No meu moleskine IX: Valentes

Prefiro arrepentirme de intentalo a pensar toda a vida que o meu futuro morreu despois daquela copa, aquela noite que nos fomos quedando sós case sen decatarnos.

___
*A foto é Walking on eggshells, de Sandy Skoglund

To have and have not

I'm hard to get, Steve
all you have to do is ask me



- You know, Steve... you're not very hard to figure. Only at times. Sometimes I know exactly what you're going to say. Most of the time. The other times... The other times you're just a stinker.

[...]

- What did you do that for?
- I've been wondering whether I'd like it.
- What's the decision?
- I don't know yet.

[...]

- It's even better when you help.

[...]

- You know you don't have to act with me. You don't have to say anything and you don't have to do anything. Not a thing... Maybe just whistle. You know how to whistle, don't you, Steve? You just put your lips together and blow.

___
* Volvo tamén ás pelis clásicas que encheron mil noites no sofá azul de Ikea con La-Fran. Quixera ter a cara e a voz de Lauren Bacall, quixera que Hawks, Hemingway e Faulkner me chivasen as frases ao oído, quixera que Bogie decidira, por unha vez, silbar máis alto.

A imaxe roubeina aquí, espero ser perdoada

Non son eu nada de facer recomendacións. Non o son en xeral na vida e, muito menos, nesto das lecturas blogueiras, tan persoais. Pero estes días chegaron a min, dun ou doutro xeito, catro blogs chulirmos e quería deixalos rexistrados dalgunha maneira. Visto que reneguei das listas de enlaces hai tempo, aí vos van, facei con eles como vexades:

A casa da Ulla é unha fiestriña á vida de Pirucha e Frenchchou. Unha vida que cómpre desherbar, que cambia coa lúa e que medra coa mestura correcta de auga e de sol. Só teñen tres post, pero promete. Suscrita quedo.

Reveladora é o novo proxecto dunha vella amiga de Emerecindo. Ando algo preocupada, porque desde que descubrín o seu recuncho Mica e Malosa non actualizaron nunca, pero conservo a esperanza de ter chegado a tempo para gozalo online antes de que parta cara a outros horizontes. En calquera a caso, paga a pena mergullarse no líquido de revelado.

Os outros dous son blogs noviños e estraños. Haberá que ver como evolucionan, pero teñen o seu aquel. Textos breves, vontade de contar e unha certa intención literaria. Déixovos un exemplo de cada un deles, a ver se vos convencen:

Acórdome das bolsiñas de leite e dos vasiños de fluor que nos mandaban tomar na escola.

Sempre quixen escribir un libro titulado 20 poemas de amor e unha canción triste de Hill Street, pero no corpo a corpo contra o folio en branco só fun capaz de parir notas necrolóxicas.

No meu moleskine VIII: De boa boca

É ben sabido que o pan de millo é mellor có pan de molde

___
* A afoto é, tamén, de Diane Arbus

Cuestión de xenio

Podes estar planificando unha viaxe, como joder ao teu xefe, que facer hoxe pola noite ou como montar unha bomba atómica cunha táboa de palé de pino, cinta aislante e un despertador, pero que cando estás tan calada algo manillas é evidente (e preocupante). Tés ese perfil desequilibrado de persoa que, nunha arroutada, monta unha secta suicida, escribe a novela chamada a sacar a Galiza do seu secular atraso, ten un fillo ou algo peor... É cuestión de xenio.

Stay hungry, stay foolish

Evidentemente, Steve Jobs non se refería a este exemplo de creatividade, de bon gusto, de sutil poesía e de deseño rupturista que nos ofreceron os do club de caza de Francelos. Probablemente, referíase a todo o contrario. Pero é que hai que ser ben tonto e estar ben famento para perpetrar semellante enxendro. E conste que o que dá medo non é que haxa un tipo por aí cun cuarto de neurona dedicado full time ás armas, ao sexo e a matinar maneiras de misturar ambos os dous conceptos. O que dá medo é que lles tivera que dar o toque Igualdade. O que dá medo, en realidade, é que en todo Castroverde non houbera unha persoa humana que pensase aquí hai algo que falla, mmm, que será? ao mellor non está ben que o canón apunte directamente ao sexo da rapaza... Como metáfora é pateticamente cutre e como incitación á violencia contra as mulleres é un delicto.

Feminina nos detalles

Levo unhas semanas remoendo un post sobre as barras libres de Miguel Olarte, desde aquel mítico Chico de la 208. Intelixente e ben escrito, como o perfil de Cacharro que publicou pouco despois, o intento de boutade á luguesa impulsoume a buscar cada domingo a contra do diario de Lugo y su provincia desde 1908. Sen embargo, esta ilusión polo malotismo autóctono foime morrendo, aos poucos, coas últimas entregas. Primeiro foi a imaxe simplista e chabacana da travesti Bárbara, despois, o cúmulo de tópicos masculinos sobre o embarazo e, para rematala, vai onte e titula a súa visión da muller empresaria "nun mundo de homes": Carmen tiene un par de huevos. Eso si, tranquilidá, Carmen "es femenina en los detalles —tiene decenas de bolsos y algo así como 3.000 collares y pendientes". Home, se nos poñemos canallitas, e a min encántame o espírito canalla, o seu é esforzarse un pouquiño e intentar dicir algo inxenioso, non?
Ou, como mínimo, algo que non cheire a naftalina.

No meu moleskine VII: Artistas

Soñei que era de barro e que, a medida que o faciamos, el me ía dando forma.

___
*Rita Hayworth e Orson Welles en The Lady from Shanghai. O xogo de espellos ficticio reflexaba tamén a complexa relación entre a actriz e o director, unha das miñas historias de paixón creación dependencia amor e odio (propio e alleo) favoritas.

Before everything else

I guess when you're young you just believe there'll be many people with whom you'll connect with.
Later in life you realize it only happens a few times.

___
*Pasan os anos e volvo a elas. Búscome nas frases que me marcaron noutros momentos, noutros lugares, esperando comprobar que tralas mudas de pel queda un algo recoñecible.

