India - भारत (X): Babelfish

Imos rua arriba sorteando ciclorickshaws motos vacas xoias sarees limpadores planchadores costureiros postos de chai bostas frescas nen@s descalz@s e agresivos vendedores. Vimos da misa de seis. Todas as misas de todas as relixions do mundo son iguais, sentencio. Aburridas. Entramos nun ciber para consultar o correo. Tenho un monton de correos acumulados, pero non me dou feito co teclado estranxeiro para contestalos. Sintome algo espesa. Creo que se me esta subindo a galleta aquela sagrada, digolle a L. E logo? Porque flipo. Estou entendendo a conversa dos do mostrador. Non me jodas, contesta escarallado, e de que falan? Falan dunha ruta do interior que e mais segura e rapida. Hostia hostia hostia, di L. de repente, excitadisimo, eu tamen os entendo, acaballe de preguntar se a encarga chegou ben, logo... en galego! Rimos cunha risa estupida. O curioso, confesolle con algo de culpa e muita cerimonia, e que eu non os oio en galego. Eu oioos en mexicano.

India - भारत (IX): Come to my religion

O guía que me encasquetan (disque o goberno) na visita a Agra é un estudiante de Turismo de 21 anos que nada máis entrar no coche intenta marcar os ritmos da visita: First Fort. Then Taj Majal. Then lunch. Then city tour. No time to Fatehpūr Sikrī. Eu só durmin 3 horas e non quería un puto guía, así que teño o buenrollismo algo baixo e entro a matar: No, first Taj Majal. Then Fatehpūr Sikrī. Then, we'll see. And I don't want shops. I won't buy anything, I won't see any demonstrations. I won't go to any shop. Cede na primeira batalla, pero non dá por perdida a guerra. Paso todo o día forcexeando con el e acaba agobiándome. Dígollo: Look, stop pushing me. Not push. Yes push. Stop it, you are stressing me. Entón vai e pregúntame:
-What is your religion?
-I dont have any.
-No?
-No.
-You can come to mine.
-Which is...
-I am a muslim. You like being a muslim.
-You think... why?
-Muslims take care of our women.
-And do women like that?
-Of course.
-Why?
-Because they whant to be care. They are weak.
-Do you think all women in the world are weak?
-Yes. Mui rotundo, mirándome aos ollos. Paso ao ataque directo: You think I am weaker than you?
-Oh, come on, you know women are weak. You know. Everybody knows. Men are strong and women are weak. You want to be strong but you are weak. You want to be care. Aí estamos. Reláxome, déixome caer outra vez sobre o asento do coche, sorrío e digo con toda a superioridade que son capaz de xuntar: Maybe you are right, but believe me: it won't be today.
___
*A foto non ten nada que ver coa historia, claro. Máis alá de que foi feita o mesmo día.

India - भारत (VIII): Full epilation

O barrio de Luis está cheo de centros de beleza. Entro nun con pinta de pijo e pregunto canto costa depilar as pernas. Full, 320 rupees. Estou aínda botando as contas (case 5 euros) e xa teño unha rapaza con rasgos orientais ao meu lado. Chaló? Vamos, logo. Resulta ser unha muller despidada e eficaz, que non tarda nin dez minutos e depilarme as pernas enteiras. Chega á ingle e afirma: Full. No, full no, thanks, digo facendo amago de fuxida. Sorrí: me no painful. Eu tamén sorrío: yes, you painful. Entón rí. Me full self! You what?! Me full self, xesticula. You are a strong woman, dígolle con admiración. All woman strong, contesta. Non che estou eu tan segura, penso mentres empezo a vestirme.

India - भारत (VII): The freckles

Vou a unha parafarmacia comprar algo que me axude a superar os primeiros problemas estomacais da viaxe sen recurrir ás drogas duras e unha rapaza cunha pel fermosa, escura e brillante, aproveita para ofrecerme unha crema decolorante. Miro o bote con curiosidade e ela explícame que é milagreira, infalible, de verdade, trust me. I trust you, respóndolle, but do you really think I need it? porque honestamente me parece unha situación imposible. Nooooooooooo, escarállase, not you, the freckles.

India - भारत (VI): Udaipur

Na miña primeira visita ao balbordo abafante de Old Delhi dame unha arroutada, métome na estación de tren e compro un billete para esa mesma noite. Párome uns minutos no medio do avispeiro e busco no taboleiro dos destinos unha cidade do Rajastán que non sexa Jaipur, porque calculo que para verme reflexada no espello deformante do turismo internacional xa me vai chegar coa visita obrigada ao Taj Majal. Vanme ben os horarios de Jodhpur e de Udaipur. Pregúntolle ao home que me atende cal das dúas me recomenda e respóndeme, sen dubidalo: Udaipur is the most romantic city of India. Every young lady should go there once in her life. Udaipur, logo.

Antes de sair, preparo libros libretas música xogos para encher as horas de silencio. Pero o silencio nunca chega. Condutores de rickshaws post-hippies integrados guías turísticos propietarios de hoteis tuneiros moteiros cociñeiros masaxistas filósofos camareiros limpadores sacerdotes e o representante da quinta xeración de cremadores dun panteón hindu enchen as miñas horas de imaxes e historias, afáganme, protéxenme, paséanme, entretéñenme e, finalmente, agóbianme. A súa presenza perpetua monopoliza a miña mirada e chega un punto no que me dou conta de que non fago máis que buscarme en todos os espellos. Bótome de menos. E, sen embargo, estou aí. Coma sempre.

Se cadra, esa é a cuestión.

India - भारत (V): Delhi

Convirto a casa de L. en Delhi nunha sala de aclimatación ás vacacións. Wi-fi, televisión por cable, unha cama marabillosa, auga quente, café italiano, xamón serrano, unha boa biblioteca de libros en castelán con varias guías de viaxes, de historia e de cultura da India e un ritmo de adaptación tranquilo que depende só de min. Durmo a pracer, almorzo lentamente e saio pasear. Primeiro polo barrio e, xa o segundo día, por esta cidade inmensa que parece un mundo.

