Roberto Suárez Candel

Chega oficialmente o inverno
e con el establécese a soberanía estética
a beleza tranquila e melancólica
do frío en brancos e azuis.

aim bac

Estes últimos días de ciber-ausencia trouxéronme, a cambio, unha hiperactividade vital que apenas recordaba de tempos remotos. Trala dobre celebración do cuarto de século, rematei os primeiros seminarios do CAP (os que quedan serán os venres en Humidtown), retomei teatro, celebrei a noiteboa e a guait crismas, finiquitei o killin-porco familiar e atopei parte do tesouro que esconde Valado City.

They were there

Dous días e medio de "ensaio", unha actuación polas rúas luguesas e a conseguinte celebración nocturna deron para unha enorme raiadura mental. O teatro é para min veleno e bálsamo a partes iguais. Xa me pasara coa tele. Teño moitas cousas en común coa xente do grupo, pero xamais estou completamente cómoda no medio deles. É como se fose unha espectadora constante, alguén que os observa dende fóra e pensa "que xente mais guai, pena non estar aí"... Di a directora que teño que crer máis en min mesma, que non podo ser tan perfeccionista, que non intente racionalizalo todo e que me deixe levar. Levo barrenandoo dende hai ben días. Ó mellor non me coñezo tan ben como creo; son consciente de que a miña (evidente) adicción á racionalización e ó control me limita en moitas cousas (quizais tamén nesto), pero nunca me tiven por insegura e moito menos por perfeccionista... Xa só sei que non sei nada.

A noiteboa paseina na casa de meu irmán. Sigo totalmente namorada do pikiniño, pero os seus afectos viraron criticamente cara miña irmá (popularmente coñecida como manaña, versión sui generis de madriña) nos días que eu adiquei ó teatro e ela a compralo con xogos e con lacasitos.

A neve sorprendeunos facendo os chourizos (os últimos do ano, dios vaia con eles) na casa de meus tíos. Branco nadal no que case toco coas mans a imaxe infantil das conversas de adultos trala cociña da aldea... Só que meu tío xa non fuma, que meu irmán ten un fillo de seu e que os curmáns pequenos que daquela non existían xogan hoxe coa plei cos pelos dereitos a base de cantidades industriais de gomina mentres cuspen unha tras doutra as frases célebres dos tonechos. Sonche unha raza mui falsa.

E xa para rematar o resumo desta ausencia, onte e antonte andivemos Ojpuensuk, Pililule, Vane e mais eu á busca do tesouro por Valado City. A aventura tivo os seus máis e os seus menos: pistas mal redactadas, imprecisas e pouco ou nada lóxicas-culturais-intelectuais; probas máis ou menos divertidas baseadas en xogos clásicos de campamento; carreiras tolas do Museo ó Gran Teatro (DEP), da praza do Campo a Augas Férreas, do Campo Castelo á praza do Ferrol, de Bispo Aguirre a Bispo Odoario e daí á Mosquera, á Casa do Concello, á porta de San Pedro e volta cara á nave nodriza... Houbo momentos xeniais e outros nos que o mandaría todo ó carallo, aínda que só fora por non pelexar coa falta de interese dos monitores ou coa algo máis que sospeitosa rapidez das gañadoras (como dicía outro equipo, eso es inverosímil). Á fin, pasámolo ben e por riba quedamos terceiros, mañá recollemo-lo premio no Concello.

Trala ducha e maila cea de recuperación tralo esforzo físico, noite de parchís e de dominó no Egomundi lugués con miña irmá, con Cris e con Armental. Coma os vellos. Impresionante a miña capacidade para viciarme a calquera xogo. Non teño arreglo.

Odio a miña conexión a internet e fago propósito de enmenda: para cupre-nadal-reis cae o ADSL como hai dios (algún, digo eu, haberá). Mentres tanto, sufro en silenzo unha nova rebaixa na calidade das miñas relacións coa rede... se é que era posible, que polo visto era. Así que hoxe non hai foto e quen sabe se tampouco haberá post (por causas alleas á organización, obviamente). Eu, sigo tentándoo:

Lugo is livin a selebreixon
Esta noite organizo un pequeno guateque no fogar familiar (sito no arrabaldeiro barrio do Sagrado Corazón) para celebrar (outra vez) o cuarto de século. Se ides pola rúa e oídes-vedes-ulides festa jolgorrio, chamade que estades invitados a unha copa e/ou a uns pistachos. Xa advirto que nos bares non son tan xenerosa, a miña economía non está para ese tipo de alardes e os vosos estómagos tampouco. Dito queda.
Espero que a tecnoloxía e a forza me acompañen o domingo para reportarvo-los resultados físicos e síquicos da noite luguesa.

Trancazo habemus.- Pois si, resistín tanto como puiden... que non foi pouco, pero a noite sarriana foi demasié para o meu body. Polo de agora resisto baixo sete mantas, rodeada de Flumil Forte, Eferalgan e Colhogar seda perfumado con miel (mimamámemima) e cos libros e a botella de auga a man. Obxectivo: chegar fresca como un allo ó sábado...

Este sábado reconcilieime coa noite sarriana: bueno bonito barato licor café e llin-con-esprait-e-limón-esprimido, uns leuros ludicamente investidos na tríada trivial-parellas-fubolín, unha música bastante máis decente e variada do que viña sendo habitual e a visión dalgún sorriso espectacular... pódese pedir máis?

Era unha triste e escura noite de inverno... de hai hoxe 25 anos cando comecei a guerrear con miña nai. Parece que naquela ocasión capitulei enseguida, deixándome ir en caída libre cara ó mundo exterior... Debín intuir que o mellor estaba por vir.
O mellor sempre está por vir.

Baby, it is cold outside

Cuando llegaron a su casa, la de ella
ya el frío estaba en sus labios, los de él
de modo que ella, fábula y augurio
le dio refugio y café instantáneos

una hora apenas de biografía y nostalgias
hasta que al fin sobrevino un silencio,
como se sabe en estos casos es bravo
decir algo que realmente no sobre

él probó, sólo falta que me quede a dormir
y ella probó, por qué no te quedás
y él, no me lo digas dos veces
y ella, bueno por qué no te quedás

de manera que él se quedó, en principio
a besar sin usura sus pies fríos, los de ella
después ella besó sus labios, los de él
que a esa altura ya no estaban tan fríos
y sucesivamente así
mientras los grandes temas
dormían el sueño que ellos no durmieron.

É un pedazo de Los formales y el frío, de Mario Benedetti. Pertence a Poemas de Otros (1973-1974) e está recollido nos recopilatorios Inventario (Visor, 1990) e Antología Poética (Alianza Editorial, 2002).

Growing Up

Estes días lin unha historia triste que xa intuira hai tempo nos ollos do protagonista, un dos rapaces do curso de doutoramento. É o relato da infancia en tempos de guerra. Growing up é o tema do mes en Café Diverso e el escribiu sobre medrar entre o mel e o sangue, medrar no proxecto multi-nacional, multi-etnico, multi-cultural, multi-relixioso chamado Iugoslavia: 6 republics, 5 nations, 4 languages, 3 religions, 2 alphabets and 1 political party.



Sempre que alguén me pide unha imaxe da infancia, eu penso nas noites na cociña da aldea, do fume dos ducados que fumaba meu tío mentres discutía con meu pai, nas figuras de animais na pintura descascada da parede moura polos anos de fume acumulado. Penso na miña "prima favorita", nas clases maxistrais de maiúsculas e minúsculas que lle daba no encerado de números e letras que había no balcón da miña habitación, nos sofás vermellos que se me pegaban ás pernas cando levaba falda, no moito que me gustaba que me vestiran e no pouco que me gustaba secarme, nos bocatas de Tulipán, nas tardes con directamente-encarna e nas barbies que resultaban ser calvas cando lles quitabas a coleta. Na miña infancia vai frío. Como cando saía de tras da cociña para ir á cama (que estaba tan xeada que parecía mollada), cando ía ó cole polas mañás parapetada tras vinte quilos de roupa ou cando se me quedaban as mans conxeladas fóra das mantas mentres lía historias cheas de zumo de grosella nas que, por certo, ninguén xamais tiña que ir ó baño. Na miña infancia vai frío e non hai nada que non podan solucionar os maiores.

Na infancia de Boris hai familia, hai xogos, hai frío e seguramente hai libros de Enid Blyton. Pero tamén hai medo e dor, mel e sangue.

In the end, war, like any other event, is made of many coincidences that mutually collide. My coincidence had to be assumed by: “He’s OK. He must be Serb." It would have been a lot easier if my Croat family and my Croat friends could be “OK” too, but then it would have been too much of a coincidence and that would have resembled the past 50 years of utopia. And at that time people seemed to prefer reality. The reality was that they suddenly discovered the enemy living next door, hidden behind the illusion of brotherhood. The new history class was about to start.

