresa Táboas na súa exposición das conclusións das xornadas, respecto da necesidade de "ter unha posición máis crítica sobre o mercado" e de "afrontar a nosa relación co territorio dun modo ordeado e integrado".
As xornadas para debater "o que nos agarda", en palabras do propio Isaac Díaz Pardo, concluíron así coa entrega do relevo da utopía do desenvolvemento sostible á nova responsable autonómica de Vivenda e Solo.

Piliculón...

...absoluto.
Que difícil debe ser comportarse como un heroe no medio da debacle.

P.D. E esto que tal estará? Ten boa pinta.

Para flipar

As miñas experiencias coa Guardia Civil limítanse a aquela malfadada entrevista que mantivemos unha compañeira de Amnistía e máis eu co teniente coronel da demarcación provincial de Lugo (José Herrera) para o estudio de caso da violencia contra as mulleres e que acabou nun ronsel de ranciadas do tipo (e cito):

-Tenemos unas agentes especializadas, miembros del Emume. Ambas mujeres, por supuesto, porque en estas situaciones... cuando una mujer maltratada tiene que enseñar las bragas... es mucho más incómodo que el agente sea un hombre.
-A la sociedad, si un hombre mata a sumujer con una sartén, pues, claro, no pasa nada, porque no se puede hacer nada, pero si la mata con un arma se culpa a la Guardia Civil por permitirle tenerla.
-Claro, como no va a haber violencia. Antes, la mujer estaba ocupada en casa planchando, fregando y pariendo. Ahora, como tienen tres botones que hacen esas coas por ellas... pues claro.
-No aguantan el matrimonio y a los pocos meses de casarse ya se quieren separar. Y ¿quién se queda con el chalé? La mujer. Y ¿quién paga la hipoteca? El hombre. Y después hay violencia.
-Además, hay un desorden moral en la sociedad, hoy vale todo, hasta se pueden casar los gays. Porque ahora todo es salir del armario. Bueno, que les voy a decir a ustedes, que están en eso...
-La violencia doméstica en el campo no existe, porque si la mujer está en el Caurel cuidando las cabras, o está con las cabras o no está, pero su marido no le va a pegar.

Intento recordar que é unha experiencia puntual e que non os coñezo a todos e que non me gusta xeneralizar... pero é que cada día resulta máis difícil defender a existencia dun corpo de "seguridade" tan agresivo cos valores da sociedade actual.



Cada día, máis. O de Roquetas de Mar demostra que a xestión lexítima da violencia implica tanto poder como responsabilidade e que, con frecuencia, a Garda Civil abusa do primeiro e malinterpreta o segundo, ata o punto no que a desconfianza da sociedade a incapacita para cumplir a súa misión.

sudoku

Acordádesvos das primeiras partidas de tetris? Eu soñaba coa xogada perfecta que deixaba limpa a pantalla e, cando lía, aparecíanme as fichas encaixadas despois dos puntos e aparte.
E agora esto.



Que vai ser de min?

No comment

A praia de Carnota mola un juevo.

Mulleres desesperadas

A serie, que emite La Primera en horario de máxima audiencia, conseguiu esta semana o mellor resultado desde a súa estrea, unha vez concluidas as súas competidoras: Hospital Central, en Telecinco, e Mis adorables vecinos, en Antena 3. Que país este no que hospitais cutres e veciños berrones lle fan sombra aos asasinatos propios da clase alta usamericana e unha rubia explosiva que pasea un escote ata os pés polos escenarios se ofende pola tendencia xeral a presupoñer que, se tivera un cerebro, xa o tería amosado antes.

Me ha abordado en plena calle una señora de mediana edad y media sin liga y me ha preguntado si soy yo la que escribo en estas páginas. Le he dicho, palabra de honor (que también es un escote), que no, que es mi hermana gemela, la que lleva cuello alto incluso en verano y gasta zapato plano para no hacer ruido ni caerse desde las alturas, la que es plana en excesos y profunda en anhelos, la que no lleva ni tinte ni mecha y se recoge el pelo en un moño para no soltarse, ni loca, la melena.

Estou contigo, os prexuizos non nos levan a ningures. É só que era a única parte da túa anatomía que non coñeciamos. Pero tu tranqui, que se sigues así pronto nos afaremos.

Dis-cordantes

Para Amnistía.

A resposta do Estado español cara ás víctimas da Guerra Civil e do franquismo foi baixo cateogrías que non dan conta da natureza e da gravidade dos feitos ilícitos recoñecidos como tales polo dereito internacional.

Para Pío Moa.

Tampoco armoniza con la reconciliación, sobre la que se ha levantado nuestra democracia, el tenaz empeño por recordar los horrores de la guerra y la represión sólo en lo que afectaron a un bando. Las viejas heridas están afortunadamente cerradas para la mayoría de los españoles, pero tales empeños buscan reabrirlas y sembrar un rencor que sólo puede servir a los propósitos de los fanáticos. Contra lo que los promotores de esas campañas afirman, la reconciliación y la democracia españolas no se han cimentado sobre un olvido que ellos vendrían a subsanar, sino precisamente sobre una memoria muy viva de los sucesos, y la decisión de no recaer en ellos.

Agora si que si

Di Piedad Viñas para EFE que poucos entenden cómo Bush impuxo a candidatura de John Bolton, un hombre coñecido polas súas duras críticas a Nacións Unidas e que chegou a dicir publicamente que "non pasaría nada" se desapareceran dez pisos do edificio da ONU en Nova York. Os demócratas intentaron ata o derradeiro momento frear o seu nomeamento polo seu longo currículo de irregularidades e pola negativa da Casa Branca a facilitar documentos sobre o seu pasado. De feito, parece que incluso algúns republicanos cuestionaron a elección de Bush e chegaron a dicir que non é o candidato idóneo para defender a posición dos EUA na ONU. Entre eles, o que fora seu xefe no Departamento de Estado, Colin Powell.

De 56 años, casado y con una hija, Bolton tiene aspecto de bonachón, en gran parte gracias su gran bigote blanco. Nació en Baltimore (Maryland) el 20 de noviembre de 1948 y en 1974 se doctoró en Derecho por la Universidad de Yale. El nuevo embajador se alistó en la Guardia Nacional pero no fue a la guerra de Vietnam porque, según aseguran que dijo, "no quería perder la vida en un arrozal de ningún país asiático". El nuevo embajador es también miembro desde hace mucho tiempo de la Sociedad Federalista, un grupo de juristas conservadores que se ha opuesto a la aplicación del derecho internacional en las decisiones de Washington porque amenaza la soberanía estadounidense. Dentro del Departamento de Estado, Bolton encabezó la campaña para retirar la firma de Washington del Estatuto de Roma de 1998, por el que se creó la nueva Corte Penal Internacional (CPI), primer tribunal permanente con jurisdicción sobre crímenes de guerra, crímenes contra la humanidad y genocidio.