Apetéceme estar soa. Pasear. Pensar. Mirarme a min mesma noutro escenario. Coller perspepctiva. Pero é imposible. A cidade está chea de condutores de richshaw, vendemotos profesionais, embaucadores, ligóns, cazadores de comisións, estudiantes aburridos e salvadores de pobres damiselas en apuros que se empeñan en loubarme a mirada pelo sorriso, en acompañarme, en facer comigo a cola do banco, en evitar que me meta por sitios pouco recomendables, en deseñar o percorrido perfecto para o primeiro paseo por Delhi, en explicarme como é realmente esta sociedade, en aprenderme o vocabulario básico en hindi e en preguntarme todo o que nin sei nin quero saber sobre fútbol europeo.

Un deles, Wasim, convídame a comer algo en Central Park. Explícame que teoricamente non se pode meter comida nin facer fotos do parque, desde que hai uns anos houbera un atentado, pero que realmente é mui fácil colarse. Colámonos por unha zona chea de pombas que, cando nos sinten, fuxen facendo un escándalo enorme. Fíxome a ver se teñen alunha mensaxe nas patas ou nas ás, pero parece que non. Wasim mira para min escojonado. Do you like pigeons? I don't know, contéstolle, I haven't met any of them yet. O chiste é pésimo, pero el ri como se fose a cousa máis graciosa do mundo. Deitámonos na herba, rodeados de pegas e de parellas locais. Fago unha foto e pregúntolle se lle importa deixarme soa, aínda que só sexa un momento. Dame medo que o tome a mal, porque realmente parece un tipo riquiño, pero sorrí cun sorriso enorme. Of course. If you promise to take care. Eu tamén sorrío, I promise. Érguese, téndeme a man cunha certa cerimonia e marcha. I give you a call and we can have a drink sometime, bérrame desde o fondo do parque. Eu levanto a cabeza, sorrío e déixome caer de novo sobre a herba.

Que fácil é aclimatarse ás vacacións.

India - भारत (IV): One night in Paris

Paso a última noite antes da India a dez pasos contados do Musée d'Orsay, rodeada polo luxo decadente dos salóns de recepción enmoquetados ata o teito, dos retretes adornados con gárgolas douradas, dos secadores de pelo para os cans. Paso a última noite antes da India rodeada polas historias de soidade d@s emigrantes galeg@s en París.

India - भारत (III): Desconexión

Xa teño a mochila feita. En tres horiñas apagarei o ordenador por primeira vez en meses e deixareille o móbil a miña irmá en garda e custodia. Un mes e medio sen conexión, non recordo a última vez que fixen algo así. Angústiame. Penso que cando fomos de Interrail un mes por 7 países de Europa non tiñamos nin móbil nin correo electrónico nin cartos nin a maioría de idade cumprida. E foi unha viaxe estupenda. Supoño (espero) que o mono non durará muito. Se non, malo sera que non atope algún ciber perdido por aí adiante para tirar unha pedriña de cando en vez. Xa vos contarei.

O ceo de decembro

Faltan 5 días para India, 13 días para os 30 e 31 días para o 2010... Que ganas lle tiña ao ceo de decembro.

___
*A foto é La galaxia de Andrómeda Messier 31.

India - भारत (II): Xeografía media

Para los hindúes, el río Ganges es más que un poderoso caudal de agua que atraviesa el norte de India. Es una diosa, "la madre Ganga", como se le conoce familiarmente, y a su paso por Varanasi, la más sagrada de las siete ciudades de peregrinación en el subcontinente, se produce una combinación única de agua y tierra.
___
*Gracias, liante.

Pó en suspensión

Teño sono. Fóra fai frío. Non quero sair da cama nunca máis. Necesito café. E unha ducha quente e olorosa. Arrastro os pés polo pasillo ata o salón e alí inúndanme unha luz alaranxada sobre a que flotan miles de millóns de puntiños. Pó en suspensión. Sinto un golpe de felicidade na boca do estómago. Unha felicidade inesperada e brutal. Todo ten sentido, todo, mentras poida vivir momentos como este.

of course I do

Déixome liar polo liante oficial e arrastro o sono ao último pase de Cineuropa. Vemos Let's get lost, un documental de Bruce Weber sobre a vida de Chet Baker que, aparte de ser priciosirmo, me recordou que a vida é para vivila. Con todas as consecuencias.

Why don't you come and play here?

I'm just sitting on the shelf
___
*Mancantan.

Movemento pendular

Era visto. Todo o que sube baixa. A néboa non tarda en disiparse e o que queda do outro lado é un concerto cojonudo, unha mudanza a medio facer, as ondas desaparecendo, máis amig@s que se van ao paro, unha noite no inferno, un pinzamento cervical e toda a angustia do mundo na boca do estómago.

Subidón, a εὐφορία

Oes un ruidiño case imperceptible. Crack. O mundo xira unha milésima de segundo máis rápido do habitual e todas esas pezas que non acababan de encaixar atopan o seu lugar. Páganche. Tes un novo recuncho. Unha viaxe na recámara. Unha pedra debuxa novos círculos sobre a auga. Novos proxectos. Novos compañeiros. De repente, o mundo é un lugar marabilloso. Orballa e a néboa difumina a silueta das torres da catedral. Sabes que non é máis ca unha ilusión, pero é tan bonita que calculas que tampouco importa tanto.

The Beatles: Re-volver

Xullo 1966. The Beatles descansan en Portugal das tensións das xiras e do remate de gravación dun novo disco. Nas proximidades de Lisboa encontran a un rapaz que lles propón actuar en segredo en Vigo para probar as novas cancións ante un público que non os coñece. O cuarteto acepta ante a posibilidade de tocar diante de xente que non berre. Diante dun incerto auditorio van tocando unha boa parte das pezas que formarán Revolver.
___
*"The Beatles at the Castrelos park" en Palabras Contadas, de Camilo Franco (Xerais, 2006).
**O mércores 11, ás 23h, na sala Capitol de Santiago de Compostela, Magín Blanco & Burgas Beat, The Homens, Niño y Pistola, Narf + Javier Abraldes, U-lo Trío, Magritte e Faltriqueira fan Re-Volver a actuación beatleiana en Castrelos park con renovados aires galegos. Camilo Franco exercerá de mestre de cerimonias.

