En xaneiro busquei as nosas pegadas por Compostela. E non as atopei. Sufrín, como un xunco, o agobio da desconfianza. Da dos demais en min e, sobre todo, da miña nos demais. A familia exerceu como rede de seguridade e dobrei pero non rompín. En febreiro vivín un millón de experiencias habaneiras. Algunhas boas, outras mui boas, outras (as menos e as máis serodias) máis ben malas. En marzo redefininme, "a la sombra de mi sombra", en Valado City. En abril namoreime de Boloña, ceei coas miñas chicas chilenas en Madrid e atopeime no reflexo dunha illa misteriosa. Re-descubrín o atractivo do malotismo ilustrado, re-vivín a confianza perpetua con La-Lorena, renovei vellas ilusións (e vellas desilusións) nunha conversa de mil horas con EL e recoñecinme, unha vez máis, n@s espiche.
En maio visitei o taller por vez primeira, alimentei enganos prosaicos (todo na vida é bon) e disfrutei con Gonzo unha das mellores conversas da miña vida. Intentei aceptar que no siempre los huesos / aguantan el peso, sentín a melodía dos días usados (por outra persoa) e esperei e esperei e esperei no paso a nivel mentres a puta nube negra o tinguía todo dunha intensidade insoportable.
En xuño sorprendeume a beleza da primavera en wineland. Entrei por fin no taller e conteivos que semanas atrás atopara no diamante que levita sobre o meu Sim tesouros aforismos eufemismos tabús o meu feminino singular preocupacións o corpo a laparoscopia a espera a anestesia as analíticas e unha cana. Na vida todo é bon, tamén o malo. No taller atopei a luz do outro lado do túnel e descubrín que non hai mellor compañía cá que eu teño, que cambiou un cuarto horrible por campos de fresas aos que apenas chegaban os ecos das historias tristes de compañías obrigadas e esperanzas mentirosas.
En xullo volvín a unha Compostela na que nunca estivera. Fíxenme pihippy, camiñei entre sombras e fume, fun a million different people from one day to the next e abrín unha fiestra atlántica no meu planeta de silenzo. En agosto sentinme covarde, antes de aplicarme un trekking terapéutico no medio dos Apapacho's e de escribir unhas notas para unha turista galega no Santiago Austral. Un ano despois do As de Espadas, descubrín intactas as miñas frustracións. As dos traballos e as vidas imaxinadas e a do riquiñismo pasivo agresivo que, polo visto, tan ben me acae. Un ano despois, sigo sen asumir que nin son tan boa como me temo nin tan mala como me gustaría. En setembro agobioume o contraste entre a tranquila quietude que me rodeaba e o meu movemento desenfocado e non souben decidirme entre parar eu ou intentar que se movera o resto, así que non fixen nada.
En outubro vin en Barcelona as luces do derradeiro vagón do metro contrario desaparecer na negrura do túnel e sentín a vertixe da dúbida perpetua. E se me equivoquei de dirección e ese era, en realidade, o meu tren? Uns días máis tarde, quen compuxo a melodía dos días usados (por min) faloume dos fíos que compoñen o seu tecido misterioso e eu sentínme fío, sentínme formiga e sentínme estrela, antes de que unha das persoas marabillosas que me regalou a experiencia habaneira me aprendese que non importa que as cousas fermosas que nos pasan sexa efímeras, mentres o instante no que as vivimos as pensemos eternas... Longa vida ás mandarinas!
En novembro arrastroume a luita vacuna, pedín paciencia e ofrecéronme gasolina e aprendín que si una puerta se cierra, se abre otra, no sé, más grande, más bonita y más fácil que ayer, más fácil que ayer... Atopei a miña fiestra no baño de I e resultou que daba a unha primavera invernal chea de vidas mentirosas, a un pudor insospeitado e a María do Cebreiro, quen me aprendeu que só se pode medir o que non nos importa e que o camiño non son todos os pasos xuntos. É o primeiro paso. Son os pés.
En decembro vivín os medos propios e as in-seguridades alleas, recibín un bico do sur e aínda máis mandarinas e letras, cheguei aos vintetodos envolta pola maré e descubrín que cabo dunha volvoreta máxica o aire é máis puro. Camiñei over the rainbow ilusionada coa teoría de Arjun Appadurai, un antropólogo da India que di que o único necesario para que o mundo evolucione nunha dirección determinada é que sexamos capaces de imaxinalo. Quero que a miña vida evolucione nunha dirección determinada, pero parece que non son capaz de imaxinar en cal. Chívanme que pararse é moito mellor que perseguir a sombra da melancolía e eu inténtoo, pero parece que, xustamente agora, non vale parala.
Foi un ano duro e deixoume derreada, pero entre obstáculo e obstáculo atopei unha ducia de persoas marabillosas que me fixeron o camiño máis fácil e divertido. Esa é a miña vitoria sobre este 2008 que morre dando guerra. E, por certo, despois da última batalla botei unha olladela cara atrás e (ben se ve na foto) a néboa que me impedía ver as cousas conclaridade pérdese, lonxana, no horizonte.
