Tés cartos?

Van ás castañas, dálle o lumbago e eu acurrúcome ao seu lado na cama para ver xuntos a tele. É domingo, el aínda entende menos de fútbol ca min e ten tolerancia cero coa publicidade, así que no que dura a nosa conversa zapea sen parar polos oito canles que ten a tele. Cóntolle a fin de semana marabillosa e agradezo os seus esforzos por asumir o meu entusiasmo. Pregúntame como van esos proxectos laborais tan tolos nos que me meto. Dame algún consello grave de zorro vello. Fálame con paixón das fincas, dos soutos, dos netos. Pídeme opinión sobre economía, sobre política, sobre un asunto de leis no que anda metido. Pregúntame se estou contenta e eu recordo o as de espadas e dígolle (e dígome) que si, que estou tranquila e feliz. Apampo uns segundos para o seu zapeo compulsivo e levántome. É tarde e teño que marchar para o meu recanto... Tés cartos? Doume conta de que a pregunta lle queimaba na lingua e penso que hai sete anos que non recoñezo necesitalos e que ademais el pode saber sen muito problema cantos cartos teño exactamente no banco. Dígolle que estou ben, de verdade, papá, e saio pola porta pensando que a nosa relación depende muito máis desa pregunta que de canto eu me recoñeza no espello de Electra.
___
O cadro é Electra at the Tomb of Agamemnon, de Frederic Leighton, autor dun dos meus cadros favoritos.

A comedora de mandarinas

Picture yourself in a boat on a river
With tangerine trees and marmalade skies.

Gustanme muito as mandarinas. Creo que son un dos regalos que nos fai a vida para intentar convencernos de que en realidade é boa e xenerosa, de que todas as putadas polas que leva a culpa non son idea súa. E a min gústanme tanto tanto tanto as mandarinas que todos os outonos me deixo convencer.
Unha vez, cando era pequena, erguinme da cama coa pel amarela. Meus pais, ventando o peor, correron comigo para urxencias. Despois de facerme miles de millóns de probas, o médico preguntoulle intrigado a miña nai se comera algo diferente nos últimos días. Ela, xa sorrindo, respondeulle: "onte comprei as primeiras mandarinas do ano".

Os fíos dese tecido misterioso

Lembro os fíos, a musiquiña, o recendo das teas... Lembro os fíos e esa é a razón pola que creo que un conto é unha especie de tecido que se constrúe con delicadas fibras ata encaixar, por fin, dunha forma misteriosa. E creo tamén que naquel distante pero aínda presente son da máquina de coser intuín por vez primeira a existencia dunha melodía universal. Sentín as notas dunha canción que todos, todas, formigas e estrelas, podemos recoñecer.

Non quero poñerme pesada co tema. Sobre todo porque, como todo o mundo sabe, eu non son unha tipa que guste dos fanatismos. Non o son, en serio. Pero é que me fascina a capacidade que ten esta muller para debuxar no aire as imaxes da vida que habita. Debúxaas con tanta precisión que acabo por sentirme parte delas. Instálome nas súas fotos de cores gastadas como se estivera na miña propia casa. Séntome nun sofá de skai marrón dese lugar improbable que é o Ateneu barcelonés e escoito o son da máquina de coser, ulo o recendo das teas, vexo o serrín mollado pola auga que escorrega do vello paraugas... sinto a súa melodía, a melodía universal, e ao sentila dubido se serei formiga ou serei estrela. Se cadra son as dúas cousas, penso, e aínda non o sei. Non o sei e, protexida polo tecido delicado do seu relato, tampouco importa tanto.

Galicia en 100 palabras I

Esta no será otra canción de amor, aunque he de reconocer que no me importa decir lo que todos ya saben... Un dous tres. O ritmo que marca o seu pé báteme nas tripas. Un dous. Sinto nos osos os seus toques decididos. Un dous tres. Erízame o corpo todo o son da madeira rasgando a pel. Un dous. Peta suavemente cunha baqueta contra a outra e o sangue detense nas veas do pescozo. Un dous tres. Decarga con forza e a súa violencia péchame os ollos a boca o nariz os oídos a pel. Un tres catro. Esta no será otra canción de amor, aunque he de reconocer que cuesta más olvidar que odiarte o amarte...
___
* A afoto é de anITA, claro.

Obxectivos para o outono

1. Facer unha serie de fotos de paraugas
2. Escribir 100 palabras para as fotos de Galicia que elixa anITA e seleccionar as miñas fotos para os seus relatos.
3. Inaugurar o meu niño cunha noite de chicas e crema de orujo
4. Vivir unha noite sórdida (ou non) cun descoñecido
5. Seguir diversificando
6. Celabrar os 33 de anITA ata olvidar que os cumpre
7. Escapar unha fin de semana a un sitio bon, bonito e barato
8. Cumprir todos os puntos anteriormente citados

La cuestión se reduce a estar vivo en un instante,
aunque sea un instante no más,
a estar vivo
justo en ese minuto
cuando nos escapamos al mejor de los mundos imposibles

Cantas cousas pasan cando pasan cousas... Estos días véxoas estalar unha atrás doutra e sinto que dentro de min só hai espazo para o seu ruído o seu cheiro a súa luz. Pénsoas eternas, pero no o son. Pouco despois de nacer, as muxicas alasan uns segundos diante dos meus ollos e eu entendo que pronto volverán desaparecer na noite... Non quedará nada delas. Nin o ruído nin o cheiro nin a luz. Non quedará nada delas, máis ca ese instante no que eu vivín como se foran certas.