India - भारत (I): Xeografía básica

India é o sétimo país máis grande do mundo e o segundo máis poboado. Ten 7.517 km de costa, está próxima a Sri Lanka, as Maldivas e Indonesia e comparte fronteiras con Paquistán, China, Nepal, Bhutan, Bangladesh e Myanmar. A República da India é unha democracia parlamentaria estruturada en 28 estados e sete territorios da unión. Un destes territorios é a capital, Delhi (o F no mapa). Outros lugares da India que ata o de agora me teñen recomendado visitar son:

Goa (6) é o estado máis pequeno da India e o cuarto menos poboado. Está situado uns 400 km ao sur de Bombay e ten unha liña costeira de 101 km no mar Arábigo. A súa historia está marcada pola presenza portuguesa, a imposición do catolicismo e os estragos da Inquisición. As igrexas e conventos de Old Goa son Patrimonio da Humanidade desde 1986. E si, tamén é famosa polas colonias hippies.

En Jammu and Kashmir (10), a 3.650 m sobre o nivel do mar, está Leh, a que fora capital do reino de Ladakh nos Himalaias e que durante séculos foi lugar de paso nas rutas comerciais do val Indus entre o Tibet, Cachemira, India e China.

En Karnataka (12) está Hampi, coñecida como Cidade da Vitoria. Foi capital do imperio Vijayanagara e ocupa uns 26 km2 no val do río Tungabhadra. Foi declarada Patrimonio da Humanidade en 1986.

En Orissa (20) está Puri, o lugar onde Shangaindia construiu hai nove anos un colexio e onde actualmente están equipando unha segunda escola.

En Tamil Nadu (24) está Tiruchirappalli, onde Implicadas no Desenvolvemento levou a cabo o programa UDI Tiruchy, entre 1998 e 2000, e onde agora desenvolven o UDP Tiruchy. No programa SIDHUR, IND tamén traballou na India coa organización local REDS no mandal de Mudigubba, distrito de Anantapur, estado de Andhra Pradesh (1). Atoparedes máis info sobre estes e outros proxectos de IND na súa web.

No estado de Uttar Pradesh (26) están Varanasi, unha das sete cidades sagradas do hinduismo, situada á beira do Ganges, e Agra, que foi capital do imperio mongol e que acolle o Taj Mahal, Patrimonio da Humanidade desde 1983 e nomeada unha das Sete Marabillas do Mundo Moderno. Whatever that means.

En West Bengal (28) está Calcuta, unha cidade con máis de 15 millóns de habitantes que a convirten na 8ªurbe máis poboada do mundo.
___
*Todos os lugares da India que a Unesco considera Patrimonio da Humanidade están aquí. O país é enorme e ten unha cantidade aparentemente infinita de lugares interesantes, agradécense os consellos e as recomendacións.

O lume e a liberación

Catro meses neste armario e todas as miñas cousas están comestas pola polilla. Catro putos meses. Sorpréndeme que non me comera tamén a min. Abro todas as portas e séntome sobre as asperezas punteadas do parqué a pensar unha solución. Estou cansa das mudanzas. Cansa das caixas das maletas das bolsas de plástico dos obxectos a medio envolver. Estou cansa e agobiada. O parqué estala debaixo de min. Comezo a quitar cousas do armario. Mantas sabas toallas pantalóns camisetas xerseis bragas calcetíns zapatillas chaquetas papeis libros todos eses trebellos eléctricos o ordenador os cargadores os móbiles as cousas da cociña as do baño e os poucos adornos que nunca cheguei a colocar. Quito unha a unha todas as miñas cousas, comestas pola polilla en catro putos meses, joder, e vounas amoreando no patio. Engado os xornais cos que as ía envolver. Engado as caixas da mudanza. Engado as maletas. Engado as bolsas de plástico e os caixóns do armario. Engado as preocupacións absurdas, os desexos imposibles e os danos colaterais. Cando acabo, a meda é máis alta ca min. Fago un facho cun papel de periódico e préndolle lume. Vexo arder as miñas cousas, comestas pola polilla en catro putos meses, e non sinto dor, non sinto cansancio nin agobio.
Só sinto liberación.
___
*H., este armario non é o de Vicent, creo. Aínda que se lle parece.

O cotián

Levo semanas remoendo un post sobre o cotián. Sobre o muito que me gustan as rutinas. Sobre a facilidade que tiven sempre para establecelas e sobre o perdida que me sinto sen elas. Levo semanas intentando explicarvos (explicarme) que os últimos meses foron completamente distintos do resto da miña vida. Foron meses de inmobilidade, nos que non saín dun círculo imaxinario de 100 km de diámetro. E, sen embargo, foron meses de caos e inestabilidade. Meses nos que perdín o control sobre o cotián. Sobre as rutinas.

Unha noite, con dous viños, faleilles desta sensación de perda de control a uns amig@s e dixéronme que tiña que alonxarme para coller perspectiva. Propuxéronme unha viaxe demasiado cara e demasiado longa. Quero, pero non podo. Como sempre. Non podo? Quero? Onte pola tarde, na sétima reunión de traballo do día, mentres analizaba necesidades prazos e orzamentos dun novo proxecto, miraba prezos e datas da miña viaxe imposible.
Santiago. París. Helsinki. Delhi. Delhi. Helsinki. París. Santiago.
ok
ok
ok
ok
ok
ok
e cando me quixen dar conta xa estaba feito.

Saio de Compostela o día 5 de decembro e volvo o 19 de xaneiro. Pasarei fóra o meu 30 cumpreanos, as matanzas, o nadal e fin de ano. E o curioso, o máis curioso deste asunto é que non fun capaz de escribir este post (nin ningún outro) ata hoxe.
___
*Encántanme os camiños. Gústame mirar para eles, retratalos, construir vidas propias e alleas do outro lado do punto de fuga. Sen embargo, non fun capaz de atopar un co que ilustrar este post. Hai meses que non vexo ningún camiño novo, que non fago fotos, que non imaxino outras vidas e a única imaxe do cotián que se me ven á cabeza é esta. Van ter razón e resulta que hai meses que me falla a perspectiva.