Tamén lin por aí que o novo embaixador dos EUA perante as Nacións Unidas ten dito que a ONU só paga a pena para os EUA cando serve os seus intereses e que éstos deberan ser o único membro permanente do consello de seguridade.

Vaia xoia.

Din-xustiza

Acordádesvos daquel post do día da liberdade de expresión?

A fiscalía de Lugo imputou, a través do xulgado de Viveiro, a unha sobriña de Manuel Fraga, Ana Robles Fraga, que exerce como directora do IES Perdouro de Burela por un presunto delicto contra a Administración pública. Tamén se imputa polos mesmos delictos á secretaria do centro educativo, Soledad Gude; á persoa contratada de forma irregular, María José López Galán; e ó inspector de educación Manuel Álvarez Martínez.Pero no diario de Lugo desde 1908 non o veredes.

Pois onte recibín este comentario ao respecto:

Por que no cuentas la historia completa? que la denuncia la puso una concejala del Bloque, profesora del IES PERDOURO, y enlace sindical de la CIGA, dispuestos a inventar cualquier cosa con tal de hacer su sucia campaña habitual.

Quizais sexa bon, para animar o debate, traelo ao tempo presente. Non me meto coa xestión do IES Perdouro. Nin coas relacións familiares da súa directora. Nin sei nin (de momento) me importa a resolución do caso. Só digo que si que era noticia, que un dos meus compañeiros investiu tempo e esforzo escribíndoa e que se finalmente non saiu publicada foi porque a protagonista era sobriña de Fraga. E, por certo, que importa a afiliación política da denunciante? Que propós, anonymous, prohibirlles aos representantes políticos e/ou sindicais poñer denuncias?

Prensa re-vista

Despois da chapa-e-pintura do post anterior e dun fin de semana de dualidade familiar (nin contigo nin sen ti, que diría aquel) e descanso laboral, non me fagades moito caso porque pode ser o cansancio, pero creo que me gustou o artigo da Manjón.

Mi chico veinte busca, seguramente, una chica diez para una vida sobresaliente. Y yo tengo que confesar, ya que estamos en confianza, que llevo varios suspensos en el corazón y un necesita mejorar en el alma. Así que esperaré a septiembre, que es la última oportunidad para los que nunca nos aprendimos la lección de lo conveniente.

E seguindo coa re-visión dos acertos da competencia, inmenso XotaEle.

Mi historia personal está íntimamente ligada a la de Fraga Iribarne. Todo lo que soy y significo parte de una generosa oportunidad que él me dio, y de la confianza ilimitada que puso en mí cuando aún no había cumplido treinta años. Y todas las huellas que dejé en esta querida Galicia pertenecen a unas botas que él me regaló hace ya veinticuatro años. Pero su historia de gran líder también está ligada a la mía, porque le devolví los talentos que me prestó convertidos en su primera victoria democrática, y porque fui el primero que le di una alternativa constructiva a su obcecado enfoque del Título VIII de la Constitución.

Sempre me tivo un aquel, pero desde que o vin sufrir na Telepecha... ando enamoriscada. E agora, esto.

É probable que agora todos os enormes produtores autoproclamados independentes empecen a ser de esquerda e nacionalistas de toda a vida. Iso non evitará que sigan teimando na necesidade de producións galegas pero universais —é dicir, non galegas—, nunha lingua non local e apta para o mercado —é dicir, en castelán— e con actores de categoría e prezo razoable —é dicir, españois, nunca galegos. Mais o compromiso esixible á CRTVG require un outro discurso, o discurso oposto, porque a función dos nosos medios públicos non é promover o enriquecemento privado senón constituírse en motor dun campo audiovisual autónomo, galego, que se constrúa sobre a propia bagaxe cultural para estar no mundo con voz propia. Con lingua, recursos e universos simbólicos propios

Para iso é para o que me da a min que vale a inteleztualidá.

A inteleztualidá

O diccionario da Real Academia da Lingua di que intelectual é a persoa que realiza actividades que esixen un grande uso da intelixencia, ou que ten gusto por esas actividades. Tirando do fío, atopamos no mesmo diccionario a definición de intelixencia como a facultade de coñecer, de comprender e de formar ideas... con sinónimos como entendemento, intelecto ou razón.

É difícil encadrar nesta definición aos que hoxendía se autoperciben como intelectuais. Inteleztuais son aqueles que coñecen, critican, clasifican e arquivan a cultura. E non a cultura como a entende a real academia (conxunto de coñecementos xerais —fóra os de especialidades, a menos que se indique o contrario— que posúe unha persoa, adquiridos mediante a instrucción ou a experiencia e/ou conxunto de coñecementos, crenzas e costumes que caracterizan as sociedades humanas organizadas, particularmente as máis avanzadas), senón os coñecementos sectoriais do que en tempos se chamaban humanidades.

Un inteleztual debe coñecer en maior ou menor medida a historia, a literatura, a música e/ou as artes plásticas do pedazo de terra no que lle tocou vivir. Eso non será, nembargantes, suficiente; nos tempos da democratización da cultura, o inteleztual terá que distinguirse de todos aqueles que posúen os mesmos coñecementos ca el. O xeito máis lóxico sería, sen dúbida, creando. Achegar algo novo ao corpus cultural colectivo, sen embargo, non é tan fácil. Tanto menos canto máis consciente é o inteleztual da dureza das críticas que terá que soportar a súa obra. Como poderá entón distinguirse dos demáis? Que lle dará o poder necesario para criticar, clasificar e arquivar as obras alleas? Aquí é onde entra en xogo o gusto. O bo gusto.

Un inteleztual debe renegar de todo aquelo que acepte o común da xente. Calquera obra literaria, musical ou plástica que sexa coñecida e apreciada por un número o suficientemente amplo de xente carece de poder distintivo. A non ser que a repudiemos. Canto máis feroz sexa a nosa crítica, máis chanzos subiremos na escaleira do bo gusto. Para completar a xogada, deberiamos ofrecer algo novo no lugar da peza cultural destrozada. Canto máis descoñecida e difícil sexa a nosa proposta, máis puntos adqueriremos. Porque nós si que a coñeciamos, nós si que sabemos apreciala. Algo teremos logo que nos fai distintos.