Eager to start 'studying': Croats started killing Serbs, Serbs killing Croats, Croats killing Bosnians, Serbs killing Bosnians, Bosnians killing Serbs, Bosnians killing Croats, Croats and Serbs killing Bosnians, Bosnians and Serbs killing Croats, Bosnian and Croats killing Serbs… Shouting, the same as they did fifty years ago: “They started it first!” Millions of people fled their homes as refugees within what was known as Yugoslavia. Thousands of people died. And me and my generation grew up.

Breve resumo antes de que empece a reportaxe sobre o Prestige da 2. Fin de semana de matanza. Dos ranchos, of course. A matanza merecería un post en condicións, pero non estou segura de ser eu quen de elaboralo. Eu adoito se-la que pela os allos e coida do lume, das potas e dos pequenos, a que pon a mesa e frega os pratos. Ninguén se queixa porque xa é un logro que acepte as tarefas "femininas" sen chistar, pero eu son consciente de que non son moi productiva que se diga. Estos últimos anos ademáis dame por gravalo e por fotografalo todo. Estresando ó personal. E conste que eu entendo que é unha putada estar vestido coa roupa máis vella e roñosa que tes, te-las mans metidas en sabe cristo que parte da fisonomía porcina e ver polo rabo do ollo á cuñada, irmá, filla, sobriña, neta facendo fotos. Sen embargo, non o podo evitar; sinto que a necesidade de gardalo todo. Hai algo na matanza que me intriga. Agora son incapaz de identificalo pero teño a esperanza de chegar a entendelo co paso do tempo.
Xa comezou a reportaxe.

Hai unha clase de araña que tece cada día tanto como levaba tecido ata o día anterior. Se unha destas arañas tarda un mes en cubrir unha fiestra coa súa tea, canto tardarían dúas?

Xa falta menos dun mes para que nos deixes. Quen me seguirá entón nas viaxes máis disparatadas e nos paseos nocturnos máis egoístas?

Ansar o 29.11.04 no Congreso. Foto de AFP publicada por El Mundo.

Comparados con la perfección,
todos salimos perdiendo

Ánsar resistiu case 11 horas as ansias de autocrítica para non "darlle o gusto" ó voceiro de IU. Mentres, ás portas do Circo, digo do Congreso, os ollos feridos e ferintes dos familiares das víctimas enfrontábanse ós dos seguidores do líder, que apretaban contra si as bandeiras españolas como se fosen a capa da invisibilidade de Harry Potter. Nota Cristina García Ramos: entre estes últimos tamén puiden ver un par rapaces que lle daban un toque persoal ó conxunto Burberry's cunha bufanda do PP. Como diría miña irmá, qué fuerrrrrte me parece. Habendo como hai festas de Jack Daniels tódalas findes para rapañar ese tipo de complementos. Pecho nota.

Gracias a que onte estiven toda a mañá pegada á 2, hoxe sei que o mellor gobernante que tivo este país dende os tempos de Maura non é perfecto. Tampouco o é Llamazares. Nin o son os partidos de la oposición y medios de comunicación conocidos por su delirante obsesión contra el Gobierno del PP, que "fabrican unha gran mentira" e "xogan a desestabilizar". Deduzo fabrican e xogan peor ca el, que é un pouco menos imperfecto.

Tamén sei que os autores que "algúns chaman intelectuais" dos atentados non andan en desiertos muy remotos ni en montañas muy lejanas. Tranquila me quedo, non deben andar por Galicia logo.

Outra cousa importante que antes non sabía é que "hai datos incontestables dos vencellos entre Al Qaeda e ETA". Incontestables, eh, que non innegables ou incuestionables. Ese novo mito que é Olabarria saliulle ó paso cun chisco de maliciosa xenialidade: como los dos somos profesores y sabemos lo importante que es la corrección lingüística, intentaré cuidar más mi léxico.
Guai rison, guan rison: comparados con la perfección todos salimos perdiendo.

Sigo coas miñas paranoias fotoxopeiras... Xa que non tomo tódalas drojas que quixera, teño que agarrarme ós pobres sucedáneos de trip. E xa que estamos, alguén sabe como facer un documento con forma de rombo? pódese? estará penado polo regulamento estético internacional?

Velaí o meu primeiro agasallo. Chegar á casa esfameada vinte días antes do meu cumpre e tropezar na entrada cun sobre grande, gordo e mol no que o meu nome compite cun selo da outra parte do globo foi tan emocionante... Por certo, espero que iso convirta a busca do agasallo perfecto para muá nun reto para vu(á), non podedes deixar que La-Fran vos avantaxe niso de facerme feliz.


O deuvedé multiformato non vai no meu reproductor do ano da polca (neste caso sería máis preciso dicir do ano de... de... Iuropslivinaselebreixon, creo recordar) así que de momento quedo sen reforzo para as miñas leccións avanzadas de chilensis e concéntrome na carta que o acompaña, nas ganas que tiña de saber dela, na de tempo que facía que non recibía unha carta com-cal, no malísima amiga que son (sobre todo) por a) non recordar nunca unha data e b) non escribir a ninguén.

Sempre fago igual

Achégase o cuarto de século. E findano. E eu con estos pelos... Non sei nada dos de Barcelona. Non chamei ás BTV-becarias, non falei con P. dende aquel pique ridículo, non contesto ós mails de Javi, hai séculos que non falo cos de Valencia, teño que envia-las postais de Unicef que me encasquetou meu tío, teño que acaba-la tesina antes do nadal, teño que escribir un libro... Ou era prantar unha árbore?...

Recordo un post xenial que lin non hai moito e decido apropiarme del vilmente, digo, posmodernamente:

Me he propuesto varias cosas, a saber:
-Escribir (e mandar) por primeira vez na miña vida as felicitacións de Nadal que tódolos anos acabo mercando
-Axudar a miña irmá coa Selectividade
-Saír sempre que teña ocasión, aínda que na casa se estea quentiña e (sobre todo) aínda que teña un libro fascinante ó lado da cama
-Escribir tódolos e-mails que debo
-Aclara-la miña situación académica
-Atopar (aínda que só sexa na miña cabeza) un traballo que me permita: sentir que aproveito minimamente o meu tempo, vivir comodamente preto da familia, escribir o que me apeteza, manter viva a esperanza de dirixi-lo meu documental algún día, viaxar (e non a Tenerife)..
-Atopar un rapaz que reuna estes requisitos:
Ollos grandes e misterioros, con longas pestañas e con gafas; pelo escuro, indomable, un pouco guedellas; sonrisa ampla e confiada formada por uns dentes un chisco imperfectos e uns beizos fermosos; nin alto nin baixo nin gordo nin escutrulido; con mans inquedas de guitarrista de jazz; infinitamente máis culto ca ninguén deste mundo, pero sen abucharar (sobre todo a min); naturalmente divertido, pero sen ser cansino; rojo a morir; que pense levar vaqueros e/ou pana con camisetas e/ou sudadeiras toda a vida; que lle guste o frío, a néboa, a choiva e a neve... e o xelado de limón; que use Axe Alaska; que queira ve-las pelis en versión orixinal; que non sexa chorón (para eso xa chego eu) pero sí moi paixonal (nas discusións políticas... e no resto); que poda falar de calquera cousa durante horas; que se entenda co meu abuelo; que fale (ou aspire a falar) galego; que non vaia de urbanita irredento; que (tamén) lle gusten as pelis malas e os programas cutres da tele; que estea completamente seguro de que endexamais me sería desleal; que lle guste conducir (comigo de copi); que me baixe compra-lo xornal os domingos pola mañá; que lle encante á miña familia, sobre a todo meus pais, e que a el lle encanten eles... e eu... que adoite ve-la cara amable da xente; que de cando en vez saiba sair de esmorga ata que o corpo aguante; que lle guste os pequenos (dos demais); e que non crea que quererse é casarse, ter fillos e/ou durmir abrazados para sempre xamais.
Ui, que fácil é pasarse pedindo... xa o dicía o orixinal, puestos a pedir, es mi fantasía (es mi scattergories). Claro que tamén dicía: para que hacerme esquemas si yo con cuatro tonterías me como hasta las flores (todo lo de arriba es falta de sexo).
Ai! Que dura está a realidade.

O fillo-sobriño-neto-bisneto único perfecciona na brétema
a xestión do sorriso como instrumento de mando.

Lost in the fog
Unha vez conqueridas as rúas, a néboa invade as conversas e eu aínda non podo crer que non teñamos máis nomes para ela. Investigo:
Brétema: Suspensión no aire de partículas higroscópicas húmidas. Usarase cando a visibilidade sexa reducida, pero superior a 1 km. Néboa: A mesma definición que brétema, pero cunha visibilidade menor que 1 km. Usarase neboeiro para as néboas tan mestas (menos de 200 m. de visibilidade) que poidan chegar a mollar.

He oido que otra mujer denunció de frente, sin esconder su cara. Ha merecido la pena.