Paradoxos

Hai ano e medio, Gervasio Sánchez acusou publicamente ao goberno español de permitir "el silencioso mercadeo de armas que convierte a nuestro país, nos guste o no, en un exportador de la muerte". Obviamente, o goberno ignorou as súas palabras. Normal. Sen embargo, ese mesmo goberno, o goberno que firma acordos de cooperación militar cun país que bombardea colexios da ONU, decidiu concederlle o Premio Nacional de Fotografía a ese mesmo fotoperiodista por "su compromiso continuado con la fotografía como herramienta de denuncia de la violencia en los conflictos armados, por su continuada labor a favor de la justicia y especialmente por su trabajo sobre las minas antipersona".

E si. Gervasio Sánchez gaña o Premio Nacional de Fotografía e eu alégrome. Alégrome de que un tipo que di as cousas tan clariñas teña hoxe 30.000 euros máis ca onte.

A noticia na prensa:
El País
Público
El Periódico
La Vanguardia
ABC

No meu moleskine XXVIII: Resignados

The best way to get over a woman is to turn her into literature...
___
*...din aquí que dixo Henry Miller. E dicir diría, pero eu espero que non se referira a Anaïs Nin.
**Non fun capaz de atopar a autoría da foto.
***Desconvencida e os 500 days of Summer.

ἀφορισμός X: frustration

Beneath every romantic there is a frustrated cynic

(click)

Parece ser que fracasé

Da igual, yo, como buen occidental, sé nadar igual que un pez,
un pez en un mar de mediocridad...



tengo un ambicioso plan, consiste en sobrevivir

(click)

A pedra vai no fondo do río

e levou as miñas metáforas con ela

(click)

No meu moleskine XXVII: Desprezables

-Canto cobrarías?
-Eu, agora, non teño prezo.
___
*A imaxe é posiblemente a foto máis famosa da fotógrafa máis famosa do mundo. A finais de 1980 a revista Rolling Stone pediulle a Annie Leibovitz que retratase a John Lennon para unha portada. Dixéronlle, expresamente, que o músico non podía sair acompañado pola súa muller, Yoko Ono, a quen os fans culpaban dos problemas entre Lennon e o resto dos Beatles. Sen embargo, Leibovitz comprometeuse coa parella a que esta foto sería a portada da revista.
A sesión fotográfica foi 8 de decembro de 1980, poucas horas antes de Lennon fose asasinado, e o 22 de xaneiro de 1981 a foto foi, efectivamente, portada de Rolling Stone. Sen titulares.

Estoy en el ángulo muerto es el sitio perfecto, nadie me ve

haciendo de la duda un arte,
planteándome en serio volver a nacer

(Letra e música)

Adelante corazón, sin miedo a la derrota,
durar, no es estar vivo corazón, vivir es otra cosa

(Click)

Necessit un centre de gravetat,
necessit un atles d'espirals

(click)

El tiempo también es un territorio

Ese pequeño territorio de cada día será imposible de gobernar si el tiempo no es tuyo y no eres tú quien marca las horas para regalarlas y compartirlas con esa clase de personas que te hacen crecer por dentro.
___
*A foto non é miña, roubeilla a Ana Lamas.
**O texto pertence ao artigo Territorio, de Manuel Vicent e veume de bola extra no libro que me regalou H. esta fin de semana.
Gracias, H. Polo libro, pola dedicatoria e polos territorios compartidos.
***Aí vai a miña propia bola extra: Cualquiera puede ser rey de ese territorio invisible, di Vicent, sólo que para llegar a dominarlo hay que dar un golpe de estado. Si pierdes esa batalla ya no serás nadie.

No meu moleskine XXVI: Analistos

Vas de liberada, pero eres unha redentora... ...Como todas as mulleres
___
*A foto, outra vez, de Robert Frank.

Volver empezar

Todo o mundo tira de ti con todas as súas forzas. En direccións contrarias. E tu vaste estirando vaste estirando vaste estirando. Sintes que vas perdendo a túa forma orixinal e pregúntaste canta tensión máis podes aguantar. Entón, un día calquera, un lixeiro toque extra desfaite en mil pedazos. Estoupas como un globo. Desapareces. Non queda nada de ti.
Só queda o monte.
E volver empezar.

No meu moleskine XXV: Ludópatas

Acabaré en el casino, apostándome a rojo.
___
*A foto é de Robert Frank, si. Pertence a The Americans, tirouna en Nova Orleans en 1955 e chamouna Trolley.

Odio a túa cotidianeidade. Ódioa. Odio como me exclúe.

Conversas co Pikiniño II: Obstáculos

Eu tecleo mentres el edifica un garaxe enorme no medio e medio da miña habitación. Teñen que coller todos os coches, explícame. Remata, mírao orgulloso, facémoslle unha foto, dime preocupado: cando acabes de traballar e te vaias, hai que cerrar a ventana, para que non veña ningún lobo e o desfaga. Eu protesto: cando acabes temos que recollelo todo, porque eu teño que pasar por aí para sair da habitación. El pénsao un segundo e responde: e se imaxinamos que o garaxe está debaixo dunha rotonda e tu pasas darredor?

No meu moleskine XXIV: Modestos

Non aprendiches nada durmindo comigo.
___
*A fotografía foi a portada do libro London/Wales de Robert Frank.

ἀφορισμός IX: Contrastes

Coller velocidade costa abaixo é perigoso.
Coller velocidade costa arriba é esgotador imposible.

Número oculto

Cada noite marca un número ao azar. Saca o primeiro número de cada recadro do sudoku do día e chama. Esta noite sáelle o meu. Á unha menos cuarto, un número oculto escarállame a primeira noite de sono das vacacións.
- Diga?