Eu-penso-de-que a inteleztualidá tal e como se manifesta hoxendía non só non achega nada á sociedade, senón que frea a súa evolución ao mangonear a cultura e facela pivotar en torno a uns valores rancios que só benefician aos que teñen as ferramentas precisas para construir unha noción propia do bo gusto.

Dixen.

Parece que sigo na Academia.

Singles' night

Un piriodista surfeiro vasco metido a fotógrafo bloqueiro nun piriódico facha e un banqueiro laurentino metido a rockeiro sancibrense pinchan grandes éxito de onte, de hoxe, de sempre coa única condición de empregar soamente singles en vinilo. Nick Hornby sentiríase onte nas Panadeiras como na casa.



Inevitablemente, a conversa dexenerou cara ó que é e o que non é boa música. Peneirar as opinións dos (que se saben) expertos na materia con lecturas recentes, recordoume que (aínda) debo un post sobre o que son e o que non son os inteleztuais. E sobre o que eu creo que deberan ser.
Proximamente nas súas pantallas.

Bloggeando

O servicio está fatal. Se Armental se decidise a postear algo de cando en vez, agora que ten unha super-conexión e un teclado con ñ, poderiamos coñecer de primeira man as peripecias dunha nanny galega nunha casa cockney.

E o xornalismo está peor.. Na delegación comezan a perderme o (pouco) respecto que me tiñan. Coa marcha da rapaza de prácticas para Ribadeo, volvo estar soiña nun mundo de (xornalistas e sen embargo) homes hiper-vitaminados polo sol e extremadamente predispostos ó comentario torrentiano (e non me refiro a ballester). Cada día hai máis "confianza" e menos pudor: vístenas como putas, ten cara de puta, esa vai pedindo guerra e similares. Non sei canto tempo durará o efecto disuasorio das miñas arengas.

O equilibrio de Nash

Din Heath e/ou Potter en Rebelarse vende que o mantemento da hixiene nun piso compartido supón unha sorte de "conflicto de acción colectiva" cuxa solución responde asimesmo ó coñecido como o dilema do preso.

Para que vamos fregar os pratos agora se alguén pode fartarse de velos suxos e solucionar o asunto? Para que vamos repoñer o leite que bebemos se quizais alguén teña que baixar á tenda? Para que vamos fregar as escaleiras? Evidentemente, se todos seguimos este razonamento, ninguén fregará os pratos, ninguén comprará o leite e ninguén limpará as escaleiras. De feito, cando varias persoas viven xuntas, a súa vida a miudo se convirte nunha especie de competición para ver quen é o primeiro en renderse e facer as cousas. Adoita gañar a persoa máis insensible á merda, que normalmente será quen menos traballe. En calquera caso, o grao de limpeza da casa sempre será menor do que todos quixeran, incluso os máis insensibles á merda.

Hai tres meses e vinte días que cheguei a Cicely e hai tres meses e vinte días que as miñas compañeiras non limpan o piso. Evidentemente, a máis sensible á merda resultei ser eu. Nunca pensei que diría esto, pero recoñezo a miña derrota, non o soporto máis, necesito vivir soa.

O alemán errante

"Sabes por qué se chaman antípodas? Porque significa o contrario. O oposto que aquí. Alí hai curro, aquí non. Alí follas, aquí non". Así definía Santa, a personaxe de Javier Bardem en Los lunes al sol, as antípodas, como ese paraíso descoñecido e místico que hai no outro estremo exacto da Terra, onde a xente, claro, está de mellor humor. O artista alemán Joerg Jozwiak propuxo ó Concello de Foz conectar a cidade coa súa antípoda, en Nova Zelanda, a través de Internet. Jozwiak visitou Foz a semana pasada para ultimar os detalles do proxecto e falar con el devolveume as ganas de ir dar un voltio polo exterior en canto Cicely me libere das súas gazoupas.



—Vive vostede da arte?
—Unha das razóns polas que estou aquí é para vender a idea das antípodas. Encantaríame non ter que cobrar por ela, poder dicir simplemente facédeo, é divertido, pero teño que pagar o aluguer.
—Pódese vivir das ideas?
—En parte. Non podo vivir só desto. Teño outros dous traballos que contribúen ós meus ingresos. En agosto aprenderei arte a nenos.
—Só queda a docencia?
—Estatísticamente, hai uns anos en Alemania, só o 2 por cento da xente que estudiaba Arte acababa vivindo dela, sobre o 18 por cento vivía de algo relacionado, como a docencia, e o resto vivía de algo completamente distinto.
—A solución son os fondos públicos?
—Unha vez, cando estudiaba arte, pasou un avión do exército alemán facendo probas e o profesor dixo mentres un deses voe sobre as nosas cabezas, ninguén pode dicirme que non hai cartos suficientes para a cultura".
—Sería bo para a arte?
—Seguro. Ninguén se queixaría se as institucións públicas mantiveran os artistas. Por suposto, faría as nosas vidas mellores. Pero, por outra banda, vivimos nunha economía dura para todos, non esixo que a xente compre a miña arte, eso é a miña responsabilidade.
—Que poder lle dá asumir esa responsabilidade?
—Podería intentar facer arte vendible, como un tipo determinado e pintura que queda perfecta na sala de estar, pero decidín non facelo. Pensei, ben, o meu nivel de vida non será moi alto, pero eu non quero depender de se os vendo ou non, así que collín outros traballos.
—Non quería vender a súa voz. Non cre que aceptar fondos públicos o obligaría a facelo?
—Si. Se traballas para alguén, xa sea a industria publicitaria, o goberno ou un cliente, expresas as ideas de outros. Eu prefiro vivir un 60 por cento da arte e un 40 por cento de outros traballos, que pagan o aluguer, e dicir o que quero coa arte. Por suposto, encantaríame vivir só da miña arte, pero non culpo a ninguén de que non sexa así. Se non podo vendela, non empezarei a choromicar a xente non sabe, non me entenden, os meus traballos son tan interesados... esto amargaríame.

Chasquidos

- En un pasaje de su libro se indigna con las obras expuestas en un museo de arte contemporaneo y cambia sus etiquetas para burlarse de ellas. Al retrato de una feminista que está colgado le coloca una que pone ‘A la cocina’. ¿Es lo que piensa sobre las feministas?
- Las feministas son unas resentidas. En realidad no reclaman igualdad, sino saciar la sed de venganza que sienten por sus complejos. Las feministas odian a las mujeres guapas. Eso lo dice todo.
- Generaliza.
- Todas caben en el mismo saco.
- ¿Su mujer que dice al respecto?
- Que no me olvide de cerrarlo para que no salgan afuera (risas). A mi mujer las feministas le parecen ridículas. Nadie ha hecho tanto por los derechos de la mujer como los hombres.