Amnistía Internacional de Lugo ten o gusto de invitala/o á charla que baixo o título "Violencia contra a muller e conflictos armados" terá lugar o martes 23 de novembro ás oito do serán no centro social Uxío Novoneira (enfronte da praza de Abastos, digo, do Glam), na que participarán María Naredo (avogada especialista en violencia de xénero e responsable da campaña Non Máis Violencia Contra as Mulleres) e Rina Bolaño, víctima da violencia sexual no marco do conflicto armado colombiano, actualmente acollida ó programa de protección temporal de defensores dos dereitos humanos da sección española de AI.

Rina Bolaño, bacterióloga que traballaba con poblacións indíxenas, foi secuestrada o 12 de agosto de 2003 pola Frente 19 das FARC en Sierra Nevada de Santa Marta, no norte do país. Despois de quedar en liberdade, denunciou publicamente e ante as autoridades que o mando das FARC Beltrán a violara durante o seu cativerio de quince días. Considerada polos medios de comunicación a primeira denuncia de agresión sexual a mans de grupos armados realizada por unha supervivinte, o seu caso tivo gran repercusión pública, e contou co apoio dunha recoñecida organización de mulleres (Red Nacional de Mujeres), así como da Defensoría del Pueblo. Días despois de presenta-la denuncia, o seu caso deu un insólito xiro. O 12 de setembro, a denunciante foi detida por orde da Fiscalía 23 de Valledupar, acusada de rebelión:

Llegaron dos carros con armados hasta los dientes. Dijeron: "Venimos a protegerte de parte de la vicepresidencia. Éste no es un barrio seguro. Recoge tu ropita." Yo inocentemente caí. Cuando llegué al DAS [Departamento Administrativo de Seguridad] me tomaron las huellas. De manera cínica el agente me dijo: "¿Usted qué hizo? Ahora no la podemos proteger, tenemos que detenerla por rebelión." Como una delincuente, con fotos. El Director Nacional del DAS hizo declaraciones públicas señalando que había sido capturada y que era del ELN. Yo contaba con el apoyo de las mujeres que me decían "te vamos a sacar". Pero eso duró 46 días. El mando Beltrán se reinsertó, pro eso quedó protegido por Estado. Hizo declaraciones en al televisión. La autoridad policial dijo que había sido un romance y que yo era una guerrillera. La palabra del reinsertado valía más que la mía.

Rina Bolaño quedou en liberdade tras 46 días de reclusión, e en agosto de 2004 foi exonerada de toda acusación de relación coa guerrilla. Mentres o proceso na súa contra por rebelión permaneceu aberto non houbo avances na investigación nen acción xudicial polo delito de violación que denunciou.

Gústame andar entre a néboa pisando as follas murchas. Hoxe aprendín nunha desas orixinais conversas de ascensor que esta néboa ven despedi-lo outono. E que non se irá ata Santa Lucía... cando eu cumpra (na casiña) o cuarto de século.

Well hello thought it was about time for an update.
Uni's going well - i'm in my final year now
which means that i'm finally gonna have to get out
and do something after this.
How's you? Hope things are going well.

The real reason i'm writing is...

É curioso que un simple e-mail poda resultar tan ferinte e humillante. É máis curioso aínda que despois de tanto tempo lle conceda o poder de ferirme e de humillarme, dende a distancia, case sen querer. É curiosísimo que con todo e con iso deveza por contestarlle.

PD/ Os puntos suspensivos son meus. As cinco liñas que veñen despois son, obviamente, a petición dun pequeno favor.

Víctor Jara

O próximo martes día 23 os afortunados que podan achegarse ata Santiago terán a oportunidade de vibrar de novo con Joan, unha apaixonada (e apaixonante) montaxe teatral que funde a traxedia persoal narrada por Joan Jara en Victor Jara: Un Canto Inconcluso coa capacidade (universal) do individuo para proporcionar unha dor infinita á humanidade... Eu quedo en Lugo-Lugo jodida pero contenta, coas III Xornadas Locais sobre Violencia de Xénero e coa charla con Rina Bolaño, da que xa vos falarei como é debido.

Mentres tanto, para abrir boca e animarvos a compra-la miña entrada, deixovos co relato da escritura do derradeiro poema de Victor Jara pola súa muller:

Al día siguiente, viernes 14 de septiembre, los presos fueron divididos en grupos de alrededor de doscientos, preparándolos para trasladarlos al Estadio Nacional. Fue en ese momento cuando Víctor, ligeramente recuperado, preguntó a sus amigos si alguien tenía lápiz y papel, y comenzó a escribir su último poema.

En las últimas horas de su vida, las raíces profundas de su infancia campesina lo llevaron a ver en los militares a matronas cuya llegada era la señal de los gritos del parto, lo que de niño le había parecido un sufrimiento insoportable. Ahora esas visiones se confundían con la tortura y la sádica sonrisa de El Príncipe. Pero hasta en ese momento Víctor abrigaba esperanzas respecto al futuro, confianza en que a largo plazo el pueblo sería más fuerte que las bombas y las metralletas... y al llegar a los últimos versos Canto qué mal me sales/cuando tengo que cantar espanto, para los cuales ya tenía la música en su interior, lo interrumpieron. Un grupo de guardias fue a buscarlo y le separó de los que estaban a punto de ser trasladados al Estadio Nacional. Le pasó de prisa el papelito a un compañero sentado a su lado y éste, a su vez, lo escondió en el calcetín mientras se lo llevaban. Cada uno de los amigos intentó aprenderse de memoria el poema a medida que era escrito, para sacarlo consigo del estadio.
No volvieron a ver a Víctor.

Somos cinco mil
en esta pequeña parte de la ciudad.
Somos cinco mil
¿ Cuántos seremos en total
en las ciudades y en todo el país ?
Solo aqui
diez mil manos siembran
y hacen andar las fabricas.

¡Cuánta humanidad
con hambre, frio, pánico, dolor,
presión moral, terror y locura!

Seis de los nuestros se perdieron
en el espacio de las estrellas.

Un muerto, un golpeado como jamas creí
se podria golpear a un ser humano.
Los otros cuatro quisieron quitarse todos los temores
uno saltó al vacio,
otro golpeandose la cabeza contra el muro,
pero todos con la mirada fija de la muerte.

¡Qué espanto causa el rostro del fascismo !
Llevan a cabo sus planes con precisión artera
Sin importarles nada.
La sangre para ellos son medallas.
La matanza es acto de heroismo
¿ Es este el mundo que creaste, dios mio ?
¿Para esto tus siete dias de asombro y trabajo ?
en estas cuatro murallas solo existe un numero
que no progresa,
que lentamente querrá más muerte.

Pero de pronto me golpea la conciencia
y veo esta marea sin latido,
pero con el pulso de las máquinas
y los militares mostrando su rostro de matrona
llena de dulzura.
¿ Y Mexico, Cuba y el mundo ?
¡ Que griten esta ignominia !
Somos diez mil manos menos
que no producen.

¿Cuántos somos en toda la Patria?
La sangre del companero Presidente
golpea más fuerte que bombas y metrallas
Asi golpeará nuestro puño nuevamente

¡Canto que mal me sales
Cuando tengo que cantar espanto!
Espanto como el que vivo
como el que muero, espanto.
De verme entre tanto y tantos
momentos del infinito
en que el silencio y el grito
son las metas de este canto.
Lo que veo nunca vi,
lo que he sentido y que siento
hara brotar el momento...

(Victor Jara. Estadio Nacional de Chile, Setembro de 1973)

O retrato é de Maurice Abravanel.

Resumindo: con cabelos, con ollos, con dentes e sen deformidades, non fun nin guapa nin fea na miña mocidade; isto é unha vantaxe, dende o meu punto de vista, importante; porque a fealdade inspira certas aprehensións nun sentido, e a beleza, noutro. Espérase moito dunha apariencia radiante, e desconfíase bastante dunha que desagrada. Convén moito máis ter un rostro que non eclipsa nin empequenece ós que nos rodean; quizais por isto sempre me sentín moi a gusto cos meus amigos dun e doutro sexo.
George Sand en Histoire de ma vie.

e a voz seguirá durmida

Hai unha semana comezamos a falar da montaxe final da aula de teatro. A idea inicial é representar A Nai de Máximo Gorki, pero a investigación sobre o autor ruso vai revelando unha cara oculta que ten medio preocupada á directora. Ofrécenos a opción de retrata-la chamada historia recente de España: o periodo que vai da segunda república á transición. Marabíllome só coa idea, que me parece tan complexa como imprescindible e boto unha semana aplicando o conto da leiteira á nosa futura obra: a cara e a cruz da república, o golpe, a guerra, o franquismo... Quizais ata poda paga-la débeda persoal que adquirín cando acabei La voz dormida. Hai unhas horas, os comentarios dalgúns dos meus compañeiros derramaron o balde de leite ante os meus ollos: é demasiado cercano, é imposible ser imparcial, feriremos sensibilidades...

E, se ben o penso, creo que prefiro cala-la boca que ser imparcial.