Alguén respira forte. Espero. Nada. Colgo. Soa de novo.
- Diga?
- Me estoy masturbando pensando en ti.
- Ah si? E quen eres?
- No te lo puedo decir.

Colgo e busco no móbil unha opción para restrinxir as chamadas de números ocultos. Soa. Colgo. Non a hai. Quítolle o son e busco unha solución no google. Atópoa nun foro de opositor@s a Policía Nacional:
- La compañia telefónica tiene TODOS los recursos necesarios para identificar la llamada entrante y de qué número procede, incluso si la llamada no ha sido contestada. Es necesario que un juez ORDENE al operador que haga esa gestión y el número se presentará, del mismo modo que si haceis un desvio al número de la policia (al fijo o al 091, 092) o bomberos 080. Yo dispongo del mismo método. Enviadme un mail a tigre_1619@hotmail.com y os echo una mano.

Miro o móbil. Tres chamadas perdidas en pouco máis de dous minutos. Sen pensalo muito, escríbolle a tigre_1619. Contéstame en seguida. Pídeme o meu número de móbil e as horas exactas da primeira e da última chamada. Contéstolle e, en menos dun minuto, recibo outro correo seu:
- A mi hija se la cargó un degenerado, como el que mató a Laura Alonso. Como el que te acosa a ti. Han pasado más de diez años y nadie ha hecho nada, así que he decidido echarle una manita a la justicia. Gracias por tu ayuda y no te preocupes que ese hijo de puta no te vuelve a molestar. Ya lo tengo localizado.

E agora non sei que pensar.

A felicidade é espertar porque estás cansa de durmir. Deixar secar a pel espida ao sol. Que o afillado se durma mirando para ti. Sorrindo. Falar co sobriño de Juanes da horta do cole dos amigos da bici do quad. O paseo do colesterol. Os temas enormes. Es@s amig@s que levan aí toda a vida. Que estarán aí toda a vida. Discutir. Ler. Ver a tele. Durmir ata que te cansas... Espertar.

No meu moleskine XXIII: Inesgotables

Se eu puidera descansar de min...
___
*Aproveito as próximas entregas do moleskine para compartir unha serie de fotografías de Robert Frank, que ademais de ser unha figura imprescindible na historia da fotografía documental é un dos meus artistas favoritos... E iso si que é un fito importante, aínda que algo mal remunerado.
**Frank naceu en Zürich, nunha familia xudía acomodada e é famoso pola súa ollada escéptica sobre as sociedades británica e usamericana e por ser o fotógrafo da xeración beat. O seu traballo máis recoñecido é The Americans (esta referencia tamén é interesante), que o ano pasado celebrou o seu 50 aniversario. Tamén dirixiu varias películas. Entre elas, un documental sobre os Rolling Stones cunha historia xudicial algo rocambolesca. Nos últimos anos derivou cara a fotografía e o cinema experimental e, despois da morte dos seus dous fillos, limitou drasticamente as súas aparicións públicas.
***A imaxe que ilustra este post titúlase, simplemente, London street_1951. Recomendo vela ampliada, contén un montón de detalles e historias.

A nadie

Puede que te falte entusiasmo antagonista
___
*Canto me gustaría ter escrito esa frase incríble. Cunqueiro descubriume esta muller onte e xa non puiden deixar de escuitala. No youtube non hai muita cousa, pero está enteiriña aquí.

Chega a fin dun ciclo. Mañá acábanse os abrazos cunha romaría algo sui generis na que espero poder compensarlle ao corpo a base de polbo e LK as horas de sono que lle roubei estes últimos meses. Hoxe sinto un baleiro enorme e supoño que será porque -ademais do sono- perdín muito neste tempo, muitísimo... aínda que só foran ilusións. As ilusións, como todo o mundo sabe, ocupan muito e duran pouco.

Coas desilusións pasa todo o contrario.
___
*A foto, por certo, e de Xesus Ponte. Cedeuna El Progreso.

ἀφορισμός VIII: Opcións

Envellecer é fodido, pero a alternativa é muito peor.

Luces e sombras

Dun vrao sen libranzas.

Busco...

... habitación con vistas.
Vistas novas a unha vella realidade

Sigo asombrada...

...e ben menos golfa do que me gustaría.
___
* O outro día vin unha parella aporreando unha máquina de condóns e recordei o divertido que foi luitar contra os nosos fracasos.
**Coa morte e posterior resurrección do meu móbil, comecei a construir unha nova axenda que só contén os teléfonos que me sei de memoria e máis os das persoas que me van chamando... É liberador deixar de sentir a presión dos números nunca marcados.

Próxima estación

Ando con ganas de meterme nunha maleta e mandarme ao monte.

No meu moleskine XXII: Vividores

Na vida hai dúas clases de persoas: as vividoras e as traballadoras. As vividoras nunca traballan e as traballadoras nunca viven.
___
*A foto é Coal Miner at his Evening Meal (Northumberland, 1937), de Bill Brandt.
**Dicía Gisele Freung en La fotografia como Documento Social que "La reproduccion de la obra de arte no solo esta condicionada por la manera de ver del fotografo, sino tambien por la del que mira la fotografia."

Se cadra

Sigo perdida estresada insomne, pero xa non escuito cancións deprimentes. Agora ando por aí, retratando as partículas de pó en suspensión. Buscando sombras. Facendo planes. Deixeime atrapar polos horarios flexibles. Polas borracheiras das noites dos luns. Polos compañeir@s de viaxe... Non teño tempo para nada. Nin para o blog nin para a melancolía nin para min mésma.
Se cadra, tardo en volver.
Ou, se cadra, non.

Seasons came and changed the time

Music played, and people sang
Just for me, the church bells rang.

(Bang Bang)

ἀφορισμός VII: Ritmos

Aos 20, buscas drogas que te estimulen, que te esperten, que che axuden a vivir máis horas. Máis intensamente. Máis.
Aos 30, buscas drogas que te relaxen, que te anestesien, que che axuden a durmir máis horas. Máis tranquilamente. Máis.