Pasan os anos como pasan os metros do outro andén, antes do previsto e a gran velocidade, e cando as luces do derradeiro vagón desaparecen completamente na negrura do túnel, sinto a vertixe da dúbida perpetua. Ao mellor equivoqueime de dirección e ese era, en realidade, o meu tren.



Tal noite coma esta, hai once anos, estaba sentada na cama do meu primeiro piso de alquiler, en Compostela, rodeada polo millón de obxectos que me eran imprescindibles para sobrevivir. Hai nove, estaba segura de estar namorada. Hai oito, sufría unha das peores resacas da miña vida no avión no bus no tren no taxi que me levaban cara unha nova vida na que había mui poucas cousas imprescindibles, mui poucas persoas imprescindibles. Hai sete, sorteaba o precipicio do comezo da vida adulta nunha liteira do Estrella Galicia que me traía a Barcelona. Hai catro, celebraba o retorno do exilio cunha noite de polbo ribeiro e tumbadioses. Hai dous, vivía o meu primeiro temblor chileno á beira da piscina do embaixador español, onde celebrabamos, supoño, a masacre. O ano pasado por estas datas deixaba pasar varios trens porque neles non cabiamos eu e mais a miña maleta, que volvía estar chea de cousas e de persoas imprescindibles. Esta noite, despois de camiñar toda a semana sobre as pegadas das outras vidas que vivín en Barcelona, teño a sensación de levar anos apampando para o túnel polo que desapareceron as luces do derradeiro vagón.

Rear Window I: Líquidos

Quedan dous días á semana, á mesma hora, nese recuncho escondido que eu chamo vida real. Primeiro, discuten. Y qué hago? Dime, eh, qué hago?, preguntalle ela a berros. Tú sabrás, si tú no lo sabes, no te lo voy a decir yo, respóndelle el, tamén a berros. Sempre a berros. Despois da batalla, sentan mirando cada un para o seu lado e fuman un cigarro áspero e silencioso. Síntoos líquidos e a súa vulnerabilidade provócame un pudor infinito. Pecho a ventana indiscreta e invento calquera asunto que me leve lonxe da mesa de traballo. Vou, por exemplo, tirarme enriba da cama para escribirvos un post extraño e cotilla. Cando volvo, estanse despedindo.
Entre bicos e miradas cómplices parecen aínda máis vulnerables.

Rewarding greed and stupidity

The Last Laugh - George Parr - Subprime

- Now, you see, people are saying the crisis is likely to turn into a financial melt down. I mean... Could that be avoided?
- It can be avoided provided the Governments and Central Banks give us, the financial speculators, back the money that we've lost.
- But, isn't that rewarding greed and stupidity?
- No, no. It's rewarding what the Prime Minister Gordon Brown called "the ingenuity of the market".

Vía Guerra Eterna

As croquetas

Podedes oir o anuncio aquí, ilustrado coas croquetas de Bachmont

Descubro (vía Chuza) a polémica que xurdiu ao redor das croquetas e do sexismo na publicidade despois de que a ministra de Igualdade, Bibiana Aído, pedira ao ministro de Economía e Facenda, Pedro Solbes, a retirada dunha cuña radiofónica de Letras del Tesoro no que se produce o seguinte diálogo:

Psicóloga: Cómo psicóloga te digo que deberías dejar ese trabajo y olvidarte de tu mujer, que te absorbe toda la energía positiva.
Paciente: ¿Dejar a mi Puri? pero ¡tú estás loca!, ¡si mi Puri es lo más grande!. Cómo se nota que no has probado las croquetas de mi Puri.
Off: Si tu vida es como tú eliges que sea ¿tu inversión no debería ser igual?. Compra letras del Tesoro. Tesoro Público. Gobierno de España.

A polémica que xurdiu a seguir da retirada do anuncio, despois de que unha senadora do Partido Popular protestara na Comisión de Igualdade, non vai dos cartos que puido costar un anuncio tan malo (porque fóra de calquera outra consideración, o anuncio é malo con ganas), nin da falta duns criterios comúns mínimos na publicidade institucional, nin muito menos do papel da muller nos medios. Non. A polémica vai das croquetas. Os diarios electrónicos énchense de comentarios airadísimos sobre a liberdade soberana da Puri a facer croquetas. E eu alucino. Non avanzamos. Pasan os anos e o conto é o mismo.

Paul Newman's flows

Dicía Paul Newman que I never ask my wife about my flaws. Instead I try to get her to ignore them and concentrate on my sense of humor. E parece que non era unha mala técnica. Mantívoos xuntos 50 anos (1, 2 e 3), ata que o cancro puido con el, coa súa beleza, co seu sentido do humor e cos seus defectos.