Diversificar

Cóntolle as miñas desventuras vitais profesionais sentimentais a esa curmá bohemia coa que me levan comparando toda a vida e que tuven que ir coñecer a Madriz hai dous anos. Ri, serás ingenua. Tira da vantaxe que lle dá a experiencia para resumir os tres consellos nun: diversifica. Ri de novo, como sorprendida, pero hay que ver lo ingenua que eres! Cóntame as súas propias (divertidas e diversas) aventuras e ofréceme o primeiro chanzo da diversificación: un traballo e un fadista. De edad te va perfecto, ya sabe quien eres y tiene tu móvil, toma tú el suyo y vete a verlo. Eu anoto o número nun recuncho da primeira páxina do xornal e sigo falando con ela. Encántame falar con ela. Ao colgar, miro para o número e escarárllome... Vai resultar que son unha inxenua!

No meu moleskine VI: Relixiosos

É un problema de relixión, porque se es ateo e cres que esto é todo o que hai, queres disfrutalo.

___
*The Crucifixion pertence á serie "INRI", de Bettina Rheims.

Hi5 e o spam

Di Luis no blog de David de Ugarte que Hi5 o converteu nun spammer. Tamén a min. Non sei que pensarán o meu titor do doutoramento, co que non falo dende hai dous anos, e o director do traballo de fin de carreira de Gales, que non sabe de min dende hai sete, da miña proposta de amizade electrónica.

Oito claves para un xuño primaveral

Un ceo primaveral para renovar os votos invernais

1. Saír do taller.

2. Vivir o presente, con todas as consecuencias.

3. Probar toda a coctelería do Baobab.

4. Diversificar.

5. Organizar unha Cena de Chicas en Galicia.

6. Planificar unha viaxe.

7. Facer unha serie de fotos de ventanas.

8. Mudarme ao meu curruncho e axudarlle a anITA a vestir as paredes do seu.

Paso a nivel

A vida pásame por diante, na forma daquel tren que comunicou durante anos dúas das miñas realidades. Mentres, eu espero no paso a nivel.

No meu moleskine V: Deportistas

Sempre a puxera a mil, pero xa cando veu do cárcere... sen barriga...

___
*A afoto é de Diane Arbus

Melodía dos días usados (por outra persoa)

A melancolía para min é só unha liña branca que separa a alegría e a dor, unha atalaia privilexiada dende a que observar a vida e contala*.



Recibo e leo, dunha sentada, os dous libros que me quedaran fóra do ventre da balea. Engulo os días usados por Anxos Sumai nunha mañá. Emociónanme. Inúndanme. Paralízanme. Sinto esa enerxía que me atravesa con algúns libros, que me leva a queimar a lectura rapidisimamente, aínda contra a miña propia vontade. En realidade, eu non quero acabalos, nin rápido nin despacio, non quero acabalos nunca, porque non quero quedar orfa desa voz en off que por veces parece narrar os meus propios pensamentos. Síntome como se alguén escuitara muitas das cousas que me digo a min mésma, lles dése forma e as publicase nunha especie de manual básico para a comprensión profunda dunha persoa normal que ata este momento se tiña por especial. A empatía chega a un punto surrealista, concéntrico, que me asusta un pouco, cando a voz en off describe -falando das fotografías de Nan Goldin (!!)- as sensacións que está producindo en min, aquí e agora, a súa lectura:

Sábado, 5 de outubro de 2002.- Botamos horas mirando a exposición de fotos de Nan Golding. Fotografías da vida privada, a vida máis íntima: a propia, a dos amigos, a dos amantes. A vida vivida e contada sen medo, sen pudor, como nun diario case segredo, case prohibido. Saio de alí con ganas de abraza-la xente e dicirlle: "o teu medo é o meu medo". Saio alegre pola vida vista en imaxes, abatida pola dor que recoñezo nos demais pero estrañamente feliz por saber da alegría e da tristeza comúns, universais. En fin, en paz. Cando se fala con valor do trivial, da felicidade, do íntimo ou do doloroso, desaparece o medo, porque nos vémo-la fenda que, como un machadazo, todos temos en algures.

Alucino. Pecho o libro, métoo no bolso, collo o coche e vou á aldea. Teño que vivir un pedazo da miña vida, porque me angustia un pouco sentir que nada do que eu sinto, do que eu penso, do que eu vivo, é novo. Está todo dito. Camiño da aldea, sen embargo, escuito a miña propia voz en off máis insistente, máis alta e máis segura ca nunca. Tranquilízome un pouco e penso que o que teño que facer é gozar desta empatía, da paz que me dá ver que os demáis tamén teñen fendas, e, se cadra, aproveitar esta enerxía e tentar darlle forma á miña propia voz en off, tentar escribir máis ou, máis ben, tentar escribir mellor.

Unhas horas máis tarde, cando me volvo poñer coa lectura, atopo esto:

Martes, 28 de xaneiro de 2003.- Cando leo boa literatura sinto ganas de escribir máis e mellor, sentarme diante do ordenata e non parar de contar cousas. Pero outras veces non, outras veces pregúntome para que escribo se xa hai outra xente que di moito mellor ca min as cousas que eu quero dicir.

Ao final vai resultar que teñen razón os posmodernos, está todo dito e ao carallo.
___
* Melodía de días usados, Anxos Sumai.
**A fiestra aberta pertence ao novo proxecto fotográfico iniciado a seis mans con anITA e con Bárbara, roubeilla a unha casa moribunda que só deixa ver as súas feridas aos que camiñan polo adarve da muralla, en Lugo.

A túa lingua...

...é a túa honra, di este papeliño que leva pendurado dunha parede da miña habitación desde que mo regalaran as primas da aldea, hai ben anos. A Iria acaba de cumprir 19 anos e a Montse, que daquela firmou cun redondo, fai os 17 en outubro. Elas foron as primeiras da nosa xeración que viviron a súa vida en galego. Ao contrario que meus irmáns e máis eu, elas aprenderon a ler e a escribir en galego, aprenderon os días da semana en galego, aprenderon a anomear os parentescos en galego, aprenderon a anomear as partes do corpo en galego, aprenderon a ciencia en galego, aprenderon os nomes dos países do mundo e das súas capitais en galego, aprenderon a facer amig@s en galego, aprenderon a enfadarse (e a reconciliarse) c@s amigo@s en galego, aprenderon a bicar a beber a bailar a viaxar en galego, aprenderon a romper corazóns e a recompor corazóns rotos en galego, aprenderon a esixir os seus dereitos en galego, aprenderon a aceptar as súas derrotas en galego... aprenderon, en galego, que a súa lingua é a súa honra e que non hai mellor maneira de honrala que falala, lela, escribila, vivila.
E, con elas, aos poucos, aprendemos os demais.

Deséxovos, deséxonos, unha feliz vida de letras.

No meu moleskine IV: Divertidos

Na lingua esquimal, hai unha mesma palabra para facer o amor e para rir.