Fedellando no fotoxop, atopo o meu lado máis escuro e hortera; aquí tedes a Armental e a Ojpuensuk, saqueinos do ciber-armario a patadas.

Janet Jackson, Justin Timberlake and the Hitchhiker's Guide to the Galaxy.

Hai quen cumpre o prometido. Flipo coa teoría da repercusión do peito de Janet Jackson nas eleccións... son fantásticos, estos estadounidenses. No máis estricto sentido da palabra. Paco ofrécenos tamén (a modo de easter-egg) un xoguete novo. Sempre me encantaron os diccionarios de citas (que nunca fun quen de memorizar como facía aquel rapaz tan jasp), así que gozo coa versión electrónica.

Parece ser que Aldous Huxley, entre outras cousas, dixo:

• Maybe this world is another planet's hell.
• At least two-thirds of our miseries spring from human stupidity, human malice and those great motivators and justifiers of malice and stupidity: idealism, dogmatism and proselytizing zeal on behalf of religous or political ideas.
• Experience is not what happens to a man; it is what a man does with what happens to him. Texts and Pretexts.
• Happiness is not achieved by the conscious pursuit of happiness; it is generally the by-product of other activities.Vendeta for the Western World.

Outro dos meus deuses, Douglas Adams, dixit:

• There is a theory which states that if ever anybody discovers exactly what the Universe is for and why it is here, it will instantly disappear and be replaced by something even more bizarre and inexplicable. There is another theory which states that this has already happened.
• He felt that his whole life was some kind of dream and he sometimes wondered whose it was and whether they were enjoying it. The Hitchhiker's Guide to the Galaxy
• Nothing travels faster than the speed of light with the possible exception of bad news, which obeys its own special laws. The Hitchhiker's Guide to the Galaxy.

Teño que reler ese libro.

Por que será máis difícil describi-los momentos de felicidade cós de tristeza? Eu cando estou morriñenta, triste ou agobiada (esto último é o máis frecuente) teño unha certa necesidade de contar. Contar dende as tripas, cara a fóra. O que escribo neses momentos non o dicta a miña cabeza, en todo caso sae directamente dos dedos, e cumpre unha dobre función de exorcismo dos meus demos e de xenerosa auto-compaixón. Sen embargo, cando (coma agora) me sinto feliz e tranquila teño que forza-la escritura. Unha escritura que, de sair, sae da cabeza. Razono. Por qué estás tan contenta: 24 anos, a carreira acabada, matada e rematada; non tés un can (nin real nin simbólico); non tés traballo; non tés rapaz (por non ter non tés nin ganas, que é peor); non tés un plan ó que cinguirte... Ai, ai, ai... Por que estarei tan contenta?

Alá foi a 11a edición da Noite dos Tolos de Ida e Volta. A nosa presentación en sociedade foi breve, tanto que eu case nin me enterei. Obviamente, non fun quen de me fotografar a min mesma no escenario. Se siente. Troixenvos, iso si, algúns dos máis tolos do lugar.

Teatro

Por petición directa de emereci vou escribir por primeira vez aquí. Poderíase dicir que é unha persoa moi ocupada, ou máis ben que a rede lle xogou unha mala pasada, como a todos algunha vez. Doucho pésame e espero que recuperes pronto a conexión.

Pero xa que non podemos contar contigo en internet, podémoste ver en persoa e disfrutar coas túas dotes interpretativas. Primeira actuación, hoxe, no Clavicémbalo. ¡Mucha mierda! ou o que prefiras que diga. Espero ter mañá unha fotografía!

Gracias. Eres única escollendo regalos. A mellor.

En Armental con Armental.- Encaaaaaaaaaaaantame que me paseen. E no no digo só para que me chovan as ofertas (que tamén), senón para agradecerlle a Margarita unha magnífica fin de semana na que: aprendín unhas leccións básicas de educación infantil, corrin favela arriba a media noite, tentei fotografar un esquivo ceo vermello perludio dunha noite xeada (alí xiada) e dun día soleado, probei o pica-pica mentres facía corpo para o licor café, bailei música boa e rinme coa malamalísimamalisísima, durmín coma unha pedra baixo vinte quilos de pura lá virxe, probei o bacallau con cebola estilo empanada, vin e critiquei (ata o extremo) unha curta tan pretenciosa e cara como malamalísima, gocei do agobio máis visualmente fermoso dos últimos tempos, comprendín + compartín + envexei a paixón dos que o intentan aquí, alá e acolá, declareime namorada doutro repelente niño vicente e tiven a sorte de comprobar (unha vez máis) que a comedia romántica segue tendo posibilidades... se se asumen riscos.

Impa(g)able maría.

Oda a unha castaña no chan
Da follaxe ourizada
caiches
completa
de madeira pulida,
de lúcida caoba,
lista
coma un violín que acaba
de nacer na altura,
e cae
terminado en segredo
entre paxaros e follas,
escola da forma,
liñaxe de leña e da fariña,
instrumento ovalado
que garda na súa estructura
delicia intacta e rosa comestible.
Pablo Neruda. En Odas elementales.

Xa sabía eu que dalgún lado nos tiña que saír a nós a morriña compartida. Foi das castañas inxeridas na infancia... no doubt. Abráiame descubri-la de doces que fai a tradición culinaria chilena co elas: flan, marmelada, dulce, budín... Teño saudade do super-cuchuflote do cuchufli e dos freixós con manjar mentres gozo coas castañas cocidas con leite (burgazos ou burgós, parece ser) de miña nai.

god catch us confessed

Non pode ser, non pode ser, non pode ser... É!

O día 25 de novembro entregaránse no Ministerio de Trabajo y Asuntos Sociales as firmas recabadas ó abeiro da campaña Non Máis Violencia Contra as Mulleres.
Se aínda non firmaches, apúrate.
Na mesma páxina, abaixo á esquerda, hai un link (para aqueles/as con un pouco máis de tempo e/ou interese) que explica como enviarlle unha carta ó ministro Caldera recordándolle as preocupacións do Comité da CEDAW das Nacións Unidas sobre a situación dos dereitos humanos das mulleres en España. Preocupacións que lle foron trasladadas ó goberno español hai xa uns meses, xunto coas recomendacións pertinentes e que aínda non obtiveron resposta.

Oira falar tanto e tan ben dela que
me daba medo que me decepcionase.
Non foi así. É fermosísima.

matar é matar

Countries and territories which retain the death penalty for ordinary crimes (78)

AFGHANISTAN, ANTIGUA AND BARBUDA, BAHAMAS, BAHRAIN, BANGLADESH, BARBADOS, BELARUS, BELIZE, BOTSWANA, BURUNDI, CAMEROON, CHAD, CHINA, COMOROS, CONGO (Democratic Republic), CUBA, DOMINICA, EGYPT, EQUATORIAL GUINEA, ERITREA, ETHIOPIA, GABON, GHANA, GUATEMALA, GUINEA, GUYANA, INDIA, INDONESIA, IRAN, IRAQ, JAMAICA, JAPAN, JORDAN, KAZAKSTAN, KOREA (North), KOREA (South), KUWAIT, KYRGYZSTAN, LAOS, LEBANON, LESOTHO, LIBERIA, LIBYA, MALAWI, MALAYSIA, MONGOLIA, MOROCCO, MYANMAR, NIGERIA, OMAN, PAKISTAN, PALESTINIAN AUTHORITY, PHILIPPINES, QATAR, RWANDA, SAINT CHRISTOPHER & NEVIS, SAINT LUCIA, SAINT VINCENT & GRENADINES, SAUDI ARABIA, SIERRA LEONE, SINGAPORE, SOMALIA, SUDAN, SWAZILAND, SYRIA, TAIWAN, TAJIKISTAN, TANZANIA, THAILAND, TRINIDAD AND TOBAGO, UGANDA, UNITED ARAB EMIRATES, UNITED STATES OF AMERICA, UZBEKISTAN, VIET NAM, YEMEN, ZAMBIA, ZIMBABWE

De entre eles... o 80% das execucións cométenas... tatatachán: Irán, Estados Unidos y China. No 2003 houbo, cando menos, 108 execucións en Irán, 65 en Estados Unidos e 726 en China. Crése que a cifra real é moito maior. A sección española de Amnistía Internacional está a enviar cartas ós gobernos destes países pedindo que cesen inmediatamente as execucións e que se abola a pena de morte para tódolos delitos (se queres botar un cable, clika na foto).

Bon voyage, Z.D. e sentidiño, que nestas viaxes vaise á caza e captura do vello banqueiro suizo e vólvese toliña polos ósos do músico chileno metido temporalmente a camareiro.

Pode que animadas por ese exemplo de corrección política e de bo gusto audiovisual que anda polas canles musicais, as retornadas a valado city (e cía.) decidimos anotarnos en masa ó ximnasio. Aínda non teño moi claro que fago eu nunha clase de jazz pump, pero xa tiven oportunidade de comproba-lo que fai unha clase de jazz pump en min...