Apunta Ghanito nos comentarios ao post anterior, con toda a razón do mundo, que a discriminación non é allea a nós. Non hai racismo só nos Estados Unidos, nin pobreza só nos países "aínda non desenvolvidos" (que linguaxe tan cínica, esta do desenvolvemento). Alí e aquí os medios son os mesmos, idénticos, e as mensaxes, claro, tamén. Os mecanismos sutís dos que fala Casandra están diante dos nosos ollos día e noite. Entremedias, de cando en vez, deixan pasar algunha mensaxe como esta, que di, simplemente, enfrónte ao mostro no que te convertiches. Evidentemente, o sistema xa se encargou de darnos as ferramentas necesarias para neutralizar a mensaxe, para convertila nun "se me dás algo do que che sobra xa me encargo eu de que non teñas que enfrontarte ao monstro no que te convertiches" ou nun "eu non son así", ou, o que é peor, nun "que afortunad@ son, que non me tocou vivir o que a outr@s, pobres, pénsao cando se che ocurra queixarte outra vez por tonterías". Cinco minutos máis tarde, claro, o meu (o teu) mundo deixa de ter sentido porque non vai internet, porque a peli que baixei salta no minuto 84 ou porque cambiaron a única serie que vexo na tele por culpa do puto fútbol.

Eu sei que aspecto ten o monstro no que me convertín, enfróntome a el de cando en vez. O que non teño tan claro é se algunha vez gañarei a batalla.

The bad doll

Which doll looks more like you?

De illa en illa

Guía e guiadas*

Este sábado fun con Ireniña á illa de San Simón. A fundación organiza visitas gratuitas (pódese facer a reserva on-line) que axudan a completar a paisaxe da illa (impresionante o paseo dos buxos) cunha historia que, segundo puidemos comprobar, segue habendo xente que non quere re-coñecer.
Dá rabia, pero supoño que mentres haxa xente que non queira oila, haberá un motivo para contala.



Despois de deixar ao guía co seguinte grupo de guiados, subimos ata aqueloutra illa que tanto me gusta para tomar un café cunha das súas habitantes ilustres. Antes de irnos, aproveitamos para pasear pola "urbanización illa de arousa" coa que o Concello "incrementa os parques públicos, aposta polo teu futuro"...
Andamos sobrados de ironía política.

___
* Con estes dous embárcome eu en calquera aventura

Nin Vicky nin Cristina nin Barcelona

"¡Claro!, si es que no has visto la película, y si no has visto la película, ¿cómo vamos a hablar de ella?". A min a película gustoume, confirmoume que o peor Woody Allen me entretén máis có melloriño dos demáis, pero o que me encantou foi a entrevista de Elvira Lindo a Penélope Cruz. Non sei se me divirte máis a ignorante soberbia da enrevistada ou o sutil revanchismo da entrevistadora.

Os camiños do interior, como os da illa, están cheos de cruces sen cruceiro. Con cada novo carreiro, volven dúbidas vellas. Segura de que non é por aquí? Por meses tiro para adiante, certa de saber cara a onde me dirixo, e, cando chego ao desvío indicado, as silveiras os toxos os fentos as xestas fanme recuar. Unha mao amiga tráeme un fouciño e unhas instruccións, pero estou tan cansa de todo, tan cansa de min mesma...
Por que elixo sempre o destino máis complicado?

Árbores que atrapan historias VI

Sen metafísica poética digo o meu mensaxe:
vivide

O outro día contoume este castiñeiro a historia dun Pereiro carpinteiro músico e bailarín, rosmón presumido e sabio, marido pai avó e bisavó, vividor vivido e vital ao que lle leva a vida escuitar valses e contar historias. "Vou vello", díxome o outro día este Pereiro cabo daquel Castiñeiro, "vou vello, non teño forzas para traballar e cánsome de non facer nada". Sorriu coa cara toda. "Se te fías dun vello, non pares quieta, xa terás tempo para aburrirte cando non che quede máis remedio".

Os comedores de chopos

Unha leira heroica sobrevive entre as obras e os chopos

O sábado fun dar un paseo pola aldea. Antes ía muito co can de meus tíos, o León, pero hai tempo que morreu e xa antes decidira ignorarme, así que había anos que non pasaba polos carreiros que levaban ao río. E non son a única que deixou de usalos. Están cheos de pólas secas e de silveiras e as moras apodrecen esperando que alguén faga con elas unha papilla de cores imposibles. Eu como unhas poucas, máis por melancolía que por outra cousa, pero dáme mal rollo que estean tan cerca das casetas dos explosivos do túnel do AVE. As obras do como se chame fenden unha paisaxe que non se parece en nada á da miña infancia. Os camiños están a monte porque as fincas ás que levan están tamén a monte. Onde antes había patacas, millo e pan, agora hai silveiras e chopos. Vénme á cabeza Otero. Síntome reaccionaria por detestar esta nova paisaxe e sei que eu non podo decidir o futuro do rural porque eu non quero, nunca quixen, vivilo. Pero non soporto esta sociedade que cambia o pan pola madeira...
Que pasa, vamos comer chopo?