___
*Este Bathtub (2005) é de Ryan McGinley, un rapaz noviño que segue os pasos de Larry Clark ou da propia Nan Goldin.

Getting into yoga

A miña yankee boa converteuse nunha iogi. Víase vir

Recupero un correo de Blair recomendándome o mellor libro de ioga de todos os tempos e fago, sen pensalo muito, a miña primeira compra na librería de Alexandría. Voume meter no ioga, a ver se aproveitando o equilibrio e a flexibilidade que herdei da infancia rímica atopo o camiño para sair deste vitimismo. Como mui ben lle di Concha Buika ao mellor cronista que tivo e ten o festival de Ortigueira nesta xoia de conversa, o vitimismo é odioso e, amais, "o ser humano é crise constante e depende diso para evolucionar".
Evolucionemos, logo.
Jodida, pero contenta.

Es el mejor momento

Chéganme máis recomendacións musicais dun pirata nostálxico e aprovéitoas na fotosíntese da miña propia melancolía. Es el mejor momento /reconocer sentir a veces tanto miedo, / y entender que justamente/ése es el gesto más valiente.
Na vida todo e bon, e tal.
Sigue chovendo e eu tuven que cambiar o tanqueraiconesprait por un té martinique e unha partida de tute. Paseino ben. Facemos unha boa timba, a doutora Fleishman, Wu e señora e máis eu. Dúas ás que lles gusta gañar, unha á que non lle importa perder e un kamikaze. Es el mejor momento / comprender, no poder ganar todas las veces / y entender que ésa es la llave / hacia un camino más amable.
Distinguir as dores inevitables das evitables, e tal.
Gústame esta nova vida escollida. O pikiniño e o afillao mantéñenme intacto o espírito lúdico, aparece o fogar perfecto no que compartir timbas ceas cafeses e pinículas cos que tanto me levan esperado na beira desta fonte, véñenme ver outras vidas e seguen chegando interesantes posibilidades coas que encher a xornada laboral... Son consciente de que o único que me impide entretecer rutinas felices é a incerteza do que non depende de min. Y aceptar que no todo es tan fácil, / y que no siempre los huesos / aguantan el peso, / reconstrucción.
E tal.

Al otro lado de la nube negra

allá donde no quedan mercaderes
que venden soledades de ginebra

Desespero porque a puta nube pase, descargue o que teña que descargar e deixe sitio ao sol da primavera. Chove e eu mataría por un tanqueraiconesprait.

No meu moleskine III: Físicos

Físicos, moi físicos... a ti gústanche físicos... pero dos da teoría relatividade.

___
*Physique Pictorial é unha publicación mítica da prehistoria da pornografía homosexual que recuperou Taschen hai pouco.

Despois de escuitar os Piratas ata o aburrimento, no gran irmán galés, quedara algo chea da melancolía de Iván Ferreiro. E as broncas co nadador, que ameazaba con tirar os discos pola ventanilla do coche se o torturaba coas súas cancións, acabaron por erradicalo da torre dos cd's (máis) escuitados. Ultimamente, volveu á miña vida, primeiro da man dunha das miñas (dúas) asturianas favoritas, despois a través de Eva Luna e da súa paixón por Deluxe e, finalmente, con todas as mentiras e verdades do tío listo que de boíño transmutou en pirata.

Ao mellor é que estou melancólica, ansiosa ou intensa (ou as tres cousas a un tempo), pero quedei trabada na letra desa canción. Si cada noche que dormí / cada minuto que pasamos / sin hablar desaparecen. Nunca me gustou durmir, sinto que perdo o tempo, e custoume anos aprender a estar en silenzo con outra persoa. Estes días case non durmo e falo (e posteo) aínda máis do habitual, falo e falo sen parar, compulsivamente, como se contalas en voz alta alixeirase o peso das miñas derrotas. Repetiré como yo quiera / ese minuto que viví / y no me importa si hay rigor. Aínda hoxe ando rumiando as horas de conversa e de silenzos con Gonzito no meu coche. Construímonos e deconstruímonos, a nós mesmos e ao outro, como aquela outra vez. Contámonos cousas que nunca antes contaramos, nin sequera a nós mesmos. E disfrazamos as verdades de mentiras, porque ás veces é a única maneira que a xente coma nós encontra para dicilas. Sólo hay mentiras y con ello / lo que quieres es decir /toda la verdad.

Só estivo dous días e bótoo tanto de menos...

Na vida é todo bon

Dime meu pai, cando protesto porque me fai escuitar a Ruleta de la Suerte mentres traballo e lle propoño que, xa que me distrae, o faga con algo bon, que pague a pena oir.
- Na vida é todo bon.
- Non, todo non.
- Si, todo, porque o malo apréndeche a apreciar o bon.
E eu primeiro río e logo calo.

Afoto de Pepe Ferrín para AGN

Cóntanos esa xornalista que tanto me gusta, con nome de boa e preguntas de lista, que falou estes días con Galeano (afortunada ela e algún outro). Anxa recolleu do mestre un consello que me encantou. Gustáme tanto que o convirto no meu mantra (agora que vou comezar co ioga): distinguir as dores inevitables das evitables e luitar contra as últimas.

Hoxe toca taller de novo.

Desengánate

Encántame esa expresión, desengánate. A miña abuela úsaa seguido. Desengáate, esa non che volve. Desengánate, ese non che cambia. Desengánate, nesa terra nunca na vida se che dan os tomates... Implica que vives enganada, claro, pero tamén que te enganaches ti soa e que ti soa tés que sair do teu erro. Onte desenganeime, desenganáronme. O bon foi que o engano, mentres durou, foi divertido e emocionante como se fose real. O malo, que en canto me caeu das mans se desintegrou sen deixar rastro.

No meu moleskine II: Románticos

Pues si te gustan los romanticismos, a mi me encantan. Estás más buena...

___
*A foto é de Robert Doisneau. Si, o do bico máis romántico e máis falso da historia da fotografía.

A light exists in spring

Comparto ciberconversas sobre a natureza do amor cun listo, que vai de boiño e resultou ser un pirata, e recordo aquel post que fixera por encarga para un bon amigo e inteleztual de enxundia nun día dos namorados. Reléndoo, doume conta de que realmente son tan pretenciosa e fría como me teñen acusado de ser. E alucino. Pídenme a miña opinión sobre o amor como concepto ou sobre algunha aplicación concreta do termo abstracto e eu ofrézoa con seguridade, como se soubera do que estou falando, pero se hai un tema no mundo sobre o que non teño nin a máis remota idea é este... Por que si?, preguntámonos o pirata e máis eu, por que non?... E eu que sei! Eu non sei nada. Agora mesmo, por non saber, non sei nin como controlar enfocar asimilar encauzar as miñas propias dependencias.