Supoño que será un chiste. E nese caso só podo dicir que lle recomendo seguir os seus propios consellos e non repetir chistes nun idioma no que, evidentemente, non pensa. Perden toda a gracia.

A nosa flor londinense tamén está ben.

Engádega.- O debate está servido. É, ademáis, o típico debate no que todo o mundo ten algo que dicir. Eu direi tamén a miña. Non teño a máis mínima necesidade de ver pedazos de seres humanos mentres xanto, é desagradable para min e para as súas familias e non me fai comprender mellor o sucedido. Sen embargo, non vexo a relación entre omitir ese tipo de imaxes e minimizar (deliberadamente) as dimensións do suceso. E neso estou dacordo con Paco, se nos deixamos engatusar coa idea de que seguir ó pé da letra as directrices gubernamentais é un signo de responsabilidade, apaga e vamonos, que polo que cobramos non paga a pena traballar todas as horas que traballamos.

Pongamos que hablo de Madrid. Mentres na tele bombardean coa crónica dunha derrota anunciada, o traballo permíteme un descanso para facer un batiburrillo cos post mentais que vos escribín estes últimos días.



A viaxe á capital das ínfulas olímpicas foi emocionante, porque lle tiña tantas ganas á soidade que gocei as horas de bus e as camiñatas quilométricas pola cidade en obras como se foran tranquilos paseos pola praia ó atardecer. Iso si, o exame do icex foi frustrante por breve e por estúpido. Moitos pijos había, por certo. E non me refiro ós pijos de batalla, ós que estamos afeitos por estes lares, senón ós pijos-pijos, ós pijos de 19 anos e jaguar. En fin, que nas oito horas e media que estiven en Mdd, fixen dous amiguiños, paseei, exercitei a miña antropoloxía de metro, comprei o regalo de Cris-Fleishman que o luns estaba de cumpre e sableei a mesa de ofertas da sección de libros do Corte Inglés.

Por vinte euros, incluín na miña lista estival El Fabulador (que xa lín e non está mal... nin ben) e tres de Philip Roth (Pastoral Americana, El teatro de Sabbath e Operación Shylock).

Xa de volta en Valado City, caín fulminada polo cansancio na cama dos meus pais e o que ía ser unha cabezadiña previa ás copichuelas nocturnas convertiuse en doce horas de sono, vestida e allea ás chamadas e mensaxes recrimintorias.

As festas de San Pedro de Ronfe resucitaron a miña dualidade existencial. Por unha parte morro por escapar daquí, por fuxir o máis lonxe que poda desta normalidade abafante. Pola outra, síntome tan cómoda entre eles... pedindo valses, comendo e bebendo a encher, arreglando o mundo para ben e para mal, deixándome querer... Non sei.

O luns tróixome de volta á rutina. Hai tres meses que cheguei a Cicely e parece que levara toda a vida. Esta finde chamáronme tódolos días e xa sei que debería horripilarme, porque son os meus días libres e non teñen dereito a interrompelos con cuestións laborais, pero... en realidade fixéronme sentir estranamente importante. Supoño que será algún síndrome propio dos primeiros traballos.

Dicía Diane Arbus que unha foto é un segredo sobre un segredo... canto máis che di, menos sabes. Dende que saín de Valado City, sempre vivín con médicas ou psicólogas. Ou con aspirantes a médicas e aspirantes a psicólogas. A todas elas lles encantou sempre sicoanalizarme. Supoño que son un obxectivo fácil. A cuestión é que sempre que fago algo que a xente que me rodea non entende, acaban buscando en min trazos sicolóxicos que, lonxe de explicarme, me esconden. Estes días andan as dúas Joel Fleishman coas que vivo alteradísimas buscando sicopatoloxías para min. Léronme un montón de test e fixéronme escoller aquelas cousas coas que me sentise identificada, tralo que concluiron, concluimos, que podo ter tantas patoloxías que o máis probable é que non teña ningunha...

A personalidade obsesivo-compulsiva require alomenos catro das seguintes manifestacións para ser diagnosticada: perfeccionismo, detallismo, esixencia cos demáis, moralismo, indecisión, escrupulosidade, restricción na expresión dos afectos, tacañería, coleccionismo, excesiva dedicación ó trabajo, etcétera.

Ejem, eu non son tacaña.

As persoas cunha personalidade pasivo-agresiva con frecuencia aceptan realizar tarefas que en realidade non desexan facer e despois proceden a minar sutilmente a súa finalización. Ese comportamento xeralmente serve para expresar unha hostilide oculta.

Ejem, eu creo que non son hostil. E, se o son, non o oculto.

Canto máis me din de min mesma, menos sei.

Como as balas

Mañá libro. Hai tanto tempo que non libro entre semana que teño unha lista quilométrica de cousas que facer: renovar o DNI (depois de sete meses), devolverlle o libro da Aneiros ó meu titor do CAP, acabar o regalo da Zaira, comprar roupa, cortar o pelo e tentar quedar cos de Amnistía. Teño todo o día, porque ó final decidín coller (outra vez) o bus das doce. Chegarei a Mdd (espero) ás seis e media e terei dúas horas para atravesar a metrópole ata o primeiro obstáculo do primeiro dos meus futuros vivibles. Nin sequera estou moi segura de querer esa beca, pero sei que non quero ser eu quen pecha esa porta. En fin. Tralo exame, atravesarei a metrópole en sentido inverso e volta para a casiña. Jódeme non poder aproveitar máis os leuros da viaxe, pero esta finde hai grandes festas patronais na honra de San Pedro en Ronfe e non podo perderme a procesión, os pasodobres da sesión vermú e o mítico menú a base de fiambre, ensaladilla, lacón e tantas variedades de postre como familias invitadas. Mmm...

Vidas futuribles ou futuros vivibles

Por fin... xa están aquí os vagos e maleantes. Sen tempo non era. A ver se abrimos as ventás de San Caetano e ventilamos aquelo un pouquiño.



Búscome e búscote nos admitidos para as probas do sábado. A min mándanme á Mdd. A ti, a Bcn. Será o destino. Ou será que non teño nin espírito nin ganas para nadar en contra da corrente. Perdonarásme?

Vinte cantadas, cabalo na mesa

Unha das cousas que máis me sorprende das películas subtituladas é que os seus protagonistas, a pesares de falar idiomas estranos e vivir en terras remotas, teñen a mesma xestualidade ca nós. Unha enorme muller rusa pasa a man suavemente sobre as sabas para eliminar enrugas imperceptibles despois de doblalas. Un modernísimo rapaz finlandés lambe a culler despois de remexer o café. Unha remilgada rapaza bretona verte a masa do freixó, da crepe, sobre a tixola cun xiro de muñeca mil veces repetido. Un vello avó croata coloca ritualmente as cartas antes de comezar a xogar ás cartas.