A Tonga da Mironga do Kaburete

Eu caio de bossa
eu sou quem eu sou
eu saio da fossa
xingando em nagò
voce que ouve e nao fala
voce que olha e nao ve
eu vou lhe dar uma pala
voce vai ter que aprender

A tonga da mironga do kaburete
a tonga da mironga do kaburete
a tonga da mironga do kaburete
a tonga da mironga do kaburete
a tonga da mironga do kaburete

Eu caio de bossa
eu sou quem eu sou
eu saio da fossa
xingando em nagò
voce que le e nao sabe
voce que reza e nao cre
voce que entra e nao cabe
voce vai ter que viver...

a tonga....

Laiarararara laiararara
laiarararara laiararara

voce que fuma e nao traga
e que nao paga pra ver
vou lhe rogar uma praga
eu vou è mandar voce...


Por que me fará tan feliz está canción? Doutor(a), doutor(a), que padezo?

Este tipo con pinta de malo hollywoodiense é o cráneo previlegiado que perpetrou o que (ás veces) é o meu libro favorito. Hoxe atopei por aí unha entrevista dos sesenta na que disertaba sobre a influencia do LSD na creatividade artística. Pareceume fascinante o derradeiro parágrafo. Cópiovolo:

While one is under the drug one has penetrating insights into the people around one, and also into one's own life. Many people get tremendous recalls of buried material. A process which may take six years of psychoanalysis happens in an hour -and considerably cheaper! And the experience can be very liberating and widening in other ways. It shows that the world one habitually lives in is merely a creation of this conventional, closely conditioned being which one is, and that there are quite other kinds of worlds outside. It's a very salutary thing to realize that the rather dull universe in which most of us spend most of our time is not the only universe there is. I think it's healthy that people should have this experience.

Aldous Huxley, nunha entrevista para The Paris Review en 1960 que retomaron en 1999 Michael Horowitz e Cynthia Palmer para Moksha: Aldous Huxley’s Classic Writings on Psychedelics and the Visionary Experience (Park Street Press).

...xa diciamos Armental e mais eu que non era tan fácil decidirse entre a pílula azul e a vermella.

O medio superlativo

En Unha espía no reino de Galicia. Xerais, 2004.
Manuel O'Rivas: Un país a medias.



Cando un galego se sente mal a expresión que adoita utilizar é a de "estou medio escarallado". Iso non significa que ande regular senón que está mal, moi mal, escaralladísimo. Cando está "medio peneque" é que non se ten. É o que chamariamos un medio superlativo. O mesmo sucede cando un galego di de alguén que é "medio parvo". Equivale a un parvo e medio, a unha mestura de lapabroas e paspán. É dicir, a un mediocre. Por exemplo, cando un galego di "O Bush é medio parvo" o que está a dicir é "O Bush é medio Aznar" (Saíume medio chiste).

Unha sempre pode contar con atopar xenialidades coma esta nos libros de MR, incluso nos "medio regulares"...

Aí vai a miña. A normal, dende a cama e coa fiestra pechada (1); ábroa un pouco e achégome ó escritorio (2); coa ventá completamente aberta e subida á cama (3)..

Algunhas fiestras curiosas:

Dende a que escribía García Márquez no Caribe: El apartamento desde donde observa el mar está, de hecho, clavado en la playa. El edificio tiene tres pisos y la gente lo conoce por la máquina de escribir. El nombre no se debe, en todo caso, a que allí viva el Nobel de literatura, y sí a la forma de la construcción. Es un apartamento pequeño, con un cuarto y una sala. Un apartamento todo blanco frente al mar. Desde el pasado mes de marzo allí trabaja todos los días García Márquez, en una mesa puesta frente a la enorme ventana del dormitorio. La playa y el Caribe, sin embargo, no lo acompañan en sus horas de trabajo. "Cierro la cortina", dice, señalando una cortina casi transparente, también blanca, "porque la arena y el mar me distraen". Para él es suficiente sentir el mar. No hay necesidad de contemplarlo mientras trabaja.

A de Victor Kossakovsky en TISHE! (Hush!), quen spent a whole year filming the road works periodically visible from the window of his St Petersburg flat, shooting sequences arbitrarily as the street was endlessly being repaired for the 300th anniversary of the city.

A dunha tal Cyntia Malaran que fotografou o NY de antes do once de setembro.

Había tanto tempo que non viaxaba... As viaxes, sobre todo en transportes públicos, son unha auténtica chamada á reflexión. Seis horas sentada entre unha fiestra (1) e un pintador de estradas profesional dan para unha profunda revisión da aplicación actual dos preceptos da filosofía clásica.

Conste que o pintador de estradas era un home encantador, que encaixou como puido a súa inmensidade no seu asiento para poder baixa-lo repousa-brazos que marcaba o meu territorio. Díxenlle que non importaba, que podíamos redimensiona-lo espacio, que para os dous ben chegaba e riuse. Da igual, ehtoy acohtumbrao. Despois foime explicando as fases da viaxe: primero noh paramoh en la bañeza pa tomar argo, dehpueh noh ponen una peli, dehpueh te dejan un ratillo sin ná y ar finá te ponen otra pa que acabe juhto cuando llegamoh a madrí. nosotroh lah pelih ya lah hemoh vihto toas, que lah repiten mah que la hohtia. Pregunteille que facía logo en Galicia, para ter que ir e vir a Madrid tódalas fines de semana e foi cando se produciu a revelación total: ehtamoh pintando la autopihta de coruña a santiago. Levan meses pintándoa (xa acabaron o traxecto santiago-coruña, agora están co courña-santiago) porque se chove ou hai néboa non poden traballar. Eu alucinaba, non pensei que fora un campo tan "especializado" como para que non houbera xente capacitada en Galicia. Eh que pintamoh todah lah de ehpaña, todah. Yo llevo 35 añoh trabajando en ehto, en Galicia ya hehtao variah veceh. La gente eh mu maja, pero a mi no me guhta mucho trabajah aquí, porque eh mu peligroso, son mu animaleh conduciendo, nadie hace caso de loh avisoh de obra y dehpueh pasa lo que pasa. En la autovía orense-vigo, que también la hice yo, se cargaron a un compañero que ehtaba en la mediana. Ni que fuera a por él el pedazo animal. Quedou calado, mirando cara a ningures e eu non souben que dicir. Pensei na de veces que se me enche a boca co prudentísima que son conducindo e fixen conta mental da de veces que dupliquei a velocidade obrigatoria "por obra". Que vergonza.

Despois de ler El jueves (2), de conversar un cacho co pintador de autoestradas, de ver The Gift e Mothman la profecía e de toconear contra a fiestra nun par de ocasións, por fin chegamos a Madrí. Gustoume o ambiente (era venres pola noite e entramos por Moncloa, o ambiente era basicamente botellonero) e os letreiros de negocios imposibles recordáronme que houbo un tempo no que me apaixonaba pasear por Barcelona fichando tendas de cordós dos zapatos, prestamistas de obxectos informáticos e croqueterías. Cando e por que deixaría de verlle o encanto á vida urbana?

Véñenme buscar miña prima e o seu flamante/recente marido. Fan tan boa parella que case dan ganas de probar. Teñen unha casa xenial, moi curriña, pequena pero ben aproveitada e con toda clase de comodidades para o spare time: PS II, vídeo, dvd, unha tele do tamaño do continente asiático, cable (unha chea de canles e unha conexión a interné que os prové de pelis que aínda non se estrenaron nestes lares), tantos cedeses que non sabería por onde empeza-lo pirateo e, last but not least, un moble bar excelenteme surtido. Como lles dixen a eles, se eu tivera unha casa así ía manda-la vida social ó carallo. Motivo demáis para non tela, ademáis do voto de pobreza.

A primeira noite pedimos comida china e puxemos (e comentamos) un programa de vídeos musicais clásicos... unhas risas; acabamos vendo Diario de un skin (a reportaxe) ás catro da mañá a golpe de llintoni. Obviamente, ó día seguinte non me levantei ás oito como estaba previsto senón ás nove e cuarto e de puta casualidade.

Aínda así, cheguei a unha hora decente á sede de UXT na que, por certo, ata os baños son vermellos (3). Non fun persoa ata o café da media mañá, no que tamén lle botei un ollo ás edicións capitalinas dos xornais; quedeime coa reportaxe do suplemento madrileño de El Mundo sobre o gañador do campionato mundial de Monopoly (4). Despois, voltamos ó taller e discutimos todo o discutible sobre xénero, discriminación e violencia... o cal me encheu de dúbidas aínda non resoltas coas que non tardarei en abrasarvos.

A ralladura foi tal que apenas puiden goza-la viaxe de volta en metro (7), excelente campo de estudio antropolóxico (9) que, por certo, o domingo pola mañá estaba deserto (8). Cando cheguei á casa, ás nove e pico, estaba cansa e filosofadora (5), difícil combinación para un sábado pola noite. Ós meus anfitrións tampouco lles apetecía botarse ós bares (6), así que quedamos na casa comendo pipas e vendo a tele.