I'm seducing you

Leslie: I admire your fingering.
Leonard: Thank You.
Leslie: Maybe sometime you can try that on my instrument.

(click)

No meu moleskine XXI: Cursis

Todo el puto día pienso en ti.
___
*Sugar Ray Robinson é considerado o mellor boxeador da historia por Associated Press, ESPN, a revista Ring e outros grandes como Muhammad Ali. Esta foto, que roubei aquí e da que non atopei máis firma cá da axencia (AP), correspóndese coa primeira derrota da súa carreira. Foi ontra Raging Bull, outro dos grandes.
**A frase non estaba no meu moleskine, atopeina na rede. Díxoa alguén que temía ser cursi. Eu creo, sinceramente, que ese é o mellor poema do Mundo. Así como está. Sen coma ningunha.

Paleoblog

"En nuestro país (Galicia) la gente escribe como se supone que debe escribir quien ha leído muchos libros y buenos. No viven las pasiones y cuando se retiran a crear se encierran en apartamentos con vistas al quiosco, a la librería, al patio interior y no al mar, porque les distrae". (Xesús Campos, Quadern Cuadriculat en transit Barcelona-Mahó para Manuel. Novembro de 1988)
___
*Chega ás miñas maos este caderno manuscrito de Chichi Campos e flipo co divertido, co fermoso e co honesto que é. Úloo, tócoo, reléeo e déixome invadir por unhas ganas tolas de buscar un apartamento con vistas ao mar e darlle uso ao Libro do Importante.

There were times, i´m sure you knew
When there was nothing fucking else to do
But through it all, when there was doubt
I shot it up or kicked it out
I fought the just as before
And did it my way!

(Gracias)

Give in

Deanie: But Mom, didn't, didn't you ever - well, I mean, didn't you ever feel that way about Dad?

Mrs. Loomis: Your father never laid a hand on me until we were married. And then I, I just gave in because a wife has to. A woman doesn't enjoy those things the way a man does. She just lets her husband come near her in order to have children.

No meu moleskine XX: Santos

Prefiro vestir santos a desnudar borrachos.
___
*Like a prayer é o primeiro single do cuarto disco de Madonna. As queixas de varios grupos relixiosos tralo lanzamento do vídeo, que algunha enquisa considerou o máis transgresor da Historia, fixeron que Pepsi se desfixese da relación publicitaria que establecera coa cantante. O vídeo dirixírao Mary Lambert, quen contou coa dirección de fotografía de Steven Poster.

Insomnio

Coas feridas dos dedos pechadas, a ansiedade baixo control e rebosante de enerxía despois de durmir seis horas seguidas por primeira vez en semanas, hoxe teño menos claro aquelo dos prazos...
Se cadra, si que é unha cuestion de tempo.
E, se non o é, que vivan a anestesia e o tanquerai!

Paranoiac tantrums

BILL: Come on, get up. I'll buy you a drink.
MARGO: I admit I may have seen better days, but I am still not to be had for the price of a cocktail - like a salted peanut.
BILL: Margo, let's make peace.
MARGO: The terms are too high. Unconditional surrender.

(click)

Comas traidoras

Pregúntome cantos poemas terán estragado as comas traidoras e respóndome que é imposible calcular cantos amores eternos terán masacrado a falta de depilación, as casas desordeadas, os poemas alleos, as inseguridades... "Aquilo arranxábase cunha boa remexedura na cama" e eso sábeo calquera. Tamén Ela. Ela sabe iso e sabe tamén que arranxalo, ás veces, é a peor opción.
Arranxalo pode estragar un poema.
O poema que nos faría grandes entre os máis grandes.

Aventuras y malicias

Y de nuevo por las noches,
Esta cama tan vacía,
Y la lleno con historias,
aventuras y malicias,
luego viene su recuerdo,
y canción de despedida,
y me encuentro noche a noche,
En el punto de partida.

Gústanme as persoas apaixoadas amantísimas aventureiras maliciosas tiránicas e vingadoras... Encántame esta muller.

Trapezoide

I. A partida rematou.

II. Entregaches as cartas?

III. Non hai nada que entregar.
Nada.
Nada de nada.
Nada de nada de nada.

IV. Quenó?

V. Quenó. É un NON rotundo por varios motivos: 1) pasa de min 2) liouse con un(ha) amig@ miñ@ 3) é unha regresión ás noites de Santiago, que xa vivín e xa sei cómo acaban 4) estoume dispersando con este rollo que non vai a ningún sitio 5) porque si 6) teño resaca 7) teño orgullo 8) unha partida tan longa e difícil é emocionante, pero acaba por aburrir 9) hai muitas persoas alborotándome a existencia 10) porque trato de convencerme de quenó desde que me levantei

ἀφορισμός VI: Condicionantes

A ansiedade devora a creatividade.

El abrazo poético como el abrazo carnal
Mientras dura prohíbe toda caída en la miseria del mundo.



Volven os abrazos.
___
*Roubei na de Desconvencida tanto a foto como os versos de Breton.

Summertime (VI): Lazing

And I love to live so pleasantly,
Live this life of luxury,
Lazing on a sunny afternoon.
In the summertime

Guindas

Farta de esquivar viquingos sherezades e monarcas medievais entre os restos dun Valado ardido, veño enchufarme á aldea. Sobriñear madriñear limpar cocer botarlle as guindas á augardente picar os ingredientes da ensaladilla da festa e facer de pinche pasteleira axúdame a poñer algo de orde no libro do importante. Doume conta de que eu tamén o fun enchendo de tonterías. Enchín a miña vida de proxectos situacións e persoas que parecen enormes, pero que non o son. Non son máis importantes, non poden selo, que apampar para as partículas de pó en suspensión.

Mañá, festa.

Outing V

O primeiro que fago cando entro na casa petrucial é poñer as as zapatillas do meu pai. Levalas faime sentir invencible.

Nos quedará, menos mal,
Dry Martini S.A.