A foto fíxoa Juan Carlos Tomasi en Etiopía

A resposta chégame ao día seguinte, no meu cubillo urbano, con forma de reportaxe de Ramón Lobo*. E resulta que non, que nós non vamos comer chopo. Nós vamos seguir comendo de puta madre**. O problema, evidentemente, téñeno os que só podían comer pan.

___
*Nota: si, ás veces paga a pena ler o xornal.
**Uso lingüístico sexista que eliminarei do meu vocabulario en canto se me pase a frustración e a mala hostia.

Hoxe aprendín que os domingos no cantiño ulen a café, a piriódico do domingo, a historias espectaculares da vida presente de habitantes de vidas pasadas, a sesión vermú con z., a pan galego con aceite e gazpacho, a acentos estranxeiros que che falan dende o adarve da muralla e á ultima raiola de sol do vrao que nunca existiu xogando coas cores caribeñas da colcha máxica de La-Lore.

Moving, que é xerundio

A foto é de isus, que tamén anda á procura da velocidade vital axeitada

Tardo dúas horas en meter en bolsas caixas maletas mochilas todo o que necesito para independizarme. Agóbiame o contraste entre a tranquila quietude que me rodea e o meu movemento desenfocado e non estou segura de se prefiro parar eu ou que se mova o resto.

A porta da morte

Notas para unha turista galega no Santiago Austral (V): Poniente

Lindeiros con Bellavista e con Santiago Centro están os barrios Recoleta, Independencia, Brasil e Yungai, onde buscaría casa se tivera que vivir no Santiago Austral. Aquí, en plan turisteo, levaríate de paseo polo "barrio comercial" de Patronato e, por suposto, ao cemiterio, que é, en si mesmo, a mellor mostra das desigualdades sociais do país e onde están, ademais, o nicho de Víctor Jara e o patio 29 coas tumbas sen nome dos desaparecidos do golpe militar. Teño as distancias mui desordenadas, pero creo que nalgures entre estos barrios está Quinta Normal, coa Biblioteca de Santiago e o Centro Cultural Matucana, e a praza Brasil, co Galpón Víctor Jara, no que normalmente hai concertos interesantes. Por aí anda tamén a Blondie, coas súas noites do rock dos 70 ou do pop británico, que foron do melloriño da miña vida nocturna. En Yungai levaríate tamén a un dos nosos restaurantes favoritos, a Peluquería Francesa, en Compañía con Libertad, e a un centro cívico que hai por alí cerca que programa obras teatrais e concertos de grupos locais. Paga a pena entrar, aínda que sexa para tomar un café (soluble, sempre soluble), porque está decorado con cartaces e recortes de xornal rojeras... En realidade, toda esta zona é zona tradicional de mobilización comunista.

Non é oficio para cínicos

Gabilondo recibe o premio Nuevo Periodismo CEMEX-Fundación Nuevo Periodismo Iberoamericano da man de García Márquez e eu teño sentimentos encontrados. Gústame Gabilondo, cáeme ben. Respétoo. E gústame aínda máis Gabo, xa o sabedes. Porén, paréceme obsceno ler en El País as reflexións dun e máis do outro sobre como "la información ha sido derrotada por las empresas de comunicación". Leo esa frase precedida pola expresión "el presentador del informativo estrella de Cuatro" e sinto náuseas. Despois, ven Juan Cruz e para explicar que é para el o xornalismo cita a Kapucinsky. "Kapucinsky decía que este no es un oficio para cínicos", di Juan Cruz. E eu pregúntome como se fai para sobrevivir á nausea sen botar man do cinismo.

Notas para unha turista galega no Santiago Austral (IV): Bellas Artes

Entre Santiago Centro e Bellavista está o barrio de Bellas Artes, no que atopariamos o museo de Arte Moderno e o de Bellas Artes, algúns dos bares e tendas máis moderniquis de Santiago e a mellor librería da cidade (Metales Pesados, na calle José Miguel Barra). Tamén é o máis parecido a un barrio gay que ten a cidade. A min recordábame un pouco a Barcelona. Non está mal para dar un paseo, tomar uns jugos naturais ou uns tés e, se tiveramos bo tempo, ir ao parque na fin de semana e flipar coas cousas que pode vender a xente... Eu unha vez vin a píldora anticonceptiva exposta nun mantel de cadros chantado no medio dun camiño.
Xa de estado en Bellas Artes, achegariámonose a Lastarria. Alí, se hai sorte, atopariamos un home vendendo pendientes de alpaca. Eu nunca en toda a miña vida usara pendientes ata que coñecín a este tipo, que é o mellor orfebre que hai no mundo enteiro e que ten, ademáis, unha conversa mui interesante.
Se vas sen min e o ves, encantaríame que lle mandaras saúdos da súa fan galega.