O domingo, tralo taller, deunos tempo a dar unha voltiña por Malasaña, a comer (10) nun árabe xenial (palabra de non devota) e a tomar unha caña no bar no que as tomaba Pi i Margall (11). Tras unha fin de semana marabillosa, o atasco da M30 (xogaba o Atlético) que case me deixa en terra veume recordar os contras das cidades con croquetería.

Obviamente antes de sair da cidade (12) xa estaba durmida, pero unha hora e pico máis tarde espertoume un móbil (somos xa incapaces de vivir seis horas en eles?) e non puiden volver colle-lo sono. Unha pena, porque a oferta fílmica non resultou moi variada e volveron poñer The Gift (creo que podería recita-los diálogos de memoria) que, sen os comentarios do pintador de autovías, resultou ser bastante aburrida. Así que a escapada acabou máis ou menos como empezara, escoitando clásicos entre unha fiestra e un descoñecido.

Pablo VI-Wan Kenobi y la modernización del Vaticano

Por fin los monsigniori, monjas y eminencias podrán cuchichear sobre tangas, hachís, playboys y próstatas en latín. En 1976 el papa (Papa?) Pablo VI había creado la fundación "Latinitas" para modernizar contínuamente esta lengua y facilitar así su uso junto con el italiano en el mini estado de 44 hectáreas. 15000 nuevas palabras se han incluído desde entonces. Aquí unos suculentos
extractos de la ampliación:
Blue Jeans: bracae linteae caeruleae
Hot Pants: brevissimae bracae femineae
Idiota: homo hebes
Terrorista: tromocrates
Pero la traducción no fue siempre del todo objetiva y así un ligue se convirtió en "amor levis"
(de verdad de la buena no es, es leve) la minifalda en "camisita corta" (tunicula minima) y la mundialmente conocida Pizza se ha tenido que conformar con "tarta comprimida" (placenta compressa). Ni la braga se ha salvado del cachondeo, parvum subligaculum, algo así como "tapa rabos".

Mañá ás catro é media parto cara á Capital del Reino. Que emocionada estou. Aí vai a miña lista de must do (se tedes algo que engadir, falade agora; se non, calade para sempre):

• aprender cienes y cienes de cousas (estou segura)
  
• coñecer xente interesante (quen me dera)
  
• alimeta-lo corpo (fixo) e a alma (un domingo pola mañá... ás veces son graciosa e todo)
  
• darlle o meu sentido pésame polo que a elite cultural española está a facer con el. Co ben que eu lle quero dende que se amosara tan receptivo coa beleza Espiche (años ha).
  

O único que me fastidia é non poder ir botar un ollo ó colexio de xornalistas, para comprobar que fan cando parece que fan algo. Como di meu pai, non se pode andar a todo.

cousas 2

Sempre quixen ser Bart. Obviamente, son Lisa.

Xa que o noso enviado especial no Imperio anda preguiceiro e non fai a análise que correspondería, toca buscar fontes de información polo mundo adiante: hai quen recolle as perspectivas alleas, quen amosa (nada máis e nada menos que) as propias, quen usa as alleas (1, 2, e 3) para describi-las propias, quen vende as propias como alleas... e hai isto.

Serei eu tamén un deserto intranquilo?

Que está pasando? Será posible que estean cambiando as tornas? Ninguén viu a tremenda mamada* post Froilán? E a enquisa sobre a pertinencia de estende-lo poquito ata o infinito e máis alá? Dende cando nos metemos nas decisións de Don Manuel? Pero isto que é, Jauja, Sodoma e Gomera, unha democracia com cal? Non quero emocionarme, pero unha viraxe no temón do xornal lugués ten máis fiabilidade electoral que o escrutinio final en Florida.

*Linkear El Progreso é tarefa imposible para unha profana coma min, así que tecleo algunhas perlas do día 13:

1. Unas fiestas para la historia. El 250 aniversario del San Froilán resultó un éxito y deja el listón muy alto.
2. “¡Nunca vimos cosa igual!” Los hosteleros del centro no pudieron cerrar en la noche del lunes ante la avalancha de gente que acudió a Lugo. Las existencias de los establecimientos hosteleros del casco histórico de la ciudad se agotaron en la noche del lunes. El penúltimo día de las fiestas se vivió con intensidad y fueron muchos los que se acercaron para disfrutarla con los lucenses.
3. Lo que Lugo vivió desde últimas horas de la tarde del lunes hasta primeras horas de ayer no tiene parangón alguno. (...) Ni los más previsores pudieron con una avalancha que arrasó hasta con las despendas de unos hosteleros que no daban crédito. Y para comer Lugo, dicen los carteles; y así fue. Si el Concello quería dejar huella del 250aniversario, lo consiguió y lo que comenzó con un brindis lo remató un botellón, pero a lo grande. ¡Ahí va otro San Froilán!
4. El Concello quiso hacer de Lugo una fiesta permanente durante los nueve días que duró el San Froilán y lo consiguió con un sinfín de actuaciones callejeras.
5. El 250 aniversario de las fiestas de San Froilán ha servido para poner a Lugo en el mapa y ha demostrado que, con ambición, la ciudad es capaz de atraer a miles de visitantes y de movilizar a los lucenses, a los que en ocasiones se acusa de apáticos, pero que, si se les ofrece calidad, responden. En las fiestas del 2004 el Concello hizo un esfuerzo especial por ser las del 250 aniversario, pero, tras la experiencia Brown, ahora es difícil la marcha atrás y seguir condenando a los lucenses, en próximas ediciones, a asistir sólo a espectáculos de nivel medio, aunque sean gratis. El Ayuntamiento debe tomar buena nota de la experiencia y la Xunta también y dejar de traer a Lugo, en eventos como el Xacobeo, las migajas de Galicia.
6. A nota crítica: Aunque el gobierno local se merece buena nota por las fiestas, hay aspectos muy mejorables. En el atasco que vivió la ciudad el lunes por la noche se intuye algo de imprevisión y hubo quejas por falta de policías en lugares clave. Falta, además, conocer los números de las fiestas y saber cómo se gestionó el dinero público. El año pasado se tardó mucho tiempo en conocerlos, lo que no debería repetirse.

Ó final, debeu ser outra vez o de cuspir para ariba, acabo pasando a noite do sábado na casiña, tapada ata as orellas, acatarrada perdida, automedicándome como (non) é debido e con un par de remedios caseiros para a dor de garganta na recámara. Xa dicía eu que a supervivencia ía ser complicada. Hai máis dunha semana que non me deito antes das seis da mañá, así que son incapaz de durmir en horario decente e acabo buscando refuxio na rede, onde atopo esta curiosidade:

Page 23, sentence 5 meme

1. Grab the nearest book.
2. Open the book to page 23.
3. Find the fifth sentence.
4. Post the text of the sentence in your journal along with these instructions.

A miña meme: Era su única seguridad, porque todo el resto no se podía siquiera pensar.

Pertence a Los relatos, 1. RITOS de Julio Cortázar (Alianza Editorial, 1999). Compreino (xunto con Rayuela e mailos outros 3 da colección de relatos: Juegos, Pasajes e Ahí y ahora) nun ataque de Cortazitis aguda que me deu hai un par de anos en Lugo e que me agravaron as horas pasadas no metro de Barcelona. Os relatos de Cortázar son para min a pura esencia da vida urbana e tentei honralos lendoos a pedazos nas idas e nas vidas da cotidianeidade barcelonesa. Quizais por iso agora os teño exiliados no cuarto do ordenador... non sei que impacto me causaría re-lelos a estas alturas. E tampouco teño ganas de comprobalo.

Deixades as vosas memes?

Noites de polbo, ribeiro e tumbadioses

Antes, nas noites sanfroilaneiras sufría en silencio as inclemencias do papel de anfitriona. Viñan os amigos de Sarria, os de Santiago, os da Coruña, os de allende la meseta; viñan os amigos dos meus amigos; viñan meus tíos, primos e demais familia; viñan os tíos, primos e demais familia de cada un dos grupos anteriormente mencionados... e con todos eles había que quedar nalgún bat-momento nalgún bat-lugar. Ás doce en San Pedro cuns que só aparecen para dicirche que pasan de ir a viños, así que mellor que quedemos ás dúas en Santa María; ás doce e media na Souto con outros, que queren ir ás barracas, nós non podemos porque temos que estar á unha na chupitería, que quedamos cos amigos dos primos de non sei quen, e xa non chegamos, así que quedamos ás tres na praza da Soidade. Ás veces pasaba que os que non chegaban eran eles, eu estiven unha vez unha hora sentada na fonte da praza do Campo esperando por un amigo que (segundo me informou despois) estaba durmindo a mona nun portal da avenida de Madrid. De feito, agora que o penso, nese mesmo momento debín ve-la luz: unha goza moito máis das visitas cando lles da (e se da) liberdade total de movemento.
Unha vez superados os reparos morais ó incumprimento das obrigas da perfecta anfitriona, o único problema é a supervivencia. Se a fin de semana pasada foi espectacular, esta non podía comezar mellor. Inaugurámola onte Armental e mais eu cunha inesperada noite de ribeiros, tumbadioses e mojitos. Como manda a tradición. Hoxe haberá que ir proba-lo polbo(nunca me afarei a esta palabra) e, coa venia do gafe borjiano, algunha desas delicatessen masculinas que andan por valado city nestes días de fiesta jorlgorrio. Mmm.