Esto non ten pinta de ser normal.

Será a primavera?

Non creo, a min a primavera dáme alerxia.

___
*A (chuviosa) primavera luguesa regalounos hoxe un fermoso ceo austral, que nos recordou aqueloutro que compartiramos en Bellavista.

Gonzito

Mañá chega a este Santiago un pedazo grande do meu Santiago Austral. Coñecino no findano fabuloso de Copacabana, pouco antes de deixar no Atlántico a miña ofrenda a Yumanjá e de mandarvos a derradeira pomba de fume do 2006. Coincidimos con el e cun amigo tan riquiño divertido interesante coma el no hostal. O destino, xa se sabe. Era findano, carpe diem, e barallei toda a noite a posibilidade de xogar as miñas cartas con algún deles. Como semrpe, barallei e barallei ata que se marearon os cabalos e o carpe diem foi ao carallo. De volta a Santiago, cando me debatía entre a autocrítica e a posibilidade de darlles uso aos teléfonos intercambiados, Evaluna descubriume divertida que os meus adonis eran parella. Xurdín reforzada das cinsas das miñas ilusións e iniciamos unha amizade estraña, discontinua pero fondísima, case familiar, que culminou nunha das mellores experiencias que vivín nun ano cheo de grandes experiencias. Entre outras muitas cousas, con Gonzo vivín unha noite única, sentada durante horas nunha hamaca á beira dun río. Unha noite na que me sentín lúa, luminosa e misteriosa como nunca antes. Como nunca despois.

A ruta comezará en Lugo, mañá pola noite; seguirá na Curuña, o sábado, se anITA nos acolle; e culminará neste Santiago, entre o domingo e o luns. Temos muitas cousas que contarnos, claro, pero aceptamos encantados novas incorporacións. Sobre todo nocturnas, porque eu non estou para muitos trotes e Gonzito é un noctámbulo impenitente.

No meu moleskine I: Prosaicos

Cando chegas ao empate técnico en esgrima intelectual pretenciosa, o mellor é pasar a algo más prosaico.

___
*As frases que median o moleskine que me regalara miña tía hai anos (muito antes de que eu soubera que existía semellante cousa) nunca son miñas. Ás veces conservo o autor e a data. Outras veces, non. Sempre recordo perfectamente donde as anotei. Vou ver se as paso ao formato electrónico.
**Non é a primeira vez que uso esta esta serie de autorretratos de Nan Goldin. Non quixera repetirme, pero non coñezo unha imaxe que lle acaia mellor a esa frase condenatoria.
*** Neste blog portugués hai absolutamente de todo. É infinito.

Sofía Casanova (et al)

A foto mangueina aquí

A presenza feminina no rueiro de Lugo é practicamente nula. O Plan de Igualdade aprobado polo Concello en 2005 comprometíase a reverter a situación, pero hai uns días aprobáronse 24 novos nomes de rúas e ningún deles pertence a unha muller, ningún! Se non me fallan as matemáticas eso non só non axuda a solucionar o problema, se non que o empeora.

Chégame un texto de protesta que asegura que "tan só seis [mulleres] teñen a honra de figurar (de sacado virxes, santas e nobreza), o que aínda non representa o 1%". Eu non quitaría as virxes, as santas e as nobres, que ao fin tamén eran mulleres. E, por certo, habería que ver que tan virxes, tan santas ou tan nobres foron. Pero, aínda así, segundo un estudio que publicou o diario gratuito ADN non hai muito, a porcentaxe de rúas con nome de muller anda en Lugo polo 4%*, igual que na Coruña e en Pontevedra, sobre o 3% de Ourense e baixo o 5% da media do estado. O estudo, por certo, tamén asegura que son as advocacións da Virxe e os nomes das santas os que reciben máis atención, por diante das grandes heroínas e das mulleres da aristocracia.

É obvio que hai tantas mulleres dignas de dar nome á nosa cotidianeidade coma homes. Ou non? Eu, que vivo nunha rúa con nome de militar franquista, estou segura. De feito, chamádeme rarita, pero eu preferiría mil veces vivir na rúa Sofía Casanova. Muller, xornalista, políglota, literata, académica de honra da RAG de 1906, cronista de guerra no século XIX, pacifista, nai e galega. Como pode ser que non teña un oco no rueiro lugués?
___
*A porcentaxe de habitantes mulleres anda polo 53,4%

Ahí tienes feísima pedacitos de mi Habana

Posta a punto

Nos próximos días vou ter que pasar polo taller*. Estou ben, pero foi todo tan inesperado e rápido, para min e para os que me queren, que me deu medo non dar asimilado tanto afecto e pasei das grandes festas programadas para hoxe. Quedei na casa petrucial cos xornais do domingo, coa música a toda pastilla, rodeada de libros e pinículas, revisando fotos e escribindo frases inconexas... contenta.
___
* Por certo, O'Xirarei, levo as súas anécdotas ben aprendidas. Gracias por compartilas.

Francamente

Sempre me acusaron de ser a persoa menos diplomática do mundo. Sincera ata o enfermizo, segundo aquela a quen lle tocaba arreglar as miñas desfeitas, co tempo aprendín a non dar opinións non solicitadas e mesmo a suavizar as que intúo poden mancar aos demais. Tamén aprendín a non solicitar opinións que intúo me poden mancar, porque non me vai o masoquismo e porque sei que me mancaría aínda máis unha mentira piadosa que un comentario ferinte. Onte, sen embargo, aproveiter a nosa última cea para preguntarlles a La Lore e a un Alikense a súa opinión sobre a miña vida, sobre quen fun, quen son e o que podería ser, sobre onde estou e cara a onde vou. Fíxeno sabendo que a resposta non sería fácil de dar nin fácil de recibir, porque confiaba (confío) na súa franqueza e no seu criterio. Non foi tan terrible, nin tan difícil, nin (seguramente) tan franca como esperaba e quedei con ganas de máis.
Será que ao final si que me vai a marcha.
Será que non son tan segura e prepotente como parece.
Ou será que son aínda máis ególatra do normal nunha blogueira.