Notas para unha turista galega no Santiago Austral (III): Bellavista

Bellavista é o barrio tradicionalmente bohemio de Santiago. Nel está a casa de Neruda na que entraron a saco tralo golpe militar, a Chascona, e a maior parte dos teatros e locais de moda da cidade. Ten un punto bohemio pijolas que a min me botaba un algo para atrás, pero ten tamén algunha das mellores flores urbanas que vin na miña vida. En calquera caso, paga a pena velo.



Se o visitaramos xuntas, chegariamos en metro a Baquedano. Esa é a praza Italia, núcleo das manifestacións e das broncas e límite último para os habitantes do Santiago rico que non saben mui ben que é o que hai máis alá. Dende alí teriamos que cruzar o río Mapocho, tapando o nariz e a mente, para non pensar que nese país no que as farmacias se negan a vender a píldora do día despois "porque é inmoral" hai pequenos abandonados que viven baixo as pontes deste río envelenado. Cruzariamos o Mapocho, digo, sen pensar, e nada máis pasar o río á esquerda atopariamos o mercadillo no que descubrín o cubo de Rubik e, á dereita, a maioría dos obradoiros de lapislázuli da cidade. Subiriamos por Pío Nono ata a galería pijolas na que sempre hai música en directo e que sempre está chea de guiris e comeriamos un xeado de iogur, antes de sentarnos nunha terraza a beber unha litrona de Austral. Despois, comeriamos unha empanada de queixo e choclo, tomariamos unha copa a medias na Casa al Aire con algún cantautor imitando a Sabina de fondo e, se o corpo aguantase tanto alcol, iriamos botar un baile a Bombero Núñez. Seguramente, ao Clandestino.

Enésimo capricho pihippy

É unha inversión, claro. Capital fixo, creo que se chama. E ademáis, de paso, faime mui pero que mui feliz.

Notas para unha turista galega no Santiago Austral (II): Santiago Centro

Se visitaramos xuntas o Santiago Austral levaríate pasear pola Alameda, ver a Biblioteca Nacional, dar unha volta darredor da Bolsa, subir ao cerro de Santa Lucía, botarlle un ollo ao mercadillo que hai do outro lado da avenida, sentar un cachiño diante da Moneda para poñerlle a nosa imaxe á Historia, visitar o centro cultural que hai debaixo que ás veces ten mostras interesantes, mirar os libros pirata que venden nos paseos Ahumada e Huérfanos, alucinar con que sigan existindo os cafés con piernas, visitar o Museo Chileno de Arte Precolombino (que para min é o mellor do país), gozar polo menos media hora a lección maxistral de antropoloxía que regala cada día a Praza de Armas e achegariámonos despois ata o Mercado Central, donde tomariamos un bocata de lacón (que eles chaman pernil) e un terremoto na Piojera. Se houbera sorte, xa achispadas polas réplicas, botariamos unha peza coa xente que traballa no mercado e que celebra neste bar os días de boa pega.

Mostly Harmless (riquiñismo pasivo agresivo)

Vou tomar unhas copas coas do traballo e falamos dos prexuízos, da roupa, do calzado, das xoias, de linguaxe verbal e non verbal e da imaxe que damos aos demais. É interesante que quen hai dous meses che fixo unha entrevista de traballo che conte o que leu na túa forma de vestir, nos teus xestos, na túa maneira de falar. Dinme que nunha primeira visual teño pinta de ser correcta, educada, amable, natural (whatever that means), algo rojeras e máis ou menos inofensiva. En resumen, riquiña. Tamén me din que, nunha segunda visual, esa mirada transparente que tantas veces me teñen acusado de ter delata as miñas filias, as miñas fobias e unha determinación absoluta a luitar todas as batallas. Eu calo, asinto e penso para min: "se me chegan a ver hai dez anos, cando si que luitaba todas as batallas..." E elas rin con condescendencia ante a miña mirada transpartente e enganden: "claro, muller, iso cúrase co tempo".

Notas para unha turista galega no Santiago Austral (I)

O Santiago Austral non é unha cidade turística. Non é unha cidade bonita, non ten bos museos nin unha arquitectura peculiar nin bo clima nin monumentos espectaculares. Pero é unha cidade perfecta para entender Latinoamérica. É unha cidade imensa, contaminadísima, na que barrios tan pobres e conflitivos que nin os carabineros se atraven a entrar neles conviven coa burbulla da clase alta, escondida na cordilleira, onde non chegan nin o transporte público nin a contaminación.
Eu vivía a medio camiño entre os dous Santiagos. Pola mañá almorzaba un riquísimo café de Panamá cun croissant no coffe club de Providencia e pola tarde escapaba cara ao outro lado da praza Italia, na busca do Chile, da Latinoamérica, que lera nos libros, que vira nas películas, que levaba na cabeza e que non puidera vivir.

Vai facer un ano

Vai facer un ano que comezamos a albiscar a despedida, que volveron asexarme as dúbidas vitais, que recibín a visita do As de Espadas. Vai facer un ano que aprendín que parezo menos cínica do que son e que son menos cínica do que creo, que aprendín que sei o que quero aínda que xogue a non sabelo e que non hai carta nin disciplina esotérica que me diga como teño que vivir a miña vida. Vai facer un ano que aprendín que hai partes de min mesma que non quero negar, como hai partes de min mesma que me nego a aceptar. Vai facer un ano dos derradeiros ceos en chamas e o azar, outra vez o azar, faime trazar unha visita ideal ao Santiago Austral para unha das mulleres marabillosas que me regalou a experiencia habaneira.