Na miña familia, antes de aprender a falar aprendemos a xogar ás cartas. Primeiro, ó cú sucio, para ir identificando os paus. Despois, á escaleira: as, dous, tres, catro, cinco, seis, sete, sota, cabalo e rei, para irnos facendo cos números. Cando temos as infraestructuras domindas, chegan os burros... sós ou con alforxas. E para aprender a sumar, xogamos á birisca e á escoba. Iso si, na miña casa ó tute non xoga calquera. Ou es pai ou es nai ou fixeches o servicio (no seu defecto, pode valer unha carreira universitaria). Senón, miras. A miña familia é ben máis respectuosa cos rituais dos xogos de cartas que cos da Igrexa católica.

Xa teño falado aquí daquel rapaz de ollos incisivos e suspicaces cuxas miradas me entretiñan e me intrigaban nas clases do doutoramento. Boris colabora dende hai anos con café diverso, onde cotilleo o que non puiden averiguar nos seus silencios. Alí descubrín hoxe que na súa casa xogaban á birisca. Chámanlle bríscola, pero ser évos a birisca de toda a vida.

Tranquilízame saber que o mundo non se acaba onde remata a miña mirada.

PD. Resulta que Boris ten un bloj.

Purifiquémonos. Búscome dentro deste caos que proxecto cara ó exterior. Comezo o proceso lavándolle a cara ó meu alter ego cibernético...

Velaí quen gañou finalmente as eleccións.

Gañamos nós.

Aí vai logo a miña meme-z, para que non digas:



-Os cinco últimos libros que lin (por obriga):
1. Veu visitarme o mar, de Rosa Aneiros. Oira falar del, vino na oficina do meu titor do Cap e despois de pedirllo dábame reparo non acabalo.
2. A televisión en Galicia, de Cendán Fraga. Este e os que seguen linos para traballos ou para a tesina. Lin máis, pero non recordo a orde e tampouco podería dicir cales lería igualmente, aínda que non estivese obrigada. Poño este antes porque é horrible. Pienso de que.
3. La programación de televisión, de Palacio e Contreras. Este está ben.
4. El discurso televisivo, de González Requena. Aburridísimo.
5. Immagined Communities, de Benedict Anderson. Non está mal, ademáis de ser máis ou menos entretido, é un clásico absoluto co que podes ir de guai en calquera guateque organizado por o Gudi Alen de turno.

-Os cinco libros que teño na recámara para o verán:
1. Psicomagia, de Jodorovski. Vin ó autor desconcertar a Tino Santiago hai uns días e cando descubrín o seu libro nos cinco minutos que lle puiden roubar á xornada electoral para pasarme pola feira do libro de Lugo, souben que era un sinal psicomáxico e compreino sen máis.
2. Rebelarse vende, de Andrew Potter e Joseph Heath. Por indicación directa de ciber-gurú.
3. Carta blanca, de Lorenzo Silva. Porque estou nunha etapa totalmente Lorenzo Silva.
4. Cielos de barro, de Dulce Chacón. Porque estou (tamén) nunha etapa totalmente Dulce Chacón.
5. Los cuadernos de don Rigoberto, de Vargas Llosa. Porque é o único libro que atopei de don Mario na casa cando decidín superar a miña fobia á súa persoa política e darlle unha oportunidade ó literato.

-Os cinco que me gustaría contestasen a esta meme-z ben vía bloj ben vía comment:
1. Zaira. É hora de que saias do anonimato.
2. Spider-Paco. Curiosidade.
3. Borja. Simple rebanchismo polo meme-z musical que me mandaches hai uns días.
4. Dot. Cumpra como @ ciber-gurú que é para min.
5. Pinacle. Dime que les e tentarei averiguar quen es.

sicodelia electoral

Este domingo votaron na Mariña 47.469 persoas, o 74,8% do total dos electores censados. O Partido Popular gañou as eleccións autonómicas na comarca, co 47% dos votos (22.348), mentres que PSOE e BNG se repartiron o resto, con 15.762 e 7.937 apoios, respectivamente. Sen embargo, o PP perdeu 2.240 papeletas, que o alonxaron do 53,2% dos votos logrados nos comicios do 2001, e o PSOE gañou 5.185, que o erguen 10,1 puntos porcentuais ata o 33,2%. O Bloque alónxase de populares e socialistas, ó perder 1.462 votos e 3,6 puntos porcentuais.

Agóbianme os gatos que hai pintados na parede do meu cuarto en Cicely. Só de mirar para eles, pónseme un nudo no estómago e teño que enrodelarme sobre min mesma e pechar os ollos para non velos. Odio as súas caras de felicidade, a súa convivencia harmónica cos ratos e os paxaros que, en realidade, acabarán comendo para sobrevivir.


Agóbiame sentirme obrigada a facer algo. Nunca o soportei. Agora mesmo non soporto estar obrigada a chamar por milésima vez a wanadoo para tentar evitar que estafe ó meu abuelo, a enviar por cuarta vez unha fotocopia do meu dni á usc para que o grupo de teatro se poda presentar a un concurso, a limpar por enésima vez eu soa o piso ou a vivir entre a merda, a traducir ó castelán notas de prensa inintelixibles e estúpidas, a inventarme entrevistas (que despois firmarei co nome do meu xefe), a facer unha reportaxe "sobre" un tal Israel dentro dunha hora e doce minutos (e si, o seu nome é todo o que sei del), a ir a lugo a fin de semana só para votar porque me denegaron o voto por correo, a escribir unha tesina para a que me documentei durante anos nunha semana e, sobre todo, non soporto estar obrigada a impedir que esta sensación pozoñenta de cansanzo e de derrota salpique ós que están ó meu redor.

Porque sei que é imposible. Sei que cando me agobio se me nota en cada mirada, en cada xesto, en cada palabra. Sei que os que me queren tentan axudarme e que por iso están especialmente pendentes de min e me chaman e me miman e me preguntan que tal estou. E sei que son inxusta cando me sinto agradida polas súas atencións, cando sinto e lles comunico que se comportan dun xeito imperdoablemente egoísta co meu tempo, pretendendo monopolizalo, sentíndose capaces de sanarme coas súas palabras.