Ahora

Ahora que la adolescencia es un septiembre lejano,
humo de cerveza en un portal,
un verano inacabado.
Algunos años en la facultad de ciencias,
papeles escritos,
ron de Cuba,
hojas de hierba,

Agora que hai anos que non escuitamos Ismael Serrano, que non escuitamos sequera a mesma música. Agora que as ceas están cheas de esquisiteces, que bebemos máis viño que ron. Agora que substituímos os porros por pipas e a herba por té. Agora que luitamos máis batallitas que fondas batallas dialécticas. Agora que o traballo o amor a vida lle comeron terreo á ética á política á filosofía. Agora que non coñecemos as parellas dos demáis. Agora que estamos sempre cansos, sempre ocupados, sempre no borde do precipicio. Agora que sabemos que non seremos xornalistas. Non todos. Non de todo. Non exactamente. Non só... Non... Agora que as semellanzas quedan envoltas pola mesta néboa do pasado e as diferenzas son máis claras, máis breves, máis concisas, máis desacomplexadas. Agora que non compartimos o día a día, o semana a semana, o mes a mes. Agora que volvemos ser uns descoñecidos...

Agora, hoxe, atópovos tan guapos cabezós listos impulsivos bos intransixentes enxeñosos éticos interesantes ácidos divertidos enormes como sempre. Recoñézome, unha vez máis, en vós e só lamento non ter máis tempo para superar os obstáculos, para reconstruir as pontes, para mergullarme na complicidade que o sobreviviu todo, para disfrutarvos.

Se cayeron mis alas y yo no me rendí,
así que ven aquí,
brindemos que hoy es siempre todavía,
que nunca me gustaron las despedidas

Ilusa é a que ten ilusión

Casi tres anos despois das últimas palabras e sete anos despois das últimas palabras ben ditas, un dos homes da miña vida acaba de reaparecer en escena...

It'd be great to keep in touch. Well, that is if you think so. Sometimes people think it's weird to re-contact people after a long time. But not me, not in this case anyway!!

E eu pensei que non, que non era xenial, que era peligroso e que me daba medo. E fixen, obviamente, todo o contrario. Onte botamos todo o día chateando, cousa que sempre considerei patética e innecesaria, coa de xente real que hai ao noso arredor coa que falar e ver e tocar. Peeero, foi incríble. Pasamos en minutos etapas ás que podo tardar meses en chegar, quitámonos as palabras da boca cen veces, cruzámomos outros tantos "how can you know that?" e "because I know you", intercambiamos recomendacións musicais televisivas cinematográficas literarias e acabamos ás tantas cunha bronca moral de altas pretensións...

Hoxe almorcei cun

Hello there - are you talking to me?

Ou é que eu son muito máis ilusa ca cínica ou é que é facilísimo rectivar as antigas ilusións.

Catro anos emerecindo

Catro anos preguntándome se realmente será mellor permanecer calada e parecer estúpida que abrir a boca e confirmalo.

Quen carallo o sabe.

Eu, desde logo, non.

Pónme histérica

que me pidan que me calme.

Empresariando I: Papeleo

Despois de deixar de lado outra entrada á autopista, sigo pola miña corredoira e atopo unha listaxe de normas chantada nunha árbore. Segundo parece, para darse de alta como traballadora autónoma hai que presentar na Tesoureria Xeral da Seguridade Social*:

Fotocopia do Documento Nacional de Identidade.

Triple fotocopia do modelo TA.1 de afiliación ao Rexime Especial de Traballador@s Autonom@s. Como autónom@, cotízase mensualmente unha cota que da dereito á prestación por incapacidade ou por baixa maternal e á xubilación. Esta cota non depende dos ingresos, senón da base elixida, que flutúa entre os 817,2 euros e os 3074,1 euros, e da que se paga o 29,8% ou o 26,5%, segundo cubra ou non a incapacidade temporal. As mulleres de menos de 30 ou máis de 45 anos poden elixir unha base aínda máis baixa, de 665,70 euros ao mes, e as traballadoras autónomas poden cotizar un 0,1% máis, para a financiación das prestacións por risco durante o embarazo e durante a lactancia natural. Amáis, as traballadoras de 35 anos ou menos teñen dereito, durante os primeiros 12 meses de actividade, a unha reducción do 25% da cota que resulte de aplicar sobre a base mínima o tipo mínimo de cotización vixente en cada momento neste rexime, e unha bonificación de igual cantidade, nos 12 meses seguintes.

Orixinal e copia da alta no Imposto de Actividades Económicas (IAE), realizada previamente na Axencia Tributaria** cos modelos 037 e 845.

Agrupación 86. Profesiones liberales, artísticas y literarias
Epígrafe 844: "Servicios de Publicidade, RR.PP. e similares"
983 "Axencia de Colocación de Artistas"
999: "Outros Servizos non contemplados noutras rúbricas"

Como autónom@, abónase trimestralmente o IVE (16%) e anualmente o IRPF (15%).

...

Este xogo vaise complicando.

___
* En Lugo está na Praza de Ferrol, número 11. Pódese chamar antes ao 982 242 312.
** En Lugo está na rúa da Raíña, número 2. Pódese chamar antes ao 982.285.500.

A novia do océano

soy como las lámparas amargas
cuando iluminan las botellas rotas

Espertaba, cada noite, co pelo e os recordos desordeados. Levantaba o brazo esquerdo e deixábao caer cun xesto robótico sobre a metade baleira da cama. Estará no estudio, pensaba en seguida. E intentaba non escuitar o silencio que a desmetía. Ese silencio agobiábaa, entristecíaa, humillábaa. A ese silencio prometíalle, cada noite, que desta vez a última sería a derradeira.

Despois, durmía de novo arrolada polas contas da leiteira. Erguereime cedo. Tomarei tranquilamente o café. Farei a equipaxe lentamente, sen facer ruído, mentres el durme. E, cando se levante, cando estea segura de que me mira dende o outro lado das lagañas, collerei as miñas cousas e ireime. Sen máis. Sen mirar atrás.

Espertaba, cada día, co pelo e os recordos desordeados. Pablo anclábaa á cama coa perna esquerda. A casa latía acompasadamente. O sol entraba polas fiestras e Valparaíso ofrecíase, expléndido, aos seus pés. Cada día, gozaba ese momento golosa tranquila feliz. Estirábase lentamente, sen facer ruído. Baixaba á cociña. E, cada día, tomaba tranquilamente o café.