De traballos e vidas

A primeira leica de Cartier-Bresson, na wikipedia

O azar (que para Borges é el nombre que nuestra inevitable ignorancia da al tejido infinito e incalculable de efectos y de causas) fai que o centenario do nacemento do pai do fotoxornalismo coincida no tempo cunha das maiores responsabilidades e un dos maiores fracasos dos nosos medios, a narración da (propia) traxedia.

O xornalismo podería ser unha gran profesión.

Desde esta atalaia albisco algunhas das miserias máis miserables dos gabinetes e dos medios. Non podo contárvolas, claro, pero quéimame na lingua. Alucino.

Unplugged

Paso a ponte desenchufada da vida capitalina. Ceando con lugueses aos que había mil anos que non vía, conducindo por Galicia adiante co recordo da nosa flor londinense na retina, comendo, durmindo, sobriñeando, lendo, comendo, durmindo, sobriñeando, comendo, discutindo, recuperando algo de fuelle etílico, rindo, bailando, exercendo de antropóloga da noite, luitando contra a resaca, perdendo ao mus, indo ao cine, comendo, durmindo. Volvo á rutina compostelana a rolos, despois de tanto comer e de tanto durmir, e luito contra a saudade das vidas que quedaron no camiño chateando con algúns dos seus protagonistas, pensando viaxes compartidas e botando contas de cantos ovos rompería se me lanzase nun baile desenfrenado entre as serpes e os peixes de Sandy Skoglund.

Apapacho's time

Desordénome,
amor,
e dou co punto único
do centro dos abrazos

Ando perdida nun mar de abrazos. Bos e malos, tranquilizadores e estresantes, luminosos e escuros, sinceros e falsos, fortes e febles, divertidos e graves, fondos e superficiais, coñecidos e descoñecidos, sobrios e etílicos, atractivos e grimosos, reais e imaxinados, pasados, presentes e futuros, paternalistas, sexuais, teatrais, musicais, literarios, artísticos e, sobre todo, intensos.

É ben sabido que non só non fumo, senón que cada día me parezo máis á típica luitadora contra o tabaco. Porén, esta mañá, de camiño ao traballo, envexeille a este home a trasnada de botar un pito a escondidas pola fiestra.

Trekking terapéutico

Despois de seis semanas traballando 16 horas ao día collín unha tarde libre para ir gavear monte arriba con algúns (e algunhas) habaneir@s. No choio miráronme como se fora a tía máis estrambótica do planeta. En vez de ir durmir a mona 20 horas seguidas... Pero a verdade é que a conversa cómplice, o cansanzo físico e a limpeza visual foron a mellor terapia contra os agobios profesionais e as preocupacións persoais. Amáis, agora que xa comprobei que as miñas enfermidades crónicas (e as miñas habilidades etílicas) desapareceron co achado, desconfío do poder desestabilisador da miña cabeciña e estudio outras posibilidades.
Be new age, my friend.

As cousas teñen unha historia

Covardía

Volve pasar o sol pola miña porta e, unha vez máis, o son dos ovos escachando baixo os meus pés impídeme variar uns milímetros o obxectivo do penúltimo bico.

Outing

Eu fago cousas como tender a roupa agrupada por cores e usar dúas pinzas iguais para cada prenda.

Cantina Turner

Say my name
sun shines through the rain

Loce o sol depois da choiva e eu recupero os azos en camas alleas e a perspectiva nos espellos dos cruces de camiños. A vida é unha cantina (Turner) e hai que bebela en boa compañía.
Foi, como sempre, un pracer.

O meu planeta de silenzo

Onte comín con H. nun dos recunchos especiais desta Compostela que atopei do outro lado das vías. Falamos de todo, como sempre, como só falamos coas persoas que recoñecemos como iguais. Contoume que lle gusta muito o silenzo, que o busca, que o precisa, que lle encanta compartilo e eu recordei o muito que me custou aprender a estar calada diante doutra persoa. Recordei as noites adolescentes na beira do Támesis, cando cambiei un italiano cachondo e falangueiro por un suizo calvo e interesante que me prometeu unha estrela se conseguía compartir o silenzo con el... poucos días antes de liarse cunha brasileira. Un par de anos máis tarde veume buscar a Compostela, pero daquela eu xa sabía que a estrela que dixera regalarme era, en realidade, un planeta.
O meu planeta de silenzo.