Nota para Belta.- Perde coidado, que todo parece indicar que recuperei a miña líbido. Para min que son os aires da terra. Por certo, cando vides? Esperámosvos cos brazos abertos e coa rota trazada para maximiza-las visións apolíneas. Iso si, o sábado Armental vai render pleitesía ó Carballiño, así que se preferide-lo lote completo case mellor vide o luns baila-la samba da bahía cun marabilloso mojito lugués nas mans.

El hombre al que le cabe "el Estado" en la cabeza, quizá de ahí lo de andar dando tumbos, metiendo las orejas en los charcos, está manejando con la agilidad de un adolescente el asunto del cisma pepero-galleguil.
Algunas pinceladas ilustrativas:
-Fraga: "Ocho años es mucho tiempo y no se debe repetir" (10/9/94)
-Fraga: "Estaré al servicio del PP hasta la última brizna de fuerza que me quede"
-López Veiga: "Los que no hemos tenido ningún proceso de enriquecimiento paralelo a nuestra vida política no tenemos ningún problema".
-Fraga: "Es evidente que estamos en una crisis mundial, europea, y en todos los partidos de Galicia"
-Baltar: "Fraga es intocable pero de Fraga para abajo... democracia"
-El PP de Pontevedra expedienta a un concejal por llamar "viejo" a Fraga
-Fraga: "Me encuentro en plena forma"
-Conselleiro de Sanidade: "(Fraga) tiene un proceso gastrointestinal agudo y le hemos recomendado reposo"
-Josep Piqué: "Fraga es la solución"
La gastroenteritis de Fraga. ¿Quizá por ello lleva una faja Vulcan? ¿Se lo imaginan yendo a...?


Copy-pasteado from ghiar (tomeime a licencia de cambia-la foto), onde tamén atoparedes unha análise xenial do 15 Congreso do PP.

Cousas

Chegarían a quererse algunha vez? Dende pequena, sempre tiven a impresión de que se odian. Non se miran, non se tocan e non se falan se non é a berros. Teñen oito fillos, algo de intimidade deberon ter. Sen embargo, ó velos parece imposible que algún día se desexasen. Hoxe, ceando todos na cociña, el dixo mentres fitaba para min con picardía "o home ese a min ni me mirou, pero a ela abrazoucha con todo o corpo, pensei que quedaba sen ela". Ela sorriu.

Levo tanto tempo dicindolles ós demais que me encantaría perde-lo control que pouco máis e acabo créndoo. Menos mal que apareceron eles: divertidos, atractivos, enxeñosos e incriblemente prepotentes. Agora xa sei que son incapaz de solta-lo timón. Se me intimidas, eu paso.

Alégrome de que nos ragharamos ó final co do casting de Gran Hermano. Se chego a estar aí dentro, ou me lio a hostias con todos ou me tiro no chan do confesionario en posición fetal a chorar mentres repito insistentemente "yo soy mejor que todo esto".

A compañeira de piso de miña curmá cambia comunicación audiovisual por filoloxía inglesa para non vivir lonxe do mozo. Canto lle durará o mozo? E a carreira?

Quixen recuperar do pasado un relato en forma de e-mail que lle mandara hai anos a un amigo que tiña ideas tan xeniais como a de cambiar "un recordo da infancia en quince liñas" por "unha fábula marabillosa de corpos etéreos que traballan no circo". Non atopei nin o un nin o outro. Eso era o bon que tiñan as cartas, non se perdían nos discos duros. Estos días penso moito naquel recordo, nas nubes de fume que facía meu tío cos ducados mentres falaba con meu pai na cociña da aldea. Nós, meu irmán e máis eu, poñiamo-los pés no tiro, cruzabamo-los brazos sobre o mármore quente e deixabamos que a cabeza "descansase" sobre eles mentres escoitabamos aquelas conversas eternas, indescifrables, apaixonantes e apaixonadas... Quedar durmido o primeiro era unha derrota imposible de asumir (como todas), así que eu sempre tentaba concentrarme nas nubes de fume, inventaba unha historia para cada unha e así ía enganando o sono. Eran historias de vacas con mamite, de pozos que non botan auga, de veciños que moven os lindeiros e de avoas incapaces de recorda-los nomes dos netos... Anos máis tarde tirei rolos e rolos tentando fotografa-la miña infancia no fume dun cigarro. Non fun quen. Agora sinto que me persigue o cheiro do ducados: onte nun concerto, hai uns días nun bar e hoxe nun ascensor.

É San Froilán, logo chove.

-Ós señoritos non lles gusta a choiva
-Pero gústanlles as patacas

Faltan 24 horas para a lectura do pregón e acabo de descubrir que teño un morado imposible na perna esquerda, que non podo estira-lo brazo dereito e que o único recordo nítido de toda a fin de semana é a repetición slow-motion dunha humillante hostia de borracha que faría as delicias dos Farrelly. Sobrevivirei a este San Froilán?

En El Progreso de hoxe (non fun quen de encontrar o link, así que tecleo):
Encarcelado un policía de Monforte por
su presunta relación con la prostitución
Se le acusaría, entre otros delitos, de cobrar a extranjeras para regularizar su situación en España
PERFIL
Un agente con un elevado tren de vida
El policía Emilio I.M. siempre fue objeto de comentarios entre buena parte del vecindario monfortino a raíz de su elevado tren de vida.
Más de uno que lo conoce tiene relatado sus actuaciones en prostíbulos, cuando, según dicen, amparándose en su condición de Policía Nacional, ocupaba reservados con las chicas de alterne (presumiblemente sin regularizar su situación en España) para no tener que pagar por los servicios que prestaban.
También se habla de sus andanzas por Madrid, diciéndose que frecuentaba los mejores restaurantes, locales de copas y discotecas, relacionándose con gente de la jet-set.
A muchos no le cuadraba que un agente d ela Policía Nacional, casado y con tres hijas, pudiese mantener con su sueldo de funcionario un ritmo de vida tan intenso, como tampoco disponer, apuntan otros, de un patrimonio elevado.

Ousexa, que neste mundo tolo no que vivimos un policía nacional que extorsiona prostitutas "ilegais" (en tanto que inmigrantes indocumentadas) para obter servicios (perdón polo pudoroso eufemismo) gratis chama a atención no seu contorno polo seu "elevado tren de vida"... Non teño palabras.

Instantes decisivos

Ultimamente teño a sensación de estar a vivir momentos decisivos. É unha sensación lixeira pero persistente, un cristal viselado a través do cal vexo un mundo case real. Esta nova sensación é moito máis agradable que a pesada carga da reflexión continua que me atenazaba en Barcelona, sobre todo porque non sinto que me impida tomar decisións. Máis ben todo o contrario. Estas semanas adquirín máis compromisos que no resto da miña vida. Dinme de alta no Inem e no Servicio Galego de Colocación (experiencias tan divertidas como pouco estimulantes), matriculeime en filoloxía e no CAP, escribín algunha que outra carta de presentación sincera para traballos que sinceramente querería conseguir e investín toda a paixón que puiden xuntar nun proxecto de Amnistía que reconcilia o que fun co que quero ser. Neste tempo de ciber-ausencia tamén lin e vin a tele e fun ó cine e xoguei a tódolos xogos que atopei nos bares lugueses e falei e discutín e berrei e bebín (máis da conta) mentres combinaba eses tres verbos e recuperei nas fotos e nos vídeos (e nos amigos cambiados polo tempo pasado separados) aqueles outros instantes decisivos nos que saltei á poza nun estado de semi-insconsciencia, lixeira pero persistente.