___
*Este é o sétimo capítulo daquel proxecto a medias con anITA. A afoto, claro, é súa. Fíxoa na casa de Neruda en Valparaíso, a Sebastiana. Os versos, claro, son de Neruda. Rematan unha oda á cidade, que el chamaba "novia del océano", incluída no Canto General.

Desenfocada e triste

Era un ser permanentemente desenfocado,
que sorría con tristeza
e iso cando sorría.
Sorría coa obriga de debuxar na cara
unha curva cara arriba
para no parecer unha túzara.
Sorría, pero estaba noutro lugar.

Había tempo que non caía nas miñas mans algo tan especial. Así nacen as baleas atrapoume, emocionoume, teceume un nó na gorxa, faloume ao oído... como se alguén o escribira para min. Espertou tantas cousas, moveu tantos resortes, que sei que tardarei días en asimilalos todos. Aínda máis, sei que nesas cento sesenta páxinas hai muitos máis tremores de realidade dos que eu puiden sentir. Intúo que hai, alomenos, un para cada unha de nós.

Hai unha superxuntanza blogueira prevista para o 31 de maio en Agolada. Eu aínda non sei se poderei ir, pero teño que recoñecer que o programa de actos non deixa oco ao aburrimento...

Cousas que facer en Lugo cando non estás morta

Segundo recolle un informe que vén de publicar Amnistía Internacional, as mulleres das favelas de Brasil viven unha realidade catastrófica, vítimas da violencia criminal e policial que arrasa as súas comunidades. O Estado non existe nas comunidades marxinadas e en moitos casos só aparece nas incursións policiais militarizadas que se producen esporadicamente. Atrapadas no medio deste caos, as mulleres son consideradas obxectos de usar e tirar por delincuentes e por axentes de policía corruptos. A avogada e defensora dos dereitos humanos brasileira Valdênia Aparecida Paulino ofrecerá este martes, ás oito da tarde, en Lugo a súa experiencia de vida e de luita na comunidade de Sapopemba, no leste de São Paulo.

Luns, 21 de abril
Ás 12, Barbez no Museo Provincial
Ás 20.30, dentro do Festival de Música Cidade de Lugo. XXXVI Semana do Corpus, terá lugar o recital O século XX: centenario Messiaen a cargo de Ensemble S21 no Conservatorio

Martes, 22 de abril
Ás 20, encontro con Valdênia Aparecida Paulino, en Maxisterio

Xoves, 24 de abril
Ás 18, presentación de A outra margem, do director portugués Luís Filipe Rocha, en Maxisterio
Ás 20.30, O piano, formas e inspiración no Conservatorio de música
Ás 21, Narf presenta Totem no auditorio de Veterinaria
Ás 21, Araceli Fernández González (soprano) e Justyna Danczowska (piano) no Museo Provincial
Ás 23, On fucking air (Rock), no Clavicémbalo

Venres, 25 de abril
Ás 20.15, Arte en Parte no Museo Provincial
Ás 20.30, Salir del armario na versión teatral de José Luis Sáiz, no Gustavo Freire
Despois das doce, Pito de Pikasso (Rock), no Clavicémbalo

Sábado, 26 de abril
Ás 12, Antón Castro ofrece De contar e cantar, 11ª festa (programa en pdf) para celebrar o 75 Aniversario do Museo provincial
Ás 18, Stravinski 1. A historia do soldado, no Círculo das Artes
Ás 20, Grupo Instrumental Siglo XX, no Museo Provincial
Ás 20 e ás 22.30, o musical Grease, no Gustavo Freire
A partir das doce, Vozes da radio (a Capella), no Clavicémbalo

Domingo, 27 de abril
Ás 12, o Carruselo Circo das pulgas ofrece a 12ª festa (programa en pdf) para celebrar o 75 Aniversario do Museo provincial
Ás 20, Cuarteto Quiroga no Museo provincial

Martes, 29 de abril
Ás 12, Espazos que danzan. Danza curta no Museo Provincial
Ás 20.30, A música de cámara: a viola no Conservatorio Profesional de Música
A partir das 21h, reunión do grupo local de Amnistía Internacional.

Mércores, 30 de abril
Ás 22.30, a Vida Tóxica de Luz Casal, no Gustavo Freire
Ás 23, jam session Rock & Blues, no Clavicémbalo

Multicines
As Termas
Horton 16.15 (V, S e D) e 18.15
Casi 300 (Meet the Spartans) 23.00 e 01.10 (V e S)
Papá por sorpresa 16.15 (V, S e D), 18.15 e 20.30
El último Gran Mago 20.30, 23.00 e 01.10 (V e S)
21 Black Jack 17.45, 20.30, 23.00 e 01.10 (V e S)
Retratos del más allá 16.15 (V, S e D), 18.15, 20.30, 23.00 e 01.10 (V e S)
Rompiendo las reglas 16.15 (V e S), 18.15, 20.30, 23.00 e 01.10 (V e S)
Las ruinas 16.15 (S e D), 18.15, 20.30, 23.00 e 01.10 (V e S)
8 citas 16.15 (S e D), 18.15, 20.30, 23.00 e 01.10 (V e S)
Expediente Anwar 17.45, 20.30, 23.00 e 01.10 (V e S).

Centro (antigos Yelmo)
Horton 17.00 (S e D) e 18.30
Como la vida misma 18.30, 20.30, 22.45 e 00.45 (V e S)
Casi 300 (Meet the Spartans) 20.30, 22.45 e 00.45 (V e S)
Rastro oculto 18.30, 20.30, 22.45 e 00.45 (V e S)
Todos estamos invitados 18.30, 20.30, 22.45 e 00.45 (V e S)
The contract 18.15, 20.30, 22.45 e 00.45 (V e S)
Rompiendo las reglas 18.15, 20.30, 22.45 e 00.45 (V e S)
Elegy 18.15, 20.30, 22.45 e 00.45 (V e S)

Ían tres ministros galegos...

E entrevistounos La Voz. Tres entrevistas de altura, cuns titulares que fan gala dunha distanza que roza a asepsia. Ironic mode on. "Galicia y el sector pesquero continuarán muy presentes en nuestra política", "Soy gallega, ejerzo como tal y cuando me preguntan siempre digo que soy gallega" e "El ministro se volcará con Galicia"... toooma! A min que me perdoen, pero troixéronme ao recordo aquela mítica entrevista de Urdazi a Aznar.

Tijaax

A imaxe saqueina daquí

Parece ser que o colgante que me trouxo La-Lore de Guatemala representa a punta dun coitelo de obsidiana vista de frente e unha pirámide vista dende arriba. É o meu nahual, o espíritu, compañeiro e gardián, que debe guiarme e protexerme e que determina a miña personalidade.