They try to tell me how to live my life

Casandra abre unha sección sobre mulleres músicas en Emuller cunha mestra do blues, Elisabeth Cotten, que compuxo esta canción aos 11 anos, ás agachadas, porque a súa familia non a deixaba tocar a guitarra. Estaba mal visto nas mulleres. Cóntanos Casandra que Cotten como tantas mulleres de entón (e de agora) casou e que como a tantas mulleres (de sempre) o seu home lle prohibiu facer o que máis quería, tocar a guitarra. Así que Elizabeth ,Libba, como tantas mulleres fixeron, fan e farán foise da casa coa súa filla e mandou ao seu home a tomar por saco. Foi a Washington DC e alí coñeceu á familia Seeger, para a que traballou como empregada doméstica. Como sempre pasa nos contos e nunca ou casi nunca na realidade, a familia Seeger non són non se aproveitou dela, senón que a axudou a comezar a súa carreira musical. América é América, a pesar de Bush e outros persoaxes da súa ralea.

Precisamente, neste vídeo aparece con Pete Seeger, un extraordinario músico folk, ao que Bruce Springsteen rescata nun dos seus últimos traballos. Seeger é un defensor dos dereitos humanos, condenado a un ano de cárcel e a moitos máís de censura polo Comité de Actividades Antiamericanas.

Volvendo a Libba, por sorte a vida foi xenerosa con ela (viviu ata os 95 anos) e tivo tempo para ver editado o seu primeiro disco aos 66 anos e recoller un Grammy.

É verdade

Señoras y señores, aunque sólo tengo un hijo natural, Diego Sánchez, puedo decir que como Martín Luther King, el gran soñador afroamericano asesinado hace 40 años, también tengo otros cuatro hijos víctimas de las minas antipersonas: la mozambiqueña Sofia Elface Fumo, a la que ustedes han conocido junto a su hija Alia en la imagen premiada, que concentra todo el dolor de las víctimas, pero también la belleza de la vida y, sobre todo, la incansable lucha por la supervivencia y la dignidad de las víctimas, el camboyano Sokheurm Man, el bosnio Adis Smajic y la pequeña colombiana Mónica Paola Ojeda, que se quedó ciega tras ser víctima de una explosión a los ocho años. Sí, son mis cuatro hijos adoptivos a los que he visto al borde de la muerte, he visto llorar, gritar de dolor, crecer, enamorarse, tener hijos, llegar a la universidad. Les aseguro que no hay nada más bello en el mundo que ver a una víctima de la guerra perseguir la felicidad.

Es verdad que la guerra funde nuestras mentes y nos roba los sueños, como se dice en la película Cuentos de la luna pálida de Kenji Mizoguchi.

Es verdad que las armas que circulan por los campos de batalla suelen fabricarse en países desarrollados como el nuestro, que fue un gran exportador de minas en el pasado y que hoy dedica muy poco esfuerzo a la ayuda a las víctimas de la minas y al desminado.

Es verdad que todos los gobiernos españoles desde el inicio de la transición encabezados por los presidentes Adolfo Suarez, Leopoldo Calvo Sotelo, Felipe González, José María Aznar y José Luis Rodríguez Zapatero permitieron y permiten las ventas de armas españolas a países con conflictos internos o guerras abiertas.

Es verdad que en la anterior legislatura se ha duplicado la venta de armas españolas al mismo tiempo que el presidente incidía en su mensaje contra la guerra y que hoy fabriquemos cuatro tipos distintos de bombas de racimo cuyo comportamiento en el terreno es similar al de las minas antipersonas.

Es verdad que me siento escandalizado cada vez que me topo con armas españolas en los olvidados campos de batalla del tercer mundo y que me avergüenzo de mis representantes políticos.

Pero como Martin Luther King me quiero negar a creer que el banco de la justicia está en quiebra, y como él, yo también tengo un sueño: que, por fin, un presidente de un gobierno español tenga las agallas suficientes para poner fin al silencioso mercadeo de armas que convierte a nuestro país, nos guste o no, en un exportador de la muerte.

___
* É verdade que Gervasio Sánchez lles dixo estas verdades publicamente á vicepresidenta do goberno, varios ministros e ministras, ex-ministros do PP, a presidenta da Comunidade de Madrid o alcalde de Madrid ou ao presidente do Senado, antes de agradecerlles o premio Ortega y Gasset que acababa de gañar coa foto que ilustra o texto. Tamén é verdade que o mesmo grupo Prisa que se gaba de premiar o xornalismo comprometido decidiu non publicar o texto.

I'm a million different people from one day to the next

Ando mui musical, mui pouco literaria e nada televisiva. Ando descoñecida. Como me sinto terriblemente insegura neste chan inestable, camiño pola rúa con decisión, imaxinando que son Richard Ashcroft naqueles meses de gravación de A northern soul que describiu como "catro meses intensos, tolos. Realmente fóra de control. Dunha forma xenial, pero tamén dunha forma terrible. Como só a boa música, as drogas malas e as emocións mesturadas poden facelo".

Sombras e fume

Rafita visita o Santiago pequeno nestes días extraños, de sombras e de fume, de ilusións e frustracións, de encontros e desencontros, de (enésima) reconstrución vital. Acompañamos o polbo á feira e os pementos de padrón cunha conversa sobre os insospeitados límites dos corpos e das mentes, sobre os ataques de ansiedade, as depresións, as arritmias, as visitas ao taller e sobre como muita da xente que queremos vive vidas que non quere vivir.