Esta mañá, depois de colgarlle o teléfono a unha das tres persoas que me chamaron para preguntarme que tal ía coa tesina, sentinme tan enfadada como inxusta, egoísta e borde... e, aínda por riba, os gatos da parede devolvéronme a mirada de odio. E sóubeno. Que van comer os ratos e os paxaros en canto teñan ocasión. E que non quero joder a tesina.

E non o vou facer. Aí queda outra vez, no caixón, ata mellor ocasión. E non quero que un traballo que non me gusta me ocupe todo o tempo e toda a enerxía. E non quero que amigos de unha e outra índole me fagan sentir culpable por non investir neles todo o que eu son. E non o van facer.

Me quito el cráneo, que diría aquel.
A que isto escribe non é demasiado friqui nin moito menos está desocupada. Ben, algo sí que o estaría o día que empezou a experimentar co blog. Ano e medio despois, moito lle reina saber que hai alguén ao outro lado. E que cada día somos máis. Cadaquén coas súas teimas, opinións, lercheos ou a súa pequena historia que contar. O blogmillo está inzado de pequenas leiras máis ou menos vizosas, propiedade de friquis, de desocupados, de escritores con ínfulas, de escritores sen ínfulas, de poetas do cotián, de cronistas do futuro. Ou moito talento hai aquí ou moito Fertimón lle botaron. No país do minifundio como non ían triunfar os blogs.
María Yáñez

A mariña is different (III)

Mentres uns e outros din a súa, en Cicely a contenda electoral segue os seus propios ritmos. Cada día escribo en dúas ou tres ocasións que O PP de Cervo sae ó paso dalgunha declaración do PSOE comarcal. Tódolos días sen excepción, a miña mesa énchese de comunicados de prensa sbore infraestructras viarias (autovías, corredores, carreteras), apertura de diques industriais ó tráfico xeral, saneamento de augas a gogo, colectores soterrados para todos, Sintrom en tódolos centros de saúde da comarca, inauguracións dobres (ou triples) de residencias, de vivendas sociais e ata de programas europeos e, sobre todo, balseiradas. Balseiro é o candidato irreductible, o único político do universo capaz de dicir dende o hemiciclo municipal que un proxecto auto se financia solo, que o concello é receutor de fondos autonómicos, que o esfaltado dunha estrada depende de que gañe o PP ou que a oposición o deixa parapléjico coas súas declaracións... todo un espectáculo.

a mariña is different (II)
"Creo que son os datos clarificadores de que o que se montou coa praia da Rapadoira non ten nombre, xa non ten calificativo. Sacarlle a bandeira azul á madre das praias de bandeiras azules, porque a Rapadoira foi a primeira que tuvo bandeira azul no ano 87 interrumpidamente."

Hai hoxe un ano estaba tristísima. Cando recibín a derradeira mensaxe de La Fran no meu móbil, xusto antes de subir ó avión, aínda me sentía capaz de impedir a súa ausencia total na miña vida. Cando escribín o post, unha hora máis tarde, xa non estaba tan segura. Os días seguintes levitei por Barcelona, minimizando a importancia das despedidas. Negándoas incluso. Tentando non pensar que existía a posibilidade de non volver ver a esa xente. Hai anos que descubrín que a cotidianeidade xenera en min unha especie de campo electromagnético que me arrebola cunha forza brutal cara ós que están ó meu carón e me alonxa co mesmo ímpetu dos que viven fóra do meu espacio vital e, sobre todo, do meu tempo vital. O domingo tivemos a derradiera representación (programada) de Nai. Despois, comemos uns pinchos no Candilejas (encantadora, como sempre, a dona do que foi o meu segundo fogar en Compostela... máis cotidianidade perdida nos corredores da memoria). Hai meses que non sei nada de La Fran ou de Javier. Apóstome a min mesma un tanquerai cone esprait a que dentro dun ano sentirei este baleiro e esta culpa por non ter impedido que a cotidianidade borrara da miña vida ós de teatro.

O secreto que me reconciliaba coa profesión. Nestes días nos que Lidia Lozano pide perdón a Albano por se o mancou coa súa insistente defensa da teoría de que a filla desaparecida segue viva. Nestes días nos que Albano pide cartos a Lidia Lozano, pero non ós programas que puxeron o ventilador a esparcir a merda. Nestes días de maquiavelismo ou walraffismo ou o que sexa nos que se empregan as derradeiras armas xornalísticas para denunciar infidelidades e para azuzar parellas catódicas. Nestes días nos que emprego boa parte do meu tempo tentando facer lexible a propaganda electoral dun partido que detesto. Nestes días nos que teño a sorte de tropezar con algún pedazo da torta de televisiva que aínda non fede e cometo o erro (de principiante) de non apagar o aparato xusto despois. Nestes días nos que Ramoncín, Pilar Rahola e compañía se cren con autoridade para tratar certos temas. Nestes días, entristéceme profundamente que a realidade lle levara todo romanticismo ó secreto que me reconciliaba coa profesión.

Nas exequias dun fermoso blog que había pouco tempo que descubrira, atopei outra xoia que me levou o alento...

Di domimob que di Nan Goldin que O sexo non é só un acto físico. É sobre todo un medio de comunicación baseado en certa exposición, confianza e vulnerabilidade que non poden ser expresadas doutro modo. Non sei cal dos dous estará máis exposto, confiado e vulnerable.

Soraya Gutiérrez Arguello preside a ONG de dereitos humanos colombiana Corporación Colectivo de Abogados José Alvear Restrepo, que leva anos tratando de levar perante a xustiza os membros das forzas de seguridade, incluidos oficiais de alta graduación, implicados en violacións graves de dd. hh. O 13 de maio, Soraya recibiu, na súa casa, un paquete que contiña unha boneca decapitada, cortada en pedazos, queimada e co corpo pintado de esmalte vermello. A boneca tiña tamén unha cruz debuxada e ó seu carón había unha nota: “Usted tiene una familia muy linda cuídela no la sacrifique”. Ese mesmo día, o xornal nacional El Tiempo publicaba un anuncio no que o Colectivo José Alvear Restrepo pedía avogados, sicólogos e sociólogos para incorporarse de xeito inmediato. O anuncio incluía os números da organización. Non o puxeran eles. O día seguinte, un anuncio similar pedía, no mesmo xornal, guardias de seguridade e daba unha data e un lugar para que se presentaran os candidatos. Tampouco o puxeran eles e a data e o lugar coincidían cos dunha reunión entre a organización e víctimas de violacións dos dd.hh.