O Tzolkin é o calendario sagrado dos mayas. Ten 260 días, 13 repeticións (winaq) de 20 días (nahuales). Este calendario combinado co solar determina os ciclos da chamada "conta larga do tempo" da era do sol. Os nahuales reaparecen cada 20 días e liberan os seus poderes particularmente favorables para as persoas a quen corresponden. O meu é o Tijaax (maya Rabinaleb) ou Eztnab (maya Yucateco) e suponse que é un día propicio para pedir protección contra os inimigos, as tentacións e os accidentes. Podes averiguar o teu aquí.

Lin por aí que o feito de que o meu nahual sexa o Tijaax, determina a miña relación coas cores vermella, branca e negra, cos elementos (o meu é a auga) e coa orientación xeográfica, que segundo parece tende a ir cara ao sur...

Parece, ademais, que as persoas nacidas baixo o Tijaax somos guerreiras invencibles, valentes, fortes, áxiles, luitadoras incansables, solidarias a toda proba. Que nos expresamos en público con habilidade, que recurrimos á intución, que non rexeitamos o poder e a fama (aínda que tampouco nos preocupamos por conseguilos), que somos humanitarias e tratamos de aplicar á vida a nosa visión da xustiza e a necesidade de compartir. Non o inventei eu, eh, dino eles. Claro que tamén din que os deste nahual teñen tendencia a ofenderse facilmente, tralo que ou ben se apartan ou adoptan unha actitude provocadora, xeradora de conflitos, e que coñecen o perdón, pero non olvidan nunca os erros cometidos... Boh, serán os outros. O que si debe ser certo é o da forte orixinalidade e talento, habilidade coas mans e tenaciade e racionalidade á hora de abordar traballos en principio imposibles, hehe. Finalmente, parece que en periodos de inactividade os nacidos baixo o Tijaax se volven soñadores, melancólicos e sentimentais...

Supónse que a profesión máis axeitada para os protexidos e guiados polo Tijaax é a de médicos ou curandeiros. Se non, serán administradores, políticos, xuíces, avogados ou artistas...

Entre esto, o outro e o de máis alá... Non hai quen poda coñecerse!

Cal é o mes máis cruel?

April is the cruellest month*, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.

Xa que estamos por saír do armario, deixemos clariña unha cousa. A min gústanme os malotes, sempre me gustaron. Son divertidos, adoitan ser enxeñosos e teñen ese punto estimulante de regueifa constante... Viva o cliché! Sempre me gustaron os malotes e, aínda así, sempre acabei enganchada en tipos bos. En tipos bos de verdade. En amigos xenerosos respectuosos leais cariñosos atentos amables considerados (poñede as comas e as conxuncións como mellor vos cadre) nos que podía confiar. Supoño que sería por seguir co cliché.

Ben é certo que non me duraron nunca muito...

En fin. Supoño que todas estas características que, en principio, definen os bos tipos definen tamén o malotismo, no seu negativo. Os malotes, as malotas, son persoas individualistas, que valoran sobre todas as cousas a súa propia e incorruptible visión do mundo e a visión (normalmente errónea) que ofrecen aos demais. Persoas cínicas, distantes, que te venden por un momento de gloria ante calquera deses que tanto desprezan. Persoas que non queren mitificar nin que os mitifiquen. Persoas que poden ser crueis se se sinten atacadas. Persoas desconfiadas nas que non se pode confiar.

E supoño... supoño... que aí está precisamente o seu atractivo, na pouco glamurosa lei da oferta e da demanda. Que valor ten o afecto dunha persoa cariñosa, o respecto dunha persoa respectuosa, a lealdade dun amigo fiel? O realmente estimulante é luitar para que un cínico te idolatre, que un intelectual presuntuoso teña en conta a túa opinión, que un crítico ignore os teus defectos... Aínda que esa luita, como a maioría das experiencias estimulantes, non sexa gratuita nin acabe ben.

Non coñezo a ninguén que vencera nesa batalla. Eu nin sequera cheguei nunca a ofrecela. A miña propia dose de malotismo individualismo cinismo frialdade crueldade desconfianza presunción (poñede as comas e as conxuncións como mellor vos cadre), mesturada cunha dose aínda maior de desexo e de medo, empuxoume sempre con forza na outra dirección.

Na do tipo bon, no que se pode confiar.

(Come in under the shadow of this red rock),
And I will show you something different from either
Your shadow at morning striding behind you
Or your shadow at evening rising to meet you;
I will show you fear in a handful of dust.

___
*"The Burial of the Dead" pertence ao poemario The Waste Land, de T.S.Eliot. Parece ser que, cando o escribiu, o poeta atravesaba unha etapa difícil na súa vida persoal, o seu matrimonio desfacíase e tanto el como a súa muller padecían enfermidades nerviosas. Co tempo, o autor renegou deste poema, que a crítica converteu na mellor respresentación da desilusión da xeración da post guerra. Por convertelo nalgo, supoño.
Alomenos eso é o que di a wikipedia.

Proxecto Identidade*: I’m twisted & sick

Son a que desfai a berros Y Sin Embargo te Quiero entre Láncara e O Incio. A que se caga de medo cunha crise asmática da mellor avoa do mundo. Son a que para o coche entre O Incio e o Oural para gravar a cor das mimosas nesa memoria visual que tantas veces lle serve de refuxio. A que fala toda a tarde sen parar, de tonterías, de superficialidades, para evitar que a madriña verbalice as bágoas que se lle veñen aos ollos cada vez que a afillada pasa unha tempada lonxe da casa. Canto che gusta andar polo mundo adiante e que pouco che gusta estar aquí.
E non é verdade. Non tanto. Non só.
Son a que foi e volveu.
Foi e volveu.
Foi e volveu.
Foi e volveu.
E son a que non quere volver ir, para non ter que volver volver.

But I’m twisted & sick
so that’s find with me
Untill I finish what I have to do
I can’t start doing what I should do

Son a que abre os dedos para que lle pase o aire entre eles mentres se pregunta quen é realmente? Serei como creo que son? como os demáis cren que son? como creo que os demáis cren que son? como estou sendo agora, neste momento e lugar? como creo agora que estou sendo neste momento e lugar? como fun antes, noutros momentos, noutros lugares? como creo agora que era antes? como cría antes que estaba sendo naqueles momentos e lugares? como me gustaría ser? ... serei?