Ñampa Zampa

El eucalipto tiene la capacidad de rebrotar. Es decir, se corta, vuelve a salir otro, se corta...etc.
Así hasta 5 veces y a partir de ahí se acaba el chollo económico. Rebrota pero xa non é o que era.
Si se deja crecer más de 12 años hasta devuelve a la tierra lo que el cabrón le chupó durante ese tiempo (ma o meno) y hasta se llega a un equilibrio ecológico (ma o meno) si no fuera porque la gente no deja que llegue a esa edad y lo corta, llevándose todos esos maravillosos minerales y nutrientes de la tierra gallega. Finalmente "os colitos" terminan en FINSA o en la fábrica de pasta de papel de Zaragoza. Pero qué rápido crece el cabrón. Es una pasada. Por eso, abuelos, abuelas, madres y padres inviertieron parte de su capital en este árbol para que sus hijos y nietos disfruten de un dinerillo en el futuro. Hectáreas y más hectáreas se plantaron con la bestia parda y ahora Galicia es verde y huele a caramelo de menta. Hasta el CIS-Madera
(Centro de Innovación y Servicios Tecnológicos de la Madera de Galicia) está sudando la gota gorda para desarrollar un aglomerado a base de astilla de eucalipto (cosa chunga y cara) porque "hay tanto" y "es tan barato".
No nos llegaba la desgracia de favorecer con el monocultivo del colito los incendios y la esqueletización del suelo. La última desgracia que nos trae esta planta y sobre todo a las múltiples familias que han invertido en ella sus ahorros, es que ahora que centramos nuestro mundo en ella, tiene una debilidad. Es el manjar favorito de este colega tan majo llamado Gonipterus. Había oído hablar de él, que los eucaliptos ya no crecen, se quedan pelaos, sin copa etc. Pues si. Ha llegado a Galicia y es feliz. Existe, y el otro día bañándome en las rocas de Lariño-Beach aterrizaron en 15 minutos 5 Gonipterus sobre mi. Hay una puta plaga en Lariño. Esto está lleno de esos pequeños zampa-colitos y estoy encantado (porque no tengo una plantación). Espero que los daños sean graves y que la administración se aplique un poco más en la gestión forestal de este rincón del mundo. http://webs.uvigo.es/adolfo.cordero/gonipterus.html

Odianme case tanto coma eu Èles

Os ordenadores ódianme. Bill Portas, en persoa, ódiame. Os cedeses regravables ódianme. Os das imprentas ódianme... e eu, eu ódioos tamén a todos eles. Odio ó meu ordenador, que leva morto máis de dúas semanas. Odio a microsoft, por andar jodendo co güindous. E ó seu creador por ser tan rata, carallo, que xa está podre de cartos, xa lle chega a hora de deixar vivir ós demáis. Odio instalar un sistema operativo e un programa de edición de imaxe, pasar seis horas baixando escaneando e editando fotos, instalar un programa de gravación, grava-la montaxe nun cedé, abrila para ver que efectivamente estaba alí, resetea-lo ordenador e volvelo abrir (porque son unha paranoica, pensei daquela), erguerme ás sete e media para chegar cedo a santiago e para comprobar na imprenta e mais en tres cibers que non, que a montaxe non abría... e sobre todo odio volver á casa e que o puto ordenador volva estar escarallado. Sinto a ausencia, pero só de ver unha pantalla e un teclado danme uns espasmos que mete medo... se o supero, seredes os primeiros en sabelo.

Espectacular

Mabel Rivera en Mar Adentro. Espectacular. O mellor da película, sen dúbida. E vaia por diante que son fan declarada de Amenábar. Entroutras desviacións sexuais, máis ou menos inconfesables, sempre tiven unha certa debilidade polos ollos enigmáticos e os dentes desordeados... por non falar da miña querencia polos homosexuais. Aforrádevo-las explicacións freudianas, que vivin dous anos cunha sicóloga. Só quero deixar clariño que, como me pon, non vou ser eu quen o critique por vendido, por continuista, por copión e por non ser ruso, chino ou iraní. Mar Adentro, coma as outras, tampouco inventa nada. Nin hai movementos de cámara rompedores, nin unha montaxe evocadora, nin un punto de vista innovador, nin unha construcción narrativa posmoderna... só a linguaxe cinematográfica máis rudimentaria. Aventuro que a idea era que nada te levase da historia, do guión, dos actores. É unha aposta arriscada: se esas tres cousas te convencen, a empatía é total; se non, quedas desamparado no medio do cine. A min, foi a mirada de Mabel Rivera a que me mantivo ben lonxe da butaca, suspendida no aire entre a fiestra do cuarto de Sampedro e o Atlántico, allea ós altos e os baixos de Belén Rueda, ó uso do catalán e ó desuso do galego, incapaz de recordar para que quero eu que unha película sexa revolucionaria. Hipnotizada.

Un Top 5 de homes de cine no século XXI:
John Cusack en High Fidelity
George Clooney en Ocean's Eleven
Edward Norton en 25th Hour
Colin Farrell en The Recruit
Sean Patrick Thomas en Save the Last Dance

Mulleres do mundo, ergueivos!!!

Esta mañá descubrín por casualidade -repito, por casualidade...- un invento que chega de Canadá. Un deses que fan que a xente ou se forre cunha patente ou só consiga saír nos zappings. Unha de dúas. Neste caso declínome pola segunda opción. E é que non acabo de verlle saída.
O artefacto en cuestión chámase magic-cone. O nome non di gran cousa, pero a historia está na súa utilidade. Noraboa ás mulleres que reclaman a igualdade absoulta co home, de oportunidades, de cualidades, de capacidades... e outras -ades diversas. Porque o magic-cone, unha sorte de cartucho-de-castañas-modernillo-dun-só-uso, ofrécelles ás féminas do mundo a posibilidade de mexar de pé con elegancia á par que discreción.
Vós diredes. A min tanta igualdade xa me da algo de noxo, que hai cousas e cousas. Se cadra, podería ser de agradecer nalgún tipo de evento masivo con carencia de baños públicos... Pero iso si, ollo, se decidides probar o sistema non contedes con ligar despois de aliviar a vexiga contra o valado dunha obra... E se ligades atédevos ás consecuencias. A que avisa non é traidora...

Por certo, que pensaba chuzarvos unha foto do invento, pero négome a escarallar co magic-cone este momento-universitario. Nada de dispersar atención, ao Amenábar. Quen quera, que se instrúa na web...

Niños, niñas... este é o verdadeiro motivo para ir á universidade...

Aí vai o primeiro.- La ETB1, TV3 y la TVG frente al espejo de la programación global acaba de comeza-la súa andaina polo ciber-espacio adiante. Xa só quedan dous.

Now Autumn's fire burns slowly along the woods...

Oda al Carburo

Hay una fábrica en Cee que llama un poco la atención. No me refiero a la comunidad económica oropea sino a ese pueblo cerca de finisterre con un poderoso veterinario, rápido, eficaz, barato y majo. Cee tiene pues un buen veterinario y una fábrica de esas de verdad. Negra asquerosa maloliente y grande. Muy grande, si se compara con una conservera o un taller de costura subcontratado por Inditex. Pues eso. Está ahí en Cee funcionando. Día y noche arrojando mierda y mas caca al cielo y dando unos cuantos y necesarios puestos de trabajo y chollo a ciertas secciones de hospitales coruñeses. Dicen que hace unas cosas que sirven para hacer otras cosas y que consume electricidad y cosas que traen en barco. Luego escupe otras cosas que también se llevan en barco y por las que les deben de pagar. Ahora parece ser que alguien dijo que que oyó decir que alguien decía que alguien iba a construir chalés bunitus alli y que se iba a tirar todo. BIEN. Maravilloso. Esperemos que sea así. Pero si antes de que se construya esa maravilla de casas con jardines de verdad, de los que hay que cuidar....pasais por Cee o mejor Brens que es donde exactamente está situada la fábrica negra y humeante, fijad vuestros ojos en un edificio blanco en una curva, saliendo en dirección Carnota, orientado hacia el mónstruo escupe mierda y al que el creador tuvo los cojones de ponerle el nombre EDIFICIO BELLA VISTA.

PD/O post é de Ojpuensuk, e con el dou por iniciada (todo o teño que facer eu, ata eso) a súa (espero que) fecunda participación neste humilde bló.

Matinando o ataque...
...vémonos no campo de batalla, don Manuel.

Na busca dos super-poderes perdidos

O folio en branco convírtese no documento de word en branco... teño o chan cheo de artigos, de libros, de esquemas, de táboas de excel e non son quen de supera-las primeiras quince palabras... o título.
Comezo a dubidar dos meus superpoderes.

W ho the fuck
Do you think you are
Get your comb
Out of there
Coming out
My hair
I'm not like other girls
You can't straighten my curls
I'm not like other girls
You can't straighten my curls

Al otro lado de las montañas
Alguien dijo que había ciudades para soñar
al otro lado de las montañas.
No dijo si estaban suspendidas en el aire,
sumergidas en las lagunas,
o perdidas en el corazón del bosque.
Los que allá fueron nada encontraron,
ni altas torres ni jardines
ni mujeres hilando en el atrio,
ni un muchacho aprendiendo a tocar la gaita.
Solo yo traje algo para seguir soñando
algo visto y no visto en la niebla de la mañana,
algo que era una flor o un mirlo de oro
o un pie descalzo de mujer,
un sueño de otro que se ponía a dormir en mi,
echado en mis ojos,
pidiéndome que lo soñase mas allá de las montañas,
donde no hay ciudades para soñar.
Y ahora mi oficio es soñar, y no se
si soy yo quien sueño, o es que por mi sueñan
campos, miradas azules, palomas que juegan con un niño,
o una mano pequeña y fría que me acaricia el corazón.

(Alvaro Cunqueiro)