Amnistía Internacional considera que Soraya Gutiérrez Arguello está en grave perigo e fai un chamamento para que escribamos cartas (e copio):

1) Expresando preocupación por la seguridad de Soraya Gutiérrez Arguello, presidenta de la Corporación Colectivo de Abogados José Alvear Restrepo, que recibió una amenaza de muerte el 13 de mayo, así como por la seguridad de su familia y de otros miembros de la organización.

2) Pidiendo que se lleve a cabo una investigación exhaustiva e imparcial sobre esta amenaza de muerte y las demás amenazas realizadas contra la organización, que se hagan públicos sus resultados y que se lleve a los responsables ante la justicia.

3) Instando a las autoridades a tomar medidas efectivas para proteger a Soraya Gutiérrez Arguello, su familia y otros miembros de la organización, tal como ellos mismos han solicitado, de manera que puedan continuar desempeñando sin peligro su labor, legítima y muy importante, de defensa de los derechos humanos. Instando al gobierno a cumplir plenamente los principios establecidos en la Declaración de las Naciones Unidas sobre el Derecho y el Deber de los Individuos, los Grupos y las Instituciones de Promover y Proteger los Derechos Humanos y las Libertades Fundamentales Universalmente Reconocidos.

4) Pidiendo al gobierno que investigue todas las amenazas contra defensores de los derechos humanos y lleve a los responsables ante la justicia, y que inicie un diálogo significativo con los defensores de los derechos humanos para determinar cómo protegerlos de los ataques.

E llelas enviemos a:
Señor Presidente Álvaro Uribe Vélez
Presidente de la República
Palacio de Nariño
Carrera 8 No.7-2
Bogotá, Colombia
Fax: + 57 1 337 5890

Sr. Sabas Pretelt de la Vega
Ministro del Interior y de Justicia
Av. Jiménez No 8-89
Bogotá, Colombia
Fax: +57 1 560 4630

Dr. Luis Camilo Osorio
Fiscalía General de la Nación
Diagonal 22B 52‑01 (Ciudad Salite)
Bogotá, Colombia

Se vós enviades tres e se xuntan coas miñas tres... e coas tres dalgún outro perdido por aí... ó mellor (chamádeme ilusa) conseguimos evitar algunha desgracia.

Bad news.- É curioso como nos afectan as malas noticias alleas. A morte dun ser querido por un ser querido por nós é unha tristeza inevitable, lene e discontinua, sobre a que non temos poderes nin dereitos. Hoxe comecei o día cunha mala noticia para un ser querido e acáboo coas bágoas de miña irmá porque lle quedou unha e será a única das súas amigas que non faga a selectividade en xuño... moito máis superficiais e innecesarias, as súas queiman igual que tódalas bagoas.

Entraron buscando abrila vin

O terrorismo e as súas caras.- O departamento de seguridade nacional dos E E U U ten 48 horas para decidir que fai con Luis Posada Carriles, acusado polos gobernos cubano e venezolano de terrorismo, que foi detido onte en Miami tras nove meses de "clandestinidade" en territorio swtadounidense. Por norma, a oficina de inmigración e aduanas dos E E U U non envía a ninguén a Cuba nin a países que cre que actúan de intermediarios de Cuba, polo que, din, "seguiremos revisando a situación migratoria de Posada". Mentres, mantéñeno baixo custodia nun lugar descoñecido de Miami. Ighualiño que aqueloutros.

O show dos Tonéchos é líder, tamén os xoves, na súa franxa horaria cun 26,1% de xeeeeeeeeer.

Rafa Ferreiro para AGN, via EP:

El PSdeG presentó hoy su campaña electoral con un lema que parece inventado por el icono televisivo de moda, el Neng de Castelfa: "Móvome". Detrás de este eslogan cacofónico subyace la idea de una campaña participativa y dinámica en la que el candidato se pateará Galicia de norte a sur y de este a oeste ofreciendo su mano a todo el que la quiera estrechar. Igual que el espídico personaje de Buenafuente, Touriño recorrerá el territorio gallego con su autobús 'tuneao' en busca de la reafirmación a su convicción de que la sociedad quiere cambio y que éste lo representa el socialismo. Junto con el trailer de Novas Xeracións pueden protagonizar carreras dignas de "The fast and the furious" en las controvertidas autopistas y autovías gallegas. Al margen de juzgar la ideoneidad del lema, que para eso están los expertos (como el despedido Capmany, autor del ya mítico ZP y que no acabó de convencer a Touriño), lo cierto es que del eslogan ya se apunta una pega, la dificultad para su pronunciación, aunque también es verdad que las frases elegidas por los políticos siempre son más dadas a la sátira que a su ensalzamiento por parte del pueblo llano. Por eso, a la espera de lo que decida el Bloque, los periodistas gráficos ya tienen un filón en los carteles electorales de PP y PSOE situados unos al lado de los otros, "Móvome Máis". Sólo falta que los nacionalistas opten por un eslogan del tipo "Polo País" para cerrar un ajustado retrato de la ajetreada campaña del 19-J.

A posmodernidade ténche unhas cousiñas... Esta entra en cólera porque "la grabación y posterior difusión de cuatro capítulos adicionales sin contar con la responsable de la idea original es una clara y evidente vulneración de los derechos morales y patrimoniales de la autora, supervisora creativa y protagonista". Por se reclamar a autoría dun producto de vello fora pouco, Ana Obregón asegura ter "un sexto sentido para saber qué programas van a funcionar en televisión", e di tamén que "trabajará para que su nueva serie sea uno de ellos".

Para @s que entraron buscando a Pedro Rubal Pardeiro.

Engádego.- Como me debo ó meu público, e o inteleztual mariñano ben o merece, incluirei tamén á competencia.

Atención ó número 19 de-la-Coru. Nós gañámoslle unhas eleccións a este tipo. Sen facer campaña. Case sen querer. Eu mira que o intento, pero hai algunhas cousas do bienlli que me superan.

Eu fun a un cole dos arrabaldes dunha capital de provincia no que durante anos nos deron as clases de galego en castelán. Unhas clases aburridísimas e estupidísimas que consistían en saír ó encerado conxugar verbos (regulares) e/ou traducir frases ridículas con palabras fundamentais para a supervivencia do idioma como “el delfín nada rápido” o “el tenedor es pequeño”. Sen embargo, non recordo moi ben cando, como nin por que, sendo mui pequenos representamos unha peza xenial de Manuel María: Berenguela, aventuras e desventuras dunha espiña de toxo na que eu fun, como non podía ser doutra maneira, a espiña de toxo.