Surrender

Your armor, so strong
Is strategically wrong
Victory goes this time to the tender
To win in love you must surrender

O outro día, o pikiniño regaloume este dragón que lle tocara no huevo kinder. Explicoume que bota lume, que é mui poderoso e que me vai protexer sempre, en todos os sitios. Tamén na guerra. Eu díxenlle que había tempo que non daba un paseo pola guerra e el miroume raro, como se non me entendera, e respondeume: Tu vives na guerra!

E morreu o conto.
___
*Os versos descubrinos na de Desconvencida.

Dende o limiar

sé que despertaré alegre y solidario
con mi culpita bien lavada y planchada
y no sólo se me abrirán las puertas
sino también las ventanas y las vidas

Os gregos chamaban Porta dos Homes ao solsticio de vrao porque sabían que no preciso momento no que o sol detén o seu percorrido sobre as nosas cabezas se abren de par en par as portas "do outro lado do espello". Son esas portas invisibles as que nos separan da dimensión máxica da realidade e disque cando están abertas podemos albiscar o futuro dende o limiar...

Eu onte aproveitei para botar un ollo, pero non vos sei explicar o que vin.
___
*Os versos pertencen a "Hombre que mira más allá de sus narices", dos Poemas de otros (1973-1974) de Benedetti. Regalóunolos esta mañá o calendario benedettiano de H.

Gústame o vrao

Aínda que nunca cho diga. Aínda que todo pareza tan innecesariamente difícil. Aínda que non che deixe sorprenderme coas túas arrountadas riquiñas. Gústame que me mires con esa mirada intensa, cargada de misterios. Que non te achiques nas discusións pedantes. Que saltes cando te pico. Gústame que sintas paixón pola cociña. Gústame ler debaixo do teu pexegueiro mentres mentres preparas a cea. Gústame deixarme sorprender por propostas musicais tan impropias dalguén coma ti. Gústame descubrir entre os teus libros as obras completas de don Álvaro. Gústanme as túas arroutadas riquiñas. Gústame que non te espanten as dificultades. Gústasme tu.

ἀφορισμός V: Prazos

O tempo non cura.
O tempo, en todo caso, anestesia.

Summertime (V): Over

i'm tired of telling the story
tired of telling it your way



before you take my heart reconsider
before you take my heart reconsider
i've opened the door
i've opened the door

here comes the summer's son
he burns my skin
i ache again
i'm over you

Outing IV

Emocióname apampar para as partículas de pó en suspensión.

Vou buscar o sono perdido á aldea. Abro as ventanas e frego a habitación (e) a conciencia. Fago a cama cunhas sábanas tan limpas que aínda ulen a horto e a sol. Deixo o ordenador no coche, quítolle o sonido ao móbil e déitome co eco das voces dos meus pais rebotando nas paredes da cociña, do corredor, da habitación, do estómago... Todo está ben. Cumprín todos os rituais. Todo está ben, menos eu. Invádeme unha ira aceda e non sei por qué. Nin contra quen. Se cadra é contra min mésma. Durmo abrazada ao enfado ao cansanzo á culpa. Soño esperto durmo esperto soño durmo esperto. E levántome mallada, coas cervicais trabadas, mareada, derrotada. Levo meses botándolle a culpa do insomnio á cama. Vou ter que empezar a asumir que o problema non se vai arreglar comprando un somier.

Summertime (IV): Haunt

If you've forgotten what I'm naming
You're gonna long to reclaim it one day
Because that summer feeling is gonna haunt you
One day in your life.

We'll try to make this the best place in the world

Quedaron na estación de tren de Bemfica. Dous amigos que se admiran e tantean a posibilidade de coller xuntos o próximo tren sentan na cafetería da estación. Sobre a mesa, a posibilidade de tocar xuntos no Salón Teatro de Compostela. "Comezamos a falar das cousas posibles", recorda Narf, "e díxenlle que eu tiña unha canción. Comecei a cantar Aló Irmao e el seguiume. Rimos, abrazámonos e entendemos que había que seguir cara adiante, que era por aí”. “No tren de volta", dime Manecas cun sorriso que lle ocupa a cara toda, "eu só pensaba: eu tamén quero”.

Despois de tantos meses de proxectos que non chegan a concretarse e de desexos que pensamos pequenos ata que se revelan tan grandes que non nos caben no peito, sinto un pracer enorme oindo a historia de Fran e de Manecas. Unha historia simple, din eles, de dous tipos con dúas guitarras que se caeron ben, que se entenderon ben. Ás veces, digo eu, as historias simples son as máis fermosas e importantes. As que nos cambian a vida.

Mañá e pasado, no Teatro Principal de Santiago, Narf e Manecas gravarán ao vivo o seu Aló Irmao. Os concertos comezarán ás nove da noite e a entrada é gratuita até completar aforo. Muitas desas horas de traballo das que vos falaba onte estarán tamén alí, no mellor sitio do mundo. Con eles. E, se vos animades, con vós.

Acumúlanseme os post que nunca escribirei

As semanas de lecturas, o Limiar da Conciencia, as pombas e os morcegos, a media ducia cumprida de historias entretidas, as dúas tardes de intenso (e enriquecedor) debate, a volta á illa, os pinchos, o lercheo, os risos, as oito doas para San Simón, a sorpresa a emoción e a frustración de saberme perseguida por aquelas palabras roubadas a Rodari que apareceron no primeiro libro que metín no bolso despois das lecturas forzosas e que, vintecatro horas máis tarde, estalaron de novo diante de min con toda a forza do discurso de Agustín.

Pasan os días e todo vai quedando sepultado polas caricias, polos praceres novos e os agobios vellos, polo insomnio, pola morriña do que nunca sucedeu, polos mareos a dor de cervicais e as feridas dos dedos, polo turismo pijo-rural con aqueles que xa non escuitan a Ismael Serrano, polo eterno retorno da raíña que nunca quixen ser e polo traballo. Horas días semanas de traballo que arramplan con todo.
Tamén con emerecindo.