I’ll have to do this, I’ll have to say that
I’ll have to go beat out all of that crap
I’ll have to sit still, I’ll have to fulfill
Those stupid ideas they have about me

Son a que leva sempre un libro no bolso, por se se aburre no mundo real. E un atlas de peto, por se se olvida de cal dos mundos que vive é o real. Son a que durme catro horas. Ou catorce, depende. Son a que sae tódolos días, a amante dos canallas, a que quere sorber a vida toda xunta, nunha noite. E son a que precisa botar o freo, poñer distancia, esconderse dentro da súa pel e pasar os seus días e as súas noites pola peneira da consciencia. Son a irmá pequena do irmao maior e a irmá maior da irmá pequena. Son tía. Son madriña. Son filla. E, ás veces, só ás veces, son principio e fin. Son un pouco toxo. Son solitaria. Son independente. Son forte. Son rebelde. E son tan conformista, tan débil, tan dependente, tan gregaria e tan golosa do cariño alleo que sei que se os demáis se deran conta sería a miña perdición. Son lista. Son lida. E son un pouco chulita. Aínda que ás veces parezo tonta. Ou era ao revés?

But I’m twisted & sick so that’s find with me

(before I do what I have to do
I’ll have to finish what should be done)

Son a que fala galego. A que fala castelán. A que entende o inglés. A que maltrata o portugués e o catalán. A que adoraría o ruso. A que se manca en arameo. Son a que programa viaxes imposibles que, ás veces, acaba realizando. Son a que, arrolada pola furgalla de nome Cáterin no medio do altiplano boliviano, soña cun niño galaico no que pintar unha parede vermella e enchela de libros. Son a que atopa cada día un home da súa vida. Son a que non estivo nunca namorada. Son a rexente dun departamento gay friendly. Son a muller máis heterosexual que coñeceu a muller máis homosexual de Latinoamérica. Son unha rara, unha friki, unha cinéfila desas, unha tipa normal, nin alta nin baixa nin gorda nin fraca.
Son republicana.
Son comunista.
Son roja perdida.
Son ex limpadora, ex pranchadora, ex profesora, ex prostituta intelectual, ex investigadora, ex reporteira, ex tradutora, ex actriz, ex asesora en comercio exterior.
Son unha adolescente tardía.
Son unha á que chaman señora os pequenos desconocidos.
Son a que sube.
Son a que baixa.
Son a que está.
Son a que son.

But I’m twisted & sick
so that’s find with me

___
* Agora tamén dispoñible en formato electrónico (na regueifa.net), o proxecto de recuperación da blogomorgue impulsado por Besbe leva un tempiño á venda en formato papel (en blurb)... E comeza a tomar novas formas!

A esta illa que son, se alguén chega,

Que atope algo é o que desexo
-mananciais de versos encendidos
e fervenzas de paz é o que teño-

Acumúlanseme os cruces de camiños. Hai unhas semanas que sinto que se me abren entradas da autovía a cada lado da corredoira pola que tento avanzar. En principio unha corredoira é máis fermosa e interesante ca unha autovía, claro, pero tamén muito máis incómoda. Ademáis, quen sabe se a corredoira non estará nalgún punto intransitable? Digo que non dubido, pero dubido, sen dubidar, e acumulo stress con cada cruce que vou deixando atrás. Quen sabe se non irán dar todas ao mesmo lugar? Éntrame un medo imenso, medo de avanzar polo camiño equivocado, medo a que non haxa máis saídas polas que abandonar se non dou máis, medo a chegar a un punto non que non poida nin recuar.

Pasado o último cruce, cando xa non me quedan dedos nos que acumular feridas, a corredoria chega a un clariño no que me esperan uns cantos habaneiros. Falo falo e falo, escuito escuito e escuito, no transcurso dunha noite tan rara que se fai especial nun amencer canalla no que noto que a tensión comeza a afloxar.

Esperto soa no clariño e doume conta de que dende este punto aínda se ve o último cruce que deixei atrás. Fito para el, dou unhas voltiñas a redor do claro e sigo lentamente o meu camiño, cara adiante, cara ao descoñecido. Non tardo muito en atopar de novo aos habaneiros, na praiña que vedes na foto. Unha praíña que me devolve o reflexo dunha illa fermosa e tranquila, sen máis pretensións cá de intentar ser feliz.

___
* "Isla Ignorada", de Gloria Fuertes.

Cando saias cara a Ítaca*

Pide que o camiño sexa longo.
Que sexan muitas as mañás de verán
nas que con canta felicidade, con canta alegría
entres a portos nunca vistos

Mírolle a boca, sen escuitalo. Creo que está mui afanado debullando os motivos polos que debo acompañalo. Creo. Mentres, a miña mente bota as contas da leiteira. Escultor, bailarín exótico, habitante da illa máis recóndita e misteriosa do planeta. Non é enxeñoso. Non é culto. Non ten unha conversa especialmente interesante. Sempre digo que o que quero na vida é rir. Que o que busco nos homes é que me fagan rir. E é certo. Só que ás veces quero que me faga rir coa pel, bisbándome palabras misteriosas ao oído, nun obradoiro cheo de moais a medio esculpir.

E se pobre a atopas, Ítaca non te enganou.
Sabio como chegaches a ser, con tanta experiencia,
xa comprenderías as Ítacas qué é o que significan.

___
* Ítaca, de Konstantinos Kavafis, é un dos meus poemas favoritos. Podedes atopar unha traducción ao castelán aquí. Estes versos son unha versión libérrima mestura de varias traducións ao castelán.
** Quinto capítulo daquel proxecto que tiñamos a dúo, a afoto é de anITA, claro, pero está fotoxopeada a saco por min. Non teño claro se estaba permitido polas normas, espero que si.

Eu nunca...

Never have I ever
Jo mai mai
Nik inoiz ez
Yo nunca



Á volta de Boloña, tropecei nos Madriles cun grupiño de ex-chilenas baleares, catalanas, vascas, andaluzas, madrileñas, napolitanas, galegas e, só faltaría, chilenas. Tropezamos en Barajas, na embaixada napolitana e na maioría dos bares de Malasaña e de Chueca. Enganchamos en todas as silveiras do camiño, vaia. Foi xenial revivir os risos e a complicidade. Fin de semana de reencontro e de enchenta, á reedición madrileña das míticas cenas de chicas austrais só lle faltou un Eu nunca.
Terá que ser para a próxima.
Vémonos en Menorca.