Sempre fun un toxo. Meu pai di que de pequena non era así, pero que nunca lle perdoei que lle cedese o meu posto de privilexio no seu colo á miña irmá pequena. Cando ela naceu, eu tiña oito anos e meu pai xura e perxura que foi dende aquela que non quixen máis colos nin máis bicos nin máis palabras mecosas. Eu non recordo tal, para min que xa antes desas vendía bastante caros os bicos e os comentarios máis ou menos eloxiosos. Claro que como sempre fun mui maior, mui revella, e mui segura de min mesma, nunca me preocupou demasiado ser tan brava, lo que eh, eh y no pueh no seh. A miña sicoanalista particular, coa que compartin piso, conversas interminables, cheas espectaculares, obxectos de desexo e unha das maiores broncas da miña tranquila existencia, aseguroume unha vez que eu non facía máis que repetir os patróns familiares. Que son cagadiña a miña nai, vaia. Na miña casa, o bon sempre foi meu pai. O doce, o suave, o que nunca nos nega nada, o que che agarra a man vendo a tele e te abraza emocionado cando te vas de viaxe. Miña nai ri e fala berrando, dá o seu permiso cun seco "poderás", non podo contar na miña vida adulta máis de tres bicos seus e sei que se sinte orgullosa de min cando rebaixa o ton das súas críticas mentres esconde un sorriso traidor. Non sei se podo non ser así. Nin sequera sei se quero non ser así. Eu ó que aspiro é a que a xente que me importa entenda os meus "poderás", os meus bicos e as miñas críticas susurradas nun sorriso.

Walrff-ismo

Este parlamentario demócrata, reverendo baptista "afroamericano" presentou unha iniciativa lexislativa, que aínda ten que ser ratificada polo Senado dos e e u u, coa que pretende "prohibi-los movementos excesivamente insinuantes e de aberta connotación sexual nas coreografías das cheerleaders". Al Edwards é un ideólogo, un clarividente, que xa en tempos presentou unha proposta para acabar coa droga amputándolle-los dedos ós traficantes. Liña dura.

Veño de falar con Pedro Rubal Pardeiro, inteleztual mariñano que presenta o venres que vén un libro titulado De Maquiavelo a Walraff. Dos víctimas de la hipocresía ajena, no que defende o maquiavelismo "ben entendido" (determinados fins poden xustificar determinados medios graduados polas súas circunstancias) tanto na política como no xornalismo. E ocórreseme que non sei se me dis-gustará tanto a proposta de lei usamericana coma a crónica na que a descubrín:

Las cheerleaders son una institución muy genuina de Estados Unidos que se expandió en todas las escuelas del país en los años cincuenta, amén de ser un complemento obligado en los partidos de las ligas profesionales. Se dedican a esta actividad desde niñas de 2 años hasta cuarentonas. Existen escuelas y concursos. Las cheerleaders de las escuelas contribuyen a hacer de los partidos acontecimientos muy importantes. Las high schools norteamericanas tienen a veces instalaciones deportivas equiparables o superiores a clubs profesionales en Europa. Es cierto que las cheerleaders, debido a la televisión y el cine, arrastran cierto estereotipo de ser chicas algo frívolas, mujeres objeto preocupadas en exceso por gustar al varón. Los productos pornográficos las han usado amenudo como fetiche.

Outro clarividente este Eusebi Val.

A Mariña is different. É incríble o que se pode rir unha cos políticos mariñanos. Os meus favoritos son os focenses, tanto os uns coma os outros. Os primeiros son mui televisivos: "el alcalde es aficionado a manifestarse por los montes cuan curro jiménez". Os segundos, máis musicais: "Fanjazz interpretará en Foz A garrota de Ipanema". Pícame a curiosidade, a ver cantos entran dende o google buscando carmiñas buranas brasileiras.

Unha vez máis

A fiscalía de Lugo imputou, a través do xulgado de Viveiro, a unha sobriña de Manuel Fraga, Ana Robles Fraga, que exerce como directora do IES Perdouro de Burela por un presunto delicto contra a Administración pública. Tamén se imputa polos mesmos delictos á secretaria do centro educativo, Soledad Gude; á persoa contratada de forma irregular, María José López Galán; e ó inspector de educación Manuel Álvarez Martínez.
Pero no diario de Lugo desde 1908 non o veredes.

Sempre lles tiven moita envexa ás Marías, porque teñen unha chea de cancións escritas para elas. Unha vez choreille a alguén con tanta convicción que buscou unha suitable para min. Gravouma nunha cinta (que tempos aqueles!) xunto con outras que cría que me podían gustar. Entre elas, unha que entendín gardaba unha mensaxe segreda só para os meus oídos (non tardei en descubrir que non era tan así) e outra que escoitei mil veces (play-stop-rewind-stop-play) e que volve agora a min, quen sabe se para quedar:

Into this life we’re born
Baby sometimes we don’t know why
And time seems to go by so fast
In the twinkling of an eye
Let’s enjoy it while we can
Won’t you help me sing my song
From the dark end of the street
To the bright side of the road

Somos distintas...



You're Ireland!
Mystical and rain-soaked, you remain mysterious to many people, and this makes you intriguing. You also like a good night at the pub, though many are just as worried that you will blow up the pub as drink your beverage of choice. You're good with words, remarkably lucky, and know and enjoy at least fifteen ways of eating a potato.You really don't like snakes.

Somos iguais...

Xa teño informado dalgunha das miñas rarezas. Sen embargo, nunca vos falei da esquizofrenia lingüística que padezo dende pequena. Aprendín a falar en galego. Na miña casa sempre se falou galego. Pero cando comecei a ir ó cole cambieime ó máis puro castrapo lugués. O irmán pequeno de miña nai, o tío novo e divertido que na adolescencia che regala condóns e che paga as primeira copas, colleume un día e arengoume sobre a necesidade de realizar esa elección lingüística dun xeito consciente, aconselloume que non me deixara levar senón que o pensase e decidise en que lingua quería falar. Eu debía ter uns seis anos. Así fun sempre de petarda e de revella. En fin, naquel momento decidín que empregaría con cada quen a lingua na que me falasen. Evidentemente, tamén sufro unha aguda correción políticoide. Hoxe son un case vinte anos máis petarda e máis revella e xa sei que é imposible facer iso sen caer nun estado de esquizofrenia lingüística irreversible. E, sen embargo, falo galego con tódolos membros da miña familia, cos amigos e/ou coñecidos que (me) falan galego e cos amigos e/ou familiares dos meus amigos que (me) falan galego pero son incapaz de falalo cos amigos de sempre, cos que sempre me comuniquei nun fluido castrapo lugués, por moito que sexa consciente de que eles padecen a mesma esquizofrenia lingüística ca min.
pd/ alguén pode explicarme por que existe a diérese en galego?