Falo con dous tipos interesantes que coñecín en épocas mui diferentes da miña vida. Os seus camiños crúzanse en Delhi e eu penso que sería divertido mover os fíos dende a distancia para forzar o encontro. Había tempo que non sabía de ningún dos dous e sorpréndeme descubrir que tampouco eles son alleos ás angoxas que nos atenazan ao resto dos mortais.

Un pouco por unha cousa e un muito por outra, ao final quedo en Compostela a fin de semana. Aproveito as horas que lle roubo ao Freire para repensar aquelo que lle dixen a Rafita pouco antes de despedirnos, índome de guai, como sempre...

A pregunta non é se seremos capaces de levar a vida que levan os nosos xefes.

A pregunta, claro, é se queremos.

Pihippy

Aquí me tedes, no niño compostelano, xogando co capricho pihippy co que pasei, definitivamente, ao bright side of life. Pensei que a transición ía ser máis difícil, pero de momento o único que non conseguín foi sincronizar a axenda electrónica (penúltimo capricho pihippy desta tía tan fashion e tan cool e tan ouyeah na que me estou convertendo). Levo todo o día de mudanza dixital e na fin de semana espero que Wu exerza (unha vez máis) de guía tecnolóxico-espiritual e me provea coa versión pihippy das ferramentas do lado escuro da vida sen as que xa non sabería vivir. Se é que podo ir a Valado City, que aínda está por ver...

Nota.- Os traballos emocionantes son mui sacrificados.

Bis.- A xente é mui complicada.

Cidades Abandonadas

A miña querencia pola melancolía casa mui ben coas imaxes e coas historias dos lugares abandonados. En Chile hai un mui famoso, Humberstone, unha cidade mineira que en dúas décadas viviu un gran explendor e a morte máis fulminante da man do nitrato artificial. Sempre quixen visitar ese escenario perfecto para o realismo máxico latinoamericano, pero ao final tivo que quedar para a próxima. Agora, tamén de Chile, chéganme os ecos desta reportaxe sobre 20 cidades abandonadas do mundo, 20 escenarios perfectos para calquera novela.

A fiestra atlántica

Unha das mulleres marabillosas que me regalou a experiencia habaneira envioume hoxe esta imaxe da súa viaxe a Marrocos. Encantoume. Convertina inmediatamente no meu fondo de escritorio e agora non podo deixar de mirala. Percorro a liña do horizonte e sinto como me invaden a paz e a tranquilidade. Comparto coa fotógrafa a curiosidade pola roupa tendida, polas figuras dos dous rapaces, e invándeme o cariño e a gratitude. Recordo a serie de fiestras* que teño a medias con esoutras dúas mulleres marabillosas que me regalou a experiencia chilena e penso no afortunada que fun sempre coas persoas, en canta xente interesante e xenerosa ten compartido comigo etapas do camiño...

___
*Bárbara, anITA, sei que non cumple as reglas do xogo, pero quería compartir tamén con vós este recunchiño atlántico... se vos coñezo como creo coñecervos, gustarávos tanto coma a min.

O incidente

Vou ao cine con Z. e vemos a última de M. Night Shyamalan. Z. odiouna. A min fíxome gracia ese punto Hitchcock que ten sufrir cos plano de follas e herbas movidas polo vento, gustoume a beleza atolondrada de actriz de cine mudo que tiña protagonista e encantoume o frikismo dese director que se mete nos títulos de crédito como o actor que dá vida a unha personaxe que nunca aparece nin fala na película. Faime gracia Shyamalan porque é evidente que el tamén se divirte facendo o que fai.
Só teño un pero. O final, claro.
E para a próxima elixes ti e queixome eu, prometido.
Sobre todo, se me levas a ver unha chiringallada desas.

Compostela is back and is new

Unha emocionante proposta laboral lévame de volta a Compostela da man dun guía excepcional. En tres días descubrín unha cidade nova, chea de recunchos espectaculares, redescubrín algúns dos meus bares favoritos e rencontreime con algunha das persoas coas que gocei a cidade noutras vidas. Xa teño niño capitalino e conto pasar ben tempo nel este vrao, así que aproveito para advertirlles a estas persoas que se preparen para acompañarme no meu reencontro con Humidtown.
E coa súa noite.

First night out
A miña primeira noite de farra post achados acabou á unha do mediodía do sábado. O curioso e que esa noite non foi a de onte, senón a do mércores. A primeira copa de viño (ehem, ao mellor caeu algún aditivo máis) en meses mantívome borracha 60 horas... 60 horas!!! Foi, con muitirma diferenza, a chea máis salvaxe da miña vida, infinitamente peor que calquera das animaladas perpetradas pola rebelde sen causa que, anque pareza mentira, algún día fun. Sobrevivín de milagro, porque tiña comigo dous cabaleiros de brilante armadura. Gracias. Eso si, como mui ben me adiantou O'Xirarei, non houbo resaca tradicional... vése que a química que aínda campa polo meu corpo ten un efecto de Alka seltzer permanente.
Aínda teño que estudiar os pros e os contras desta situación.