Acumúlanseme os post que nunca escribirei e morren de vellos os que escribín e non publiquei. Teño o escritorio cheo de notas desfiañadas, de ideas pespuntadas que non souben rematar e de historias ben cosidas que non me atrevo a publicar. Sinto o peso das vosas miradas e, por primeira vez en máis de cinco anos, dáme medo e pudor e preguiza enfrontarme a elas.
Dáme unha preguiza imensa.

Como un aullido interminable

Perdóname no sé decirte
nada más pero tú comprende
que yo aún estoy en el camino.

Pero tú siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti
como ahora pienso.

Summertime (III): Keep the memories

Silent, 'cause there's just too much to say.



Love to me is like a summer day.
If it ends, the memories will stay,
Still and warm and peaceful.
Now the days are getting long,
I can sing my summer song.

Palabras cortadas

H. alimenta o lume da reconstrución cos restos dos diarios que desfai cunha delicadeza extrema. Un xesto ritual no que non hai nada de arroutada apaixoada. Desfíase a conciencia, con menos medo que cariño, para tecer despois con esas mesmas palabras unha vida nova.
Unha vida mellor.

Summertime (II): Melt the ice

Sun, sun, sun, here it comes.
Little darling I feel that ice is slowly melting,
Little darling it seems like years since it's been clear,
Here comes the sun, here comes the sun,
It's all right, it's all right.

Chegou o vrao

Chegou o vrao a emerecindo nunha fin de semana intensa que comezou cun xantar algo atípico, pero mui divertido. Un xantar X no que falamos de blogs, do facebook, do twitter e do tuenti. Falamos de como lle afecta internet á nosa intimidade e á nosa identidade. Falamos da mocidade. E falamos, efectivamente, de festas, da orquestra Panorama e do Simon Cowell galego, Lito. Creo que nese xantar cheo de risos inesperados falamos de todo menos de libros. De libros, claro, falamos despois.
But that's another story and shall be told another time.

Summertime (I): Rise up

One of these mornings
I'm gonna rise, rise up singing,
I’m gonna spread my wings,
and I'll take, take to the sky

That's life for you, said McDunn. Someone always waiting for someone who never comes home. Always someone loving some thing more than that thing loves them. And after a while you want to destroy whatever that thing is, so it can hurt you no more.

Retrúcame Besbe cun pedazo do relato de Ray Bradbury La Sirena**. Calculo se McDunn terá razón. Se esa será a vida para nós. Sempre esperando algo, sempre querendo algo que non podemos ter. Queréndoo tanto, tan absurdamente, que acabamos desexando destruilo para que non nos manque máis. E penso que é unha idea tan estúpida que só pode ser certa.

Penso iso e penso, tamén, que non sei se será mellor ser Penélope ou ser serea.

O de ser Ulises hai tempo que o desbotei.
___
* A imaxe é do pintor prerafaelita John William Waterhouse e saqueina daquí. Pola internet adiante tamén din que é dun tal Arnold Böcklin, pero vendo outras obras súas a min muito xeito non me ten.
**En versión orixinal, o relato chamábase The Fog Horn. Podedes lelo aquí. Non hai muito que descubrín que a palabra sirena é correcta en galego. Sirenas son os aparatos sonoros e creo que é diso do que vai The Fog Horn. As sereas, polo visto, son outra cousa.

A maternidade é unha escolla

Pola soberanía sobre o noso corpo
Nós parimos, nós decidimos
Aborto libre e gratuito



Detrás do dereito ou non ao aborto, ocúltase o dereito ou non de decisión das mulleres sobre o noso corpo, sobre a nosa sexualidade e sobre a nosa vida. Decidir abortar é sen dúbida unha decisión importante, pero é unha decisión que as mulleres debemos tomar libremente e nunca condicionadas polas mentiras de ninguén.

Detrás das campañas provida ocúltase a imposición cínica duns valores que lonxe de defender a vida, a liberdade e os dereitos das persoas, non fai máis que negalos. Obrígannos a un debate ficticio cando o que pretenden é impoñer o seu discurso retrógrado e a súa ideoloxía autoritaria. Pretenden suprimir os mínimos dereitos conseguidos polo movemento feminista, prohibindo o dereito a pensar distinto.

Non podemos permitir que os satélites da Igrexa Católica e da súa mafia, o Opus Dei, ataquen a nosa integridade como mulleres, temos que facernos oir, debemos protestar, organizarnos e luitar polos nosos dereitos.

Avante a luita feminista
___
*Esta mañá, na meta da Volta Ciclista Ascensión, en Compostela, compartín ideas consignas risos e miradas cómplices cun cento de mulleres imponentes nas que dá gusto verse reflexada. Avante logo!
** Raquel Rey fala do tema en ANT.

Dual

Fun círculo up close and personal. Tentando desfacer un nó, tirei do fío que non era e convertinme en liña recta. Recta xenerosa madura perfecta. Quixen ser hipotenusa -apoiarse sempre axuda- pero sentinme paralela. Proxecteime na busca dun punto impropio e sóubenme menos recta menos xenerosa menos madura menos perfecta. Sóubenme covarde. Botei a correr sobre min mésma, contra min mésma, coa esperanza de ser círculo outra vez. Personal, yes. E corrín e corrín e corrín. De verdade que si. Pero só consiguín sentirme como un disco de vinilo. Xirando. Raiada.

Onte foi un mal día, pero hoxe decidín confiar no principio de dualidade, segundo o cal a partir de calquera construción de xeometría proxectiva se pode obter outra distinta só con intercambiar as palabras punto e recta e modificar a relación entre elas. Así, por obra e gracia do teorema dual, os puntos convírtense en rectas, os círculos circunstritos en círculos inscritos, as rectas paralelas en puntos equidistantes e tu e máis eu convertémonos nas figuras amorfas que fan as burbullas de aire no pé dunha copa cristal. Acabouse a carreira e aparecemos conxelados para sempre a dous milímetros de distancia infranqueable. E eu non quero pasar o tempo apampando para esa distancia, non quero converter a miña vida nun what if. Eu o que quero é arrebolarme cunha bici lila polo camiño da felicidade que se esconde no meu armario empotrado.

E alá vou.